บทที่ 10 : ฆ่าเจ้านาย
เฉินสือก้มหน้า คลี่กระดาษอักขระ หยิบมีดเล็กจากกล่องหนังสือ ลุกเดินไปหาหลี่เซียวติ่ง
องครักษ์ที่อยู่ใกล้หลี่เซียวติ่งที่สุดเห็นมีดในมือเขา ตะลึงครู่หนึ่ง รีบตื่นตัว ตะโกนว่า "เจ้าจะทำอะไร? ในมือมีมีด!"
องครักษ์คนอื่นได้ยิน รีบระดมพลังแท้ เหนือศีรษะมีแสงศักดิ์สิทธิ์พุ่ง ศาลเจ้าปรากฏ ธาตุสวรรค์สถิตในศาล ต่างเตรียมใช้ศาสตร์ พร้อมวิ่งมาทางนี้!
หลี่เซียวติ่งก็ตกใจกับคำว่า "ในมือมีมีด" กลิ้งตกจากเก้าอี้นอน หวาดระแวง รีบหยิบกระดาษอักขระออกมาทันที
กระดาษอักขระส่งเสียงหึ่ง ลุกไหม้ ทันใดนั้นพลังมหัศจรรย์ก็ระเบิดออก ชั่วพริบตารอบกายเขาสว่างไสวด้วยแสงทอง ราวกับระฆังใบใหญ่คว่ำลงมา ปกป้องเขาโดยรอบ!
เฉินสือสีหน้าตกใจ ร่างสั่น มีดในมือร่วงโดยไม่รู้ตัว รีบตะโกนว่า "ข้าจะเอาเลือดสุนัขมาวาดอักขระ! อย่าฆ่าข้า! พี่หลี่กวง ช่วยข้าด้วย!"
องครักษ์เจ็ดคนเตรียมศาสตร์พร้อมแล้ว ได้ยินดังนั้นต่างหยุด ศาสตร์ที่เตรียมไว้ไม่ได้ปล่อยออกมา
หลี่เซียวติ่งก็ลุกขึ้นจากพื้น ได้ยินแล้วรีบมองไปที่หลี่กวง หลี่กวงก็เตรียมศาสตร์พร้อมจะฆ่าเฉินสือ แต่ได้ยินแล้วก็เข้าใจ รีบยิ้มกล่าว "เข้าใจผิด เข้าใจผิดทั้งนั้น! ทูลคุณชาย การวาดอักขระต้องใช้เลือดสุนัขดำเป็นตัวนำจริงๆ เลือดสุนัขดำมีหยางชี่แรง ผสมกับชาด จะทำให้พลังอักขระแข็งแกร่งขึ้น"
หลี่เซียวติ่งเตะเฮยกั๋วข้างตัวที ด่าพลางหัวเราะ "ข้านึกว่ามีคนจะฆ่าข้าอีก ที่แท้จะฆ่าสัตว์ตัวนี้ ไอ้สุนัข ทำข้าตกใจ!"
เขาเตะเฮยกั๋วอีกที หัวเราะว่า "ยังไม่ไปรับความตายอีก?"
เฮยกั๋วโดนเตะสองที กระดิกหางอย่างไม่พอใจ บ่นว่ามนุษย์เปลี่ยนแปลงง่าย เมื่อครู่ยังลูบหัวชมว่าสุนัขดี ตอนนี้กลับด่าว่าไอ้สุนัข
เฮยกั๋วเดินไปหาเฉินสือ เฉินสือถอนหายใจ ก้มตัวไปหยิบมีดเล็ก
ในเวลาเดียวกัน หลี่กวงและองครักษ์อีกเจ็ดคนก็ถอนหายใจ เลิกใช้ศาสตร์ที่เตรียมไว้ หกคนเลิกใช้ศาลเจ้า หมุนตัวจะไปทำงานของตน มีเพียงหลี่กวงที่ยังมีศาลเจ้าลอยอยู่เหนือศีรษะ ไม่ลดความระแวดระวัง
เฉินสือก้มหยิบมีด สายตาด้านข้างจับทิศทางของทั้งเจ็ดคนไว้หมด
เท้าที่พวกเขายกขึ้น ท่าทางที่เตรียมจะหมุนตัว ล้วนประทับชัดในสมองเขา
"สี่คนในพวกเขาห่างจากข้าไม่ถึงหนึ่งจั้ง สองคนเกินหนึ่งจั้ง หลี่กวงอยู่ใกล้ข้าที่สุด ตอนนี้คือจังหวะลงมือที่ดีที่สุด!"
เฉินสือกำด้ามมีด ดวงตาวาบขึ้นด้วยประกายเย็นเยียบ เป้าหมายแรกของเขาคือหลี่กวง!
แม้หลี่กวงยังคงรักษาศาลเจ้าและธาตุสวรรค์ไว้ แต่เขามั่นใจเต็มที่ว่าจะฆ่าได้ในคราวเดียว ไม่ให้หลี่กวงมีเวลาปล่อยศาสตร์!
"นี่คือค่ายของคุณชายหลี่ หลี่เซียวติ่งใช่ไหม?" จู่ๆ มีเสียงไพเราะดังมา
สาวน้อยในกางเกงผ้าโปร่งสีแดง สวมกระโปรงสีม่วงอมชมพูมาที่หน้าค่าย ถือตะกร้าผลไม้ใบใหญ่ ยิ้มกล่าว "ข้าคือจื่อเอ๋อ จากตระกูลติง ตามคุณหนูสี่มาล่าสัตว์ คุณหนูสี่ของข้ากำลังตั้งค่าย ได้ยินว่าคุณชายหลี่ก็มาล่าสัตว์เที่ยวชม จึงให้ข้ามาสร้างสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูล และดูว่าพี่ๆ จะช่วยตั้งค่ายให้พวกเราได้ไหม"
สีหน้าเฉินสือเปลี่ยนเล็กน้อย กำด้ามมีดลุกขึ้น แววฆ่าในดวงตาหายไป
การมาของจื่อเอ๋อ สาวใช้ตระกูลติง ทำให้เขาเสียจังหวะลงมือที่ดีที่สุด
เขาอาจลงมือในจังหวะที่ทุกคนถูกจื่อเอ๋อดึงความสนใจ แต่จื่อเอ๋อนอกค่ายจะมีเวลาเตรียมศาสตร์!
แม้เขาจะฆ่าองครักษ์เจ็ดคนได้ แต่ก็จะตายในมือจื่อเอ๋อ อาจไม่ทันได้ฆ่าหลี่เซียวติ่ง
และถ้าจื่อเอ๋อไม่ลงมือ แต่หนีไป เรื่องที่เขาฆ่าหลี่เซียวติ่งก็จะแดงขึ้นมา จะนำภัยถึงชีวิตมาสู่คุณปู่ อาจถึงขั้นนำหายนะมาสู่หมู่บ้านหวงผอ!
นี่คือสิ่งที่เขาทนไม่ได้เด็ดขาด
"ต้องเลิกล้มโอกาสนี้แล้ว"
เฉินสือเรียกเฮยกั๋ว เดินไปที่โต๊ะ จื่อเอ๋อเพียงมาเยี่ยมเยียน มีความหมายให้ตระกูลติงและหลี่ใกล้ชิดกัน นางคงไม่อยู่นาน เขายังมีโอกาสอื่น
อีกด้านหนึ่ง องครักษ์คนหนึ่งรีบให้จื่อเอ๋อเข้ามา ยิ้มกล่าว "คุณชายของพวกเรากำลังจะไปเยี่ยมพวกท่านพอดี ไม่นึกว่าคุณหนูจะมาก่อน" พูดจบก็ยื่นมือรับตะกร้าผลไม้จากมือจื่อเอ๋อ
จื่อเอ๋อหยิบบัตรเยี่ยม เดินไปหาหลี่เซียวติ่ง ยิ้มกล่าว "คุณชายหลี่ช่างเป็นที่นิยมในอำเภอสุ่ยหนิว! คราวที่แล้วในการสอบระดับมณฑล คุณชายหลี่สร้างชื่อในทันที คุณหนูสี่ของข้าก็บอกว่าไม่นึกว่าคุณชายหลี่จะซ่อนความสามารถไว้ ไม่แสดงออก... หม่อมฉันจื่อเอ๋อ คารวะคุณชาย นี่คือบัตรเยี่ยมของคุณหนูของหม่อมฉัน"
นางรูปร่างอ้อนแอ่น โฉมงาม แต่งหน้า เพิ่มความสวยสด ทำให้องครักษ์ที่จะไปทำงานต่างกลับมา หวังจะคุยกับนางสักสองสามคำ สร้างความสนิทสนม
การเที่ยวชมก็เพื่อให้หญิงชายได้ใกล้ชิดกัน ไม่เช่นนั้นใครจะวิ่งมาล่าสัตว์ในเขา?
เฉินสือนั่งบนเก้าอี้ ก้มตัว เตรียมเจาะเลือดเฮยกั๋ว จู่ๆ ก็ตะลึง
"ทุกคนกลับมาอยู่ใกล้กันอีกแล้ว โอกาสลงมือที่ดีที่สุดมาอีกครั้ง เพียงแต่มีจื่อเอ๋อเพิ่มมา... ช่างหัวจื่อเอ๋อ!"
เฮยกั๋วกัดฟันแน่น ในใจไม่ค่อยเต็มใจ เจ้านายเก่าแทงมันที ยังโยนเนื้อสัตว์ประหลาดให้มันชดเชย แต่เจ้านายน้อยแทงมันทีไม่มีเนื้อให้ชดเชย
มันหลับตา เตรียมรับมีด จู่ๆ มีเสียงลมดัง วู้บหนึ่ง เฉินสือที่ถือมีดหายไปจากหน้ามัน
เฮยกั๋วตะลึง กำลังจะหันหน้า มีดของเฉินสือก็แทงเข้าที่ลำคอหลี่กวง กระชากแรง เลือดพุ่งกระเซ็น!
หลี่กวงเบิกตากว้าง อ้าปากจะร้อง มือของเฉินสือที่ถือมีดเปื้อนเลือดก็มาอยู่ด้านหลังองครักษ์คนถัดไป มีดคมกริบแทงทะลุหลังเข้าสู่หัวใจ หลบกระดูกซี่โครงทุกซี่อย่างแม่นยำ
จากนั้นดึงมีดออก หมุนตัว มาอยู่ด้านหน้าองครักษ์ผู้นั้น มีดแทงทะลุอกเข้าสู่หัวใจ แทงซ้ำอีกที หลบกระดูกซี่โครงทุกซี่เช่นกัน เฉินสือดึงมีด แต่มือลื่น ด้ามมีดหลุด ดึงออกไม่ได้ มีดเล่มนั้นเปื้อนเลือดลื่นมาก
เฉินสือไม่ลังเล ก้าวเดียวข้ามระยะกว่าหนึ่งจั้ง กางนิ้วสองนิ้วแทงเข้าตาองครักษ์คนที่สาม ลูกตาทั้งสองแตก นิ้วแทงทะลุกะโหลก คนสมองเละ
เฉินสือดึงนิ้วออก บิดเอว หมุนตัว ขณะหมุนตัวเท้าซ้ายก้าวออก พอเท้าซ้ายลงพื้นก็ก้าวได้แปดฉื่อ ทันทีที่ลงพื้น เท้าขวาก็พุ่งขึ้น เตะที่คอองครักษ์คนที่สี่
เท้านั้นราวกับดาบใหญ่ ฟันลงบนคอ แรงมหาศาลถึงขนาดทำให้คอองครักษ์บิดเบี้ยว มีเสียงกระดูกหักดังกร๊อบ
ร่างนั้นเอียงล้มลงพื้น ใบหน้ายังไม่ทันแตะพื้น เฉินสือก็กระโดดข้ามร่างนั้น สองฝ่ามือฟาดลงที่หูทั้งสองข้างขององครักษ์คนที่ห้า ทันใดนั้นเลือดก็พุ่งออกจากตา หู จมูก ปาก ลูกตาแทบจะกระเด็นออกจากเบ้า!
ในเวลาเดียวกัน เสียงร้องของหลี่กวงก็ดังมา แต่พร้อมกับเสียงร้องคืออู้อี้ เสียงผสมกับเลือดที่พุ่งออกมา
หลี่กวงยกมือกุมคอตัวเอง ถึงได้รู้ว่าคอตัวเองถูกเฉินสือแทบจะเชือดขาด เหลือแค่กล้ามเนื้อที่คอด้านหลังเกาะกันไว้
"เด็กคนนี้เร็วเหลือเกิน!"
ความคิดหนึ่งแวบผ่านสมองเขา "ทำไมเขาต้องฆ่าพวกเรา?"
สายตาเขาเริ่มมืดลง เห็นเพียงร่างเล็กๆ ของเฉินสือพุ่งเข้าใส่คนที่หก และคนนั้นยังมีความตกใจบนใบหน้า เห็นได้ชัดว่ายังไม่ทันตั้งตัว
เฉินสืองอนิ้วขวาสี่นิ้ว กำแต่ไม่กำมิด พลันออกแรง ทุบลงที่อกองครักษ์คนที่หก ได้ยินเสียงกระดูกหักดังกร๊อบๆ
องครักษ์ผู้นั้นอาเจียนเป็นเลือด แต่ศาลเจ้าเหนือศีรษะก็ก่อตัวแล้ว เพียงแต่เขายังไม่ทันใช้ศาสตร์ มือซ้ายของเฉินสือก็กดลงบนใบหน้าเขา พลังมหาศาลระเบิดออก ทำให้เขารู้สึกราวกับมีช้างเหยียบหน้าเขากดลงไปข้างหลัง!
"ตูม!"
ท้ายทอยเขากระแทกก้อนหินบนพื้น หินและกะโหลกแตกพร้อมกัน!
เฉินสือย่อตัวลงตามแรง สายตาจับที่องครักษ์คนที่เจ็ด
องครักษ์ผู้นั้นระดมพลังแท้ เรียกศาลเจ้า ธาตุสวรรค์ในศาลฟื้นคืน พลังศักดิ์สิทธิ์พลันแผ่ซ่านทั่วร่าง ทำให้ทั่วร่างเต็มไปด้วยพลังเทพ
แต่พลังนี้เพิ่งขึ้นมาทั่วร่าง เข่าของเฉินสือก็พุ่งชนจุดกำเนิดและของล้ำค่าสองอย่างแตกละเอียด!
ร่างของเขาถูกแรงกระแทกจนลอยขึ้น หัวลงเท้าขึ้นจะล้มไปด้านหลัง แต่ยังไม่ทันถึงพื้น ปลายเท้าอีกข้างของเฉินสือก็เตะเข้าที่ขมับเขา
กร๊อบ
คอเขาเบี้ยวไปด้านข้าง
ตอนนี้ ได้ยินเสียงตุบ หลี่กวงล้มลงพื้น องครักษ์คนที่สองและสาม ก็โงนเงนจะล้มลงมา
จู่ๆ เงาร่างวูบหนึ่ง เฉินสือกลับไปอยู่ตรงหน้าองครักษ์คนที่สอง ยื่นมือดึงมีด ดึงมีดออกมา
ทุกคนในที่นั้นไม่ทันคาดคิดถึงเหตุการณ์นี้ พอรู้ตัวก็สายไป จื่อเอ๋อยิ่งตกตะลึงสุดขีด กำลังจะเรียกธาตุสวรรค์ ใช้ศาสตร์ ไม่คาดว่าดาบต้านปีศาจเพิ่งจะก่อตัว จู่ๆ อกก็เจ็บ ก้มมอง มือสองข้างเปื้อนเลือดก็บีบคอและคางนางแล้ว
สายตาจื่อเอ๋อสั่นไหวรุนแรง มุมมองพลันกระโดดจากอกไปหลัง
เฉินสือใช้สองมือบิดคอสาวผู้นี้จนหัก นางยังไม่ทันล้ม มือเขาก็มาอยู่ที่อกนาง ดึงมีดออกจากลิ้นปี่
"ตุบ"
"ตุบ"
"ตุบ"
ศพทยอยล้มลง
จู่ๆ มีเสียงหึ่งอีกครั้ง เฉินสือหันไปมอง เห็นคุณชายหลี่ หลี่เซียวติ่งกำลังเผาอักขระระฆังทอง อักขระไหม้ แสงทองสว่างไสว ก่อรูปเป็นระฆังใหญ่
หลี่เซียวติ่งสั่นไปทั้งร่าง ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มองเฉินสือที่ยืนอยู่ตรงนั้น
เขาเป็นนักฝึกระดับธาตุสวรรค์ หากใช้ศาสตร์ สามารถฆ่าเฉินสือได้ง่ายดาย
แต่เขากลัวเกินไป สมองว่างเปล่า ศาสตร์ที่เคยเรียนมา ตอนนี้จำไม่ได้สักอย่าง
ถึงขั้น ลืมว่าตัวเองเป็นนักฝึก ลืมว่าตัวเองมีธาตุสวรรค์!
(จบบท)