73 - ช่วยสาวงาม

แสงน้ำตาของเจ้า

แฝงด้วยความอ่อนแอปนความเจ็บปวด เสียง "พี่ชายโปรดระวัง ข้าน้อยกลัว" ที่แผ่วเบาและสั่นเครือนั้น กลายเป็นกำลังใจให้เหล่าบัณฑิตหนุ่มทั้งสิบกว่าคนคล้ายได้รับยาโด๊ป

"พวกอันธพาลอย่ามาหยิ่งผยอง!"

บัณฑิตหนุ่มร้องตะโกนพร้อมกัน พลางพับแขนเสื้อขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปทันที โดยเฉพาะคนที่ถูกสาวน้อยจับชายเสื้อไว้ด้านหลัง เขากระโจนออกไปก่อนราวกับเทพบุตรจากสวรรค์ พร้อมกับรัศมีแห่งความยุติธรรมที่ดูเหมือนจะฉายออกมาจากทั้งตัว

เมื่อคนมาก ความยุติธรรมย่อมไม่อาจพ่ายแพ้ พวกอันธพาลทั้ง 5 คนถูกทำให้ขวัญเสียจนวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน ทิ้งไว้เพียงคำขู่ว่า "ภูเขายังไม่เปลี่ยน แม่น้ำยังคงไหล คราวนี้ถือว่าพวกเจ้าชนะ แต่ครั้งหน้าเราจะได้เห็นดีกัน!"

ความยุติธรรมเอาชนะความชั่ว สาวน้อยได้รับการช่วยเหลือ เหล่าบัณฑิตได้ทำภารกิจ "วีรบุรุษช่วยสาวงาม" สำเร็จ

"ขอบคุณพี่ชาย ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้า..."

สาวน้อยกล่าวขอบคุณทั้งน้ำตา ท่าทางอ่อนน้อม วางมือลงที่เอว ก้มศีรษะเล็กน้อย ย่อกายอย่างอ่อนช้อยด้วยชุดกว้างแขนยาวที่พลิ้วไหว และกล่าวขอบคุณเหล่าผู้มีพระคุณหลายครั้ง

ตอนที่นางย่อกายนั้น ชุดที่ยุ่งเหยิงอยู่แล้วก็เลื่อนหลุด เผยให้เห็นไหล่ขาวนวลครึ่งหนึ่ง

เหล่าผู้มีพระคุณทั้งหลายกลืนน้ำลายอย่างห้ามไม่อยู่

"การปราบคนชั่วช่วยคนดีเป็นหน้าที่ของเรา มิกล้ารับคำขอบคุณเช่นนี้" เหล่าบัณฑิตต่างกล่าวพร้อมกัน พลางพากันช่วยพยุงสาวน้อยขึ้น แต่ระหว่างนั้น มือที่สัมผัสกับมืออันนุ่มนวลของสาวน้อยกลับแอบลูบคลำเบา ๆ อย่างไม่มีใครสังเกต

สาวน้อยยังคงกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ ดูเหมือนไม่ทันสังเกตการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของพวกเขา

เพื่อปลอบประโลมจิตใจของสาวน้อย และหลีกเลี่ยงการที่อันธพาลเหล่านั้นจะกลับมา เหล่าผู้มีพระคุณจึงเชิญสาวน้อยไปนั่งพักที่วงเหล้าของพวกเขา พร้อมรับปากว่าจะพานางไปส่งถึงบ้านในเมือง

ระหว่างที่เดินผ่านมุมวิหาร สาวน้อยเหลือบมองจูผิงอันที่นั่งอยู่ในมุมกินขนมและแตงกวาดองอย่างไม่สนใจใคร แล้วก็เดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไร

เมื่อสาวน้อยเดินไปถึงที่นั่งของเหล่าบัณฑิต หนึ่งในนั้นก็รีบยกเบาะของตัวเองให้นางนั่งลงอย่างสุภาพ

แต่พอนางจะนั่งลง แมงมุมลายดอกสีดำตัวหนึ่งก็คลานผ่านตรงหน้า ทำให้นางกรีดร้องด้วยความตกใจจนเกือบล้ม

บัณฑิตหนุ่มที่ไวพริบเร็วรีบพยุงนางไว้ ขณะที่คนอื่น ๆ ที่ไม่ได้มีโอกาสช่วยสาวน้อยก่อนหน้านี้ก็พากันย่ำแมงมุมจนไม่เหลือซากเพื่อระบายความหงุดหงิด

"ขอบคุณพี่ชายทุกท่านที่ช่วยเหลือข้าน้อย ข้าน้อยเป็นลูกสาวเจ้าของร้านชาในเมือง วันนี้ออกเดินทางไปไหว้พระที่วัดต้าจัวกับครอบครัว แต่ระหว่างทางกลับถูกคนร้ายเข้ามาข่มเหง ข้าน้อยตกใจจนพลัดหลงกับครอบครัว หากไม่ได้พวกพี่ชายช่วยไว้ ข้าน้อยคงต้องกัดลิ้นตายเพื่อรักษาเกียรติแล้ว..."

สาวน้อยเล่าเรื่องราวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ระหว่างนั้นก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง ทำให้เหล่าบัณฑิตต่างรีบปลอบใจด้วยความสงสาร

การได้ช่วยเหลือคุณหนูในยามลำบาก แล้วสุดท้ายได้ครองทั้งเกียรติยศและนางในฝัน นี่คือเป้าหมายสูงสุดของนักเรียนทุกคนในยุคนี้

แต่จูผิงอันยังคงนั่งอยู่ที่มุมเงียบ ๆ กินขนมของเขาต่อไป

"ข้าน้อยไม่มีอะไรติดตัวมาเลย จึงขอคารวะเหล่าผู้มีพระคุณด้วยเหล้าเป็นการตอบแทน แล้วเมื่อถึงเมือง ข้าน้อยจะขอให้บิดาจัดเลี้ยงขอบคุณพวกพี่ชายอย่างสมเกียรติ"

สาวน้อยพูดพร้อมยกเหล้าให้เหล่าบัณฑิตคนละแก้ว ทุกคนปฏิเสธอย่างถ่อมตัวว่า "ช่วยคนดีคือหน้าที่ของเรา"

แต่เมื่อสาวน้อยที่มีดวงตากลมโต แก้มแดงระเรื่อ และท่าทางเขินอายรินเหล้าให้ทีละคน ทุกคนก็รับไว้ดื่มด้วยสายตาที่จับจ้องนางไม่วางตา

หลังจากรินเหล้าให้ทุกคนเสร็จ สาวน้อยก็ถือไหเหล้าเดินไปยังมุมหนึ่งของวิหาร...

"ท่านเหล่านี้คือใครหรือเจ้าคะ?" สาวน้อยถือไหเหล้าไว้ในมือ ก่อนจะชี้ไปยังกลุ่มคนที่นั่งอยู่มุมห้อง ซึ่งก็คือเหล่าผู้ติดตาม

เจ้านายของผู้ติดตามเหล่านั้นต่างพากันบอกว่าเป็นเด็กคนรับใช้ของพวกเขา

"อ๋อ ที่แท้ก็เป็นเด็กรับใช้ของเหล่าผู้มีพระคุณนี่เอง วันนี้ข้าน้อยได้รับความช่วยเหลือจากพวกท่าน เลยขอรินเหล้าให้เด็กรับใช้เหล่านี้ด้วย หวังว่าพวกเขาจะดูแลรับใช้พวกท่านให้ดี และเมื่อท่านประสบความสำเร็จในการสอบก็คงไม่ลืมพวกเขาเช่นกัน"

สาวน้อยกล่าวพลางรินเหล้าให้เด็กรับใช้แต่ละคน อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้คารวะพวกเขาแบบเดียวกับที่ทำกับเหล่าบัณฑิต สิ่งนี้ทำให้เหล่าบัณฑิตรู้สึกถึงความแตกต่างของสถานะ จนพวกเขาภูมิใจยิ่งนัก โดยเฉพาะเจ้านายของเหล่าเด็กรับใช้ที่ได้ยินสาวน้อยพูดปลอบใจและยกย่อง

เมื่อเด็กรับใช้แต่ละคนดื่มเหล้าเสร็จ สาวน้อยก็ถือไหเหล้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า จูผิงอัน

"ท่านผู้น้อยคนนี้คือใครหรือเจ้าคะ?" สาวน้อยยืนยิ้มอ่อนโยน พร้อมกับถามด้วยสายตาที่เปล่งประกาย

ทันทีที่สาวน้อยเอ่ยถึงจูผิงอัน เหล่าบัณฑิตที่เหลือต่างแสดงสีหน้าดูถูก พากันพูดใส่ร้ายว่า

• เขาเพียงมาเข้าร่วมการสอบเพื่อเพิ่มจำนวนผู้เข้าสอบ
• บางคนถึงกับอ่านบทกลอนที่จูผิงอันเคยเขียน แล้วเยาะเย้ยว่าไม่มีความหมาย ทั้งยังกล่าวถึงเหตุการณ์ที่เขานั่งเฉยอยู่มุมห้องตอนที่พวกโจรบุกเข้ามา ว่าเป็นคนขี้ขลาด ขาดความกล้าหาญ

"น่าสนใจดีนะเจ้าคะ" สาวน้อยเอ่ยเสียงเบา และไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ นางกลับเดินไปหาจูผิงอัน พร้อมรินเหล้าให้เขาหนึ่งแก้ว แล้วพูดอย่างนุ่มนวลว่า

"คุณชายยังอายุน้อยอยู่ จึงอาจไม่กล้าหาญเหมือนพี่ชายเหล่านี้ แต่ข้าก็เชื่อว่าในวันข้างหน้า เมื่ออยู่ภายใต้การเป็นผู้นำของพี่ชายเหล่านี้ ท่านจะต้องกลายเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่แน่นอน"

คำพูดของสาวน้อยช่างแยบยล นางทั้งยกย่องเหล่าบัณฑิตและช่วยปกป้องจูผิงอันไปในตัว ทำให้เหล่าบัณฑิตรู้สึกดีใจที่ได้รับคำชม

จูผิงอันที่มองสาวน้อยตรงหน้า ดูเหมือนจะตกตะลึง ใบหน้าที่ดูซื่อ ๆ แสดงท่าทีประหม่า ก่อนจะยิ้มอย่างเขินอายและวางแผ่นแป้งในมือไว้ข้างตัว

"คุณชายอย่าได้อายเลยเจ้าค่ะ ดื่มเหล้าแก้วนี้เถิด ข้าเชื่อว่าท่านจะต้องเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคตแน่นอน"

สาวน้อยยื่นแก้วเหล้าให้จูผิงอันอย่างอ่อนโยน ดวงตาของนางเปล่งประกายดั่งดวงดาว พร้อมด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความให้กำลังใจ

จูผิงอันที่ไม่เคยเห็นสาวงามเช่นนี้มาก่อน ทั้งยังไม่เคยมีสาวงามคนใดพูดคุยหรือเข้าใกล้ตนถึงเพียงนี้ เขายิ้มอย่างขัดเขิน ใบหน้าแดงระเรื่อ และมือที่สั่นยื่นไปรับแก้วเหล้า แต่ด้วยความเผลอ เขาเหยียบก้อนดินจนเสียหลักเกือบล้ม แถมยังชนสาวน้อยอีกด้วย

ท่าทางไม่เอาไหนของเขาทำให้เหล่าบัณฑิตพากันหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน

สาวน้อยที่ถูกชนตัวเอนเล็กน้อย แต่แก้วเหล้าในมือยังคงมั่นคง ไม่หกแม้แต่หยดเดียว

"ขอโทษ...ขอโทษขอรับ..."

จูผิงอันก้มหน้าขอโทษ ใบหน้าแดงก่ำ ขณะรับแก้วเหล้าจากสาวน้อยมาดื่มจนหมด

สาวน้อยมองเขาด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังกลุ่มบัณฑิตและนั่งลงข้างพวกเขา

เมื่อนางหันหลังจากไป จูผิงอันแอบใช้แขนเสื้อเช็ดริมฝีปากของตน ซึ่งชุ่มไปด้วยเหล้าจากแก้วนั้น...