ตอนที่ 75
ตอนที่ 75
"พอรู้จักครับ แต่ไม่สนิท" หลี่เหิงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"ได้ข่าวว่าซวนชิงจิงเป็นคัมภีร์ลับของวัดซวนชิง คุณได้ซวนชิงจิงมานี่ไม่ธรรมดาเลยนะครับ" เกาเฟิงยิ้ม
เกาเฟิงขับรถออกไปบนถนน เหยียบคันเร่ง รถพุ่งทะยานออกไป
"เหรอครับ? ผมไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่" หลี่เหิงมองวิวข้างทาง พูด
"งั้นเดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง"
"เชิญเลยครับ"
เกาเฟิงเล่าอยู่นานกว่าสิบนาที ถ้าไม่ถึงที่หมาย หลี่เหิงว่าเกาเฟิงคงเล่าต่ออีก
หลี่เหิงได้ยินเรื่องเล่าจากเกาเฟิง มีข่าวลือว่าวัดซวนชิงมีเคล็ดวิชาลับ คนที่ฝึกเคล็ดวิชานี้จะอายุยืน แข็งแรง ไม่ค่อยป่วย คนดังหลายคนมาขอ 'ซวนชิงจิง' แต่มีไม่กี่คนที่สมหวัง
ในคนที่ได้ 'ซวนชิงจิง' ไปก็ไม่มีใครฝึกเคล็ดวิชาสำนักฉวนเจินได้สำเร็จ เลยมีข่าวลือว่าเคล็ดวิชาสำนักฉวนเจินเป็นเรื่องหลอกลวง
แม้แต่ 'ซวนชิงจิง' ก็ยังหาอ่านได้ในห้องสมุดบางแห่ง แสดงว่า 'ซวนชิงจิง' ถูกเผยแพร่มานานแล้ว แค่ไม่ได้เผยแพร่ในวงกว้าง แค่เฉพาะกลุ่ม
"จะฝึกเคล็ดวิชาสำนักฉวนเจินได้ยังไงเหรอครับ?" หลี่เหิงถาม
"คงต้องไปถามนักพรตละครับ ผมรู้จักนักพรตหลายคนในวัดซวนชิงที่ฝึกเคล็ดวิชาสำนักฉวนเจิน" เกาเฟิงยิ้มแห้งๆ
หลี่เหิงใจเต้นที่ได้ยินแบบนั้น
หลี่เหิงนึกถึงตอนที่เรียนแพทย์แผนจีน เขารู้สึกว่าถ้าอยากฝึกเคล็ดวิชาสำนักฉวนเจิน คงต้องอ่านตำราเต๋าเยอะๆ
ที่เขายังฝึกไม่ได้ อาจเป็นเพราะความรู้เกี่ยวกับเต๋ายังไม่พอ ต้องมีความรู้เกี่ยวกับเต๋าถึงระดับหนึ่งหรือเปล่า? หลี่เหิงคิด
หลี่เหิงเก็บหนังสือใส่กระเป๋า ก็ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้น
หลี่เหิงมองไปเห็นรถบัสคันหนึ่งขับเข้ามาจอด
"รถบัสมารับแล้วครับ ไปกันเถอะ" เกาเฟิงพูด
หลี่เหิงพยักหน้า แล้วเดินตามเกาเฟิงไป
หลี่เหิงขึ้นรถก็เห็นว่าคนเต็มรถแล้ว
เกาเฟิงพาหลี่เหิงไปนั่งที่ว่างสองที่ แต่ทุกคนบนรถกลับมองพวกเขาด้วยความสงสัย
จริงๆ แล้วมองหลี่เหิงคนเดียว
ทุกคนบนรถรู้จักหลี่เหิง พอเห็นหลี่เหิงตัวจริงก็อดประหลาดใจไม่ได้
หน้าตา หุ่น และออร่าแบบนี้ หาไม่ได้ง่ายๆ
แต่ก็มีคนแอบนินทาว่าตัวใหญ่ขนาดนั้น ไม่น่าจะเป็นนักวิ่งมาราธอน
หลายคนคิดว่าหลี่เหิงแค่มาเกาะกระแส
แม้แต่โค้ชก็ยังขมวดคิ้ว พวกเขาเดาว่าที่หลี่เหิงทำลายสถิติประเทศได้ คงแค่ฟลุค ถ้าแข่งอีกครั้งคงทำไม่ได้
เกาเฟิงนั่งข้างๆ หลี่เหิง คนอื่นๆ ก็มองหลี่เหิง เขาเลยรู้สึกอึดอัด
เกาเฟิงมองหลี่เหิง เห็นหลี่เหิงหลับตาหายใจอย่างสม่ำเสมอ เหมือนไม่ได้สนใจสายตาคนอื่น
เกาเฟิงเลยเชิดหน้า มองทุกคนอย่างท้าทาย
ทุกคนสะดุ้ง หัวเราะแห้งๆ แล้วก็หันไปทางอื่น
รถบัสออกเดินทางไปสนามบิน
ระหว่างทาง ในรถเงียบมาก บางคนอยากจะพูดคุยให้บรรยากาศผ่อนคลาย แต่พอเห็นหลี่เหิงหลับตาอยู่ก็เงียบ
โค้ชก็เหมือนกัน อยากจะพูดให้กำลังใจ แต่พอเห็นหลี่เหิงนั่งสมาธิอยู่ก็หยุด
ไม่กล้ารบกวนหลี่เหิง!
บรรยากาศอึดอัดมาก ไม่มีใครกล้ายุ่งกับหลี่เหิง
ถึงจะดูถูกหลี่เหิง แต่พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างจากหลี่เหิง
สีหน้าของเกาเฟิงตอนนี้ดูเศร้า เหมือนกำลังอกหัก
"กรี๊ด~" เสียงเบรกดังขึ้น
"ถึงสนามบินแล้วครับ" มีคนพูด
ทุกคนดีใจ เก็บของเตรียมลงจากรถ
หลี่เหิงลืมตามองไปรอบๆ เตรียมลงจากรถ
ตอนนี้เขากำลังฝึกเคล็ดวิชาสำนักฉวนเจินอยู่ แต่ก็ยังไม่ได้ผล ดูเหมือนว่าเขาต้องศึกษาวิชาเต๋าจริงๆ
ทุกคนลงจากรถ เดินเข้าสนามบิน ไม่มีใครสนใจหลี่เหิง เหมือนจงใจเมิน
"พวกนั้นก็ไม่ได้เก่งกว่าผมเท่าไหร่หรอก พออาจารย์ดัง พวกนั้นก็หุบปากไปเอง" เกาเฟิงปลอบใจ
"ผมไม่ได้สนใจพวกนั้นสักหน่อย" หลี่เหิงส่ายหัว
เกาเฟิงพูดไม่ออก
วี้ด~~~ เสียงเครื่องบินดังขึ้น
เครื่องบินลงจอดที่สนามบินจี้เฉิง เมืองหลวงของประเทศมาร์
พอก้าวออกจากเครื่องบินก็รู้สึกถึงความร้อน
แสงแดดแผดเผา ทุกคนขมวดคิ้ว หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่
กว่าจะถึงโรงแรมก็บ่ายแล้ว
"ในที่สุดก็มาถึงต่างประเทศแล้ว ออกไปเดินเล่นกันไหม?" เกาเฟิงเคาะประตูห้องหลี่เหิง ยิ้มถาม
"ไปสิ" หลี่เหิงพยักหน้า ใส่หมวกและแว่นกันแดด "ไปไหนดีล่ะ?"
"ไปว่ายน้ำที่ชายหาดกัน" เกาเฟิงคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เสนอ
ว่ายน้ำ? หลี่เหิงพยักหน้าตกลง
ทั้งคู่เดินออกจากโรงแรม เจอนักกีฬาคนอื่นๆ
พวกเขากำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน พอเห็นหลี่เหิงก็เงียบ มองหลี่เหิงด้วยสายตาแปลกๆ
พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างในตัวหลี่เหิง ทำให้รู้สึกหวาดหวั่น
หลี่เหิงเหมือนเสือที่ดุร้าย สัญชาตญาณบอกให้พวกเขาอย่าไปยุ่ง
หลี่เหิงพยักหน้าทักทาย ทุกคนก็พยักหน้าตอบ
ระหว่างทางไปชายหาด
"ที่นี่อากาศร้อนชื้นจัง อยากให้แข่งจบเร็วๆ จะได้กลับบ้าน" เกาเฟิงบ่น
"พรุ่งนี้แข่งกี่โมง?" หลี่เหิงถาม
"บ่ายโมงครับ มีเวลาไม่มาก ต้องรีบกลับโรงแรม" เกาเฟิงตอบ
"มีเวลาจำกัด แล้วยังจะออกมาเที่ยวอีกเหรอ?" หลี่เหิงยิ้ม
ปกติ ก่อนแข่งต้องเตรียมตัวให้พร้อมไม่ใช่เหรอ?
ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมาจะทำยังไง?
แต่เกาเฟิงกลับชวนเขาออกมาเที่ยว ดูแปลกๆ
"จริงๆ แล้ว ด้วยฝีมือระดับผม คงไม่มีโอกาสชนะหรอกครับ" เกาเฟิงถอนหายใจ พูด
"จะยอมแพ้แล้วเหรอ?" หลี่เหิงมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย
เกาเฟิงเงียบไป กัดฟัน กำหมัดแน่น
"ผมก็ไม่อยากยอมแพ้หรอกครับ แต่ฝีมือผมก็แค่นี้แหละ ที่ผมได้ที่สองในการแข่งมาราธอนที่ซ่างตู ก็เพราะอาจารย์ช่วยจัดการคนอื่นๆ ให้ คราวนี้คงไม่มีโอกาสแบบนั้นอีกแล้ว"
หลี่เหิงแอบส่ายหัว คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก
หลี่เหิงมองเกาเฟิงที่กำลังท้อแท้ แล้วยิ้ม "สุภาษิตจีนกล่าวไว้ว่า 'ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น' อย่าเพิ่งยอมแพ้สิครับ"
เกาเฟิงสะดุ้ง แล้วยิ้มแห้งๆ
"ไม่ต้องให้กำลังใจผมหรอกครับ ผมก็แค่พยายามเต็มที่ แต่ด้วยความสามารถระดับอาจารย์ น่าจะลุ้นแชมป์นะครับ"
ในสายตาเกาเฟิง หลี่เหิงเก่งมาก ถึงหลี่เหิงจะตัวใหญ่ ไม่เหมือนนักวิ่งมาราธอน แต่ความแข็งแกร่งของหลี่เหิงก็ไม่ธรรมดา
"ขอให้อาจารย์ประสบความสำเร็จนะครับ"
