บทที่ 595 ไม่กลัวความล้มเหลว ไม่กลัวความมืด เผชิญคลื่นต่อคลื่น, 《สวนของกะลาสี》

บนสนามกีฬา นักเรียนต่างยกแท่งไฟในมือขึ้น

แท่งไฟเหล่านี้แจกให้ทุกคนฟรีตอนเข้างาน

แสงแท่งไฟหลากสีสันรวมกันจนทำให้สนามกีฬาในยามค่ำคืนกลายเป็นสวนดอกไม้

นักเรียนบางคนที่มีความรู้สึกอ่อนไหวถึงกับน้ำตาคลอ

เสียงเพลงของ สวี่เย่ มีพลังบางอย่างที่ปลุกความทรงจำในหัวใจของพวกเขา

ฤดูร้อนเป็นฤดูที่แปลกนัก เหมือนกับว่าประสบการณ์สำคัญในชีวิตหลายอย่างมักเกิดขึ้นในฤดูนี้

อาจเป็นเพราะฤดูนี้มีท้องฟ้าสีครามและเมฆขาว มีแสงแดดที่เจิดจ้า มีใบไม้เขียวชอุ่มจนทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในฉากอนิเมชัน

หรืออาจเป็นเพราะฤดูนี้ทุกคนแต่งตัวน้อยลง ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มหล่อหรือสาวสวย รูปร่างที่งดงามมักทำให้จินตนาการเตลิดไปไกล

สำหรับนักเรียนในสนามกีฬา ความทรงจำในวัยเรียนยังคงชัดเจน มีเรื่องราวมากมายที่เกี่ยวข้องกับฤดูร้อน

ส่วนคุณครูที่อยู่ในงานนั้น ในหัวพวกเขาเหลือเพียงภาพแห่งความทรงจำ

ภาพเหล่านั้นไม่อาจร้อยเรียงให้เป็นเหตุการณ์เคลื่อนไหวได้อีกแล้ว

เมื่อเวลาผ่านไปนานพอ บางเรื่องราวก็ค่อยๆ เลือนหายไป

เพื่อนสนิทที่เคยสัญญาว่าจะเล่นด้วยกันจนโต พออายุ 30 ปีก็จำได้เพียงแค่ใบหน้า แต่เรียกชื่อไม่ได้อีกแล้ว

ในห้องถ่ายทอดสด ผู้ควบคุมภาพตัดภาพไปยังผู้ชมบนอัฒจันทร์

มันเป็นมหาสมุทรแห่งแสงสว่าง มหาสมุทรแห่งความเยาว์วัย

"แปลกนะ ทั้งที่ฤดูร้อนมันร้อนขนาดนี้ แต่ทำไมความทรงจำส่วนใหญ่กลับอยู่ในฤดูร้อน"

"ที่จริงฉันไม่ได้เกลียดฤดูร้อนหรอก ที่เกลียดคือฤดูร้อนอันโดดเดี่ยวที่ฉันเผชิญอยู่ตอนนี้"

"ทนไม่ไหวแล้ว เพลงนี้มันไพเราะเกินไป ฉันคนแบบนี้ฟังเพลงไพเราะไม่ได้ มันอึดอัด ขอเพลงสนุกๆ แทนเถอะ"

"ห้ามร้องไห้ สวี่เย่ ก็แค่อยากเห็นพวกนายร้องไห้เท่านั้น ถ้าพวกนายร้องไห้ เขาก็สมใจแล้ว!"

"จบการศึกษามาแปดปีแล้ว ฟังเพลงนี้แล้วรู้สึกปวดใจจริงๆ"

ข้อความบนหน้าจอถ่ายทอดสดออนไลน์ปรากฏขึ้นไม่หยุด

ผู้ชมออนไลน์ไม่ใช่แค่บัณฑิตที่จบการศึกษาเท่านั้น แต่ยังมีผู้ใหญ่จำนวนมากที่เข้ามาชม

พวกเขาแค่อยากดูงานเลี้ยงจบการศึกษาเพื่อความเพลิดเพลิน แต่กลับถูก สวี่เย่ กระตุ้นความทรงจำอย่างหนักหน่วง

เสียงเพลงของ สวี่เย่ ดังขึ้นอีกครั้ง

"เส้นทางสั้นๆ ที่เดินแล้วหยุดพักไปบ้าง~"

"ทิ้งระยะห่างไว้เล็กน้อย~"

"ไม่รู้ว่าสัมผัสนั้นคือเรื่องราวหรือความรู้สึก~"

"สิ่งที่รอคอยอาจเป็นแค่การต่อต้านเวลา~"

"เห็นเธออีกครั้งในยามเช้าสายลมเย็น กับรอยยิ้มที่แสนหวาน~"

เพลงสายลมพัดผ่านมา เป็นเพลงยอดฮิตจากโลกคู่ขนาน และยังถูกนักร้องมากมายหยิบมาร้องใหม่ เพลงนี้มีต้นฉบับจากนักร้องชาวญี่ปุ่น ทาคาฮาชิ ยู

ทุกครั้งที่ถึงฤดูกาลจบการศึกษา เพลงนี้จะกลับมาโด่งดังในโลกออนไลน์อีกครั้ง

สวี่เย่ ขับร้องในเวอร์ชันของ หลินจวิ้นเจี๋ย ไม่ใช่เวอร์ชันต้นฉบับ ทั้งสองเวอร์ชันมีความแตกต่างกันเล็กน้อย

เวอร์ชันของ หลินจวิ้นเจี๋ย มีอารมณ์ที่ลึกซึ้งกว่า และมีความยากในการร้องที่สูงกว่า ถ่ายทอดความหวังและความคาดหวังออกมาอย่างชัดเจน

สวี่เย่ ไม่อยากให้ทุกคนฟังเพลงจนเศร้าเกินไป

เสียงของเขาดังก้องไปทั่วสนามกีฬา

เมื่อร้องถึงท่อนฮุคอีกครั้ง เสียงสูงของเขาแทบจะทะลุฟ้า

บนสนาม มีหลายคนลุกขึ้นยืน

เสียงเพลงของ สวี่เย่ เต็มไปด้วยพลังที่ปลุกเร้าและกระตุ้นใจ

โดยไม่รู้ตัว เพลงก็เดินทางมาถึงตอนท้าย

"ฉันยังคงตื่นตะลึงในความกว้างใหญ่ของโลกใบนี้~"

"ยังคงหลงใหลในถ้อยคำหวานจากวัยเยาว์~"

"ไม่เหลือความจริง ไม่ดิ้นรน ไม่กลัวการเย้ยหยัน~"

"ฉันมอบวัยเยาว์คืนให้แก่เธอ~"

"พร้อมกับเสียงเพลงแห่งฤดูร้อนที่ปลายนิ้ว~"

"หัวใจที่ไหวหวั่น ปล่อยให้ไปตามสายลม~"

"ในนามแห่งความรัก เธอยังยินดีอยู่ไหม~"

บนสนามกีฬา คู่รักคู่หนึ่งสบตากันท่ามกลางเสียงเพลง

บางคนบอกว่าฤดูจบการศึกษาคือฤดูแห่งการเลิกรา

เป็นความจริงที่หลายคู่ต้องแยกจากกันหลังเรียนจบ

แต่ก็มีบางคู่ที่พยายามฟันฝ่าทุกอุปสรรค ไม่ว่าภูเขาหรือแม่น้ำที่กั้นกลาง ก็ยังอยากอยู่ด้วยกัน

คู่รักคู่นี้กำลังลังเลใจต่อเส้นทางในอนาคต

เส้นผมของฝ่ายหญิงปลิวไปตามสายลม เธอมองฝ่ายชายด้วยดวงตากลมโต

แม้รอบข้างจะเต็มไปด้วยเสียงอึกทึก แต่เธอกลับได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเอง

จู่ๆ เธอก็จูบที่ริมฝีปากของฝ่ายชายแล้วถามว่า "เธอยังยินดีอยู่ไหม?"

ฝ่ายชายยิ้มออกมา

เขาโอบเธอเข้ามาในอ้อมแขน

"ผมยินดี"

ในตอนนี้ ทั้งสองคนไม่ลังเลอีกต่อไป

ความรักคือความหลงใหล ความรักคือความปรารถนา

ความรักคือการเสียสละ ความรักคือการยับยั้งชั่งใจ

อีกด้านหนึ่งของสนามกีฬา ฉุยข่ายและเพื่อนร่วมหอของเขาต่างร้องไห้สะอึกสะอื้น

พวกโสดที่ฟังเพลงอยู่คิดถึงชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยที่ผ่านมาสี่ปี แต่ไม่เคยมีแฟนเลย ตอนนี้ก็ได้แต่เสียใจ

สุดท้ายพวกเขาก็มีความเห็นตรงกัน—ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของ สวี่เย่!

ถ้าเขาไม่ร้องเพลงนี้ พวกเราก็คงไม่รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้

ฉากที่แตกต่างกันเกิดขึ้นทั่วสนามกีฬา

คนต่างคนฟังเพลงนี้ต่างก็มีความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป

เสียงดนตรีช่วงท้ายสะท้อนก้องไปทั่วสนามกีฬา

บนจอขนาดใหญ่ ภาพของ สวี่เย่ หายไป กลายเป็นข้อความที่ปรากฏขึ้นแทน

"อย่าลืมเปลี่ยนที่อยู่จัดส่งสินค้า"

"ไม่มีเวลาเคอร์ฟิวก็กลับบ้านเร็วหน่อย"

"ถ้าเหนื่อยก็พักบ้าง"

"ช้าลงหน่อยก็ไม่เป็นไร"

ข้อความเหล่านี้ปรากฏขึ้นทีละบรรทัด ทำให้นักศึกษาที่กำลังจะจบการศึกษาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

"ให้ตายสิ สวี่เย่ นายมันเกินไปแล้ว!"

"ตอนแรกยังอดกลั้นได้นะ แต่พอถึงเปลี่ยนที่อยู่จัดส่งสินค้านี่แหละ ฉันไม่ไหวแล้ว"

"พ่อครับ มีทิชชูไหม ขอผมสักแผ่น!"

เสียงดนตรีค่อยๆ เงียบลง

ภาพกลับมาที่ สวี่เย่ อีกครั้ง

สวี่เย่ ถามว่า "ทุกคนมีความสุขไหม?"

เสียงของทุกคนในสนามตอบกลับพร้อมกัน

"ไม่มีความสุข!"

สีหน้าของ สวี่เย่ แสดงออกถึงความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า "ไม่มีความสุขก็ดีแล้ว ผมค่อยสบายใจหน่อย"

เสียงโห่ดังมาจากทั่วสนาม

ขณะนั้น เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินขึ้นเวที พร้อมนำขาตั้งไมโครโฟนขึ้นมาด้วย

เจ้าหน้าที่วางขาตั้งบนเวทีแล้วเดินลงไป

สวี่เย่ นำไมโครโฟนวางบนขาตั้งแล้วกล่าวว่า "ต่อไป ผมจะร้องเพลงสนุกๆ ให้ทุกคนฟัง ยินดีต้อนรับเพื่อนนักเรียนของเราขึ้นมา!"

ทันทีที่พูดจบ นักเรียนหลายสิบคนก็เดินขึ้นเวที

ทุกคนยืนเรียงสองฝั่งของ สวี่เย่

สวี่เย่ พูดว่า "ยืดอก เชิดหน้า เก็บพุง ยกสะโพก แต่ไม่ต้องเหลือบมอง"

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

ช่วงนี้ละครตลก ทีมแฟชั่นโมเดลกองทัพข้าวฟ่างแดง กำลังเป็นกระแสในโลกออนไลน์ ใครที่ใช้อินเทอร์เน็ตบ่อยๆ ก็คงคุ้นเคยกับบทพูดในละครนี้

นักเรียนบนเวทีก็ทำท่าตามคำสั่งของ สวี่เย่

บรรยากาศบนเวทีเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

สวี่เย่ ถามว่า "ที่นี่มีใครบอกว่าเพลงของผมมันเชยไหม?"

ทุกคนพอได้ฟังถึงกับหลุดขำ

สวี่เย่ ยังไม่ลืมเรื่องมีคนว่าเพลงของเขาเชย!

"ไม่มี!"

ทุกคนตะโกนตอบพร้อมกัน

สวี่เย่ หัวเราะแล้วพูดว่า "แบบนี้สิ ผมถึงรู้สึกไม่ค่อยชิน"

พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นจับผมตัวเองจนยุ่งเหยิง

ทุกคนที่ดูอยู่แสดงสีหน้างุนงง

"ท่านอธิการนี่จะทำอะไรอีก?"

"ผมมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลย"

"เตือนภัยล่วงหน้า คนที่ไม่เกี่ยวข้องรีบถอนตัวเดี๋ยวนี้!"

เมื่อจัดทรงผมจนยุ่งเสร็จ สวี่เย่ ก็พูดว่า "หนึ่งดา ดาดา สองดา ดาดา"

ขณะที่เขาพูดจังหวะ เขาและนักเรียนบนเวทีก็เริ่มโยกสะโพก

ไม่เหมือนพวกคนดังในโซเชียลที่โยกสะโพกอย่างเซ็กซี่ ท่าโยกของพวกเขาดู "น่าขัน" มากกว่าจะชวนให้คิดไปไกล

"สองดา ดาดา สามดา ดาดา"

สวี่เย่ ยังคงพูดจังหวะต่อไป ทุกคนบนเวทีก็โยกตัวแรงขึ้น จนถึงขั้นกระโดดบนเวที

เมื่อเขาพูดถึง "สี่ดา ดาดา" เสียงดนตรีก็เริ่มดังขึ้น

ทำนองช่วงแรกฟังแล้วชวนให้สนุกสนาน

ไม่นานนัก สวี่เย่ ก็เริ่มร้องเพลงพร้อมเต้น

"ถ้าคุณรู้สึกเศร้า ผมจะพาคุณไปอาบแดด~"

"ไม่เอาร่ม ไม่เอานาฬิกา ไม่เร่งรีบ~"

"พลิกตัวตีลังกา ดื่มน้ำอัดลม ชีวิตยังมีหวัง~"

"ลืมปัญหา ลืมความกังวล ท้องฟ้าสดใส~"

ไม่ใช่แค่เขาที่เต้น แต่ทุกคนบนเวทีก็เต้นตามไปด้วย

ท่าเต้นของทุกคนดูเก้ๆ กังๆ แต่กลับมีเสน่ห์ของความไม่กลัวผิดพลาด

เสียงร้องของ สวี่เย่ ที่เหมือนจะเพี้ยนในบางครั้ง ยิ่งทำให้บรรยากาศสนุกสนานขึ้น

นักศึกษาที่ดูกันอยู่ถึงกับอึ้ง

"โอ้โห ที่แท้ไม่ต้องเต้นเก่งก็ฝืนเต้นได้สินะ!"

"เชยมาก แต่ฉันชอบ!"

"ไม่ใช่เล่นๆ นะ นายเรียนเต้นจากครูพละเหรอ?"

บนจอขนาดใหญ่ก็ปรากฏข้อมูลเพลง

ชื่อเพลง:  สวนของกะลาสีเรือ

เพลงนี้เป็นผลงานอีกชิ้นของวง GALA ที่เคยแต่งเพลง หัวใจของนักไล่ตามความฝัน

ทั้งเพลงเต็มไปด้วยความรู้สึกว่า "ถ้าผ่านได้ก็ผ่าน ถ้าไม่ได้ก็ช่างมัน"

อิสระ ร่าเริง และเต็มไปด้วยความสุข

สรุปแล้ว แค่สนุกก็พอ!

ท่าเต้นของเพลงนี้ไม่มีอะไรแตกต่างจากการเต้นแอโรบิกเลย จะบอกว่าเป็นเพราะครูพละสอนก็ไม่ผิดนัก

ในขณะนี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมออนไลน์หรือผู้ชมในงาน ต่างก็ยิ้มอย่างมีความสุข

สวี่เย่ เต้นไป ร้องไป

"ถ้าคุณรู้สึกสุขใจ ผมจะพาคุณล่องเรือ~"

"แมว หมาน้อย ฟองน้ำบ๊อบ พาทั้งหมดมาด้วยกัน~"

"จับมือกัน เดินเคียงกัน เรามาพร้อมอมอมยิ้ม~"

"ไม่กลัวความล้มเหลว ไม่กลัวความมืด ท้าคลื่นลูกแล้วลูกเล่า~"

อย่างที่เคยบอก โลกนี้มีอนิเมชันเรื่อง สพันจ์บ๊อบ สแควร์แพนท์ เหมือนในโลกคู่ขนาน เพลงนี้มีชื่อนั้นในเนื้อเพลงจึงไม่ใช่เรื่องแปลก

สวี่เย่ ซึ่งยืนอยู่ตรงกลางเวที ท่าเต้นของเขาดูสบายๆ และผ่อนคลาย

คนที่ได้มายืนตรงกลางเวทีอย่างเขาย่อมมีเหตุผล

เปรียบเทียบแล้ว นักเรียนที่อยู่รอบๆ เขาดูเกร็งและยังปล่อยตัวตามสบายไม่ค่อยได้

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาแสดงความบ้าคลั่งในที่สาธารณะ ประสบการณ์ยังมีไม่มากนัก

ผู้ชมต่างหัวเราะจนแทบหยุดไม่ได้

"พูดจริงนะ คนที่ร้องเพลง สายลมพัดผ่านมา กับคนที่กำลังเต้นอยู่ตอนนี้เป็นคนเดียวกันเหรอ?"

ขณะนั้น ทุกคนบนเวทียกแขนทั้งสองขึ้น

มือของทุกคนจับกันเป็นวง แล้วเริ่มร้องเต้นไปพร้อมกัน

"Jackie Park Jackie Park Jackie Park~"

"พยายามเข้า สู้นะ~"

"Park Jackie Park Jackie Park Jackie~"

"ปล่อยใจให้สุด แล้วเริ่มต้นออกเดินทาง~"

ทุกคนเหวี่ยงแขนและเตะขาซ้ายขวาสลับกัน

ปัญหาคือ ท่าเต้นง่ายๆ แบบนี้ ทุกคนกลับไม่สามารถเต้นตรงจังหวะพร้อมกันได้เลย

กลุ่มคนที่จับมือกันร้องเต้นอยู่บนเวที ทำให้หลายคนถึงกับอึ้ง

ในห้องถ่ายทอดสด ยังมีศิษย์เก่าเก่าของมหาวิทยาลัยอันเฉิงอยู่ด้วย

ศิษย์เก่าเหล่านี้บางคนเพราะงานหรือความสนใจส่วนตัว เลยไม่ค่อยติดตามเรื่องราวในวงการบันเทิง และไม่รู้จัก สวี่เย่ มาก่อน

ถ้าไม่ได้ดูถ่ายทอดสดงานเลี้ยงจบการศึกษา พวกเขาคงไม่รู้จัก สวี่เย่ เลย เคยได้ยินแค่เพลงของเขาเท่านั้น

ครั้งนี้ สวี่เย่ เปิดโลกให้พวกเขาเลยทีเดียว

"แม่เจ้า โรงเรียนเราพัฒนาขึ้นเยอะมาก นักเรียนสมัยนี้เหมือนจะไม่ธรรมดาแล้วนะ"

"นี่ใช่รุ่นน้องของฉันจริงๆ เหรอ?"

"ฉันอยากรู้ว่าอธิการบดีอนุมัติให้ทำแบบนี้ได้ยังไง?"

ศิษย์เก่าเหล่านี้แสดงความประหลาดใจ

ส่วนชาวเน็ตสายฮาก็สนุกกันเต็มที่

"ทุกคนครับ โปรดจำไว้ว่า ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัย เราแพ้คนกลุ่มนี้!"

"มอบประเทศให้คนกลุ่มนี้ ฉันก็วางใจได้แล้ว!"

"มหาวิทยาลัยอันเฉิงก็สุดท้ายก็หลุดลุ่ย!"

ในงานเลี้ยง บัณฑิตหลายคนที่เพิ่งร้องไห้เมื่อครู่ก็หัวเราะออกมา บางคนถึงกับโยกตัวตามจังหวะเพลง

นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้สัมผัสกับความบ้าคลั่งในตัว สวี่เย่

ถ้าไม่มีความเพี้ยนบ้าง เขาก็คงแต่งเพลงนี้ไม่ได้!

ลดความคิดในหัวลง เพิ่มความสุขเป็นสองเท่า!

บนเวที เสียงร้องที่เหมือนจะเพี้ยนของ สวี่เย่ ดังขึ้นอีกครั้ง

"จับมือกัน เดินเคียงกัน เรามาพร้อมอมอมยิ้ม~"

"ไม่กลัวความล้มเหลว ไม่กลัวความมืด ท้าคลื่นลูกแล้วลูกเล่า~"

ในเสียงเพลง ทุกคนรู้สึกมีความสุขมากขึ้น

เมื่อเพลงจบลง สวี่เย่ นำกลุ่มนักเรียนร้องพร้อมกันกับเสียงดนตรี

"อูฮู! อูฮู! อูฮู!"

ทุกครั้งที่ร้องออกมา ทุกคนยังโพสท่าทางมั่วๆ กันไป

มีคนตั้งสิบกว่าคน แต่ท่าทางของแต่ละคนกลับไม่ซ้ำกันเลย

เมื่อเพลงจบ สวี่เย่ ยิ้มแล้วถามว่า "เมื่อกี้พวกเราเต้นดีไหม?"

ทุกคนตะโกนพร้อมกันว่า "ดี!"

สวี่เย่ พูดว่า "ผมจะอัปโหลดวิดีโอสอนเต้นเพลงนี้ลงบนอินเทอร์เน็ต ใครอยากเรียนก็ลองดูนะ"

ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดพากันบ่น

"ใครมันจะไปเรียนเต้นอะไรแบบนี้ล่ะ!"

สวี่เย่ ไม่สนใจว่าใครจะเรียนหรือไม่ แต่เขาจะอัปโหลดแน่ๆ

เขายิ้มแล้วพูดว่า "พูดตรงๆ นะครับ ผมไม่ใช่บัณฑิตของมหาวิทยาลัยอันเฉิง การที่ผมมาร้องมารำที่นี่ มันก็ดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่"

"ต่อไป ขอให้คนที่พวกคุณคุ้นเคยมาอยู่เป็นเพื่อนทุกคนเถอะ เชิญชมได้ที่จอภาพ"