บทที่ 30 สายสัมพันธ์พี่น้อง

บทที่ 30 สายสัมพันธ์พี่น้อง

ในศูนย์บัญชาการสหพันธ์นักเก็บขยะ

เศษโลหะเก่าถูกเชื่อมเป็นบัลลังก์สูง บนนั้นมีร่างชราที่นั่งหลังค่อมอยู่

เบื้องหน้า มีร่างสิบกว่าร่างยืนอย่างนอบน้อม

พายุฝุ่นกำลังอาละวาด

ทั้งศูนย์บัญชาการสั่นสะเทือนรุนแรง บนเพดานมีเสียงโลหะบิดตัว 'เอี๊ยด เอี๊ยด' ดังเป็นระยะ

หลอดไฟทังสเตนดวงเดียวส่ายไปมา ทำให้เงาของทุกคนบนพื้นแกว่งไกวราวกับลูกตุ้มนาฬิกา

"ไม่ต้องกังวล ศูนย์บัญชาการนี้ต้านพายุฝุ่นมาแล้วสิบกว่าครั้ง"

"แม้จะดูโยกเยกคลอนแคลน แต่ทุกครั้งก็ผ่านพ้นวิกฤตมาได้"

"ตอนนี้ มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น"

ชายชราบนบัลลังก์ค่อยๆ เอี้ยวตัว หยิบกล่องโลหะประณีตมาหนึ่งใบ หันหน้าไปทางทุกคน ค่อยๆ เปิดออก เผยให้เห็นยาสีดำหนึ่งหลอด

ทุกคนในที่นั้นต่างเบิกตากว้าง หายใจถี่ขึ้น แต่ไม่มีใครกล้าส่งเสียง

"ยาปรับพันธุกรรมระดับพิเศษจากตลาดมืด"

เสียงชายชราแหบพร่า "สหพันธ์ของเราสะสมทรัพย์สินมาสิบปีเต็ม ใช้ทุกวิถีทางที่มี เพื่อแลกยาหลอดนี้มา"

ตึก

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น

ในกลุ่มคน เหอน่าในชุดกระโปรงสีแดง จ้องยาสีดำด้วยสายตาเร่าร้อน กัดริมฝีปากเบาๆ อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทำให้เกิดเสียง

"ลูกสาวข้าเหอน่า เจ้าสวมอะไรมานี่?"

น้ำเสียงชายชราแฝงอำนาจโดยไม่ต้องแสดงความโกรธ "เสื้อผ้าแบบนี้ต้านรังสีไม่ได้ กรองก๊าซพิษก็ไม่ได้"

เหอน่าก้มหน้าเล็กน้อย ถอยกลับเข้ากลุ่ม พยายามปกปิดร่างกายตัวเอง

"ข้าแก่แล้ว"

"ต้องมีคนสืบทอดตำแหน่งประธานสหพันธ์นักเก็บขยะ"

"ลูกสาวคนโตของข้า..."

ชายชราพูดพลางไอเล็กน้อย ดูเหมือนร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง "หงอวิ๋น ยานี่เป็นของเจ้า"

ร่างระหงในผ้าคลุมสีเทาค่อยๆ เดินออกมาจากกลุ่มคน

เมื่อมาถึงกลางห้อง เธอยื่นแขนขาวผ่องออกมา กระชากผ้าคลุมออกจากตัว

นี่คือหญิงสาวร่างสูงโปร่ง สวมกางเกงหนังสั้นรัดรูป เผยให้เห็นขายาวขาวเนียน สะโพกกลมกลึงตั้งตรง

ครึ่งบนสวมเสื้อแจ็กเก็ตหนังสีดำตัวสั้น เอวเปลือยครึ่ง บางเพรียวไร้ไขมันส่วนเกิน หน้าท้องมีกล้ามเนื้อชัดเจน

ผมดำยาวสยายบนบ่า ใบหน้าของเธอคล้ายกับเหอน่าอยู่บ้าง

แต่ใบหน้าและสัดส่วนร่างกายของเธอเหนือกว่าเหอน่าหลายเท่า

สิ่งที่ดึงดูดสายตาที่สุดคือดวงตาคู่นั้นของหญิงสาว

ในดวงตาเรียวยาว มีวงแหวนสีฟ้าเรืองแสง

ทำให้เธอดูลึกลับ เย็นชา และสูงศักดิ์

เสื้อผ้าของเธอก็ไม่มีคุณสมบัติต้านรังสีเช่นกัน

แต่ในสายตาของชายชราบนบัลลังก์กลับเต็มไปด้วยความเห็นชอบและภาคภูมิใจ ไม่มีแววตำหนิแม้แต่น้อย

แกนนำสหพันธ์นักเก็บขยะทุกคนรู้ดี

ประธานมีลูกสาวสองคน

คนโตชื่อหงอวิ๋น คนเล็กชื่อเหอน่า

ทั้งคู่เป็นผู้มีพันธุกรรมระดับ E ที่โดดเด่น

แต่ประธานไม่เคยปิดบังการเข้าข้างหงอวิ๋น

"ท่านประธาน หงอวิ๋นก็เป็นผู้มีพันธุกรรมระดับ E อยู่แล้ว"

"ยาล้ำค่าเช่นนี้ ทำไมไม่แบ่งให้ผู้นำคนอื่นบ้าง เช่นนั้นพลังโดยรวมของพวกเราก็จะเพิ่มขึ้นอย่างสมดุล"

เสียงชายชราทุ้มต่ำ

"ข้าได้รับแจ้งว่า ภายใน 48 ชั่วโมงข้างหน้า จะมีหน่วยรบของสหพันธ์ระหว่างดวงดาวเดินทางมาถึงโลก"

"พวกเขามีภารกิจลับบางอย่าง"

"และในสายตาพวกเขา"

"ผู้มีพันธุกรรมระดับ E มากเท่าไหร่ ก็ไม่อาจเทียบสถานะผู้มีพันธุกรรมระดับ D ได้"

"โลกถูกทิ้งร้างมานาน สภาพแวดล้อมเลวร้ายลงเรื่อยๆ ทรัพยากรก็ขาดแคลนยิ่งขึ้น"

"ครั้งนี้ เป็นโอกาสล้ำค่า"

"บางที พวกเราอาจใช้หน่วยรบนี้ส่งข้อมูลไปยังสหพันธ์ระบบสุริยะ ขอความช่วยเหลือจากที่นั่น"

"แต่จะทำเช่นนั้นได้ อย่างน้อยเราต้องมี... ตัวแทนที่ทำให้พวกเขาสนใจพอ"

ในตอนนั้น

เหอน่ากัดริมฝีปากเบาๆ "พ่อ หนูก็เป็นผู้มีพันธุกรรมระดับ E..."

ชายชราเพียงมองเหอน่าอย่างเรียบเฉย "ข้ารู้ดี ต่อให้เจ้าอัพเกรดพันธุกรรม เจ้าก็ไม่มีความสามารถในการเจรจาพอ"

เหอน่าขบฟันขาว ขมวดคิ้ว ค่อยๆ ก้มหน้าลง ไม่พูดอะไรอีก

"หงอวิ๋น"

ชายชราบนบัลลังก์มองไปยังหญิงสาวในชุดหนังกลางห้อง "ยาระดับพิเศษนี้มีอัตราความสำเร็จสูงถึง 23% นับเป็นตัวเลขที่น่าตกใจแล้ว และแม้จะล้มเหลว ผลข้างเคียงก็ไม่ถึงตาย"

"เจ้าวางใจได้ ข้าเตรียมทีมแพทย์ไว้พร้อมแล้ว"

"แม้จะล้มเหลว เจ้าก็จะได้รับการรักษาทันที"

"ข้าจะไม่สูญเสียเจ้า สหพันธ์นักเก็บขยะก็จะไม่สูญเสียเจ้า"

ชายชราสูดหายใจลึก "เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม อีก 1 ชั่วโมง เจ้าจะเริ่มวิวัฒนาการพันธุกรรมครั้งที่สอง!"

หยุดชั่วครู่

ชายชราเงยหน้าขึ้น พูดอย่างจริงจัง "อนาคตของสหพันธ์นักเก็บขยะ และชะตากรรมของนักเก็บขยะนับแสนบนโลกนี้ ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว"

...

การประชุมจบลง พักสั้นๆ

หงอวิ๋นพิงประตูโลหะผสมหนาของศูนย์บัญชาการ กอดอก ขายันประตูเหล็กด้านหลัง

เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตางามที่เปล่งแสงสีฟ้ามองไปทางน้องสาวข้างๆ

เหอน่าก็พิงประตูเช่นกัน แต่ก้มหน้า สีหน้าน้อยใจ มือประสานกันไว้ เล่นนิ้วมือไปมา

"เหอน่า"

หงอวิ๋นเงยหน้า กวาดตามองพื้นที่ในศูนย์บัญชาการ เสียงของเธอใสกังวานแต่เย็นชา "การที่พ่อให้ความสำคัญกับพี่ เป็นดาบสองคม เหมือนที่เรายืนอยู่ตอนนี้ ด้านหน้าคือศูนย์บัญชาการที่ปลอดภัย แต่ด้านหลังคือพายุฝุ่นที่น่าสะพรึงกลัว"

เหอน่าขมวดคิ้ว "หนูก็เผชิญพายุพวกนั้นได้"

"ไม่ น้องทำไม่ได้"

หงอวิ๋นสูดหายใจลึก น้ำเสียงอ่อนลงทันที "พี่จะไม่ยอมให้น้องสาวของพี่ต้องเผชิญความเสี่ยงใดๆ"

ร่างของเหอน่าชะงัก

ได้ยินหงอวิ๋นพูดต่อ "สหพันธ์ระหว่างดาวไม่เคยนับพวกนักเก็บขยะเป็นมนุษย์ ในสายตาพวกเขา เราเป็นแค่แมลงสาบในกองขยะ แม้แต่พวกเราที่มีพันธุกรรมระดับ E ก็แค่หนูตัวใหญ่กว่าแมลงสาบนิดหน่อย"

"ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับพวกเขา จะเกิดอะไรขึ้น"

พูดพลางหงอวิ๋นยิ้ม ยกมือจัดผมให้น้องสาว "พี่สัญญากับน้องว่า ถ้าการเจรจาสำเร็จ ถ้าในทรัพยากรที่เราขอมามียาปรับพันธุกรรมอื่น พี่จะเป็นคนแรกที่ยืนขึ้นมาเรียกร้องให้น้อง"

"ไม่ว่าใคร"

"รวมถึงตัวพี่หงอวิ๋นเอง ก็ต้องเข้าคิวหลังเหอน่า"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเหอน่าชื้น เธอหันไปกอดพี่สาว พูดเสียงสะอื้น "พี่ หนูเชื่อใจพี่เสมอ พี่ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น เหอน่ามีวิธีของตัวเอง"

หงอวิ๋นตบหลังน้องเบาๆ ยิ้มพลางพูด "พี่รู้ รู้มาตลอด ว่าเหอน่าเป็นเด็กดื้อ"

"คุณหนูหงอวิ๋น!"

เสียงเจ้าหน้าที่ดังมาแต่ไกล "ยาพร้อมแล้ว เราเริ่มได้!"

หงอวิ๋นค่อยๆ หันกลับ หายใจเข้าลึก

ในดวงตางามสูงศักดิ์ฉายแววจริงจัง

เธอก้าวเดิน ค่อยๆ เดินไปข้างหน้า

แต่น้องสาวเหอน่ากลับจับมือเธอไว้จากด้านหลัง ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลอย่างหนัก

ก่อนหน้านี้พ่อไม่ได้พูดถึงผลร้ายของยาตลาดมืดที่ล้มเหลว

แต่ทุกคนในศูนย์บัญชาการรู้ดี ผลลัพธ์ร้ายแรงที่สุดคือความผิดปกติทางพันธุกรรม กลายเป็น 'ผู้บกพร่อง' หรือก็คือพิการถาวร!

อัตราความสำเร็จ 23% พูดอีกอย่างคือ หงอวิ๋นมีความหวังแค่หนึ่งในห้า

"ไม่ต้องห่วงนะ เหอน่า"

หงอวิ๋นยิ้มปลอบใจ

จากนั้นเธอเชิดคาง แสงหลอดทังสเตนส่องใบหน้างดงามที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของเธอ "พี่ต้องสำเร็จแน่นอน"

(จบบทที่ 30)