บทที่ 48 เจ้าดื่มของเจ้า ข้าดื่มของข้า

บทที่ 48 เจ้าดื่มของเจ้า ข้าดื่มของข้า

กระบี่นี้ทำลายจิตใจของหลี่เจี้ยนซินโดยสิ้นเชิง!

ในเวลานี้ ในความคิดของหลี่เจี้ยนซิน มือกระบี่ในยุคนี้ควรจะเป็นแบบซูจี้เหนียน ยกมือขึ้น กระบี่แสงก็พุ่งทะยาน กระบี่หนึ่งเล่ม แสงเย็นแล่นผ่านสิบเก้าแคว้น กระบี่หนึ่งเล่ม ทำลายดวงดาวบนฟากฟ้า!

ตัวเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าคนผู้นี้ ก็เหมือนกับเด็กทารกที่เพิ่งหัดเดิน ยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่วิถีแห่งกระบี่ที่แท้จริง

แข็งแกร่งมาก!

แข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบมิได้!

จริงๆ แล้ว แม้แต่ตัวซูจี้เหนียนเองก็ยังตกใจ ซูจี้เหนียนไม่คิดว่าพลังที่อยู่ในยันต์เจวี๋ยจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เขารู้เพียงว่าในยันต์นี้มีพลังของผู้เชี่ยวชาญทั้งเจ็ด แต่ไม่เคยคิดว่าผู้เชี่ยวชาญทั้งเจ็ดนี้จะแข็งแกร่งขนาดไหน?

เมื่อเห็นหลี่เจี้ยนซินที่อยู่ข้างๆ ตกตะลึง ซูจี้เหนียนก็ไม่ได้สนใจเขา เพราะตัวซูจี้เหนียนเองก็ยังอึ้งเช่นกัน การที่เขาใช้กระบี่ที่แข็งแกร่งเช่นนี้สังหารราชันย์อสูรสองตัว มันสิ้นเปลืองเกินไปหน่อยไหม?

ในความคิดของซูจี้เหนียน กระบี่นี้ของเขา เกรงว่าแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตมหาปรมาจารย์จริงๆ ก็ยังไม่กล้าต้านทานสินะ?

“แคร็ก!”

ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงดังขึ้น ซูจี้เหนียนเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นว่ากระบี่ในมือของเขามีรอยร้าว จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น กระบี่นี้ก็แตกสลาย กลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย ร่วงลงไป

ครั้งนี้ซูจี้เหนียนรู้สึกเขินอายจริงๆ ในมือของเขาถือด้ามกระบี่ รู้สึกอับอายอย่างมาก

แน่นอนว่าซูจี้เหนียนรู้ดีว่ากระบี่เล่มนี้มีความสำคัญต่อหลี่เจี้ยนซินมากแค่ไหน เพื่อกระบี่เล่มนี้ บรรพชนของอาณาจักรหลิงเจี้ยนถึงกับมาที่ภูเขาเสวี่ยชางเพื่อต่อสู้กับราชันย์อสูร เพียงเพื่อเสริมพลังให้กับกระบี่เล่มนี้ ผลก็คือ ตัวเองกลับทำลายกระบี่ของเขา?

กระบี่นี้ มันบอบบางเกินไปแล้ว!

ในใจของซูจี้เหนียนรู้สึกขมขื่น จริงๆ แล้วไม่ใช่ความผิดของกระบี่เล่มนี้ ฝีมือการตีเหล็กของทวีปทะเลดารานั้นไม่ได้เรื่อง การที่สามารถตีกระบี่เช่นนี้ได้ ถือว่าไม่เลวแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น กระบี่เล่มนี้ก็ยังคงต้านทานกระบี่ที่น่ากลัวของซูจี้เหนียนเมื่อครู่ไม่ได้!

“ขออภัยด้วย”

ซูจี้เหนียนมองดูหลี่เจี้ยนซินที่ตกตะลึง เขารู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำลายสมบัติของอีกฝ่าย

แต่ในเวลานี้เอง หลี่เจี้ยนซินก็ได้สติ บนใบหน้าของเขามีความเสียดายเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงส่ายหน้า จากนั้นกล่าวว่า “ท่านผู้อาวุโสไม่ต้องคิดมาก กระบี่สายฟ้าของข้า ติดตามข้ามาทั้งชีวิต สังหารศัตรูนับไม่ถ้วน แต่สุดท้ายมันสามารถใช้กระบี่ที่น่าตกใจเช่นนั้นได้ สำหรับมันแล้ว นี่คือจุดจบที่ดีที่สุด และยังเป็นเกียรติของมัน!”

เมื่อพูดเช่นนี้ ซูจี้เหนียนก็ยิ่งรู้สึกผิด ซูจี้เหนียนไม่ชอบติดหนี้บุญคุณคนอื่น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวว่า “เจ้ารออยู่ที่นี่เถอะ สักวันข้าจะมอบกระบี่เล่มหนึ่งให้เจ้า ดีกว่ากระบี่สายฟ้าของเจ้า”

“เช่นนั้นก็ขอบพระคุณท่านผู้อาวุโสล่วงหน้า”

หลี่เจี้ยนซินกุมหมัดคำนับ ในใจไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก กระบี่สายฟ้าเล่มนี้ติดตามเขามานานกว่าร้อยปีแล้ว กระบี่อื่นจะสามารถแทนที่มันได้หรือ?

ไม่มีกระบี่สายฟ้าเล่มนี้ พลังของเขาย่อมได้รับผลกระทบ

อีกอย่าง หลี่เจี้ยนซินเห็นว่าแม้ว่าวิชากระบี่ของซูจี้เหนียนจะน่าตกใจ แต่ตัวซูจี้เหนียนกลับไม่มีกระบี่ เขาไม่เชื่อว่าซูจี้เหนียนจะสามารถมอบกระบี่ที่ดีให้กับเขาได้ หากมีกระบี่ที่ดี ตัวเขาจะไม่ใช้หรือไง?

ในเวลานี้ซูจี้เหนียนก็ลงมาข้างล่าง พบศพของปูเจียวซีและคางคกหิมะอวิ๋นหาน จากนั้นถามว่า “ราชันย์อสูรสองตัวนี้ หากนำศพของพวกมันกลับไป ก็สามารถแลกเงินจากรายนามปราบอสูรได้ใช่ไหม?”

“ศพ?”

หลี่เจี้ยนซินตกตะลึง จึงรีบกล่าวว่า “ไม่ต้อง เพียงแค่นำของพิเศษบนร่างกายของราชันย์อสูรทั้งสองกลับไปก็พอแล้ว อย่างแรกคือเขาอัสนีของปูเจียวซี ส่วนอีกอย่างหนึ่งคือ ใต้ลิ้นของคางคกหิมะอวิ๋นหานมีไข่มุกน้ำแข็งอยู่เม็ดหนึ่ง เพียงแค่นำของสองสิ่งนี้กลับไป ย่อมสามารถแลกรางวัลได้”

เดิมทีหลี่เจี้ยนซินอยากจะขอเขาอัสนีจากซูจี้เหนียน คิดจะใช้สมบัติแลกเปลี่ยน แต่มันก็สายไปแล้ว กระบี่สายฟ้าของเขาแตกสลายไปแล้ว เขาจะเอาเขาอัสนีนี้ไปทำไม?

เขาจึงไม่ได้พูดอะไร

หลังจากเก็บเขาอัสนีและไข่มุกน้ำแข็งแล้ว อารมณ์ของซูจี้เหนียนก็ดีขึ้นมาก

ทั้งสองตัวนี้เป็นถึงราชันย์อสูร หากนำของสองสิ่งนี้กลับไป คงจะแลกเงินได้มากมายสินะ?

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ท้องฟ้าก็มืดครึ้มลง เริ่มมีหิมะตก หลี่เจี้ยนซินยิ้ม กล่าวว่า “ท่านผู้อาวุโส ค่ำมืดแล้ว ในเวลานี้หากรีบเดินทางกลับ คงจะไม่สะดวก อีกอย่างหิมะก็เริ่มตกแล้ว พรุ่งนี้พวกเรากลับไปที่เมืองหลวงด้วยกัน ดีหรือไม่?”

แน่นอนว่าซูจี้เหนียนไม่กลัวหิมะ แต่เมื่อคิดว่าตนเองเพิ่งทำลายกระบี่ของอีกฝ่าย ซูจี้เหนียนจึงพยักหน้าตกลง

หลี่เจี้ยนซินใช้ฝ่ามือฟาดออกไป ก็มีถ้ำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ถ้ำนี้ลึกมาก เหมาะสำหรับหลบหิมะ หลี่เจี้ยนซินกล่าวว่า “ท่านผู้อาวุโส คืนนี้นอนที่นี่เถอะ พวกเราจะได้พูดคุยกัน”

หลี่เจี้ยนซินไม่ใช่คนโง่ ในเมื่อมีผู้เชี่ยวชาญอย่างซูจี้เหนียนอยู่ที่นี่ หลี่เจี้ยนซินจะไม่ขอคำแนะนำจากซูจี้เหนียนได้อย่างไร?

นั่นไม่ใช่การพลาดโอกาสหรอกหรือ?

บางทีการพูดคุยกับผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้ เขาอาจจะรู้วิธีที่จะก้าวเข้าสู่ขอบเขตมหาปรมาจารย์ก็เป็นได้

“นอนที่นี่?”

ซูจี้เหนียนยิ้มอย่างขมขื่น นอนในถ้ำ?

มันช่างน่าอนาถยิ่งนัก!

“ตามข้ามา”

ซูจี้เหนียนมองไม่เห็นถ้ำนี้ในสายตา เขาพาหลี่เจี้ยนซินบินไปยังที่ไกลๆ ในภูเขาเสวี่ยชางนี้มีหมู่บ้านอยู่ทั่วไป มีแต่คนโง่เท่านั้นถึงจะอยู่ในถ้ำกับเจ้าเหมือนคนป่าเถื่อน!

ซูจี้เหนียนพาหลี่เจี้ยนซินไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เดิมทีชาวบ้านไม่ค่อยต้อนรับคนนอก แต่ซูจี้เหนียนให้เหรียญทองหนึ่งเหรียญ

ทันใดนั้น พวกเขาก็ต้อนรับอย่างอบอุ่น แถมยังให้ห้องพักพวกเขาอีกด้วย

“ยังมีแบบนี้อีก?”

หลี่เจี้ยนซินไม่คิดว่าปกติแล้วเวลาเขาออกไปข้างนอก เขาจะนอนข้างนอก เพราะไม่มีโรงเตี๊ยม ไม่คิดว่าจะสามารถมาพักในหมู่บ้านได้ แค่ให้เงินก็สามารถพักได้แล้ว

“ท่านผู้อาวุโส ข้าขอยกจอกคารวะกับท่าน”

หลี่เจี้ยนซินหยิบสุราออกมาหนึ่งไห เปิดปากไห กลิ่นหอมอ่อนๆ ก็ลอยออกมา

“ท่านผู้อาวุโสลองชิมดู นี่คือสุราหลิงหยวนของอาณาจักรหลิงเจี้ยนของพวกเรา ปกติแล้วมีเพียงแค่ราชวงศ์เท่านั้นถึงจะดื่มได้” หลี่เจี้ยนซินรีบแนะนำ ซูจี้เหนียนก็ไม่ได้เกรงใจ รับมาดื่มหนึ่งคำ สุราเข้าปาก รสชาติจืดชืด เหมือนกับสุราที่ผสมน้ำ ซูจี้เหนียนรู้สึกว่าสุรานี้ไม่อร่อยเลย

“ไม่ไหว!”

ซูจี้เหนียนอดไม่ได้ที่จะคายสุราออกมา

“เอ๊ะ?”

หลี่เจี้ยนซินมองดูท่าทางของซูจี้เหนียน รู้สึกประหลาดใจ สุราชั้นเลิศเช่นนี้ เขากลับคายออกมา?

“ไม่อร่อยเลย”

ซูจี้เหนียนส่ายหน้า

“ไม่อร่อย?”

หลี่เจี้ยนซินคิดว่าตนเองหูฝาด สุราหลิงหยวนนี้เป็นหนึ่งในสุราที่ดีที่สุดของอาณาจักรหลิงเจี้ยน ปกติแล้วตัวเขาเองก็ยังเสียดายที่จะดื่ม กลับถูกคนอื่นบอกว่าไม่อร่อย?

หลี่เจี้ยนซินถึงกับสงสัยว่าซูจี้เหนียนดื่มสุราเป็นหรือไม่?

“เจ้าดื่มของเจ้า ข้าดื่มของข้าแล้วกัน”

ในเวลานี้ซูจี้เหนียนก็หยิบสุราออกมาหนึ่งขวด วางไว้บนโต๊ะโดยตรง