บทที่ 42: ความได้เปรียบอยู่ที่ข้า

บทที่ 42: ความได้เปรียบอยู่ที่ข้า

คำพูดของหวงซีสำหรับฉินหวยนั้น เปรียบเสมือนคำพูดที่ปลุกคนในฝันให้ตื่นขึ้นมาอย่างแท้จริง

ตอนที่ฉินหวยดูวิดีโอสอนทำอาหาร เขาได้ค้นพบว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในการทำหมั่นโถวเหล้าหมักคืออุณหภูมิ ดังนั้นในกระบวนการทำทั้งหมด เขาจึงควบคุมอุณหภูมิอย่างเคร่งครัด ไม่ว่าจะเป็นการนวดแป้ง การหมัก ไปจนถึงการนึ่ง เขาคิดว่าเขาทำได้รอบคอบแล้ว แต่คำพูดของหวงซีกลับทำให้เขาตระหนักว่า ยังมีบางอย่างที่เขาควบคุมได้ไม่ดีพอ

เหล้าหมัก.

สำหรับเหล้าหมัก อุณหภูมิเป็นปัจจัยสำคัญต่อการขยายตัวของยีสต์

ในการทำให้เหล้าหมักละเอียดโดยไม่ใช้เครื่องปั่นนั้นมีหลายวิธี ในวิดีโอสอนทำอาหาร ฉินหว่านเลือกวิธีที่ช้าที่สุดและมีประสิทธิภาพต่ำที่สุด ตอนแรกฉินหวยคิดว่านั่นเป็นเพราะฉินหว่านเป็นผู้หญิงและมีกำลังไม่มากพอ จึงต้องค่อยๆ ตำไปเรื่อยๆ

แต่ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว นั่นอาจเป็นความตั้งใจของฉินหว่าน

เพราะการตำช้าๆ จะไม่ทำให้อุณหภูมิของเหล้าหมักเปลี่ยนแปลง

ในขณะที่การปั่นด้วยเครื่องปั่นที่ความเร็วสูงจะทำให้เหล้าหมักร้อนขึ้น

เทคโนโลยีสมัยใหม่สามารถทำให้งานครัวง่ายขึ้นก็จริง แต่บางครั้งก็อาจทำให้กระบวนการทำอาหารเกิดความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ได้

ฉินหวยหยิบเครื่องมือตำเครื่องเทศทั้งชุดออกมาจากเคาน์เตอร์ทำอาหาร มีทั้งไม้ตำ ภาชนะเล็กๆ และฝาปิดกันกระเด็นพลาสติก

หวงซีเปิดเหล้าหมักที่ซื้อมา

เหล้าหมักถูกเก็บในช่องแช่เย็นข้ามคืน สภาพยังดี อุณหภูมิตอนเช้าไม่สูงเกินไปนัก และระหว่างทางที่หวงซีเดินทางมา เหล้าหมักก็ได้ปรับอุณหภูมิให้เท่ากับอุณหภูมิห้อง

ฉินหวยเทเหล้าหมักลงในภาชนะ และค่อยๆ ตำจนละเอียด

เขาตำไปเรื่อยๆ อย่างเบามือ

"พ่อครับ ช่วยดูเตาอบให้หน่อย ถ้าแป้งพายอบเสร็จแล้ว เอาออกมาได้เลย" ฉินหวยไม่ได้สนใจแป้งพายในเตาอบอีกต่อไป

เมื่อฉินหวยตำเหล้าหมักจนได้ที่แล้ว คุณลุงหวังก็มาถึงช้ากว่าปกติ แต่ครั้งนี้เขามีเหตุผลที่มาช้าเพราะเขาพาภรรยามาด้วย

"เจวียนเอ๋อ ฉันบอกแล้วใช่ไหม วันนี้เสี่ยวฉินต้องทำแป้งพายไส้กุ้งสดกลิ่นหอมแน่ๆ เธอได้กลิ่นนี่สิ กลิ่นหอมๆ นี่ต้องเพิ่งออกจากเตาแน่นอน!" ลุงหวังพูดด้วยเสียงดังอย่างภูมิใจทันทีที่เข้ามาในโรงอาหาร

ภรรยาของลุงหวัง เฉินเจวียน ดูท่าทางรำคาญเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าให้ และรีบเดินไปที่หน้าต่าง เธอเดินไปที่โต๊ะหมายเลขเก้า เจอคู่หูประจำอย่างลุงเฉาและสวี่ถูเฉียง พร้อมทั้งยิ้มทักทายทั้งสองคน

"พี่เฉิน ก็มาด้วยเหรอ" ลุงเฉาก็ทักทายอย่างอบอุ่น

เฉินเจวียนตอบว่า "วันฝนตกแบบนี้ ฉันไม่อยากออกจากบ้านหรอก แต่ก็เพราะลุงหวังที่บ้านนั่นแหละ เขาบอกว่าแป้งพายไส้ปูห้าหยวน ถ้าเขาซื้อกลับบ้านจะเหลือแค่สามหยวน งกจะตาย ถ้าไม่ติดว่าลูกชายของเราต้องไปทำงาน ฉันว่าคงลากทั้งฉัน ทั้งลูกชาย ลูกสะใภ้ และหลานมาด้วยกันหมดแล้ว"

ลุงเฉาหัวเราะเสียงดัง "ลุงหวัง นิสัยขี้งกแบบนี้เมื่อไหร่จะเลิกได้?"

ลุงหวังรีบแก้ตัว "แป้งพายไส้ปูมันต้องกินตอนร้อนๆ เพิ่งออกจากเตา วันนี้ฝนตก ถ้าฉันซื้อกลับบ้านมันก็เย็นหมด คุณนี่ไม่เข้าใจความอร่อยเลย"

พูดจบ ลุงหวังก็เดินไปที่หน้าต่าง และเผลอจะพูดกับฉินหวยว่า: เชฟฉิน ขอแป้งพายไส้ปูสิบชิ้นก่อน แต่พอเงยหน้ามองไปที่หน้าต่าง ก็เห็นฉินหวยกำลังตั้งใจนวดแป้งอยู่ เขาเห็นฉินหวยตั้งใจขนาดนั้นก็ไม่กล้ารบกวนเสียงดัง

หวงซีเห็นดังนั้นก็รีบก้าวไปข้างหน้า ตักแป้งพายไส้ปูให้ลุงหวังทันที

ลุงหวังถือแป้งพายไส้ปูไปที่โต๊ะหมายเลขเก้า พร้อมทั้งเบียดที่นั่งของลุงอีกคนที่ไม่สมควรมีชื่อออกไป เพื่อให้ภรรยาของตัวเองได้นั่ง และถามเบาๆ ว่า "ทำไมวันนี้เชฟฉินทำหมั่นโถวช้าจัง?"

สวี่ถูเฉียงหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบ "ก็เพราะคุณนั่นแหละ ฉันได้ยินมาแล้ว ก็เพราะคุณไปพูดเมื่อเช้าวานนี้ว่า หมั่นโถวเหล้าหมักที่เขาทำไม่อร่อยเท่าของกู้ซู ไปกระตุ้นเขาเข้า เมื่อวานเขาเลยทำหมั่นโถวไป 12 ชั่วโมง แจกฟรีทั้งวันโดยไม่เอาเงินเลย"

“ลองไปถามดูสิว่า มีใครในหมู่บ้านของเราที่มาทานข้าวในโรงอาหารเมื่อคืน แล้วไม่ได้กินหมั่นโถวกับผักดองบ้าง?”

ลุงหวังถึงกับอึ้ง เขาไม่คิดว่าการพูดความจริงเพียงเล็กน้อย จะสร้างความสะเทือนใจให้กับจิตใจของหนุ่มน้อยได้ถึงขนาดนี้

ลุงหวังเกาหัวด้วยความรู้สึกผิด ขณะที่กินแป้งพายไส้ปูหนึ่งคำ ความสด หอม และกรอบของมันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดหนักขึ้นไปอีก

“ฉันแค่...เผลอพูดความจริงไปหน่อยน่ะ จริงๆ แล้ว หมั่นโถวเหล้าหมักที่อาจารย์จิ่งทำมันอร่อยกว่าของเชฟฉินจริงๆ เชฟฉินเทียบไม่ได้เลย” ลุงหวังพูดเสียงเบาจนแทบจะกระซิบ

คุณลุงคนอื่นๆ: ?

ยังจะพูดอีก!

ลุงหวังเหลือบมองฉินหวยที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ เห็นอีกฝ่ายกำลังตั้งใจนวดแป้งจนเขารู้สึกผิดจับใจ

หรือจะลองติดต่อเพื่อนเก่าที่โรงงานเก่าดูว่าอาจารย์จิ่งยังสบายดีไหม ถ้ายังอยู่ เขาอาศัยอยู่ที่ไหน? จะได้ให้เขาโทรมาปลอบใจเชฟฉินสักหน่อย?

อาจารย์จิ่งเป็นคนที่รักเด็ก คงไม่ถือสาหากจะโทรมาแบบนี้หรอกใช่ไหม? ลุงหวังคิดในใจ

ฉินหวยไม่ได้สังเกตเลยว่าลุงหวังมาถึงแล้ว ตอนนี้เขาจดจ่ออยู่กับแป้งในมือเต็มที่

ตั้งแต่ตำเหล้าหมัก กรอง และนวดแป้ง เขารู้สึกว่ามาถูกทางแล้ว

นี่เป็นความรู้สึกเหมือนได้คำตอบที่ถูกต้อง

แม้ว่าแป้งจะยังอยู่ในขั้นตอนการหมัก ดูผิวเผินก็ไม่ได้แตกต่างจากก่อนหน้านี้มากนัก หากให้ฉินฉงเหวินมาดูก็คงไม่เห็นความต่าง แต่ฉินหวยกลับมีลางสังหรณ์บางอย่าง

ลางสังหรณ์นี้บอกเขาว่า ครั้งนี้ต้องได้ผลแน่นอน

ความได้เปรียบอยู่ที่ข้า!

ด้วยลางสังหรณ์ที่ดีเช่นนี้ ฉินหวยรู้สึกว่าการนวดแป้งของเขาเป็นไปอย่างราบรื่นสุดๆ ความรู้สึกนี้เหมือนกับหมอที่เจอกรณีตัวอย่างในตำราเรียน ทั้งรู้สึกว่าตัวเองเก่งและสนุกไปพร้อมๆ กัน จนอยากส่งข้อความไปบอกเพื่อนร่วมงานด้วยซ้ำ

ฉินหวยเฝ้าดูแป้งอย่างใกล้ชิด แม้แต่ตอนนึ่งก็ไม่ห่างไปไหน กระทั่งไม่ทันสังเกตว่า ช่วงเวลาเร่งด่วนยามเช้าได้เริ่มขึ้นแล้ว

ช่วงเวลาเร่งด่วนยามเช้า เป็นช่วงที่โรงอาหารหยุนจงมีผู้คนหนาแน่นที่สุด พนักงานออฟฟิศที่กำลังรีบเร่งเดินทางมาจากสถานีรถไฟใต้ดินมุ่งหน้าเข้าสู่โรงอาหาร ซื้อซาลาเปาหนึ่งลูกระหว่างเดิน และวิ่งตรงไปยังบริษัท โดยไม่หยุดพักเลย

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ คนมีเงินจะกินซาลาเปาไส้สามอย่างหรือห้าอย่าง ส่วนคนที่ไม่มีเงินจะกินซาลาเปาไส้ผักหรือไส้หมูที่ฉินฉงเหวินทำ ทุกวันนี้พนักงานโรงอาหารหยุนจงทุกคนล้วนมีทักษะการบรรจุซาลาเปาอย่างมืออาชีพ ความเร็วของพวกเขาราวกับเหลือไว้แค่ภาพเงา

ลูกค้าที่เคยแวะมาซื้อซาลาเปาเมื่อเช้าวานนี้ ต่างก็รู้กันดีว่า เชฟฉินผู้เป็นเสาหลักของโรงอาหารกำลังทำหมั่นโถวเหล้าหมัก

ซื้อซาลาเปาไส้ห้าอย่าง แถมฟรีทันทีหนึ่งลูก

ว่ากันว่ารสชาติไม่เลวเลย

ลูกค้าหลายคนที่เมื่อวานได้ให้รางวัลตัวเองด้วยซาลาเปาไส้ห้าอย่างไปแล้ว วันนี้จึงตัดสินใจว่าเพื่อหมั่นโถวเหล้าหมัก จะให้รางวัลตัวเองอีกสักครั้ง

ลูกค้าที่มาถึงเช้ากว่าใครบางคน พอรู้ว่าวันนี้ไม่มีแจกหมั่นโถวเหล้าหมัก และยังนึ่งไม่เสร็จด้วย ทำได้เพียงถือซาลาเปาไส้หมูราคา 1.5 หยวนไปด้วยความรู้สึกทั้งดีใจและเสียดาย

ยอดเยี่ยมเลย! ไม่ซื้อก็ประหยัดไป 35 หยวน! / บ้าเอ๊ย วันนี้ดันไม่มีแจก ถ้ารู้แบบนี้เมื่อวานซื้อมาสองชิ้นแล้ว

เสี่ยวจาง หนุ่มนักศิลปะผู้ตัดสินใจจะให้รางวัลตัวเอง แต่ต้องล้มเลิกไป เดินกลับด้วยความเสียดาย

มองซาลาเปาไส้หมูในมือที่ราคา 1.5 หยวน แล้วคิดถึงยอดเงินในบัญชีธนาคารของตัวเอง เสี่ยวจางตัดสินใจว่าสิ้นเดือนนี้การให้รางวัลตัวเองคงต้องจบลงแค่นี้ แล้วค่อยรอเงินเดือนเดือนหน้าค่อยให้รางวัลใหม่

ทันใดนั้น เสี่ยวจางได้กลิ่นหอมของเหล้าหมักที่ทั้งหอมบางเบาและเข้มข้นในคราวเดียวกัน

คำว่าบางเบาอธิบายถึงกลิ่นหอมที่ละเอียดอ่อน ส่วนคำว่าเข้มข้นนั้นอธิบายถึงความสำคัญของกลิ่นนี้ในใจเขา

กลิ่นนี้มันบอกว่าอะไรนะ?

อยากกิน.

เสี่ยวจางเมื่อวานก็ได้กินหมั่นโถวเหล้าหมักไปแล้ว เขายอมรับว่ามันอร่อยจริง คุ้มค่ากับการจ่าย 35 หยวน เพื่อซื้อซาลาเปาไส้ห้าอย่างพร้อมโปรโมชั่น 1 แถม 1

แต่กลิ่นนี้มันแตกต่างออกไป

กลิ่นนี้ทำให้เสี่ยวจางคิดว่าเขาควรจะใช้เงิน 35 หยวน ให้รางวัลตัวเองอีกครั้งกับหมั่นโถวเหล้าหมัก

ถึงแม้เงินเดือนอาจต้องรอเดือนหน้า แต่ไม่ได้หมายความว่าหมั่นโถวจะต้องรอไปด้วยใช่ไหม!

เสี่ยวจางตัดสินใจเดินกลับไปด้วยความมุ่งมั่น สีหน้ามั่นใจ การกระทำเด็ดขาด และเสียงดังฟังชัดเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

“คุณผู้หญิง หมั่นโถวของร้านคุณออกจากเตาแล้วใช่ไหม เอามาให้ผมหนึ่งชิ้น!”

ไม่ถามราคาสักคำ เพราะมั่นใจขนาดนั้น!