บทที่ 350 ยายหวงจะเลื่อยคานใหญ่(ฟรี)

บทที่ 350 ยายหวงจะเลื่อยคานใหญ่(ฟรี)

"งั้นข้าก็ไม่รีบแล้ว ให้ไอ้หนูนี่ค่อยๆ เลือก อีกอย่าง ถึงเขาเลือกได้แล้ว สาวคนนั้นก็ต้องชอบเขาด้วยนะ!"

ป้าหยุนหลานไม่ได้มั่นใจแบบไร้เหตุผล นางรู้จักจู่จื่อดี

เซี่ยชิงหยาชื่นชมป้าหยุนหลานตรงนี้ที่สุด ไม่ได้มองสูงเกินตัว

"จู่จื่อเก่งมาก ป้าสบายใจได้ ไม่ต้องกังวลหรอก"

"ข้าสบายใจ สบายใจ ถึงเวลาถ้าสาวเขาไม่ชอบ ก็เพิ่มสินสอดอีกหน่อย อย่างน้อยก็ให้สาวเขาพอใจ"

ป้าหยุนหลานตบมือเซี่ยชิงหยา "ข้าก็ไม่ใช่คนดื้อรั้น ไม่ใช่ว่าพวกเรามีเงินแล้ว จะดูถูกสาวเขา"

สองคนกำลังคุยกันสนุก จู่ๆ ก็มีคนมาเรียกจากด้านนอก

"เถ้าแก่! ท่านอยู่ข้างในหรือไม่? ที่หอชมทะเลมีเรื่องแล้ว!"

เสียงฟังดูรีบร้อนมาก คิ้วของเซี่ยชิงหยากระตุกแรง ผลุดลุกจากเก้าอี้

"ป้า ข้าต้องไปดูหน่อย!"

"เสี่ยวหยา รอข้าไปด้วย รีบร้อนแบบนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำเอาคนตกใจตาย"

ป้าหยุนหลานตามเซี่ยชิงหยาไปที่ชายทะเล ที่นั่นมีคนมุงดูไม่น้อยแล้ว

ฝูงชนส่งเสียงจอแจ ดังอื้ออึง

เซี่ยชิงหยาเดินตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว มีหลายคนทักทาย

"ภรรยาเฉียนคุน มาเร็วๆ ยายหวงจะเลื่อยคานใหญ่ของหอชมทะเล!"

"ยายหวงเป็นแค่ยายแก่ต่ำช้า บ้านตัวเองจนก็ช่างเถอะ ยังจะลากพวกเราตายตามอีก"

"ย่ามันเถอะ วันนี้ข้าจะตีให้ตาย คานใหญ่ของหอชมทะเลจะเลื่อยมั่วๆ ได้หรือ ถ้าคานถูกเลื่อยขาด ใครอยู่ข้างล่างก็โดนทับตาย ถ้ามีคนตาย ใครจะรับผิดชอบไหว!"

คนงานที่สร้างหอชมทะเลต่างจ้องยายหวงด้วยความโกรธ ส่วนเลื่อยในมือยายหวงถูกโยนทิ้งบนพื้น ทั้งตัวทรุดลงกับพื้น ดวงตาที่มีเส้นเลือดฝอยอยู่แล้วก็ยิ่งแดงขึ้น

"ข้าจะทำลายที่นี่! เซี่ยชิงหยา แกอีตัวต่ำช้า ข้าจะไม่ให้แกทำอะไรสำเร็จ! พวกเจ้าอย่าห้ามข้า ข้าจะทำลายที่นี่ ข้าจะพังที่นี่! ฮ่าๆๆๆๆ ไม่มีใครห้ามข้าได้"

เซี่ยชิงหยามองยายหวง รู้สึกรำคาญที่สุด

ยายหวงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ หรือ!

"ผู้ใหญ่บ้านมาแล้ว ทุกคนหลบไป ผู้ใหญ่บ้านมาแล้ว!"

ท่ามกลางความคาดหวังของทุกคน ผู้ใหญ่บ้านก็มาถึงในที่สุด

"ใครบอกข้าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? มีเรื่องวุ่นวายอะไรอีก ยายหวง เป็นเจ้าใช่ไหม!"

ยายหวงที่ผู้ใหญ่บ้านรู้จักกลับจมอยู่ในโลกของตัวเอง ไม่สามารถดึงตัวออกมาได้

นางพึมพำ บ่นพึมพำ แต่เสียงดังมาก

"เซี่ยชิงหยา แกอีตัวต่ำช้า ฮ่าๆๆๆ ข้าจะทำลายที่นี่ ข้าจะไม่ให้แกสร้างหอชมทะเลสำเร็จ ข้าจะให้แกตาย ข้าจะให้แกตาย!"

ผู้ใหญ่บ้าน: "...ยายหวง เจ้าฟังดูสิว่าตัวเองพูดอะไร!"

"เซี่ยชิงหยา ข้าจะให้แกตาย ข้าจะให้แกตาย!"

ยายหวงใช้ดวงตาแดงก่ำ จ้องเซี่ยชิงหยาอย่างคลุ้มคลั่ง ฟันกัดดังกรอดๆ

เซี่ยชิงหยายังไม่ทันพูด ป้าหยุนหลานก็กระโดดเข้าไปข้างหน้า ตบนางเต็มแรง

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

ตบเพิ่มอีกสามสี่ที แล้วป้าหยุนหลานจึงด่าอย่างอัปมงคล "แกอีแก่บ้า ทำไมไม่ตายไปซะ! ทำไมไม่ตาย ยังจะด่าให้เสี่ยวหยาตาย ผู้ใหญ่บ้าน ข้าว่ายายหวงบ้าไปแล้ว"

เซี่ยชิงหยาพยักหน้าเงียบๆ ดูเหมือนจะบ้าไปจริงๆ

ถ้าไม่บ้า จะกล้ามาเลื่อยคานใหญ่ของหอชมทะเลต่อหน้าธารกำนัลได้อย่างไร

ยายหวงแม้จะหยาบคาย ไร้เหตุผล อาละวาด แต่ก็น่าจะกลัวตาย ถ้าคานหักทับคนตาย นางก็ต้องติดคุกชดใช้ชีวิต แต่กลับไม่สนใจ แบบนี้ไม่บ้าแล้วจะเป็นอะไร?

"น้องสาว ผิดที่พี่ดูแลไม่ดี ปล่อยให้คนเข้ามาได้"

เซี่ยชิงหยาส่ายหน้า พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "พี่ใหญ่ไม่ใช่ความผิดของท่าน ยายหวงเป็นคนบ้า ใครจะรู้ว่าคนบ้าจะทำอะไรออกมา"

แต่นางค่อยๆ เดินไปที่หน้ายายหวง พอมีคนเข้าใกล้ ยายหวงก็เงยหน้าขึ้นทันที

เห็นว่าเป็นเซี่ยชิงหยา ก็จะพุ่งเข้าใส่ทันที

พวกแม่บ้านข้างๆ ยายหวงเตรียมพร้อมอยู่แล้ว รีบกดยายหวงลงกับพื้นทันที

"ยังจะทำร้ายภรรยาเฉียนคุน ไม่มีทาง!"

เพียะ! เพียะ! เพียะ !

"ทุกคนจับนางไว้ อย่าให้ทำร้ายใครได้"

ทุกคนช่วยกันกดยายหวงจนขยับไม่ได้

เซี่ยชิงหยาขมวดคิ้วมองนางครู่ใหญ่ จึงยืนยันว่ายายหวงคงบ้าไปจริงๆ แล้ว

ตอนนั้นหวงซื่อเหริน ลูกชายคนที่สองของยายหวงโผล่มาจากไหนไม่รู้ เห็นแม่ถูกกดอยู่กับพื้น ก็พุ่งเข้ามาทันที

"แม่ แม่ ท่านเป็นอะไร? พวกเจ้าทำอะไร? ถ้าทำแม่ข้าเจ็บ ข้าจะให้พวกเจ้าชดใช้ หนีไม่พ้นสักคน!"

ทุกคนพูดไม่ออก แม่เป็นแบบนี้แล้ว ยังคิดจะเรียกค่าเสียหาย

ช่างเป็นลูกกตัญญูจริงๆ!

"ผู้ใหญ่บ้าน ท่านว่าเรื่องนี้จะทำอย่างไร"

"หอชมทะเลเป็นความหวังของหมู่บ้านเรา โชคดีที่มีคนเห็น ไม่งั้นยายหวงคงทำลายจนได้ ไม่ว่าจะทับคนหรือศาลาพัง นี่ล้วนเป็นเรื่องใหญ่!"

"ต้องลงโทษยายหวงให้หนัก!"

เสียงเรียกร้องของชาวบ้านดังมาก และเสียงของคนงานที่สร้างหอชมทะเลยิ่งดังกว่า

นี่เป็นผลงานที่พวกเขาลงแรงสร้าง เหงื่อหยดกี่หยด ทุ่มเทเลือดเนื้อและความหวังไว้มากเท่าไหร่

วันนี้เกือบแล้ว เกือบนิดเดียวก็ถูกคนทำลาย

เลื่อยที่ยายหวงถือเป็นสนิมด่าง คงไม่คม อาจจะเลื่อยคานไม่ขาด แต่แค่มีความคิดแบบนี้ก็น่าโกรธแล้ว

ผู้ใหญ่บ้านฟังเสียงเรียกร้องของทุกคน แล้วรีบเดินไปที่หน้ายายหวง

ยายหวงถูกคนกดไว้ หายใจเข้าน้อยกว่าออก แต่ยังด่าด้วยความโกรธ

"เซี่ยชิงหยา แกอีตัวต่ำช้า ต้องตายอย่างไม่สบายแน่! ข้าจะทำลายที่นี่!"

"ดูเหมือนจะบ้าจริงๆ"

ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจยาว หันไปไม่มองยายหวงอีก แต่มาที่หน้าเซี่ยชิงหยา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ภรรยาเฉียนคุน ยายหวงบ้าไปแล้ว ลุงผู้ใหญ่บ้านมีความคิดหนึ่ง เจ้าดูว่าทำแบบนี้ได้ไหม ให้ตระกูลหวงจ่ายห้าสิบตำลึง เป็นค่าก่อสร้างหอชมทะเล"

คิ้วของเซี่ยชิงหยาขมวดโดยไม่รู้ตัว แค่ห้าสิบตำลึง จะปล่อยยายหวงไปเลย?

แต่พอคิดอีกที ห้าสิบตำลึงสำหรับนางอาจจะหาได้ภายในวันเดียว

แต่สำหรับชาวบ้านปินไห่ นี่เป็นเงินก้อนใหญ่

พอผู้ใหญ่บ้านพูดจบ ชาวบ้านที่เป็นตระกูลเดียวกับยายหวงและหวงซื่อเหรินก็หน้าเขียว

แต่ไม่มีใครกล้าคัดค้าน นั่นเป็นคำพูดของผู้ใหญ่บ้าน ใครกล้าคัดค้าน เว้นแต่อยากให้ทั้งตระกูลถูกไล่ออกจากหมู่บ้านปินไห่

"ลุงผู้ใหญ่บ้าน ท่านจะทำแบบนี้จริงๆ หรือ?"