บทที่ 738 มาได้จังหวะพอดี!
เด็กสองคนที่วางอยู่บนแผงขายของมีสภาพซูบผอม ดวงตาไร้ประกายชีวิต นั่งนิ่งราวกับตุ๊กตาดินเผา กลับกันคนชราในกรงไม้ด้านหลังต่างจ้องเกาเสียนตาไม่กะพริบ ดวงตาขุ่นมัวฉายแววความหวัง นี่คือความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่อย่างบริสุทธิ์ที่สุด ทำให้ดวงตาของคนชราเหล่านั้นเปล่งประกาย เกาเสียนผ่านการบำเพ็ญเพียรมาหลายร้...