บทที่ 12 อำนาจในวังหลวง!

"ข้า..."

ขณะนี้ท่านซุนยืนนิ่งราวกับมีก้างติดคอ พูดอะไรไม่ออกสักคำ เมื่อมองดูธิดาที่กำลังร่ำไห้ ก็รู้สึกละอายใจยิ่งนัก

เขาหมอบอยู่บนพื้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ดูราวกับตัวตลกที่ถูกเปิดโปง

"ไสหัวไป!"

หลิงเฟิงโกรธจัด ซัดอีกเท้าใส่

"ครับ ครับ ข้าไปเดี๋ยวนี้"

ท่านซุนรู้สึกเหมือนได้รับการอภัยโทษ ไม่สนใจแม้แต่ธิดาของตน รีบคลานหนีออกไป

ส่วนท่านผู้ว่าการจางที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆ อดชื่นชมท่านร้อยถือหลิงไม่ได้

"ขอบพระคุณท่านที่ช่วยชีวิตข้า"

ซุนเปาจูสะอื้นเบาๆ ยังคงสงบสติอารมณ์ไม่ได้

"ติ๋ง!"

"ขอแสดงความยินดี ผู้อาศัยช่วยพยานสำคัญได้สำเร็จ ได้รับคะแนนพลังวรยุทธ์ 500 คะแนน"

นับว่าเป็นผลพลอยได้ที่ไม่คาดคิด

"คุณหนูซุน ที่ข้ามาวันนี้ อยากถามเรื่องคดีลักพาตัวสตรี"

"ขออนุญาตถามสักหน่อย ตอนนั้นท่านหมดสติสนิท หรือยังมีสติอยู่บ้าง?"

หลิงเฟิงถามตรงประเด็น

เขาต้องคลี่คลายคดีให้ได้ภายในสามวัน เวลาไม่รอใคร

"ตอนแรกหมดสติค่ะ แต่หลังจากนั้นได้สติขึ้นมาชั่วครู่ แต่ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง แค่...แค่เห็น..."

"ฮือๆ!"

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์สำคัญ ซุนเปาจูก็ร่ำไห้จนพูดไม่ออก

"เห็นอะไรหรือ?"

จ้าวหูองครักษ์จินอี้เว่ยถามอย่างร้อนใจ

หลิงเฟิงส่งผ้าเช็ดหน้าให้อย่างมีน้ำใจ

"คุณหนูซุน ข้าจะจับตัวคนร้ายมาลงโทษ อำนวยความยุติธรรมให้ท่านเอง"

เขากล่าวด้วยแววตามุ่งมั่น

ซุนเปาจูเห็นใบหน้าหล่อเหลาและเด็ดเดี่ยวของหลิงเฟิง ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทันที

"ข้าเห็นผู้ชายเจ็ดแปดคนลวนลามข้า ฮือๆๆ..."

เธอหันหน้าหนีด้วยความอับอายและโกรธแค้น ก่อนจะทรุดลงร้องไห้บนเตียง

เรื่องเช่นนี้เป็นความอัปยศอดสูสำหรับเธอ แต่เดิมไม่อยากเอ่ยถึง แต่เพราะท่านผู้นี้ช่วยชีวิตเธอไว้ จึงยอมเล่าความจริง

นานี่!

"เจ็ดแปดคน?"

หลิงเฟิงอุทานด้วยความตกใจ

จางหลง จ้าวหู และท่านผู้ว่าการจางต่างก็ตกตะลึง

"ช่างโหดร้ายเหลือเกิน!"

ท่านผู้ว่าการจางกล่าวด้วยความเดือดดาล

"ที่แท้ก็เป็นแก๊งลักพาตัว ไม่ใช่คนเดียว"

"แล้วท่านจำหน้าพวกมันได้หรือไม่?"

หลิงเฟิงถามต่อ

"ไม่ได้ค่ะ พวกมันสวมหน้ากากหัวกะโหลก ดูเหมือนผี"

ซุนเปาจูสะอื้น

พวกวิปริตนี่ช่างคิดเล่นสนุกจริงๆ

ทันใดนั้น

ซุนเปาจูสงบสติอารมณ์ลง เธอเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบกล่องใบหนึ่งออกมา

"ท่าน ตอนที่หญิงน้อยต่อสู้ ได้ฉีกผ้าไหมจากเสื้อชั้นในของโจรคนหนึ่งมาได้ ไม่ทราบว่าจะมีประโยชน์หรือไม่"

เธอเปิดกล่อง ส่งมอบหลักฐานชิ้นเดียวที่มี

ตอนนั้น ซุนเปาจูแทบไม่มีแรง ไม่อาจต่อต้าน ได้แต่ผลักไสสุดกำลัง เล็บบังเอิญเกี่ยวติดผ้าไหมมาได้หนึ่งชิ้น

เดิมตั้งใจจะแจ้งทางการ แต่ไม่มีเจ้าหน้าที่มาสอบสวน เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบิดามารดาห้ามไม่ให้รบกวน

"ข้าขอดู"

หลิงเฟิงรีบรับผ้าไหมชั้นในมาตรวจสอบ

ที่เรียกว่าเสื้อชั้นใน

คือเสื้อผ้าที่สวมใส่ชั้นในสุด เช่น เสื้อรัดอก เป็นชื่อเรียกชุดชั้นในในโลกต่างมิติ

"นี่คือผ้าไหมชั้นเลิศที่ส่งเข้าวังจากเจียงหนาน!"

หลิงเฟิงตาไว จับพิรุธได้ทันที

"อะไรนะ เป็นของหลวง?"

ท่านผู้ว่าการจางอุทานด้วยความตกใจ

"ใช่ ตอนที่อาสองของข้าคลี่คลายคดีแม่ทัพไร้หัวสำเร็จ ฝ่าบาทพระราชทานของล้ำค่ามากมาย รวมถึงสิ่งนี้ด้วย ตอนนั้นนางกำนัลจากวังหลวงได้อธิบายลักษณะเฉพาะของผ้าไหมหลวง ไม่มีทางผิดแน่"

หลิงเฟิงอธิบาย

ดูเหมือนว่าแก๊งลักพาตัวพวกนี้ต้องเป็นขุนนางหรือคนมั่งมีแน่ๆ

"พวกคนร้ายนี่มีฐานะไม่ธรรมดา โชคดีที่เป็นพวกเราจินอี้เว่ยออกโรง ไม่เช่นนั้น แม้ตำรวจท้องที่จับได้ก็ไม่กล้าสอบสวน"

จ้าวหูพูดเสียงเย็น

"แต่ถ้าคนร้ายมาจากราชวงศ์..."

จางหลงไม่กล้าพูดต่อ

หากเป็นเชื้อพระวงศ์ แม้แต่พวกเขาจินอี้เว่ยก็ไม่กล้าจับกุมตามใจชอบ!

"ไม่ว่าอย่างไร คดีนี้มาถึงมือข้าแล้ว ต้องคลี่คลาย โจรลักพาตัวต้องถูกจับ"

หลิงเฟิงพูดเรียบๆ

"ท่านจะจับพวกมันอย่างไร?"

ท่านผู้ว่าการจางประนมมือถาม

"ล่อให้งูออกจากรู!"

"หาคู่บ่าวสาวที่กำลังจะแต่งงานจากอำเภอข้างเคียง ใช้ชื่อของพวกเขาล่อแก๊งลักพาตัว"

หลิงเฟิงพูดเรียบๆ

นี่เป็นวิธีคลี่คลายคดีที่เร็วที่สุด และไม่ต้องเสียเวลาหาหลักฐานด้วย

"พี่เฟิง แต่ตอนนี้สาวในอำเภอข้างเคียงต่างหวาดกลัว ใครจะกล้าจัดงานแต่งในช่วงนี้"

"แม้จะแกล้งทำ คงไม่มีใครยอม"

"อีกอย่าง การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ จะเล่นๆ ไม่ได้ แล้วถ้าเกิดเรื่องขึ้นล่ะ"

จางหลงยิ้มขื่น

ท่านผู้ว่าการจางก็พยักหน้าเห็นด้วย

"ยากจริงๆ ที่จะหาครอบครัวที่ยินยอมร่วมมือ"

"ถ้าอย่างนั้น ก็ให้หลานสาวข้าเป็นเหยื่อล่อเถอะ"

คำพูดนี้ทำเอาทุกคนตะลึง

หลิงเฟิง จางหลง และจ้าวหูต่างหันไปมองท่านผู้ว่าการผู้ชราพร้อมกัน

"ท่านผู้ว่าการจาง ท่านจะให้หลานสาวเป็นเหยื่อล่อจริงๆ หรือ?"

หลิงเฟิงถามด้วยความตกใจ

"แน่นอน"

"ข้าเป็นผู้ว่าการอำเภอ ไม่สามารถปกป้องความบริสุทธิ์ของสตรีในอำเภอได้ ละอายใจนัก"

"บัดนี้ ขอเพียงนำตัวคนร้ายมาลงโทษ!"

ท่านผู้ว่าการจางมีแววตาเด็ดเดี่ยว ดุจต้นสนร้อยปีที่แข็งแกร่ง มีคุณธรรมน่าเคารพ

ในราชสำนักแคว้นหลี่ปัจจุบัน ขุนนางที่มีจิตสำนึกเช่นนี้หาได้ยากแล้ว

น่าแปลกที่ท่านผู้ว่าการจางอายุมากแล้ว แต่ยังเป็นเพียงขุนนางชั้นเจ็ด คนที่มีมาตรฐานทางศีลธรรมสูงเกินไป ยากที่จะได้เลื่อนตำแหน่ง

"ถ้าเช่นนั้นต้องขอบคุณท่านผู้ว่าการจาง"

"ขอท่านวางใจ ข้าจะปกป้องหลานสาวของท่านอย่างเต็มที่ หากเกิดเหตุไม่คาดฝัน ข้า...ข้าจะรับผิดชอบเอง!"

หลิงเฟิงให้คำมั่น

แม้เขาจะยังไม่เคยเห็นหน้าหลานสาวท่านผู้ว่าการ แต่เมื่อผู้อื่นกล้าเสียสละถึงเพียงนี้ การที่ตนจะให้หลักประกันก็เป็นสิ่งที่สมควร

"ทุกอย่างขึ้นอยู่กับท่านแล้ว"

ท่านผู้ว่าการจางประนมมือตอบคำ

......

หลังจากตกลงเรื่องเหยื่อล่อแล้ว

ท่านผู้ว่าการจางก็ประกาศงานแต่งงานของหลานสาวในอำเภอ

พิธีแต่งงานจะมีขึ้นพรุ่งนี้!

เจ้าบ่าวคือบัณฑิตสวี่ในอำเภอ

ข่าวนี้แพร่สะพัดไปทั่วอำเภออย่างรวดเร็ว

ทุกคนต่างสงสัยว่า ในยามที่โจรลักพาตัวสร้างความหวาดกลัวไปทั่ว ตระกูลท่านผู้ว่าการกลับกล้าจัดงานแต่งงานในช่วงนี้ ช่างกล้าหาญเหลือเกิน

ข่าวนี้ถูกผู้ที่จงใจส่งเข้าไปในเมืองหลวง

ภายในคฤหาสน์หลังหนึ่ง

เหล่าคุณชายกำลังแข่งยิงธนู

สาวใช้คนหนึ่งถูกมัดติดกับต้นไม้ ใบหน้าซีดขาว ปากถูกยัดผ้า บนศีรษะมีแอปเปิ้ลวางซ้อนกันสามลูก

ใครยิงโดนแอปเปิ้ลถือว่าชนะ

นี่เป็นเกมทารุณที่เล่นกับชีวิตคน!

ฉึก!

ลูกธนูพุ่งทะลุอากาศ

ปักเข้าที่ไหล่ของสาวใช้

สาวใช้ที่ถูกยัดปากด้วยผ้า แม้จะร้องด้วยความเจ็บปวด แต่มีเพียงเสียงครางแผ่วเบา

"คุณชายเกา ฝีมือธนูของท่านแย่จริงๆ"

"ข้าจะลองยิงบ้าง!"

คุณชายอีกคนหัวเราะพลางก้าวเข้ามา

"เป็นเพราะอีนังสาวใช้นี่จ้องข้าตลอด รบกวนสมาธิข้า ถึงได้ยิงพลาด"

"ใครอยู่ตรงนั้น ควักลูกตามันออกมาซะ ข้าจะได้ยิงได้แม่นขึ้น"

คุณชายเกาพูดอย่างไม่พอใจ

"คุณชายเกา ท่านช่างหาข้ออ้างเก่งจริงๆ ท่านแค่ยิงไม่แม่น ฝีมือไม่ดีก็ฝึกให้มากหน่อย"

"คุณชายเกาอาจจะไม่เก่งเรื่องนี้ แต่บางเรื่องก็แม่นมากนะ"

"ฮ่าๆๆๆ"

เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วสวน

ในขณะนั้น

ผู้ดูแลชราคนหนึ่งวิ่งเหยาะๆ เข้ามา

"คุณชายทั้งหลาย!"

"ข้ามีข่าวล่าสุดจากอำเภอข้างเคียง หลานสาวท่านผู้ว่าการจางจะแต่งงานคืนพรุ่งนี้"

เขายิ้มประจบพลางรายงาน

"หืม?"

คุณชายทั้งแปดคนเดินเข้ามาทันที

"รีบแต่งขนาดนี้ คงกลัวพวกเราจะก่อเรื่อง พยายามทำให้พวกเราจับไม่ทันสินะ"

มีคนลูบคางพลางคาดเดา

"อาจเป็นเพราะท่านผู้ว่าการจางคิดว่าตนเป็นขุนนาง พวกเราไม่กล้าแตะต้องหลานสาวเขาก็ได้"

คุณชายเกาแค่นเสียงเย็น

"งั้นคืนพรุ่งนี้ ในคืนวิวาห์ของหลานสาวเขา พวกเราไปลักพาตัวมาเล่นกันดีกว่า"

"คราวนี้ ข้าต้องเป็นคนแรก พวกเจ้าอย่าได้เป็นแมวเห็นปลาทูแล้วรีบเข้าไปแย่งชิงเหมือนทุกที"

คุณชายอีกคนที่จมูกชี้ฟ้าเตือนเสียงแข็ง

(จบบท)