บทที่ 90 เนี่ยหยวนมาถึง(ฟรี)

บทที่ 90 เนี่ยหยวนมาถึง(ฟรี)

เสี่ยวเผิงมองดูคนกลุ่มหนึ่งกำลังวุ่นวายอยู่กับหินดิบก้อนใหญ่ ดูท่าคงต้องรออีกสักพัก เลยคิดว่าไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปดูแผงอื่นๆ ต่อดีกว่า!

ยังไงก็ไม่ได้ตั้งใจจะกลับมาอีกแล้ว สั่งสอนพวกนักพนันพวกนี้สักหน่อยก็ดี!

เขาให้ฟางหรานหรานกับมี่ลี่เฝ้าหินก้อนใหญ่ไว้ ส่วนตัวเองลากรถเข็นพาเหยี่ยอวี่ลี่ไป 'ตบแตง' ที่อื่นต่อ

หลูข่ายอยากจะตามเสี่ยวเผิงไปดูให้รู้เรื่อง แต่กลับเห็นชายร่างกำยำหลายคนเดินฮือๆ มา คนนำคือเนี่ยหยวน ข้างๆ มีคนนำทางคือลุงหยู่ คนขับรถของหลูข่าย

เห็นหลูข่ายยืนอยู่ตรงนั้น เนี่ยหยวนรีบวิ่งเข้ามา "ใครรังแกนาย? ฉันพาคนมาแล้ว สู้กับพวกมันเลย!"

หลูข่ายได้แต่ขำปนเศร้า "สู้อะไรกัน? ทำไมเพิ่งมา?"

เนี่ยหยวนพูดอย่างเป็นเรื่องปกติ "นายให้ฉันพายามร้านมา ฉันต้องให้พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิ ไม่งั้นพอตีกัน คนก็รู้เลยว่าเป็นยามจากร้านเรา นี่จะทำลายชื่อเสียงร้านอัญมณีเนี่ยหรือไง? เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ให้ฉันพาคนมาทำไม?"

หลูข่ายถาม "ลุงหยู่ให้นายดูหยกก้อนนั้นแล้วหรือ?"

"อ๋อ? ดูแล้ว เป็นไง? มีคนจะมาแย่งหยกเราหรือ? กลางวันแสกๆ มีคนกล้าทำแบบนี้เหรอ? เป็นไปไม่ได้มั้ง?" เนี่ยหยวนตาโต

หลูข่ายหมดคำพูด "นี่มันอะไรกับอะไรกัน! นายฟังฉันพูดให้จบก่อนได้ไหม?"

เนี่ยหยวนอ๋อ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"หยกก้อนนั้นเป็นของคุณเสี่ยวที่มาร้านเราเมื่อกี้ เขาผ่าได้" หลูข่ายเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตลาดวัฒนธรรมวันนี้ให้เนี่ยหยวนฟังอย่างละเอียด

"นายว่าเขา... กล้าพนันห้าล้านในสภาพแบบนี้เนี่ยนะ?" เนี่ยหยวนไม่ค่อยเชื่อคำพูดของหลูข่าย

หลูข่ายอืมหนึ่งที "อืม แถมยังดูเหมือนเขามั่นใจมาก รู้สึกเหมือนรู้ว่าตัวเองต้องชนะ"

เนี่ยหยวนเอามือจับคาง คิดสักครู่ "ตามที่นายว่า เสี่ยวเผิงคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องหินหรือ?" ในฐานะคนในวงการอัญมณี ย่อมสนใจผู้เชี่ยวชาญเรื่องหินเป็นธรรมดา!

หลูข่ายชี้ไปที่คนที่กำลังวุ่นวายอยู่หน้าเครื่องตัดหินพลางพูด "รายละเอียดต้องดูตอนผ่าหินก้อนนั้นก่อน แต่ฉันว่าเป็นไปได้มาก เขาขายหยกก้อนแรกที่ผ่าได้ให้ฉันโดยไม่ลังเลเลย น่าจะมีไพ่เด็ดอยู่ในมือ"

เนี่ยหยวนถามอย่างสงสัย "แล้วนายให้ฉันพาคนมาทำไม?"

หลูข่ายโมโห "นายเอาความกระตือรือร้นที่เล่นกับพวกนักเรียนศิลปะ ดาราหน้าใหม่มาใช้กับธุรกิจบ้างไม่ได้หรือไง? ยังต้องถามอีกหรือ? ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องหินหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ คือเขาต้องมีกำลังทรัพย์แน่"

แม้เนี่ยหยวนจะรู้ว่าเสี่ยวเผิงพนันเงินก้อนใหญ่ แต่ปากก็ยังไม่ยอมรับ "หึ คงเป็นพวกขี้เหนียวที่แม้แต่รถก็ไม่ยอมซื้อมั้ง"

หลูข่ายมองเนี่ยหยวนอย่างหมดหวัง "เขาบอกว่าอยู่เกาะ มีแต่เรือกับเครื่องบิน ไม่มีรถ ฉันไม่รู้ว่านายจะเชื่อหรือเปล่า แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว"

เนี่ยหยวนคิดสักครู่ ไม่พูดอะไร ทำท่าให้หลูข่ายพูดต่อ

หลูข่ายพูดต่อ "ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องหินหรือไม่ คนแบบนี้เราต้องสร้างความสัมพันธ์เท่านั้น ที่ฉันให้นายพาคนมาทำไมน่ะหรือ? ถ้าเขาผ่าเจอหยกจริง เราจะได้ให้การคุ้มครองเขาทันที ถือโอกาสนี้สร้างความสัมพันธ์ที่ดี! ถ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญ ก็คุ้มค่าที่เราจะทุ่มเทสร้างความสัมพันธ์สุดกำลัง ถ้าไม่ใช่ การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกค้าที่มีศักยภาพก็จำเป็น เรื่องพวกนี้ก็ต้องให้ฉันบอกนายด้วยหรือ สมองนายย้ายออกจากเรื่องผู้หญิงมาอยู่กับธุรกิจเราสักหน่อยไม่ได้หรือไง?"

เนี่ยหยวนฟังแล้วโบกมือ สั่งให้ยามและคนอื่นๆ กลับไปรอที่รถก่อน หันมาพูดกับหลูข่าย "ธุรกิจเรามีนายดูแล ฉันต้องเปลืองสมองทำไม? อีกอย่าง ฉันอยู่กับน้องๆ พวกนั้นก็เป็นธุรกิจนะ! นี่คือการลงทุน นายเข้าใจไหม? นายรู้ได้ไงว่าพวกหน้าใหม่เหล่านี้จะไม่ดังในอนาคต?"

หลูข่ายเบ้ปาก "ถ้าพวกเธอดังจริง จะยังสนใจนายอีกหรือ? คงโยนนายทิ้งไปชวาแล้วมั้ง"

เนี่ยหยวนยิ้มชั่วร้าย "ฉันมีรูปนะ มีวิดีโอด้วย! ตอนนี้คนทำแบบนี้เยอะแยะไป ดูว่าใครจะโชคดี ได้ดันคนที่กลายเป็นดาราขึ้นมา พอพวกนี้ดังแล้วกลับมาซื้อรูปวิดีโอ นั่นแหละถึงจะมันส์ การลงทุนทั้งหมดก็คืนทุนแถมได้กำไรด้วย ดูสิ ฉันมีสาวๆ เยอะแยะ ทั้งได้เล่น ทั้งได้เงิน นี่มันการลงทุนที่ดีแค่ไหน นี่ก็เป็นธุรกิจนะ! ตอนนี้คนทำแบบนี้เยอะแยะไป!"

หลูข่ายต่อยไหล่เนี่ยหยวนที "นายไม่เรียนรู้เรื่องดีๆ บ้างหรือไง? เอาแต่สนใจเรื่องยุ่งๆ พวกนี้!"

เนี่ยหยวนยิ้ม "ยังไงตอนนี้ธุรกิจก็มีนายดูแล ฉันรับผิดชอบแค่ใช้ชีวิตให้สนุกก็พอ แล้วคุณเสี่ยวล่ะ?"

เนี่ยหยวนคนนี้ก็ไม่โง่ ตอนนี้เปลี่ยนมาเรียก 'คุณเสี่ยว' แล้ว

เมื่อหลูข่ายมอง "หืม? เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนั้นอยู่เลย หายไปไหน?" ตอนนี้ข้างเครื่องตัดหินมีแค่ผู้หญิงสองคนอยู่

หลูข่ายเหลียวซ้ายแลขวา พอดีเห็นเสี่ยวเผิงลากรถเข็นกลับมา บนรถมีหินวางอยู่เจ็ดแปดก้อน "อ้อ เขากลับมาแล้ว ดูท่าไปซื้อหินมาอีก"

ขณะนั้นเสี่ยวเผิงกำลังเข็นรถ เหมือนเดินซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ต ร้านนี้หยิบหินดิบหนึ่งก้อน ร้านนั้นเลือกอีกก้อน เดินทั่วตลาดก็เลือกได้แค่สามก้อน ในตลาดมี 'หินดิบ' มากมาย แต่เสี่ยวเผิงกลับหาหินที่จะซื้อไม่ได้ และสามก้อนนี้ล้วนเป็นหินดิบก้อนใหญ่ที่มีคุณภาพดีและมีหยกเยอะ

เหยี่ยอวี่ลี่ตกใจกับการเล่นหินของเสี่ยวเผิง เพียงชั่วครู่ เงินหลายล้านก็กลายเป็นหินไม่กี่ก้อน และอาจจะขาดทุนย่อยยับ ในสายตาเหยี่ยอวี่ลี่ ความเสี่ยงนี้สูงเกินไป

เหยี่ยอวี่ลี่ก็ไม่เข้าใจ แค่ออกมาซื้อของขวัญธรรมดาๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?

แต่ถึงเธอจะห้ามไม่ให้เสี่ยวเผิงซื้อ เสี่ยวเผิงก็คงไม่ซื้อแล้ว แผงหินในตลาดวัฒนธรรมนี้มืดมนเกินไป ทั้งตลาดแทบไม่มีหินดิบเลย! ถึงมี ก็เป็นของเลวที่ไม่กล้าเอาออกมา ดูดพลังได้นิดหน่อยก็พอแล้ว ซื้อหินแบบนี้ยุ่งยากเปล่าๆ แถมซื้อแล้วต้องขาดทุนแน่! หินดิบในตลาดนี้ล้วนเป็นแบบนี้ ที่คุ้มค่าซื้อมีไม่กี่ก้อน แต่เสี่ยวเผิงก็กวาดไปหมดแล้ว

แต่เสี่ยวเผิงก็ได้ผลไม่น้อยจากการมาครั้งนี้ จากการ 'ตบแตง' ไปเรื่อยๆ ก็ดูดพลังได้ไม่น้อย: ตอนนี้พลังหมอผีในตัวเสี่ยวเผิงไม่เหมือนเดิมแล้ว คราวก่อนรักษาเอ็นขาดของหว่อเหวิน เสี่ยวเผิงถึงกับหมดแรงหมดสติ ตอนนี้อย่าว่าแต่เอ็นขาดเลย ถึงขาเขาจะแตกละเอียด เสี่ยวเผิงก็มั่นใจว่าจะรักษาได้โดยไม่หมดแรง

ตอนนี้แค่กลับไปที่ซีนหลี่เย่าตั้งวงเวทหมอผี เสี่ยวเผิงก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการอัพเกรดพลังหมอผีระดับกลางอีก

เสี่ยวเผิงที่ดูดพลังเสร็จแล้ว กำลังจะเข็นหินดิบกลับไปที่ร้านเถ้าแก่หวัง แต่กลับได้ยินเสียงดังปัง! เหมือนมีคนขว้างอะไรบางอย่าง เหยี่ยอวี่ลี่ตกใจ รีบกอดเสี่ยวเผิงแน่น

เสี่ยวเผิงเอียงหัว เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังขว้างหินดิบใส่เครื่องตัดหิน

คนรอบข้างวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นานา

"เอาล่ะ บ้าไปอีกคน"

"ได้ยินว่าวันนี้เขาตัดหินไปสามล้านกว่า ไม่ได้อะไรเลย"

"ไอ้หมอนี่ฉันเคยเห็น เงินตั้งเยอะมาจากไหน?"

"ได้ยินเขาพึมพำ เหมือนเป็นเงินหลวง"

"ยามยังไม่มาอีกหรือ?"

"หลบให้ไกลหน่อย คนบ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย"

เสี่ยวเผิงส่ายหน้า คนที่ควบคุมความอยากของตัวเองไม่ได้ ได้แต่เดินสู่ความบ้าคลั่ง

"ระวัง!" เหยี่ยอวี่ลี่พุ่งมาบังหน้าเสี่ยวเผิงทันที เห็นคนบ้านั่นขว้างหินที่ตัดพังแล้วออกมา ต้องบอกว่าตอนคนบ้าคลั่งมีแรงมากจริงๆ หินก้อนนั้นใหญ่เท่าลูกบาสเก็ตบอล พุ่งตรงมาที่เสี่ยวเผิงกับเหยี่ยอวี่ลี่ เหยี่ยอวี่ลี่เห็นแล้วใช้ร่างกายบังเสี่ยวเผิงทันที พอเสี่ยวเผิงรู้ตัว หินก็ลอยมาถึงตรงหน้าแล้ว

เสี่ยวเผิงปฏิกิริยาก็เร็ว กดตัวเหยี่ยอวี่ลี่ หลบหินก้อนใหญ่ไปได้หวุดหวิด เห็นเหยี่ยอวี่ลี่ตกใจจนหน้าซีด เสี่ยวเผิงโกรธจนคว้าหินจากพื้นขึ้นมาจะขว้างกลับ!

"หืม?" พอหยิบหินขึ้นมา ตาเสี่ยวเผิงเป็นประกาย โยนหินขึ้นรถเข็น พาเหยี่ยอวี่ลี่เดินกลับไปที่แผงเถ้าแก่หวัง พอดีเห็นหลูข่ายกับเนี่ยหยวนเดินสวนมา

"คุณเสี่ยว คุณเหยี่ย ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ผมตามหาพวกคุณรอบหนึ่งแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องวุ่นวายเมื่อกี้ ผมคงหาพวกคุณไม่เจอ" หลูข่ายถามด้วยสีหน้ากังวล

เสี่ยวเผิงยิ้มตอบ "ขอบคุณท่านหลูที่เป็นห่วง พวกเราไม่เป็นไร แต่เรื่องวุ่นวายแบบนี้อย่าไปยุ่งดีกว่า ยามกำลังจะมาแล้ว ให้พวกเขาจัดการเถอะ ผมขอกลับไปตัดหินพวกนี้ดีกว่า"

หลูข่ายมองหินในรถเข็น "คุณเสี่ยวซื้อหินมาไม่เล็กเลยนะ"

เสี่ยวเผิงทำหน้าเป็นเรื่องปกติ "หินก้อนใหญ่โอกาสมีหยกก็มากใช่ไหมล่ะ?"

หลูข่ายดูสีหน้าเสี่ยวเผิง ดูไม่เหมือนล้อเล่นเลย แต่... คำตอบนี้มือใหม่มากเลยนะ?

ต่อให้เอาหินหนักร้อยตัน หยกข้างในอาจจะไม่เกินสิบกรัมหรือไม่มีเลยก็ได้ หยกในหินดิบกับขนาดของหินไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยจริงๆ

ไม่เห็นหรือไงว่า ไอ้หมอนั่นทุ่มทั้งบ้านทั้งช่องไปกับหินก้อนใหญ่ พอตัดพังก็โยนไปทั่ว?

แต่เขาก็ไม่ได้พูดสิ่งเหล่านี้กับเสี่ยวเผิง จ้าวเมิ่งเจียเพิ่งทำให้เสี่ยวเผิงโกรธไป เขามาเพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่ดี ไม่ใช่มาราดน้ำมันลงกองไฟ

ได้ยินคำพูดของเสี่ยวเผิงแล้ว หลูข่ายก็ได้แต่พยักหน้า แสดงว่าเสี่ยวเผิงพูดถูก

ยังอาสาจะช่วยเสี่ยวเผิงเข็นรถกลับไปที่ร้านเถ้าแก่หวังด้วยความกระตือรือร้น

เสี่ยวเผิงมองชุดสูทเนี้ยบของหลูข่าย ปฏิเสธความหวังดีของเขา แล้วเข็นหินกลับไปที่ร้านเถ้าแก่หวังเอง

หลูข่ายตอนแรกยังจะลองดู เสี่ยวเผิงก็เลยให้เขาลองเข็นรถเอง หลูข่ายไม่คิดว่าตัวเองเข็นไปไม่กี่ก้าวก็เหนื่อยแล้ว หินสามก้อนครึ่งนี่หนักจริงๆ พอเห็นเสี่ยวเผิงเข็นได้อย่างสบายๆ ยิ่งรู้สึกว่าเสี่ยวเผิงเป็นคนวิเศษ ไม่คิดว่าเสี่ยวเผิงดูผอมบางแต่จะมีแรงขนาดนี้

ถ้าเสี่ยวเผิงรู้ว่าหลูข่ายคิดแบบนี้ ยังไม่สู้เรียกหยางเมิ่งมาเลย ถ้าเทียบแรงล้วนๆ หยางเมิ่งในฐานะแม่ทัพหมอผี แรงมากกว่าเขาตั้งเยอะ ตัวเขายังต้องใช้รถเข็น ถ้าเป็นหยางเม่งยกกลับมาก็ได้

แน่นอน เสี่ยวเผิงก็ไม่อาจให้เขาทำแบบนั้น ถ้าเขาทำแบบนั้นจริง ก็รอขึ้นข่าวได้เลย

แล้วไง? บางทีอาจจะมีคนจากคณะกรรมการกีฬามาจับหยางเมิ่งไปแข่งโอลิมปิก? แล้วไปคว้าแชมป์ยกน้ำหนัก?

เอ๊ะ คิดดูแล้วก็ไม่เลวนะ!