บทที่ 49 ไม่อร่อยเลย

บทที่ 49 ไม่อร่อยเลย

ขวดนั้นดูสวยงาม หลี่เจี้ยนซินมองดู คิดในใจว่าสุราอะไรจะดีไปกว่าสุราหลิงหยวนของเขา?

สุราที่ดีกว่าสุราหลิงหยวน หลี่เจี้ยนซินไม่เคยเห็นมาก่อน แม้แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยซ้ำ

สุราที่ซูจี้เหนียนหยิบออกมานั้นไม่ใช่สุราที่ดีอะไรมากมาย มันเป็นเพียงแค่เหล้าขาวที่ซื้อมาจากโลกที่แท้จริงในชาติที่แล้ว ซึ่งซูจี้เหนียนซื้อมาก่อนหน้านี้ ราคาสิบเหรียญเงินต่อขวด ราคานี้ทำให้ซูจี้เหนียนรู้สึกว่าค่อนข้างแพง แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่รับได้

“หากมีกับแกล้มก็คงจะดี”

ในเวลานี้หลี่เจี้ยนซินถึงกับคิดจะให้เจ้าของบ้านดูว่ามีอะไรกินบ้างไหม? และนำออกมาให้ลองชิม

“มีสิ”

ซูจี้เหนียนก็ไม่ได้หวง เขาหยิบกุ้งเครย์ฟิชออกมาสองกระป๋อง และคอเป็ดสองกล่อง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของที่ซูจี้เหนียนซื้อมากินเล่นก่อนหน้านี้

“นี่คืออะไร?”

เมื่อเห็นกระป๋องหลายใบ หลี่เจี้ยนซินก็รู้สึกประหลาดใจ ท่านผู้อาวุโสผู้นี้ช่างไม่เอาไหนจริงๆ ในแหวนมิติมีแต่ของแปลกๆ

ซูจี้เหนียนไม่พูดมาก รีบเปิดกระป๋อง

เมื่อเปิดกระป๋อง กลิ่นของกุ้งเครย์ฟิชก็ลอยออกมาทันที กลิ่นหอมอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นเผ็ดร้อน กลิ่นที่เย้ายวนใจนี้มีความหวานเล็กน้อย ทำให้รู้สึกอยากอาหาร

ส่วนคอเป็ดนั้นไม่มีกลิ่น หรือว่ากลิ่นของมันอ่อนมาก ถูกกลิ่นของกุ้งเครย์ฟิชกลบไปหมด

“ไม่เคยกินหรือ?” ซูจี้เหนียนยื่นมือออกไป บิดหัวกุ้งออก แกะเปลือกกุ้ง จากนั้นก็เริ่มกิน ในเวลานี้หลี่เจี้ยนซินก็ถูกกลิ่นนี้ดึงดูดจนทนไม่ไหวแล้ว เขาไม่มีท่าทางของผู้เชี่ยวชาญอีกต่อไป เขาเลียนแบบซูจี้เหนียน หยิบเนื้อกุ้งเครย์ฟิชชิ้นหนึ่ง เอาเข้าปากโดยตรง

รสชาติเผ็ดร้อนและหอมอร่อย ความหวานของเนื้อกุ้ง และรสชาติเผ็ดร้อนหอมอร่อยของน้ำซอส ทำให้ต่อมรับรสของหลี่เจี้ยนซินรู้สึกตื่นเต้น รสชาติเผ็ดร้อนนี้ราวกับเปิดประตูสู่โลกใบใหม่ของหลี่เจี้ยนซิน ในพริบตา หลี่เจี้ยนซินก็ขนลุกพรึบ!

มันช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

รสชาตินี้ยอดเยี่ยมมาก!

ในเวลานี้หลี่เจี้ยนซินก็หลงใหลในกุ้งเครย์ฟิชทันที

เนื้อกุ้งหนึ่งคำ สุราหลิงหยวนหนึ่งคำ ในเวลานี้หลี่เจี้ยนซินรู้สึกเหมือนวิญญาณของตนเองถูกชำระล้าง หลี่เจี้ยนซินที่ไม่เคยสนใจเรื่องกินมาก่อน รู้สึกว่าตนเองใช้ชีวิตมาอย่างสูญเปล่า ชีวิตนี้ไม่เคยกินของที่อร่อยขนาดนี้ แม้แต่ยังคิดในใจว่าสุราหลิงหยวนของเขากินคู่กับกุ้งเครย์ฟิชนี้ มันค่อนข้างจืดชืด

เมื่อเห็นท่าทางของหลี่เจี้ยนซิน ซูจี้เหนียนก็ไม่ได้ประหลาดใจ เพราะคนที่กินเป็นครั้งแรกต่างก็เป็นเช่นนี้ โดยเฉพาะคนในทวีปทะเลดารา พวกเขาไม่ค่อยได้กินอาหารอร่อยมาก่อน

“ท่านผู้อาวุโส นี่คืออะไร?”

ในเวลานี้หลี่เจี้ยนซินก็เห็นคอเป็ด ซูจี้เหนียนพูดอย่างใจเย็นว่า “คอเป็ดตากแห้ง”

“คอเป็ดตากแห้ง? มันคือคอของเป็ดหรือ?” เมื่อได้ยินว่าเป็นเนื้อเป็ด หลี่เจี้ยนซินก็หมดความสนใจ หลี่เจี้ยนซินเคยกินเป็ดมาก่อน แต่เนื้อของมันไม่อร่อย แถมยังมีกลิ่นคาวอีกด้วย กินไม่ลง ดังนั้นหลี่เจี้ยนซินจึงไม่ได้แตะต้องมัน เขาชอบกินกุ้งเครย์ฟิชมากกว่า

หลี่เจี้ยนซินมองดูซูจี้เหนียน รู้สึกว่าท่านผู้อาวุโสผู้นี้แปลกมาก บนใบหน้าสวมหน้ากาก แต่ทุกครั้งที่กินข้าว เขาก็สามารถเอาอาหารเข้าปากได้ เขาทำได้อย่างไร?

หลี่เจี้ยนซินคิดว่า ตนเองไม่สามารถกินอย่างเดียวได้ตลอดเวลา ถึงเวลาพูดคุยเรื่องวิถีแห่งกระบี่กับท่านผู้อาวุโสแล้ว เพราะนี่คือจุดประสงค์ของเขา

แต่หลี่เจี้ยนซินกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงดังปัง! ซูจี้เหนียนเปิดเหล้าขาวขวดนั้น ทันใดนั้น กลิ่นสุราก็หอมฟุ้ง กลิ่นนั้นเข้มข้นมาก เข้มข้นจนน่าตกใจ ราวกับว่าได้กลิ่นแล้วก็จะมึนเมา

กลิ่นสุราพุ่งเข้าไปในจมูกของหลี่เจี้ยนซิน หลี่เจี้ยนซินตกใจ นี่มันคือกลิ่นอะไรกัน?

ทำไมถึงมีกลิ่นสุราที่เข้มข้นเช่นนี้?

กลิ่นสุรานี้ช่างหอมมาก!

มันทำได้อย่างไร?

ซูจี้เหนียนรินสุราให้ตัวเองหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ดื่มหนึ่งคำ กินกุ้งเครย์ฟิชหนึ่งคำ แม้ว่าจะมองไม่เห็นใบหน้า แต่ซูจี้เหนียนก็สามารถจินตนาการได้ว่าสีหน้าของเขาต้องมีความสุขมาก หลี่เจี้ยนซินแม้ว่าจะไม่ใช่คนตะกละ แต่เขาเป็นคนที่ชอบดื่มสุรา มิเช่นนั้นเขาจะพกสุราหลิงหยวนติดตัวตลอดเวลาได้อย่างไร ใช่ไหม?

ตอนนี้เหล้าขาวตรงหน้าซูจี้เหนียนกลับทำให้หลี่เจี้ยนซินรู้สึกตื่นเต้น ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น เพียงแค่กลิ่นสุราที่หอมเข้มข้นนี้ก็ทำให้หลี่เจี้ยนซินอดใจไม่ไหวแล้ว!

ในเวลานี้ หลี่เจี้ยนซินกลับรู้สึกว่าสุราของตนเองไม่มีกลิ่นหอมเลย

บางทีอาจจะแค่ได้กลิ่นหอม แต่รสชาติคงไม่ดีเท่าสุราหลิงหยวน หลี่เจี้ยนซินคิดในใจ แต่เขาก็ยังคงกลืนน้ำลาย อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านผู้อาวุโส สุราของท่าน ข้าสามารถลองชิมได้หรือไม่?”

“ไม่ใช่ว่าตกลงกันแล้วหรือไง? เจ้าดื่มของเจ้า ข้าดื่มของข้า?”

ซูจี้เหนียนมองบนหลี่เจี้ยนซิน

“ข้า…ข้าแค่อยากจะลองชิมดู”

หลี่เจี้ยนซินมองไปที่ซูจี้เหนียนด้วยแววตาเว้าวอน ซูจี้เหนียนพยักหน้า กล่าวว่า “เอาเถอะ เมื่อครู่ข้าก็ดื่มสุราของเจ้าไปหนึ่งคำ งั้นก็ให้เจ้าลองชิมหนึ่งคำแล้วกัน”

พูดจบ ซูจี้เหนียนก็รินสุราให้หลี่เจี้ยนซินเล็กน้อย

หลี่เจี้ยนซินรีบหยิบจอกขึ้นมา มองดูสุราในนี้ สีมันใสมาก กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมา กลิ่นนั้นทำให้เขาอดใจไม่ไหว!

จากนั้นก็ดื่มสุราในแก้วเข้าไป!

ดื่มคำเดียวก็รู้สึกมึนเมา รสชาติหวานละมุน ทิ้งกลิ่นหอมไว้ในปาก รสชาตินั้นยากจะลืมเลือน กลิ่นหอมเข้มข้นนั้นไหลจากปลายลิ้นไปยังลำคอ อร่อยอย่างยิ่ง!

ทำไมถึงมีสุราที่อร่อยขนาดนี้?

หลี่เจี้ยนซินรู้สึกไม่อยากจะเชื่ออีกครั้ง เขามองดูซูจี้เหนียนตรงหน้า ในเวลานี้เขาเดาว่าซูจี้เหนียนคงไม่ใช่คนธรรมดา น่าจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ มิเช่นนั้นจะมีสุราที่อร่อยขนาดนี้ได้อย่างไร?

นี่ไม่ใช่สุราของมนุษย์ แต่มันคือสุราเทพเจ้า!

เพียงแต่น่าเสียดายที่ซูจี้เหนียนรินให้เขาเพียงเล็กน้อย เมื่อครู่เขาดื่มคำเดียวก็หมดแล้ว เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก เมื่อเห็นซูจี้เหนียนดื่มอย่างมีความสุข ในเวลานี้หลี่เจี้ยนซินอยากจะแย่งชิงสุราของซูจี้เหนียนมาก แต่คิดไปคิดมา เขาก็ไม่กล้า

พลังของซูจี้เหนียนนั้นเขาได้เห็นแล้ว กระบี่เมื่อครู่นี้ สามารถผ่าเขาเป็นชิ้นๆ ได้เลย!

ไม่มีทางเลือก เขาทำได้เพียงดื่มสุราหลิงหยวนของตนเอง!

หลี่เจี้ยนซินรีบรินสุราหลิงหยวนให้ตัวเองหนึ่งถ้วย จากนั้นก็ดื่มเข้าไปคำใหญ่

ทันใดนั้น สีหน้าของหลี่เจี้ยนซินก็เปลี่ยนไป

“ไม่ไหว!”

หลี่เจี้ยนซินคายสุราในปากออกมาโดยตรง

คายออกมาเต็มพื้น

ครั้งนี้ซูจี้เหนียนกลับยิ้ม กล่าวว่า “ทำไมล่ะ? สุราดีๆ เช่นนี้ ทำไมถึงคายออกมา? สิ้นเปลืองเกินไปแล้ว”

“ไม่อร่อยเลย!”

ในเวลานี้หลี่เจี้ยนซินก็เข้าใจแล้วว่าทำไมซูจี้เหนียนถึงคายสุราออกมาเมื่อครู่ หลังจากดื่มเหล้าขาวแล้ว กลับมาดื่มสุราหลิงหยวน มันเหมือนกับดื่มสุราที่ผสมน้ำ ไม่อร่อยเลยแม้แต่น้อย

ซูจี้เหนียนส่ายหน้าและยิ้ม จากนั้นกล่าวว่า “เอาเถอะ ข้าให้เจ้าหนึ่งขวดก็แล้วกัน”