ตอนที่ 221 อร่อยหรือไม่
เมื่อได้ยินคำพูดประโยคแรก เซวียนเชอก็แทบจะหลุดหัวเราะเยาะออกมา ความเหยียดหยามในดวงตาของมันแทบล้นออกมาให้เห็นชัดเจน
แต่เมื่อได้ยินคำว่า “สนามรบเซียนมาร” ต่อท้ายเข้าไป ร่างกายอันมหึมาของมันถึงกับแข็งทื่อขึ้นมาในทันที แม้แต่ใบหน้างูที่แสดงอารมณ์ได้ยากนักก็เผยแววขบขันปนไม่อยากเชื่อขึ้นมาจางๆ
"ข้าฟังผิดหรือเปล่า เจ้าเพิ่งพูดว่าอะไรนะ สนามรบเซียนมารหรือ ฮ่า! เจ้าคนมนุษย์ตัวเล็กๆอย่างเจ้า ถึงกับรู้จักสนามรบเซียนมาร ช่างเป็นคนโง่ที่ไม่เจียมตัวจริงๆ! เจ้านึกว่าเจ้าเป็นใครกัน"
จินเป่าเอ๋อยังคงสีหน้าเรียบนิ่ง นางรู้ดีว่าสนามรบแห่งนั้นไม่ใช่ที่ธรรมดา แต่ในใจก็ยังมีความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย บอกกับนางว่า สิ่งที่นางกำลังตามหาอยู่นั้นต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน ไม่มีเหตุผล ไม่มีคำใบ้ มันเป็นเพียง “ความรู้สึก” บางอย่างที่ชัดเจนอย่างประหลาด
นางไม่รู้จะอธิบายอย่างไร แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของหลงหลี่ซิง ซึ่งเคยบอกไว้ว่า นางควรจะรู้สึกได้ถึงตำแหน่งของพลังหลงหลี่ซิงในตัวเอง
ตอนนี้นางก็พอจะเข้าใจว่า สิ่งที่เขาพูดหมายถึงความรู้สึกแบบนี้เอง
“เลิกขำได้แล้ว! น่าเกลียดจะตาย!”
คำว่า “น่าเกลียด” ของจินเป่าเอ๋อทำให้งูยักษ์ดวงตาเบิกโพลงด้วยความโกรธ มันจ้องนางเขม็ง ความเดือดดาลและเจตนาฆ่าปรากฏชัดในดวงตา
“อย่ามาทำตัวไร้ยางอาย! หากเจ้ายังไม่ถอยไป ตอนนี้ข้าไม่รับรองว่าซากศพของเจ้าจะเหลือสภาพอะไรอีก!”
จินเป่าเอ๋อเงยหน้าขึ้นอย่างสงบนิ่ง ไม่มีอารมณ์ใดๆ ฉายชัดบนใบหน้า ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชาและไร้ความหวั่นไหว แต่กลับทำให้งูยักษ์รู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่เข้าใจ นางกำลังดูถูกมันหรือเปล่า แค่คนมนุษย์ตัวเล็กๆ ยังกล้าดูถูกมันได้อย่างนั้นหรือ
“หึ…ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็จงทิ้งชีวิตของเจ้าไว้ที่นี่เถอะ!”
พูดจบ งูยักษ์พุ่งตัวใส่จินเป่าเอ๋อทันที เขี้ยวพิษแหลมคมของมันแหวกอากาศเข้ามาพร้อมกลิ่นคาวเหม็นที่น่าคลื่นไส้!
งูยักษ์เห็นว่านางยืนอยู่นิ่งๆไม่ขยับ จึงคิดว่านางคงหมดหนทางโจมตี เพราะไม่มีศาสตราวุธอีกแล้ว มันยิ้มในใจ และเร่งความเร็วพุ่งเข้าหานางอีกครั้ง พร้อมอ้าปากกว้างหมายจะกัดนางให้แหลกในคำเดียว!
อาหารอันโอชะอยู่ตรงหน้า มันแทบจะอดใจไม่ไหว!
แต่ในวินาทีถัดมา...
“โครม!”
ร่างเล็กในชุดสีขาวนั้นทันใดก็ปล่อยชั้นป้องกันโปร่งแสงบางๆ สีขาวออกมา แล้วพุ่งตัวเข้าสู่ปากของงูยักษ์โดยไม่ลังเล!
การกระทำที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้งูยักษ์เซวียนเชอ เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ร่างกายหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง
มนุษย์คนนี้... บ้าไปแล้วเหรอ! กระโดดเข้ามาให้มันกินเองหรือ
มันไม่เคยพบเจอมนุษย์ที่อยากตายขนาดนี้มาก่อน! ในฐานะงูยักษ์ที่กำลังจะกลายเป็นมังกรเลื้อย ใครก็ตามที่เข้ามาในปากของมัน ย่อมถูกพิษทำให้เป็นอัมพาต และถูกน้ำลายพิษกัดกร่อนจนไม่เหลือซาก! มนุษย์คนนี้จะไม่คิดจริงๆใช่ไหมว่ามันไม่มีพิษ
แต่ในขณะนั้นเอง มันรู้สึกเจ็บขึ้นมาที่เหงือก! ความเจ็บปวดแปลบๆ ทำให้มันพยายามจะหุบปากทันที แต่กลับพบว่าไม่สามารถหุบปากได้!
ดวงตาแนวตั้งที่เบิกกว้างอยู่แล้วของมันเริ่มกระจายออกด้วยความตื่นตระหนก เซวียนเชอเริ่มหวาดกลัว! ผู้หญิงบ้าๆ คนนี้ทำอะไรอยู่ในปากของมันกันแน่
มันจึงเริ่มสะบัดหัวอย่างบ้าคลั่ง หวังจะเหวี่ยงนางออกไปให้พ้นตัว!
ร่างมหึมาของมันสะบัดหัวไปมาด้วยแรงเต็มที่ ส่งผลให้พื้นดินรอบตัวปกคลุมไปด้วยกลุ่มควันหนา ต้นไม้ในป่าถูกหางของมันฟาดกระจายจนล้มระเนระนาด เกิดเสียงสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทั้งป่า
ในปากของงูยักษ์ จินเป่าเอ๋อก็ไม่ได้อยู่เฉย นางขยายขอบเขตชั้นป้องกันออกไปจนเต็มพื้นที่ในช่องปากของมัน ทำให้งูยักษ์ไม่สามารถขยับเขี้ยวหรือปากได้อีก จากนั้น นางจ้องมองเขี้ยวพิษที่แผ่ไอพิษสีเขียวจางๆออกมาอย่างเย็นชา ริมฝีปากของนางเผยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะกำหมัดและทุบลงไปอย่างแรง!
“ปัง!”
เสียงดังสะท้อนก้อง เขี้ยวพิษของมันเริ่มคลอน!
“ปัง!”
เสียงครั้งที่สองดังขึ้น เขี้ยวพิษหลุดออกมา!
แล้วก็เขี้ยวพิษซี่ที่สอง ซี่ที่สาม... ถูกกระชากออกทีละซี่อย่างไร้ความปรานี!
ความเจ็บปวดและความไม่สบายใจทำให้งูยักษ์พุ่งชนต้นไม้และพื้นดินราวกับเสียสติ แต่เกล็ดที่แข็งของมันสะท้อนแรงกระแทกกลับมา ทำให้มันเจ็บตัวเองมากขึ้นแทน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร มันก็ไม่สามารถสะบัดมนุษย์ในปากออกไปได้!
เสียง "ฟู่ฟู่..." ที่เคยเป็นเสียงคำรามเยือกเย็นของมันเปลี่ยนไปจนฟังดูอ่อนแรง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความหวาดกลัวจนเริ่มแสดงอาการขอความเมตตา แต่มันพูดอะไรไม่ได้เลย…
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มันรู้สึกว่า การมีปากใหญ่ไม่ใช่เรื่องดี! มันอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา และให้คำมั่นในใจว่าต่อไปจะไม่กลืนอะไรทั้งตัวอีกแล้ว!
ในขณะที่อยู่ภายในชั้นป้องกัน จินเป่าเอ๋อค่อยๆ จัดการเขี้ยวพิษที่กัดกร่อนชั้นป้องกันของนางทีละซี่อย่างยากลำบาก เมื่อถอนออกได้ นางก็ห่อเขี้ยวด้วยชุดคลุมวิญญาณที่มีไว้สำหรับเก็บสมบัติ แต่พิษของงูยักษ์ที่กำลังจะกลายเป็นมังกรนั้นรุนแรงเกินไป ทำให้ชุดคลุมนั้นเริ่มฉีกขาดและใช้งานไม่ได้
เมื่อเห็นว่าชุดคลุมวิญญาณพังอีกครั้ง นางเงยหน้าขึ้นแล้วลองใช้มือคลำบริเวณภายในช่องปากของงูยักษ์ ก่อนจะสัมผัสเจอร่องเล็กๆบางอย่าง จากนั้นนางก็ออกแรงดึงเต็มที่!
“ฟู่ ฟู่ ฟู่…”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของงูยักษ์ดังขึ้นอีกครั้ง…
"โอ๊ย! เจ็บจะตายอยู่แล้ว! ไอ้ผู้หญิงบ้า ดันมาถอนเกล็ดบนปากของมันออกอีก!"
เซวียนเชอร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะที่จินเป่าเอ๋อมองเกล็ดสีแดงเข้มในมือ นางพับมันอย่างมีระเบียบจนกลายเป็นช่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ก่อนจะใส่เขี้ยวพิษลงไปเก็บไว้ในนั้น
หลังจากใช้เวลาไม่นาน นางก็ยกสี่เหลี่ยมสีแดงเล็กๆ ขึ้นมาดูและพยักหน้าด้วยความพอใจ "เขี้ยวพิษของมังกรเลื้อยต้องมีประโยชน์มากแน่ๆ!"
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ นางเงยหน้าขึ้นมองไปที่เพดานปากของงูยักษ์ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"จะสู้ต่อไหม"
เขี้ยวพิษไม่มีแล้ว มันฆ่านางด้วยพิษไม่ได้อีก จะวัดพละกำลังก็สู้นางไม่ได้ และเรื่องความเร็วก็ดูเหมือนจะไม่ใช่คู่แข่งนางเช่นกัน หากยังดื้อดึงสู้ต่อไป ผลลัพธ์ก็คงเหมือนเดิม
เมื่อได้ยินเสียงของนาง เซวียนเชอก็ส่ายหัวรัวๆ แม้ในใจอยากกลืนนางลงไปทั้งตัว แต่ตอนนี้มันไม่กล้าแสดงท่าทีใดๆออกมาเลย เพราะจินเป่าเอ๋ออยู่ในปากของมัน มันจึงทำได้แค่แสดงท่าทียอมแพ้… แต่ในดวงตาแอบแฝงแววเย็นเยียบเจ้าเล่ห์ หากนางออกมาโดยไม่ระวังตัว มันจะกัดนางให้แหลกทันที!
จินเป่าเอ๋อที่มองออกถึงความเจ้าเล่ห์ของมันก็คิดอยู่ในใจว่า 'พวกงูเป็นสัตว์ที่เจ้าเล่ห์เป็นธรรมชาติอยู่แล้ว' นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น
"ข้ารู้ว่าเจ้าก็แค่ทำตามคำสั่ง ไม่สำคัญว่าคนเบื้องหลังเจ้าจะเป็นใคร กลับไปบอกเขาด้วยว่า สนามรบเซียนมาร ข้าจะไปแน่นอน!"
เมื่อพูดจบ นางก็ย่อส่วนชั้นป้องกันลง แล้วกระโดดออกจากปากของงูยักษ์ทันที
เซวียนเชอรู้สึกถึงอิสระในช่องปากอีกครั้ง ดวงตาเย็นชาของมันฉายแววอำมหิต มันมองไปยังร่างของหญิงสาวในชุดขาวที่กำลังร่อนลงพื้น "นี่แหละ โอกาสทอง!" มันอ้าปากกว้างอีกครั้ง พุ่งตัวไปหานางอย่างไร้ความปรานี และเริ่มกัดเคี้ยวร่างของเธอซ้ำๆ!
"มนุษย์ตัวเล็กๆ ช่างน่าหัวเราะ!"
แต่ขณะที่มันกำลังเคี้ยวอยู่นั้น มันกลับรู้สึกแปลกๆ 'ทำไมมนุษย์คนนี้ไม่มีรสชาติอะไรเลย แถมยังลื่นจนกัดไม่เข้าด้วย!'
"อร่อยไหม"
เสียงของจินเป่าเอ๋อดังขึ้นอย่างกะทันหัน เซวียนเชอถึงกับสะดุ้ง มันส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว "ไม่อร่อย! ไม่มีรสชาติเลย!"
ทันใดนั้น ร่างของมันแข็งทื่อไป มันรีบก้มมองดูพื้น และพบว่าจินเป่าเอ๋อร์กำลังยืนอยู่ที่นั่นพร้อมรอยยิ้มเย็นชา
"เจ้า... เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ฟู่ ฟู่…"
มันยังไม่ทันได้คำรามจบ วัตถุบางอย่างในปากของมันเริ่มขยายตัวขึ้นอีกครั้ง! ชั้นป้องกันที่คุ้นเคยซึ่งผสมด้วยไอพลังวิญญาณเริ่มแผ่ขยายเต็มช่องปากอีกครั้ง มันถึงกับงง
"อ้าว! ไหนบอกว่าห้ามใช้พลังวิญญาณในสนามทดสอบ แล้วทำไมมนุษย์คนนี้ถึงใช้ได้เล่า"
สนามทดสอบที่กำลังจับตาดูเหตุการณ์อยู่ถึงกับเงียบไปพักหนึ่ง มันไม่รู้จะอธิบายความผิดปกตินี้อย่างไร ได้แต่นึกในใจว่ามันเองก็เหมือนถูกกลั่นแกล้งเหมือนกัน!
"ข้าไม่ได้โกง! ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงใช้พลังวิญญาณได้ ทั้งที่ข้าตั้งข้อจำกัดไว้ชัดเจนแล้ว!"
สำหรับจินเป่าเอ๋อ เมื่อเห็นเซวียนเชอแหงนหน้าและส่งเสียงร้องเหมือนกำลังบ่นใครบางคน ความรู้สึกแปลกๆ ก็พลุ่งขึ้นมาในใจนางอีกครั้ง
"อย่างที่คิดไว้ สนามทดสอบนี้ต้องมีเจ้าของ! และดูเหมือนเจ้าของจะกำลังจับตาดูทุกอย่างอยู่!"