(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1267 เหวินผิงคือคนบ้า

“ไม่จำเป็นต้องแบ่งให้ข้า”

ล้อเล่นกระนั้นหรือ? หากเจ้าเทียนเหยาเปี้ยนตายไป บรรพบุรุษอาวุโสครึ่งก้าวหยวนหยางทั้งห้าจะเหลือเพียงสวรรค์ไร้ใจเพียงคนเดียว แล้วอาณาจักรโยว่ยังจะสามารถรักษาดินแดนไว้ได้หรือ? แม้สำนักอมตะจะไม่เคลื่อนไหว หรือแม้แต่หอปกฟ้าจะไม่รุกราน แต่เหล่าขุมกำลังระดับหกดาวก็จะทรยศโดยอัตโนมัติ

เมื่อสิ้นคำ เจตจำนงกระบี่ชิงเหลียนที่แฝงมากับกระบี่ชิงเหลียนพุ่งเข้าประชิดตัวเทียนเหยาเปี้ยน เขาพยายามเลียนแบบเจียงเหอซานในการหลบหนีด้วยการทะลุผ่านกำแพงมิติ แต่มันก็ให้ผลลัพธ์เช่นเดียวกับเจียงเหอซาน นั่นคือ การล้มเหลว

ภายในเขตแดนของสำนักอมตะ กำแพงมิติไม่อาจทะลุผ่านได้!

เมื่อสำนึกได้ถึงสิ่งนี้ เทียนเหยาเปี้ยนไม่มีเวลาไตร่ตรอง เขารีบปลดปล่อยชีพจรวิญญาณทั้งห้า พร้อมใช้เคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ขั้นสูงสร้างเกราะป้องกันทันที เบื้องหน้าเขาปรากฏเป็นแผ่นจักรทองคำขนาดมหึมาเปล่งประกายเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ ดวงตาสีทองกลางแผ่นจักรค่อย ๆ ลืมขึ้นอย่างช้า ๆ

เมื่อดวงตาสีทองนั้นเปิดออก มันปลดปล่อยแสงสีทองอันน่าสะพรึงกลัว ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า เปลี่ยนทั้งสำนักอมตะให้กลายเป็นสีทอง เจตจำนงกระบี่ชิงเหลียนหลายพันสายที่มุ่งเข้าสู่แสงทองพังทลายลงต่อเนื่อง แม้แต่กระบี่ชิงเหลียนเองก็ถูกขัดขวางไว้

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เทียนเหยาเปี้ยนหันกลับมามองอีกครั้ง และเมื่อพบว่าสองผู้เฒ่าลึกลับหน้าวิหารศิลปะวังวนไม่ได้ตามมา เขาจึงเผยรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวหมายจะหลบหนีจากสำนักอมตะ

ทว่าทันทีที่เขาหมุนตัวกลับไป แสงทองที่ราวกับกำแพงพังทลายลงถูกเจตจำนงกระบี่ชิงเหลียนและเพลิงบัวเขียวกลืนกินในพริบตา แม้แต่แผ่นจักรทองคำและดวงตาสีทองก็ถูกกระบี่ชิงเหลียนเจาะทะลุ ทั้งหมดพังทลายลงในเวลาเพียงสามลมหายใจเท่านั้น!

“กระบี่เล่มนี้… และเพลงกระบี่นี้ ช่างเหลือเชื่อเกินไป มันไม่มีแม้แต่คลื่นพลังลมปราณหรือพลังหยวนหยางเจือปน แต่กลับทำให้ผู้ฝึกตนระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นสูงสุดสามารถสังหารครึ่งก้าวหยวนหยางได้ หากโอกาสเช่นนี้เป็นของข้าบ้างก็คงดี!”

เทียนเหยาเปี้ยนได้แต่ทอดถอนใจในใจ รอยยิ้มที่ยังหลงเหลืออยู่พลันจางหายไปโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะเมื่อเขามาถึงขอบเขตของสำนักอมตะและพยายามออกจากสำนักหลายครั้ง แต่กลับถูกค่ายกลป้องกันขวางไว้ หัวใจของเขาเย็นเยียบลง

ในตอนนี้ เขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าเขาประเมินตนเองสูงเกินไป

เมื่อยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกมานาน เขาเคยเชื่อว่าผู้ใดในใต้หล้าล้วนมิอาจเทียบเท่าเขาได้ แต่ความจริงกลับปรากฏให้เห็นว่าฟ้ายังมีฟ้าสูงกว่า และคนนอกโลกก็ยังมีอยู่

ในความสำนึกเสียใจนี้ เทียนเหยาเปี้ยนหันกลับมาอย่างลืมตัว เขาปลดปล่อยชีพจรวิญญาณทั้งห้าขึ้นอีกครั้ง หมายจะใช้เคล็ดวิชาลมปราณประจำสายสุดยอดที่เขาฝึกฝนมานานหลายร้อยปี ซึ่งแม้จะยังอยู่ในระดับสวรรค์ แต่พลังทำลายกลับเหนือกว่าเคล็ดวิชาใดในระดับเดียวกัน เพราะแก่นแท้ของมันคือเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายหยวนหยาง

เพียงแต่ในช่องเขาเฉาเทียน ไม่มีพลังหยวนหยางเพียงพอ และเขาไม่ได้บรรลุหยวนหยางแท้จริง จึงทำได้เพียงฝึกฝนพื้นฐานของมันออกมา

แม้กระนั้น พลังของมันก็เหนือกว่าเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ทั้งปวง

แต่ในจังหวะที่เขากำลังจะลงมือ เทียนเหยาเปี้ยนกลับลังเล เพราะการใช้สุดยอดวิชานี้ไม่ใช่หนทางที่ดีที่สุด เขายังอยากมีชีวิตอยู่ ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือการบรรลุหยวนหยางแท้จริง หากต้องตายในวันนี้ เขาจะยอมรับได้อย่างไร?

หากฆ่าเจ้าสำนักอมตะแล้วจะมีประโยชน์อะไร? เพียงแค่ลากอีกฝ่ายไปตายพร้อมกันเท่านั้น

เมื่อคิดเช่นนี้ เทียนเหยาเปี้ยนกัดฟันแน่นก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการเตือน

“เจ้าสำนักเหวิน อย่าบีบบังคับข้ามากเกินไป การต่อสู้ในสำนักอมตะเช่นนี้ หากข้าถูกกดดันจนถึงขีดสุด ไม่มีใครจะได้รับผลดี สำนักอมตะของเจ้าเองก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีพลังอย่างเจ้า!”

“ตายพร้อมกันหรือ?” เหวินผิงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและไร้ความลังเล ขณะที่กระบี่ชิงเหลียนกลับมาอยู่ในมือเขาอีกครั้ง พร้อมกับการปลดปล่อยเพลงกระบี่ชิงเหลียนออกไป เทียนเหยาเปี้ยนจำต้องใช้เคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ขั้นสูงสุดเพื่อป้องกันตัวอีกครั้ง

เมื่อเพลงกระบี่ชิงเหลียนปะทะกับเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายระดับสวรรค์ขั้นสูง แม้เพลงกระบี่ชิงเหลียนที่ได้รับการเสริมพลังจากกระบี่ชิงเหลียนและแผนภาพวังวนจะเป็นฝ่ายเหนือกว่า แต่ก็สามารถทำลายเคล็ดวิชาของเทียนเหยาเปี้ยนได้เพียงเท่านั้น และไม่อาจสร้างบาดแผลให้เขาได้

เมื่อเห็นดังนั้น เหวินผิงก็ส่ายศีรษะด้วยความผิดหวัง เขาพึมพำในใจว่า “ยังคงอ่อนแอเกินไป…”

ในเขตสำนักอมตะเขาอาจค่อย ๆ กดดันจนสังหารเทียนเหยาเปี้ยนได้ แต่หากอยู่นอกเขตสำนัก ที่แม้แต่วงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติยังไปไม่ถึง เขาจะทำอย่างไร?

ไม่ได้การ เมื่อวิชาฉากงม่อพัฒนา ต้องรีบฝึกเพลงกระบี่ใหม่ หรือไม่ก็เพิ่มฐานพลังเจตจำนงกระบี่ชิงเหลียน

ในขณะที่เหวินผิงกำลังผิดหวัง เทียนเหยาเปี้ยนถูกบีบถอยหลังออกไปกว่าร้อยก้าว ก่อนจะกล่าวด้วยความเคร่งเครียด

“เจ้าสำนักเหวิน การระเบิดตัวตนของข้าเพียงพอที่จะทำลายครึ่งหนึ่งของช่องเขาเฉาเทียน หากเจ้ายังบีบข้าต่อไป แม้ข้าจะต้องตาย แต่สำนักอมตะก็จะต้องพินาศไปด้วย!”

“ถ้าเช่นนั้นก็ระเบิดให้ข้าดูสิ” เหวินผิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมปล่อยเพลงกระบี่ชิงเหลียนอีกครั้ง เจตจำนงกระบี่ชิงเหลียนพุ่งเข้าหาเทียนเหยาเปี้ยนราวกับทะเลเพลิง

เทียนเหยาเปี้ยนอุทานด้วยความตกใจ “บ้าไปแล้วหรือ! เจ้าไม่รู้หรือว่าหากยอดฝีมือครึ่งก้าวหยวนหยางระเบิดตัวตน มิติบิดเบือนของช่องเขาเฉาเทียนจะถูกทำลายจนเกิดหายนะ? น้ำแห่งมิติบิดเบือนจะถาโถมและทำลายล้างครึ่งหนึ่งของช่องเขาเฉาเทียนทันที!”

เมื่อกล่าวจบ เขาทำได้เพียงปล่อยเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายขึ้นป้องกันเพลงกระบี่ชิงเหลียน ขณะเดียวกันในใจก็ด่าทอเหวินผิงไม่หยุด

“คนบ้า! คนบ้า! เจ้าต้องการตายพร้อมข้าใช่หรือไม่?”

“ข้ารู้… ข้ารู้ดี ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ระเบิดให้ข้าดูสิ” เหวินผิงไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่อง เขารู้ว่าการระเบิดตัวตนของครึ่งก้าวหยวนหยางเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ยอดฝีมือของหอปกฟ้าและอาณาจักรโยว่ที่ต่างเกลียดชังกันมานานหลายร้อยปี กลับไม่เคยเกิดการปะทะกัน

แน่นอนว่า คำว่ายอดฝีมือครึ่งก้าวหยวนหยางในที่นี้ ไม่รวมเจียงเหอซาน เพราะเขายังไม่สามารถนำพลังหยวนหยางเข้าสู่ร่างได้ด้วยซ้ำ และไม่อาจทำลายมิติบิดเบือนได้

เทียนเหยาเปี้ยนร้องตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง

“เจ้าเป็นคนบ้า! การตายของข้าไม่ได้ช่วยอะไรเจ้าเลย ทำไมเจ้าถึงยังบีบข้าไม่หยุด?”

เหวินผิงไม่ตอบ แต่กลับถามกลับว่า “ไม่กล้าระเบิดตัวหรือ?”

เทียนเหยาเปี้ยนพูดเสียงต่ำ “เราคุยกันได้!”

“ข้าว่าแล้ว เจ้าไม่กล้าระเบิดตัว เจ้าก็แค่ขี้ขลาด” เหวินผิงพูดพร้อมเพิ่มพลังในการโจมตีด้วยกระบี่ชิงเหลียน ทำให้การโจมตีรุนแรงขึ้นไปอีกระดับ

เมื่อสัมผัสถึงพลังที่เพิ่มขึ้น เทียนเหยาเปี้ยนมีสีหน้าบิดเบี้ยวราวกับกลืนความเจ็บปวด เขาทำได้เพียงปลดปล่อยชีพจรวิญญาณทั้งห้าและป้องกันการโจมตีจากกระบี่ชิงเหลียนอย่างสุดความสามารถ

เขาไม่เข้าใจว่า เหวินผิงบ้าคลั่งไปทำไม การฆ่าเขามีประโยชน์อะไร? ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ไม่ดีกว่าหรือ? หากเขารู้ถึงพลังของสำนักอมตะแล้ว อาณาจักรโยว่ก็จะไม่กล้ารุกรานอีก

ไม่จำเป็นต้องทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยการพินาศ!

หลังจากถูกเจตจำนงกระบี่ชิงเหลียนพันธนาการไว้นานกว่าหนึ่งเค่อ เทียนเหยาเปี้ยนที่ไม่กล้าตอบโต้เพราะกลัวว่าสองผู้เฒ่าจากวิหารศิลปะวังวนจะเข้ามาแทรกแซง ในที่สุดก็ถึงจุดแตกหัก

“ถ้าเช่นนั้นก็ตายไปพร้อมกัน!” เทียนเหยาเปี้ยนตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด เขารู้ว่าเหวินผิงตั้งใจจะลากเขาไปตายพร้อมกัน

“เจ้าคนบ้า! เจ้าทำลายเส้นทางหยวนหยางของข้า! ทั้งที่ข้าพร้อมจะเข้าร่วมสำนักอมตะ หากเจ้าปล่อยข้าไป! บ้า… บ้า… บ้า!”

เมื่อสิ้นคำ ชีพจรวิญญาณทั้งห้าของเขาสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ไม่ใช่เสียงสะท้อนเบา ๆ แต่เป็นการสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว พลังหยวนหยางพลันระเบิดออกจากประตูชีพจรวิญญาณของเขา พลังเหล่านั้นเปล่งประกายเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์

เมื่อแสงสว่างกระจายออกไป เหวินผิงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่าหวาดกลัวจนทำให้เขาต้องใช้พลังจิตวิญญาณส่งเสียงเตือนคนทั้งสำนัก จากนั้นจึงหลบเข้าไปในมหาวิหาร

หลังจากเหวินผิงหลบเข้าไปในมหาวิหารได้เพียงยี่สิบลมหายใจ เทียนเหยาเปี้ยนก็ระเบิดตัวเอง

เสียงระเบิดดังสนั่นกึกก้องไปทั่ว สำนักอมตะถูกปกคลุมด้วยแสงสว่างเจิดจ้านานกว่าหนึ่งเค่อก่อนที่แสงจะจางหายไป

แม้สำนักอมตะจะไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ แต่เหล่าอ๋องซือและอสูรชิงกุ้ยจากตระกูลหรือเผ่าจักรพรรดิอสูรที่ยืนชมเหตุการณ์ กลับถูกทำลายสิ้น

พวกที่ดูเรื่องราวอยู่ดี ๆ ก็กลับสิ้นชีพลงอย่างไม่คาดคิด

.

(จบตอน)