บทที่ 6 ข้อห้าม (รีไรท์)

บทที่ 6 ข้อห้าม (รีไรท์)

.

การเสียชีวิตของหลิวเจียซิง ทำให้เบาะแสเดียวของคดีหยุดชะงัก ซึ่งทำให้คดีไม่มีความคืบหน้าใดๆ และยังคงอยู่ที่เดิม

หลังจากออกจากโรงพยาบาล พวกเขาก็กลับไปที่สถานีตำรวจ แล้วพวกเขาก็นั่งอยู่ที่โต๊ะกันอย่างเงียบๆ

“กัปตันเย่ รายงานผลการชันสูตรออกมาแล้ว” ตำรวจคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องทำงานของเย่ปินอย่างรวดเร็ว แล้วยื่นกองเอกสารให้เย่ปิน

ในขณะนี้ เย่ปินกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเหม่อลอย โดยไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฎตัวของตำรวจคนนั้นเลย

“กัปตันเย่!” ตำรวจคนนั้นเรียกด้วยเสียงที่ดังขึ้น

“หา?” เสียงที่ดังขึ้นทำให้เย่ปินสะดุ้งตกใจ ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นตำรวจคนนั้น และถามด้วยความสับสน “มีอะไรเหรอ?”

“กัปตันเย่ นี่คือรายงานผลการชันสูตรศพของเด็กหนุ่มคนเมื่อเช้า” ตำรวจคนนั้นกล่าวพร้อมกับยื่นเอกสารในมือให้เย่ปินอีกครั้ง

เย่ปินพยักหน้าและรับรายงานผลการชันสูตรมาพิจารณาอย่างรอบคอบ “เวลาเสียชีวิตคือ 12 นาฬิกา สาเหตุการเสียชีวิตคือขาดอากาศหายใจจากการถูกรัดคอ” เย่ปินพึมพำ แล้วใบหน้าของเขาก็มืดลง

จากผลการชันสูตร สาเหตุการเสียชีวิตของเด็กหนุ่มไม่มีปัจจัยอื่นมาปะปน เป็นเพียงการขาดอากาศหายใจเนื่องจากถูกรัดคอ นอกจากนี้ยังเป็นการยืนยันเพิ่มเติมว่าเวลาเสียชีวิตของเด็กหนุ่มคือเที่ยงคืน ซึ่งทำให้คดีแปลกประหลาดยิ่งขึ้น

เย่ปินวางรายงานผลการการชันสูตรไว้บนโต๊ะ แล้วเอาสองมือกุมศีรษะวางศอกไว้บนโต๊ะและครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

“จากห้าทุ่มถึงเที่ยงคืน ภายในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง ฆาตกรต้องรีบเร่งออกจากบ้านของเด็กไปยังสวนสนุกร้าง แล้วสังหารเด็กหนุ่มอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นก็แขวนศพไว้ใต้กระเช้าชิงช้าสวรรค์อันบนสุด สิ่งต่างๆเหล่านี้ คนสามารถทำได้จริงเหรอ?”

เย่ปินกำลังคิดถึงวิธีการที่ ‘ฆาตกร’ ใช้ในการฆาตกรรม แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร เขาก็รู้สึกว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นไปไม่ได้สำหรับมนุษย์

“ช่วยบอกจางหลานกับเฉินฮุยให้พวกเขามาที่ห้องทำงานของผมด้วย”

“ครับ”

หลังจากตำรวจคนนั้นออกไป จางหลานกับเฉินฮุยก็เข้ามาในห้องทำงานของเย่ปิน

“มีอะไรเหรอ? หรือว่าพบบางอย่างแล้ว?” เมื่อได้ยินว่าเย่ปินตามหา จางหลานก็คิดว่าเย่ปินคงจะพบอะไรบางอย่าง

เย่ปินส่ายศีรษะเล็กน้อยและชี้ไปยังรายงานผลการชันสูตรบนโต๊ะ “พวกคุณควรอ่านรายงานผลการชันสูตรก่อน”

เมื่อจางหลานกับเฉินฮุยได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็หยิบรายงานผลการชันสูตรขึ้นมาพิจารณาร่วมกันโดยไม่ตั้งคำถามใดๆ

“มันสอดคล้องกับสิ่งที่เราสงสัยก่อนหน้านี้” หลังจากที่ทั้งสองอ่านรายงานผลการชันสูตรแล้ว จางหลานก็มองเย่ปินแล้วพูดขึ้น

“ในกรณีนี้ เราต้องเผชิญกับคำถามใหญ่ นั่นคือ ฆาตกรเป็นใคร? และใช้วิธีไหน? ถึงสามารถสังหารคนแล้วนำศพขึ้นไปแขวนไว้ใต้กระเช้าอันบนสุดของชิงช้าสวรรค์ได้ในเวลาอันสั้น” เฉินฮุยกล่าวถึงกุญแจสำคัญของปัญหา

“คดีนี้ไม่สามารถสอบสวนด้วยสามัญสำนึกได้อีกต่อไป เริ่มจากการเสียชีวิตโดยบังเอิญของเหล่าหวังโถว จากนั้นก็การเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดของหลิวเจียซิง เมื่อรวมกับวิธีตายที่น่าแปลกประหลาดของเด็กหนุ่ม มันอาจมีบางอย่างที่น่าสะพรึงกลัวที่อยู่เหนือความรู้ของเราอยู่เบื้องหลังคดีนี้”

เดิมทีเย่ปินไม่เชื่อในทฤษฎีเรื่องผี แต่ตอนนี้ เมื่อพิจารณาจากหลายสิ่งหลายอย่างซึ่งยากจะอธิบายด้วยสามัญสำนึกที่เขาพบ เย่ปินก็ต้องสงสัยว่า โลกนี้มีผีและการดำรงอยู่อันน่าสะพรึงกลัวอยู่จริงหรือ?

จางหลานกับเฉินฮุยก็เห็นด้วยกับคำพูดของเย่ปิน

“เราควรทำยังไง การหายตัวไปของเด็กหนุ่มก่อนหน้านี้ก็ทำให้เกิดพายุในเมืองและทำให้ผู้คนตื่นตระหนกอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมีการเสียชีวิตอย่างแปลกประหลาดของเด็กหนุ่มอีกคน หากเรื่องเหล่านี้กระจายออกไป มันจะทำให้สังคมตื่นตระหนก!”

“มีเพียงพยานกับพ่อแม่ของเด็กเท่านั้นที่รู้เรื่องการตายของเด็กหนุ่ม ที่เหลือก็เป็นคนของเรา ก่อนหน้านี้ผมก็สั่งให้ปิดข่าวแล้ว อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะปิดข่าวแล้ว แต่ก็ไม่ได้รับประกันว่าจะปิดข่าวได้ตลอดไป” เกี่ยวกับข้อกังวลของเฉินฮุย เย่ปินได้จัดทำแผนตอบโต้ไว้แล้ว

“ไม่ว่าฆาตกรในคดีนี้จะเป็นคนหรือผี เราก็ต้องสืบให้ได้ ไม่ใช่แค่เพื่อพ่อแม่ของเด็กหนุ่มสองคนนั้น แต่ยังเพื่อตัวเราเองด้วย คดีนี้มีผลกระทบอย่างหนัก หากสืบไม่ได้ เจ้าหน้าที่ตำรวจของเราก็จะถูกสังคมตั้งคำถามโดยตรงเช่นกัน” จางหลานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม และคิดว่าจะคลี่คลายคดีนี้ได้อย่างไร

เย่ปินกับเฉินฮุยต่างก็คิดเกี่ยวกับวิธีแก้ปัญหานี้เช่นกัน อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ขัดต่อสามัญสำนึก และอยู่นอกเหนือขอบเขตความรู้ของพวกเขา ทั้งสามคนจึงคิดไม่ออกว่าจะเริ่มต้นตรงไหนไปชั่วครู่

ทั้งสามคนได้แต่มองหน้ากัน หลังจากคิดอยู่นาน จู่ๆ จางหลานก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ

“เราควรไปเชิญนักพรตเต๋ามาดีไหม?”

“นักพรตเต๋า จะไปเชิญที่ไหน? ภูเขาเอ๋อเหมย ภูเขาอู่ตัง หรือภูเขาคุนหลน?” เฉินฮุยพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“นี่…” จางหลานเงียบไป ตลอดชีวิตนี้ เขาไม่เคยรู้จักนักพรตเต๋ามาก่อนเลย “หรือว่าจะไปหาวัดแล้วนิมนต์เจ้าอาวาสที่นับถือ?” จางหลานแนะนำอีกครั้ง

“เจ้าอาวาส…” เฉินฮุยมีเส้นสีดำบนใบหน้า ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“ไม่ คดีนี้เหมือนเป็นข้อห้าม เริ่มจากการเสียชีวิตของเหล่าหวังโถว ต่อด้วยหลิวเจียซิง หากมีคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยอีก สิ่งต่างๆจะยิ่งลำบากมากขึ้น” สองวันมานี้ เย่ปินรู้สึกว่า ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้จะประสบอุบัติเหตุอย่างลึกลับ เพื่อที่จะไม่ให้เกี่ยวข้องกับผู้บริสุทธิ์อีกต่อไป เย่ปินจึงวางแผนที่จะสอบสวนด้วยตัวเอง

“ถ้าพูดแบบนั้น แล้วเราจะแก้ไขคดีนี้ได้อย่างไรถ้าไม่ให้คนอื่นมาเกี่ยวข้อง” จางหลานกางมือออก และรู้สึกทำอะไรไม่ถูกมาก

เย่ปินเม้มริมฝีปากและรู้สึกเวียนหัวมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เย่ปินรู้สึกว่าคดีนี้ยากมาก

เวลาผ่านไป เย่ปินกับคนอื่นๆ ยังคงไม่ยอมแพ้ในการสืบสวนคดีเหนือธรรมชาตินี้ อย่างไรก็ตาม ด้วยประสบการณ์ก่อนหน้านี้ เย่ปินกับคนอื่นๆ ก็เริ่มระมัดระวังอย่างมาก

เพื่อไม่ให้บุคคลอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง เมื่อทั้งสามคนกำลังทำการสืบสวน พวกเขาจะจัดการเองทั้งหมด แต่ถึงกระนั้น เมื่อคนที่อ้างว่าเคยเห็นรถเมล์เหนือธรรมชาติ ‘สาย 18’ เล่าเรื่องนี้ให้พวกเขาฟังก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น โคมไฟขนาดใหญ่ร่วงลงมาจากเพดานทุบเขาจนเสียชีวิต

“บ้าเอ๊ย!”

หลังจากกลับมาที่ห้องทำงาน เย่ปินก็ชกโต๊ะ พวกเขาสามคนสอบสวนอย่างระมัดระวัง แต่พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าผู้บริสุทธิ์ที่เข้ามาเกี่ยวข้องจะเสียชีวิต

“กัปตันเย่ คุณว่า คดีนี้เราไม่ควรสอบสวนต่อไปจริงๆ!” เมื่อมองดูเย่ปินที่กำลังโกรธจัด จางหลานก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเช่นกัน

“ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับรถเมล์ ‘สาย 18’ จะตายโดยบังเอิญ ราวกับพวกเขาถูกสาป ที่มาของรถเมล์ ‘สาย 18’ คันนี้ คืออะไรกันแน่?” เฉินฮุยส่ายศีรษะและถอนหายใจ

เย่ปินกัดฟัน ในใจอัดแน่นไปด้วยเพลิงโทสะ แต่เขาไม่สามารถปล่อยมันออกมาได้

“ไอ้ตัวที่ซ่อนอยู่ในความมืด! ไม่ว่าแกจะเป็นคนหรือผี! ถ้าแกกล้าก็มาหาฉัน! ไอ้บัดซบเอ๊ย!” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสูญเสียความสงบนับตั้งแต่มาเป็นตำรวจ

“กัปตันเย่!” จางหลานกับเฉินฮุยก้าวออกไปหยุดเย่ปินพร้อมกัน เพราะพวกเขากลัวว่าจะมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับเย่ปิน