ตอนที่ 412 : ลูกชายของข้าจะน่ารักได้ยังไง?!
คอนริเยาะเย้ย “เมื่อครู่ เขากล้ามาล้อเลียนไอร่าของข้าต่อหน้าคนมากมายเช่นนั้น นับว่าเป็นเรื่องยากที่จะหาสัตว์เพศผู้ที่ไร้ความสุภาพเท่านี้อีกแล้ว”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าเมืองศิลาน้ำเงินชะงักไปเล็กน้อย ในฐานะเจ้าเมืองที่เป็นฝ่ายยื่นมือขอสงบศึกก่อน เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่ให้เกียรติเขาเช่นนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ในใจ
เจ้าเมืองอีกสี่คนก็พยายามพูดจาสารพัดเพื่อเก็บข้อมูลเกี่ยวกับแม่น้ำดำจากคอนริ แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ
คอนริอุ้มไอร่าตัวน้อยขึ้นและเดินจากไปพร้อมกับเผ่าหมาป่าหิน ทิ้งเจ้าเมืองทั้งห้าคนให้ยืนงงอยู่ตรงนั้น
คอนริและพวกกลับมายังบ้านพักหินเพื่อเก็บของ ในเช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาออกเดินทางจากนครหมื่นอสูรและเร่งกลับบ้านบนภูเขาหิน
พวกเขาจำเป็นต้องกลับไปยังภูเขาหินอย่างเร่งด่วนเพื่อรวบรวมกำลังพล จากนั้นเดินทางไปยังแม่น้ำดำเพื่อต่อสู้กับกองทัพปีศาจและทำภารกิจให้สำเร็จเพื่อให้ได้สิทธิ์อัปเกรดเมืองของพวกเขาจากเมืองอสูรระดับต่ำเป็นเมืองอสูรระดับกลาง!
การเดินทางกลับครั้งนี้เป็นเส้นทางเดียวกับที่มา และราบรื่นเป็นอย่างดี แทบไม่มีอุปสรรคใด ๆ เลย
เส้นทางที่ควรใช้เวลาอย่างน้อย 20 วัน พวกเขากลับเดินทางเสร็จสิ้นในเพียง 15 วันเท่านั้น
เมื่อเห็นภูเขาหินที่คุ้นเคย ทุกคนก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
ลูกหมาป่าทั้งสี่ตัวและลูกเสือสองตัวรีบวิ่งเข้ามาห้อมล้อมไอร่า พวกมันไม่หยุดถูหัวกับเธอ เจ้าตัวเล็กสุดอย่าง เสี่ยวไป๋ ถึงกับทิ้งภาพลักษณ์ที่เคยสงวนไว้และยกอุ้งเท้าคู่หน้าขึ้นกอดขาของไอร่า
ไอร่ารู้สึกว่าลูก ๆ น่ารักมากจนอยากอุ้มพวกมัน แต่โชคร้ายที่พวกมันแต่ละตัวหนักเกินไปสำหรับเธอที่จะอุ้มไหว
เธอทำได้เพียงเกาคางและหัวของพวกมัน
เจ้าตัวเล็กทั้งหลายต่างรู้สึกสบายใจที่ได้รับการเกาคางเช่นนี้ ต้าไป่กับเสี่ยวไป่ ถึงกับกลิ้งลงพื้นโชว์หน้าท้องขาวนุ่ม ๆ
พวกมันจ้องมองมาที่แม่ด้วยดวงตาสีฟ้าใสที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
ไอร่าย่อตัวลงและลูบท้องของพวกมันทีละตัว
ท้องนุ่ม ๆ ทำเอาเธอใจละลายแทบหมดสิ้น!
‘ลูกของข้าจะน่ารักได้ขนาดนี้เชียวหรือ?!’
เชร์เห็นเธอเพลิดเพลินกับการลูบท้องลูก ๆ มากก็เอ่ยกระซิบข้างหู “ถ้าเจ้าชอบลูบท้องขนาดนี้ คืนนี้ข้าจะให้เจ้าได้ลูบจนพอใจ”
ไอร่ามองกล้ามหน้าท้องแข็ง ๆ ของเขาแล้วปฏิเสธทันทีด้วยสายตา
เชร์หัวเราะเบา ๆ “ข้าจะแปลงร่างเป็นเสือขาวให้เจ้าลูบก็ได้”
แววตาของไอร่าเปล่งประกายทันที ‘อันนี้ดี!’
คอนริที่เห็นสองคนกระซิบกระซาบกันอยู่ข้าง ๆ เริ่มรู้สึกไม่ไว้ใจ “พวกเจ้ากำลังพูดอะไรกัน?”
“ไม่มีอะไร” เชร์เปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “ไปเลือกฝูงหมาป่าที่เหมาะสมมาสักฝูง เราต้องรีบไปที่แม่น้ำดำ”
คอนริพยักหน้า เห็นด้วยว่านี่เป็นเรื่องสำคัญ เขาจึงรีบเดินออกไปทันที
เชร์หันมาพูดกับ บุหรง “นกน่าจะสะดวกช่วยเหลือพวกเราได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะไปขอให้พวกมันมาช่วยด้วย”
“ข้าขอให้พวกเขาช่วยได้” บุหรงหยุดพูด ดวงตาสีแดงเรียวหรี่ลง “แต่ข้ามีข้อแลกเปลี่ยน”
ไอร่าจ้องบุหรงด้วยความโกรธ “ทำไมเจ้าถึงต่อรองในเวลาแบบนี้?”
“เพราะสถานการณ์เร่งด่วน ข้าถึงต้องฉวยโอกาสนี้ตั้งเงื่อนไขแบบนี้ โอกาสที่ข้าจะได้สิ่งที่ข้าต้องการจะมากขึ้น”
“เจ้าเล่นไม่ซื่อ!”
บุหรงยิ้มยั่วยวน “ใช่ ข้ากำลังเล่นไม่ซื่อ”
ไอร่าพูดไม่ออกกับความไร้ยางอายของเขา สุดท้ายก็ยอมแพ้ “เจ้านี่ช่างไร้ยางอายจริง ๆ เจ้าชนะแล้ว”
เชร์ถามบุหรงถึงเงื่อนไขของเขา
บุหรงยิ้มและตอบว่า “ข้าอยากให้ไอร่ามีลูกกับข้า”
ไอร่าแทบระเบิด “นี่มันเงื่อนไขอะไรกัน?!”
เชร์จับหัวเธอให้สงบลง “การมีลูกต้องเกิดจากความยินยอมพร้อมใจทั้งสองฝ่าย เจ้าจะบังคับไอร่าเรื่องนี้ไม่ได้”
ไอร่าไม่ได้ต่อต้านการมีลูก แต่ตั้งแต่ที่เธอยอมรับบุหรงอย่างจริงใจ เธอเองก็เตรียมใจไว้ว่าจะมีลูกกับเขาในอนาคต อย่างไรก็ตาม เธอไม่ยอมให้ใครมาบังคับเธอได้
เชร์พูดถูก การมีลูกต้องเกิดจากความยินยอมพร้อมใจ
“แน่นอน ข้าจะไม่บังคับให้นางมีลูกกับข้าจนกว่านางจะเต็มใจ เหตุผลที่ข้าตั้งเงื่อนไขนี้ขึ้นมาเพราะข้าอยากให้นางให้คำมั่นที่ชัดเจนกับข้า เพื่อที่ข้าจะได้วางใจมากขึ้น”
คำพูดของบุหรงทำให้ความโกรธของไอร่าลดลงเล็กน้อย เธอจ้องเขาอย่างไม่ไว้ใจ “เจ้าพูดจริงหรือ?”
“แน่นอน เชร์สามารถเป็นพยานให้ได้”
ไอร่าครุ่นคิด หากเป็นแค่การให้คำมั่นสัญญาก็ไม่มีปัญหา
ท้ายที่สุด เธอก็ตัดสินใจยอมรับ “ได้สิ ข้ายินดีมีลูกกับเจ้า แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มของบุหรงยิ่งเปล่งประกาย
เขาอุ้มไอร่าขึ้นและจูบที่แก้มเธอ “ข้ากำลังจะเป็นพ่อแล้ว!”
ไอร่าหน้าแดงและย้ำว่า “ข้าบอกแล้วว่าไม่ใช่ตอนนี้!”
“ยังไงก็เถอะ ในที่สุดข้าก็จะได้เป็นพ่อ ไม่ช้าก็เร็ว!”
ไอร่ามองรอยยิ้มที่เปี่ยมสุขของเขา เธออดยิ้มไม่ได้ “ดูเจ้าสิ แค่เรื่องนี้ก็ทำให้เจ้าดีใจขนาดนี้”
เมื่อเซียร่ารู้ว่ามือของเฟิงหลานหัก เธอปวดใจมาก เธอลูบแขนเทียมของเขาและถามด้วยน้ำเสียงร้องไห้ “มันยังเจ็บอยู่ไหม?”
เฟิงหลานรีบบอกว่าไม่เจ็บแล้ว
จากนั้นเซียร่าก็ไปหาไอร่าเพื่อสอบถามเกี่ยวกับแขนเทียม
“แขนเทียมนั่นดูแปลก ๆ มันจะเสียหายง่ายหรือเปล่า? หรือมันต้องดูแลพิเศษยังไงไหม? ช่วยบอกข้าด้วย ข้าจะได้ใส่ใจให้มากขึ้น”
ไอร่าอธิบายอย่างอดทน “วัสดุที่ข้าใช้มีความทนทานมาก ตามปกติแล้วมันจะไม่เสียหาย แต่เพื่อความปลอดภัย ข้าแนะนำให้เฟิงหลานมาพบข้าเพื่อตรวจสอบทุกเดือน หากมีปัญหาใด ๆ ข้าจะช่วยแก้ไขทันที”
เซียร่ารีบพยักหน้า “ขอบคุณมาก!”
“ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ เจ้าและเจโรมช่วยดูแลลูก ๆ ของข้า เราต้องเป็นฝ่ายขอบคุณเจ้าต่างหาก”
เซียร่ายิ้ม “ลูก ๆ ของเจ้าว่านอนสอนง่าย พวกเขาดูแลตัวเองได้ เราแทบไม่ต้องทำอะไรเลย”
พวกเธอคุยกันถึงเรื่องครอบครัวและเล่าเกี่ยวกับการเดินทางไปยังนครหมื่นอสูร
เซียร่าถามด้วยความอยากรู้ “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าชนะสิทธิ์การสร้างเมืองอสูรที่นครหมื่นอสูรใช่ไหม?”
ไอร่าพยักหน้า
“อย่างนั้นภูเขาหินของเราจะกลายเป็นเมืองหินหรือ?”
“ไม่มีเมืองหินอะไรหรอก เจ้าแห่งอสูรให้แผ่นศิลาเขียวแก่เรา จะว่าไปแล้วเราควรเปลี่ยนชื่อเป็นเมืองศิลาเขียว”
เซียร่าส่ายหัว “เมืองศิลาเขียวฟังดูไม่เพราะเท่าเมืองหินเลย”
ไอร่ายิ้ม “ถ้าเราสามารถเลื่อนระดับเป็นเมืองอสูรระดับกลางได้สำเร็จ เราจะเปลี่ยนชื่อเป็นเมืองหิน”
เซียร่าตกใจ “พวกเราเพิ่งกลายเป็นเมืองอสูรระดับต่ำ ทำไมถึงจะได้เป็นเมืองอสูรระดับกลางในทันที?!”
