ตอนที่ 71 วางเพลิง(ฟรี)

หยางอี้เดินตามรอยเท้าเปื้อนเลือดและในที่สุดก็มาถึงเรือยักษ์

รอยเท้าหายไปประมาณสองเมตรจากเรือ

สิ่งที่อยู่ข้างหน้าโดยตรงไม่ใช่ห้องโดยสารหรือดาดฟ้าที่หักและเปิดออก แต่เป็นส่วนล่างของตัวเรือที่ลาดเอียง

"เขาปีนขึ้นไปได้ยังไง..." หยางอี้คาดเดา

เขาก้าวถอยหลังสองสามก้าว ถอดผ้าปิดตาออก และพยายามมองให้ชัดเจนว่ามีอะไรอยู่ข้างในตัวเรือผ่านตาที่สามของเขา

เพราะหน้าต่างบานหนึ่งนั้นพิเศษมาก มันไม่ได้ถูกปกคลุมไปด้วยวัชพืชและเถาวัลย์ และดูเหมือนว่ามันจะถูกทำความสะอาดโดยเจตนา...

ในขณะนี้ หยางอี้เห็นเงาดำวิ่งเข้าหาเขาจากหางตาซ้ายของเขา

การเคลื่อนไหวของเงาดำที่วิ่งมานั้นน้อยมาก และมันก็เงียบอยู่บนพื้นหญ้า เมื่อเหยื่อได้ยินเสียง ก็สายเกินไปที่จะหลบ

แต่หยางอี้เป็นคนพิเศษ เขาจับเงาดำนี้ได้ด้วยตาที่สาม

ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับอย่างเด็ดขาด เล็ง และเหนี่ยวไกปืนคาบศิลา

คลิก!

ปืนด้าน

แต่หยางอี้ก็ไม่หยุดและขว้างขวานทันที

นี่คืออาวุธขว้างปาที่หยางอี้หยิบขึ้นมาก่อนหน้านี้ แม้ว่าจะมีคุณภาพต่ำ แต่ก็พกพาสะดวกและมีประโยชน์มาก

ขวานบินเล่มนี้พุ่งชนและกระทบเข่าของเงาดำอย่างแม่นยำ ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ

ความเสียหายที่สามารถก่อให้เกิดได้มีจำกัด ขวานมือกระเด็นออกมาจากขนแปรงคล้ายเข็มและไม่สามารถตัดเข้าไปได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้น เงาดำก็ไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว และวิ่งเข้าหาหยางอี้ด้วยความเร็วที่เร็วขึ้น

มันดูน่าสังเวชมาก มีรอยแผลเป็นมากมายบนร่างกาย มีลูกศรจำนวนมากติดอยู่ มีบาดแผลจากกระสุนปืนและรอยแผลเป็นอยู่ทุกหนทุกแห่ง ผิวหนังและเนื้อของมันถูกพลิกออกมา และยังมีหอกหักติดอยู่ที่หลังของมัน

และด้วยแผงคอสีดำและสีเทานี้ ไม่ต้องลังเล มันต้องเป็นมนุษย์หมาป่าที่หายไปอย่างแน่นอน

สาเหตุที่มันยังคงเคลื่อนไหวได้หลังจากได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะพลังชีวิตของมันเหนียวแน่นเพียงใด...แต่เป็นเพราะร่างกายของมันไม่ต้องการพลังชีวิตอีกต่อไปแล้ว

เพราะแผลเน่าและมีหนอนชอนไช จึงมีกลิ่นเหม็นแรง

นี่...น่าจะเป็นศพที่เคลื่อนไหวได้

[พบสิ่งมีชีวิตผิดปกติ สติของท่านจะลดลง 5]

หยางอี้ตอบสนองในทันที

หลังจากพบว่าขวานขว้างปาไม่ได้ผล อาวุธของเขาก็ถูกแทนที่ด้วยเขี้ยวงูทะเลและโล่เปลือกไม้เหล็ก

ต่อหน้าสัตว์ประหลาดที่เคลื่อนไหวเร็วเช่นนี้ หยางอี้ไม่มีทางหนีรอด

ดังนั้นเขาต้องเผชิญหน้ากับศัตรูและเปิดใช้งานทักษะของเขี้ยวงูทะเล การปล่อยเปลวไฟ!

สาเหตุที่ไม่ใช้โหมดปืนใหญ่ของปืนคาบศิลา เพราะหยางอี้ต้องการเก็บปืนไว้เพื่อรับมือกับสัตว์ประหลาดอื่นที่อาจเกิดขึ้นได้

หลังจากคำนวณระยะทางแล้ว หยางอี้ก็เปิดใช้งานทักษะของเขา และเปลวไฟรูปพัดก็พุ่งออกมาจากมีดสั้น

เปลวไฟนี้เหมือนระเบิดน้ำมัน เผาสิ่งของทั้งหมดที่อยู่ข้างหน้าโดยตรง ในระยะสามเมตร และในพื้นที่รูปพัดประมาณ 110 องศา

รวมทั้งมนุษย์หมาป่า

แม้ว่าขนแปรงคล้ายเข็มบนร่างกายของมันจะมีผลในการป้องกันอาวุธมีคม แต่มันก็ไม่ทนต่ออุณหภูมิสูง และถูกจุดไฟและเผาเป็นลูกไฟในทันที

แต่มันไม่กลัวความเจ็บปวด ไม่ต้องพูดถึงไฟ มันฟาดกรงเล็บออกมา แต่หยางอี้ยกโล่เหล็กขึ้นมาบังไว้ได้ทัน

เพล้ง!

เศษไม้กระเด็นไป และโล่ไม้เหล็กก็รับไม่ไหวและพังลงอย่างสมบูรณ์

หยางอี้ถูกแรงมหาศาลผลักออกไปและชนเข้ากับตัวเรือ แขนซ้ายของเขาชาและหมดสติไป

แม้แต่เสื้อผ้าบนแขนซ้ายของเขาก็ขาด เผยให้เห็นชุดเกราะโซ่ที่อยู่ข้างใต้

ถ้าหยางอี้ไม่ได้สวมชุดเกราะโซ่นี้ ผิวหนังและเนื้อของเขาคงจะขาดวิ่น

ไม่ไกลออกไป มนุษย์หมาป่าถูกเผาเป็นลูกไฟ

แม้ว่ามันจะไม่กลัวไฟ แต่ความเสียหายที่เกิดจากเปลวไฟนั้นเป็นเรื่องจริง ผิวหนังและเนื้อไหม้เกรียม และมีกลิ่นไหม้

หยางอี้ฉวยโอกาส เปลี่ยนเป็นปืนคาบศิลา และยิงนัดที่สอง

นัดนี้พุ่งเข้าใส่เข่าของมนุษย์หมาป่าอย่างแม่นยำ

เมื่อไม่มีการป้องกันของแผงคอ เข่าของมนุษย์หมาป่าก็แตกโดยตรง มันเซและล้มลงกับพื้น

หยางอี้ยื่นมือออกไปและขว้างเขี้ยวงูทะเล แทงเข้าที่ตาซ้ายของมนุษย์หมาป่าและจมเข้าไป

อุณหภูมิสูงถูกส่งผ่านไปตามใบมีด และสมองของมนุษย์หมาป่าก็ถูกเผาไหม้อย่างรวดเร็ว ร่างกายของมันแข็งทื่อและไม่เคลื่อนไหวโดยสิ้นเชิง

หยางอี้ไม่รู้สึกยินดีกับชัยชนะของเขา เขาใช้ตาที่สามตรวจสอบสภาพแวดล้อมและซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้

หลังจากผ่านไปหลายสิบวินาที เขาก็สวมผ้าปิดตาหลังจากยืนยันว่าไม่มีการเคลื่อนไหวที่อีกฟากหนึ่งของเรือยักษ์

เมื่อถึงเวลานี้ มนุษย์หมาป่าก็สุกแล้ว และร่างกายของมันก็กำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางของคาร์บอน ปล่อยควันดำจำนวนมากออกมา

ไฟที่เพิ่งปล่อยออกมาจุดไฟเผาพืชพรรณใกล้เคียงเป็นบริเวณกว้าง

โชคดีที่ไม่มีต้นไม้อยู่รอบๆ เรือยักษ์และแผ่นดินก็ชื้น ดังนั้นไฟจึงไม่ลุกลาม

มิฉะนั้น เกาะทั้งเกาะจะลุกเป็นไฟ และหยางอี้ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหนี

เขาเข้าไปใกล้มนุษย์หมาป่าที่ถูกไฟไหม้และฟาดหัวมนุษย์หมาป่าด้วยขวานด้ามยาวที่เขาหยิบออกมาจากกระเป๋าหน้าท้อง

ติ๊ง!

ขวานเล่มแรกส่งเสียงกระทบกับโลหะ แต่ไม่สามารถตัดคอของมนุษย์หมาป่าได้

นี่แสดงให้เห็นว่ากระดูกของสิ่งนี้แข็งแค่ไหน

เขาดึงขวานกลับมาและฟาดอีกสามครั้งก่อนจะตัดหัวหมาป่าที่ไหม้เกรียมออก

หลังจากดับไฟด้วยดินและทำให้เย็นลงอย่างเพียงพอ หยางอี้ก็ดึงมีดสั้นอันมีค่าของเขากลับคืนมา จากนั้นก็พบค้นพบกระสุนเงินในปากหมาป่า ติดอยู่ในฟันของขากรรไกรล่าง

"กุหลาบขาว?"

เมื่อเห็นกระสุนเงิน หยางอี้ก็นึกถึงปืนพกสีขาวที่เขาเคยเห็นมาก่อน คำอธิบายดูเหมือนว่ามันสามารถยิงกระสุนเงินได้ ซึ่งมีผลในการขัดขวางการฟื้นฟูและทำลายความชั่วร้าย

หยางอี้ยังได้รับข้อมูลเกี่ยวกับมนุษย์หมาป่าด้วย

[ชื่อ: มนุษย์หมาป่าสีเทา (การแปลงร่างศพ)]

[คำแนะนำ: ศพของมนุษย์หมาป่าสีเทาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยศาสตร์แห่งความตายและฟื้นคืนความสามารถในการเคลื่อนไหว มันมีขนหมาป่าสีดำและสีเทาแข็งๆ อยู่บนร่างกาย และจะโจมตีสิ่งมีชีวิตทุกชนิดยกเว้นผู้ร่าย สามารถใส่ลงในตู้สุ่มสัตว์ประหลาดได้]

"ศพ...ผู้ร่าย"

หยางอี้สังเกตเห็นคำสำคัญ

นี่แสดงว่ามีสิ่งมีชีวิตบางชนิดใช้ศาสตร์แห่งความตายเพื่อชุบชีวิตศพของมนุษย์หมาป่าสีเทา

ต้องมีศัตรูอีกคน!

หยางอี้เอาหัวหมาป่าที่ถูกไฟไหม้และยังคงมีควันร้อนๆ อยู่ใส่ลงในท้องและเตรียมที่จะเอากลับไปบิด

ยังไงก็ตาม มันถูกเผาไปแล้ว และการตรวจสอบด้วยสายตาก็ไม่มีค่าสำหรับการวิจัยทางกายวิภาค ยิ่งไปกว่านั้น หยางอี้ไม่ได้ตั้งใจจะบอกซูน่า ไม่เช่นนั้นเธอจะบ่นเรื่องนี้และไม่เก็บร่างทั้งหมดไว้ด้วยซ้ำ

ส่วนร่างของมนุษย์หมาป่า...เกือบจะไหม้เป็นเถ้าถ่าน

หยางอี้ไม่ได้รีบเข้าไปในเรือยักษ์ แต่แอบซุ่มอยู่รอบๆ และดื่มน้ำมนต์หนึ่งขวดเพื่อฟื้นฟูสภาพของเขา

จนกระทั่งไฟเล็กลง เขาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

หลังจากผ่านไปนาน ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวจากเรือยักษ์

นี่แสดงว่าศัตรูน่าจะไม่อยู่ในเรือยักษ์

เขาดูเวลาและเห็นว่ายังเหลือเวลาอีก 4 ชั่วโมงก่อนมืด ซึ่งมีเวลาเหลือเฟือ

สองชั่วโมงในการสำรวจและสองชั่วโมงในการกลับมามากเกินพอ

และสภาพก็ไม่เลว หลังจากดื่มน้ำมนต์ พลังงานของฉันก็ฟื้นตัวเล็กน้อย และพลังชีวิตของฉันก็อยู่ที่ 85 ขึ้นไป

ยกเว้นทักษะเขี้ยวงูทะเลที่หายไป ส่วนที่เหลือก็แทบจะไร้ประโยชน์

หลังจากตัดสินใจ หยางอี้ก็เข้าใกล้เรือยักษ์และปีนขึ้นไปด้วยความช่วยเหลือของถุงมือใยแมงมุม

เขาวางแผนที่จะเลือกสถานที่ที่เหมาะสมในการเข้าไป เช่น หน้าต่างที่ถูกทำความสะอาดโดยเจตนา

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็มาถึงหน้าต่างและโยนปลาซาร์ดีนขายาวเข้าไปอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า หลังจากแน่ใจว่าไม่มีการเคลื่อนไหว เขาก็มองออกไป

"มีบางอย่างผิดปกติ!"

เห็นได้ชัดว่าเรืออับปางและจบลงที่นี่อย่างโชคร้าย

ดังนั้นข้างในก็น่าจะยุ่งเหยิง

แต่ในห้องนี้ยังมีโต๊ะ เก้าอี้ และชั้นวางของจัดเรียงอยู่ แต่ตำแหน่งของพวกมันเปลี่ยนไปเพราะพื้นเดิมกลายเป็นผนัง

แต่ฝุ่นก็ยังหนาอยู่

นี่แสดงว่าเมื่อเรือเกยตื้นบนเกาะร้าง น่าจะมีผู้รอดชีวิตอยู่บนเรือ

เขาไม่ได้รีบเสี่ยงและกระโดดเข้าไป แต่เปลี่ยนไปใช้การสังเกตด้วยตาซ้ายของเขา

ข้างในเรือมืดและต้องใช้ตาทั้งสามข้างจึงจะมองเห็นได้ชัดเจน

ในไม่ช้าเขาก็ค้นพบวัตถุที่ผิดปกติ

มันคือขวดแก้วหยางอี้คุ้นเคยกับพวกมันมากและเคยเห็นมันมากมายในห้องทดลองของซูน่า

สิ่งที่แช่อยู่ข้างในคือหัว ไม่มากไม่น้อย ห้าหัวพอดี

จัดวางบนชั้นวางที่ทำความสะอาดอย่างเห็นได้ชัด