บทที่ 102 วัวสาวเจอกับหญ้าอ่อน!
เฉินโม่เดินมาถึงย่านการค้า แวะที่ร้านน้ำชา “ซูหยา” ก่อน
ตอนนี้ซูหยากำลังเล่นมือถืออย่างสบายใจ แต่ในร้านกลับมีชายฉกรรจ์หน้าตาดุดันนั่งอยู่หลายคน
“อ้าว! พี่โม่! เชิญครับ!”
เฉินโม่เพิ่งจะโผล่หน้าเข้าไปในร้าน ห้าวจื่อก็รีบวิ่งออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม
“ห้าวจื่อ พาคนมาที่ร้านพี่ซูหยาทำไม?” เฉินโม่ถามพลางมองไปที่ชายฉกรรจ์พวกนั้น
“ผมรู้ว่าพี่โม่สนิทกับพี่ซูหยา ก็เลยพาคนมาอุดหนุนไงครับ!”
พูดจบ ห้าวจื่อก็หันไปบอกลูกน้อง “ยังไม่มาทักทายพี่โม่อีก!”
“สวัสดีครับพี่โม่!”
ได้ยินห้าวจื่อเรียกเฉินโม่ว่า “พี่โม่” พวกเขาก็ไม่สนใจว่าเฉินโม่จะอายุน้อยแค่ไหน รีบยกมือไหว้ทักทายอย่างนอบน้อม
ซูหยาที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ยิ้มออกมา “เฉินโม่ เมื่อวานยังเป็นน้องเฉินโม่ วันนี้กลายเป็นพี่โม่แล้วเหรอ?”
เฉินโม่ยิ้ม “ผมก็แค่อยากให้ร้านพี่ปลอดภัย ห้าวจื่อไม่ได้มาเก็บค่าคุ้มครองใช่มั้ย?”
“พี่โม่พูดเล่นรึเปล่าครับ! ผมรู้ว่าพี่สนิทกับพี่ซูหยา ผมนับถือเธอเป็นพี่สาวแท้ๆ ผมจะกล้าเก็บค่าคุ้มครองได้ยังไง! แถวนี้ผมก็ไม่ได้เก็บแล้ว ผมทำตามที่พี่โม่บอกทุกอย่าง ตั้งใจทำธุรกิจบันเทิงอย่างสุจริต” ห้าวจื่อรีบตอบ
“ใครเป็นพี่สาวนาย? ฉันบอกแล้วไงว่าให้บอกพี่เสือเลิกคิดเรื่องนี้ซะ” ซูหยามองห้าวจื่อ
“พี่ซูหยา พี่เข้าใจผิดแล้ว แถวนี้ไม่มีพี่เสือแล้ว มีแต่พี่โม่ ผมเห็นพี่กับพี่โม่สนิทกัน ก็เลยเรียกแบบนั้น” ห้าวจื่อรีบแก้ตัว
“ไม่มีพี่เสือแล้ว?” ซูหยาแปลกใจ “หมายความว่ายังไง?”
“ก็…ไม่มีแล้วจริงๆ น่ะสิครับ!” ห้าวจื่อยิ้มอย่างมีเลศนัย
ซูหยาไม่ใช่คนโง่ เธอก็พอจะเดาได้
เธอหันไปมองเฉินโม่ “แล้วทำไมถึงกลายเป็นพี่โม่ล่ะ?”
“พี่โม่เก่ง ผมสู้ไม่ได้ ก็เลยต้องยอม” ห้าวจื่อเห็นเฉินโม่มองมา เหมือนไม่อยากให้เขาพูดเรื่องนี้ ก็เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เฉินโม่เก่งขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย มีลูกน้องด้วย” ซูหยายิ้ม
“ไม่ใช่แค่ลูกน้องนะครับ ยังได้พี่สะใภ้มาอีกคนด้วย” เฉินโม่พูดติดตลก
“น้องชายนี่ หน้าตาน่ารักถูกใจพี่จริงๆ เลย ไม่เหมือนพี่เสือนั่น ตัวใหญ่หน้าตาดุ ถ้าเป็นน้องชายล่ะก็ พี่สาวคนนี้ก็ยอมเป็นพี่สะใภ้ให้” ซูหยาเอื้อมมือไปจับคางเฉินโม่ พูดติดตลก
“สวัสดีครับพี่สะใภ้!” ห้าวจื่อรีบพูด
ซูหยาตีเขาเบาๆ “คิดว่าฉันเป็นป้าแก่ๆ รึไง?”
เฉินโม่ยิ้ม “ไม่ใช่สาวน้อยกับหญ้าอ่อนเหรอครับ?”
“ปากหวานจริงๆ เลยนะ” ซูหยาหัวเราะอย่างพอใจ แล้วก็กลับไปนั่งที่เดิม “พอแล้ว ไม่เล่นแล้ว”
หลังจากแซวกันไปมา ซูหยาก็กลับไปเล่นมือถือ
เฉินโม่เห็นว่าห้าวจื่อทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง ก็เลยไม่ได้สนใจ แค่ดึงห้าวจื่อไปคุยกันสองคน “ถ้ามีคนตระกูลหงมา บอกฉันทันทีนะ”
“ครับ! แต่เมื่อคืนนี้ ได้ข่าวว่าเขตตะวันออกของตระกูลหงโดนตู้หยวนกรุ๊ปกับจ้าวกรุ๊ปบุก ตอนนี้คงวุ่นวายน่าดู คงไม่มีเวลามาสนใจแถวนี้หรอกครับ”
“ไม่เป็นไร ดูแลร้านน้ำชาให้ดีก็พอ”
เฉินโม่ไม่เคยลืมคนที่เคยช่วยเหลือเขา แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ
“พี่โม่วางใจได้เลยครับ! ผมจะไม่ยอมให้พี่สะใภ้เป็นอะไรเด็ดขาด!”
“อย่าเรียกมั่ว เรียกพี่ซูหยา”
“ครับ! ต่อไปผมจะเรียกว่า พี่สะใภ้ซูหยา” ห้าวจื่อยิ้ม
“ไอ้นี่…!” เฉินโม่หัวเราะ ถีบห้าวจื่อเบาๆ แล้วก็เดินออกจากร้าน
“พี่โม่ เดินทางปลอดภัยครับ!”
เฉินโม่เพิ่งจะหันหลัง ก็มีโทรศัพท์เข้ามา
“พี่เยว่?”
เฉินโม่รับสายด้วยความสงสัย
“ฮัลโหล พี่เยว่”
“เฉินโม่ ทำอะไรอยู่?”
“กำลังเดินเล่น ย่อยอาหารอยู่ มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“อืม…ฉันมีเรื่องอยากขอให้นายช่วย ไม่รู้ว่าสะดวกไหม”
“พี่เยว่พูดอะไรแบบนั้น เรื่องของพี่ ผมเต็มที่อยู่แล้ว ว่ามาเลยครับ”
“คือ…ป้าของฉัน ประสบอุบัติเหตุ ติดเชื้อ HIV ไม่รู้ว่านายรักษาได้ไหม?”
“อ้อ…งั้นเหรอครับ? ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปดูอาการให้ก่อน แล้วค่อยว่ากัน”
“งั้นนายว่างเมื่อไหร่ บอกฉันนะ ฉันจะได้ติดต่อกับทางนั้น”
“ป้าพี่อยู่ไหนครับ? ไกลไหม?”
“อยู่ที่ซูโจว ก็ไกลอยู่นะ”
“อืม…ไปกลับก็สองชั่วโมงได้”
“ใช่”
“งั้นบ่ายนี้ก็แล้วกัน เช้านี้ผมมีนัดกับเพื่อน จะพาพวกเธอย้ายบ้าน แล้วก็มีเพื่อนอีกคน น้องชายเขาป่วย ต้องไปดูอาการให้ เดี๋ยวจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ บ่ายนี้ผมว่าง จะไปดูอาการป้าพี่ให้”
“นายจัดการเวลาเองเลย”
“โอเค งั้นก็ตกลงตามนี้นะ อ้อ! เรื่องย้ายบ้านนี่ ผมต้องขอเช่าบ้านเดี่ยวจากพี่สักหลังนะครับ”
“นายไปหลอกสาวคนไหนมาอีกล่ะ? คิดว่าหมู่บ้านหรูของฉันเป็นฮาเร็มนายรึไง?”
“เปล่านะครับ เป็นพี่สาวที่พาลูกมาด้วย”
“เฉินโม่! นายนี่มัน… แม้แต่แม่ลูกอ่อนนายก็ไม่เว้น ต่อไปฉันจะเรียกนายว่า เฉินโม่จอมเจ้าชู้!”
“พี่เยว่! อย่าล้อเล่นน่า! พวกเราเป็นเพื่อนกันจริงๆ นะ พี่คิดว่า ค่าเช่าเท่าไหร่ถึงจะเหมาะสม?”
“นายแนะนำมา ฉันจะเก็บแพงได้ยังไง 300 ต่อเดือน ค่าน้ำค่าไฟต่างหาก” จ้าวเยว่พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
“ขอบคุณครับพี่เยว่! รักพี่ที่สุด!”
“เลิกพูดจาหวานๆ ได้แล้ว นายเป็นเศรษฐีพันล้านแล้วนะ ยังจะมาเอาเปรียบฉันอีก”
“ก็ต้องเอาสิครับ ต่อไปผมจะลงทุนปรับปรุงหมู่บ้านหรูให้ ต้องใช้เงินเยอะเลยนะ”
“นายจะปรับปรุงยังไง?”
“เดี๋ยวค่อยบอก”
“งั้นฉันจะรอดู”
หลังจากวางสาย เฉินโม่ก็ไปที่โรงแรมใกล้ๆ หมู่บ้านหรู
ตอนนี้เย่ว์ ยู่ชิงตื่นแล้ว พาเย่ถงไปกินข้าวเช้า แล้วก็กลับมาที่โรงแรม
พอกลับมาถึงห้อง ก็มีคนมาเคาะประตู
“พี่เฉินโม่มาแล้วเหรอ?” เย่ถงรีบวิ่งไปเปิดประตู
เย่ว์ ยู่ชิงก็คิดว่าเป็นเฉินโม่ เธอยิ้มแล้วเดินตามเย่ถงไป
แต่พอเปิดประตู เย่ว์ ยู่ชิงก็เห็นผู้ชายที่เธอไม่รู้จัก แต่งตัวดี มีลูกน้องตัวใหญ่ยืนอยู่ข้างๆ อีกสองคน
เย่ว์ ยู่ชิงตกใจ นึกว่าเป็นพวกทวงหนี้ เธอก็เลยดึงเย่ถงไว้ข้างหลัง แล้วก็จะปิดประตู
“คุณเย่ว์ครับ รอแป๊บนึง”
ผู้ชายคนนั้นรีบเอามือกันประตูไว้ แต่ก็ไม่ได้ออกแรงมาก ถ้าเย่ว์ ยู่ชิงจะปิด ก็ปิดได้
เย่ว์ ยู่ชิงรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีคุกคาม แถมยังพูดจาดี ไม่น่าจะเป็นพวกทวงหนี้ เธอก็เลยหยุดปิดประตู แล้วถามว่า “คุณเป็นใคร?”
“สวัสดีครับ ผมชื่อเถิง หยวนซาน คุณเย่ว์คงไม่รู้จักผม
วันนี้ผมมาที่นี่ เพื่อขอโทษแทนน้องสาว ที่ทำร้ายลูกสาวคุณเพราะเข้าใจผิด”
“น้องสาวคุณทำร้ายลูกฉัน?”
เย่ว์ ยู่ชิงอึ้งไป เธอก้มลงมองเย่ถง แต่ก็ไม่เห็นว่าเย่ถงบาดเจ็บตรงไหน
เธอก็เลยสงสัยว่าอีกฝ่ายคงจะจำคนผิด
เพราะเมื่อวานนี้ เย่ถงอยู่กับเฉินโม่ตลอด เฉินโม่ก็ไม่ได้บอกว่ามีเรื่องอะไร
“ถงถง มีพี่ผู้หญิงคนไหนตบหนูเหรอ?” เธอถามเย่ถง
“ไม่มีค่ะ แต่มีป้าใจร้ายคนหนึ่ง เมื่อวานตบหนู เจ็บมากเลย” พอนึกถึงป้าคนนั้น เย่ถงก็ทำหน้าเศร้า ปากเบะ
“ป้าใจร้าย?” เย่ว์ ยู่ชิงสงสัย
เถิง หยวนซานยิ้มแห้งๆ “ขอโทษด้วยนะครับ น้องสาวผมมันใจร้อน ชอบทำอะไรไม่คิด ผมมาขอโทษแทนเธอ หวังว่าคุณจะยกโทษให้”
เย่ถงเห็นลุงคนนี้พูดจาดี ไม่เหมือนป้าใจร้ายคนนั้น เธอก็เลยไม่ได้โกรธ “ถ้าป้าคนนั้นสัญญาว่าจะไม่ตบคนอื่น ไม่ใส่ร้ายคนอื่น แล้วก็ไม่ทำหน้าดุ หนูก็จะยกโทษให้”
“รับรองครับ! รับรอง!”
การที่เย่ถงยอมยกโทษให้ ทำให้เถิง หยวนซานโล่งใจ อย่างน้อยก็สำเร็จไปขั้นหนึ่งแล้ว
“งั้น…งั้นมาสัญญากัน” เย่ถงยื่นนิ้วก้อยออกมา
“ได้สิ มาสัญญากัน” เถิง หยวนซานยิ้มแล้วก็เกี่ยวก้อยกับเย่ถง
จากนั้นเขาก็มองเย่ว์ ยู่ชิง “คุณเย่ว์ครับ ผมขอโทษจริงๆ น้องสาวผมทำตัวไม่เหมาะสม ทำร้ายเด็กตัวเล็กๆ ผมสอนเธอไปแล้ว
เธอก็สำนึกผิดแล้ว ตอนนี้เธอก็ได้รับโทษที่สมควรได้รับแล้ว หวังว่าคุณจะยกโทษให้”
“ฉันยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น” เย่ว์ ยู่ชิงยังคงงงๆ
เรื่องราวเธอยังไม่รู้ จะให้เธอยกโทษได้ยังไง?
“เราเข้าไปคุยข้างในได้ไหมครับ?” เถิง หยวนซานมองไปรอบๆ เห็นมีคนเดินผ่านไปมา
“เชิญครับ” เย่ว์ ยู่ชิงก็คิดว่าคุยกันหน้าห้องไม่ค่อยเหมาะสม เธอก็เลยเปิดประตูให้
“พวกนายรออยู่ข้างนอก” เถิง หยวนซานพูดจบก็เดินเข้าไปในห้อง
ไม่นาน เขาก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้เย่ว์ ยู่ชิงฟังอย่างละเอียด
พอรู้ว่าเย่ถงโดนตบหลายครั้ง แถมยังโดนเตะอีก เย่ว์ ยู่ชิงก็รู้สึกเจ็บปวดแทนลูกสาว
แต่ตอนนี้เย่ถงก็ไม่ได้เป็นอะไร เธอก็เลยไม่ได้โกรธมาก
“ทำไมเธอไม่มาขอโทษเองล่ะ?” เย่ว์ ยู่ชิงถาม
เถิง หยวนซานหยิบมือถือขึ้นมา เปิดคลิปวิดีโอให้เย่ว์ ยู่ชิงดู เป็นคลิปที่เถิง เจียวเจียวนอนอยู่บนเตียงคนไข้ สภาพดูไม่ได้
“เธอ…เธอเป็นอะไร?” เย่ว์ ยู่ชิงตกใจกับสภาพของเถิง เจียวเจียว
“เฮ้อ…ก็นะ…ทำตัวเองทั้งนั้น สมควรแล้ว
คุณเย่ว์ ไม่ต้องสนใจเธอหรอก ถ้าคุณยังไม่หายโกรธ จะทำอะไรกับผมก็ได้ ขอแค่คุณยกโทษให้น้องสาวผม” เถิง หยวนซานทำท่าจะคุกเข่าลง
“นี่…!”
เย่ว์ ยู่ชิงเห็นเถิง เจียวเจียวเป็นแบบนั้นแล้ว เธอก็ไม่ได้โกรธอีก เธอมองเย่ถง “ในเมื่อถงถงยกโทษให้แล้ว ฉันก็จะไม่พูดอะไรมาก หวังว่าเธอจะจำไว้เป็นบทเรียน”
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ล้มลง เสียงดัง “โครม!”
เย่ว์ ยู่ชิงกับเถิง หยวนซานหันไปมอง ก็เห็นเงาคนปรากฏขึ้นในห้อง
“พี่เฉินโม่!”
เย่ถงเห็นเฉินโม่ก็ดีใจ รีบวิ่งเข้าไปกอด
“นายเป็นใคร?” เฉินโม่กอดเย่ถงไว้ เดินเข้าไปใกล้เย่ว์ ยู่ชิง แล้วถามเถิง หยวนซาน
ตอนที่เขามาถึง ก็เห็นชายฉกรรจ์สองคนยืนอยู่หน้าห้อง ดูไม่เหมือนคนธรรมดา
เขาก็เลยรีบวิ่งเข้ามา ใช้คาราเต้สับคอพวกเขาทั้งสองคน แล้วก็เห็นประตูห้องเปิดอยู่ ก็เลยรีบวิ่งเข้ามา
เถิง หยวนซานเคยได้ยินบอดี้การ์ดของเถิง เจียวเจียวเล่าว่าเฉินโม่เก่งมาก
แต่เขาแค่ได้ยิน ไม่เคยเห็นกับตา
ตอนนี้ได้เห็นแล้ว
บอดี้การ์ดสองคนนั้น เป็นบอดี้การ์ดระดับ VIP ฝีมือไม่ธรรมดา
แต่กลับโดนเฉินโม่จัดการได้ในพริบตา
แถมตอนที่เฉินโม่เข้ามาในห้อง เขายังไม่เห็นเลยว่าเฉินโม่ขยับตัวยังไง
เหมือนกับว่าเฉินโม่หายตัวได้
“คุณคือหมอเฉินสินะครับ ผมชื่อเถิง หยวนซาน”
“อ้อ…นายนี่เอง มาหาฉันถึงที่นี่ มีธุระอะไร?” เฉินโม่มองเถิง หยวนซาน
ถึงเฉินโม่จะไม่ได้ทำอะไร แต่แค่ท่าทางและสายตาของเขาก็ทำให้เถิง หยวนซานรู้สึกกดดัน
เหมือนกับว่าถ้าเขาพูดผิด ก็อาจจะโดนฆ่าได้
ความรู้สึกแบบนี้ เขาเคยรู้สึกแค่ตอนที่ตู๋ เหรินหยวนโกรธเท่านั้น
เคยมีครั้งหนึ่งที่ตู๋ เหรินหยวนแกล้งป่วย เพื่อกำจัดศัตรูภายในบริษัท
ตอนนั้น ตู๋ เหรินหยวนโกรธมาก ทำให้เถิง หยวนซานกลัวจนตัวสั่น
เขาดีใจที่ตัวเองเลือกข้างถูก ไม่ได้ไปเข้าข้างฝ่ายตรงข้าม ถึงได้มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้
แต่หลังจากที่เขามีอำนาจ ก็ไม่เคยรู้สึกกลัวแบบนี้อีกเลย
“ผมมาขอโทษแทนน้องสาว ที่ทำร้ายลูกสาวคุณ ผมเอาของมาให้ด้วย”
พูดจบ เถิง หยวนซานก็เปิดกระเป๋าเดินทางที่เขาวางไว้ ข้างในเต็มไปด้วยเงิน
“ว้าว! เงินเยอะจังเลยค่ะ!” เย่ถงเห็นเงินเยอะๆ ก็ตื่นเต้น
(จบตอน)
