บทที่ 286 แมวน้ำที่บาดเจ็บจากระเบิด

ในขณะนั้น เหลียงจื่อเฉียงกำลังควบคุมทิศทางเรืออยู่ในห้องโดยสาร ค่อยๆ เข้าใกล้ปลาจักรีเหลืองที่ลอยอยู่ ส่วนจูเทียนเผิงยืนอยู่ที่กราบเรือคอยทอดแหจับปลา

ท่าทางผิดปกติของตั๋วป่าวดึงดูดความสนใจของเหลียงจื่อเฉียง เขาโผล่หน้าออกมาจากห้องโดยสารแล้วมองออกไป ก็เห็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักตัวหนึ่งกำลังปีนขึ้นมาบนเรือตามแนวกราบเรือ!

จูเทียนเผิงได้ยินเสียงแปลกๆ ด้านหลัง พอหันไปมอง ก็เห็นสิ่งนั้นปีนข้ามกราบเรืออีกด้านขึ้นมา อวนในมือชะงักค้างทันที ปากร้องออกมาว่า "ว้าว!"

เหลียงจื่อเฉียงคว้าท่อนไม้หนาที่อยู่บนเรือขึ้นมาตามสัญชาตญาณ แล้วเดินเข้าไปหาสิ่งนั้น

จูเทียนเผิงก็ยกอวนขึ้นมากางไว้หน้าอก เตรียมใช้เป็นอุปกรณ์ป้องกันตัว

ส่วนตั๋วป่าวไม่ต้องพูดถึง มันส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอ พร้อมเข้าสู่สถานะต่อสู้แล้ว

สองคนหนึ่งสุนัข ล้อมผู้มาเยือนที่โผล่มาอย่างไม่คาดคิดเอาไว้ จ้องมองกันตาไม่กะพริบ

"ว้าวอาเฉียง เมื่อกี้ฉันเห็นมีอะไรสักอย่าง ตัวเท่าคนแคระเลย ปีนเข้าไปในเรือนาย มันคืออะไรน่ะ?!"

จากเรือลำอื่น หลี่เหลียงตะโกนมา ส่วนพ่อเหลียง หลินไป๋เสียน และคนอื่นๆ ก็พากันถามมาทางนี้

"น่าจะเป็นสิงโตทะเลมั้ง?!" จูเทียนเผิงคาดเดา

"ไม่ใช่สิงโตทะเล" เหลียงจื่อเฉียงส่ายหน้า

เห็นผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญตัวนี้ ความยาวตัวประมาณหนึ่งเมตรครึ่ง คาดว่าน่าจะหนักสักเจ็ดแปดสิบกิโลกรัม

ตัวมันมีขนสีน้ำตาลเข้มทั้งตัว ท้องมีสีอ่อนกว่าเล็กน้อย หัวกลมมนเป็นพิเศษ หูเล็ก แต่มีหนวดแข็งและยาวเหมือนเสาอากาศ

ขาทั้งสี่ของมันแปลกดี ไม่เชิงเท้าไม่เชิงครีบ มีลักษณะคล้ายครีบชัดเจน ตอนนี้มันใช้อวัยวะทั้งสี่ที่ดูคล้ายเท้าแต่ก็คล้ายครีบยันพื้นเรือ ยกตัวขึ้นครึ่งหนึ่ง

เมื่อเผชิญหน้ากับการขู่ของตั๋วป่าวที่ดูน่ากลัวแต่ขี้ขลาด มันก็ไม่ได้ถอยหลัง เพียงแค่หดตัวเล็กน้อย ดวงตาใหญ่คู่นั้นเหมือนไม่มีวันแห้ง ชื้นแฉะมองมาที่เหลียงจื่อเฉียงและคนอื่นๆ

แค่มองหัวกลมมนของมัน ก็คล้ายคลึงกับตั๋วป่าวอยู่หลายส่วน!

"สิงโตทะเลไม่มีขนสวยขนาดนี้ นี่มันแมวน้ำ!" เหลียงจื่อเฉียงบอกอย่างมั่นใจ

"โอ้โห แมวน้ำเหรอ? เคยได้ยินแต่ไม่เคยเห็นของจริงเลย ขอดูหน่อย แปลกจริงๆ แมวน้ำทำไมถึงปีนขึ้นเรือคนด้วยล่ะ?!"

หลินไป๋เสียน หลี่เหลียง และคนอื่นๆ ต่างนำเรือเข้ามาใกล้ แม้แต่พ่อเหลียงที่กำลังจับปลาอย่างตั้งใจก็ยังทิ้งปลาที่ลอยน้ำ แล่นเรือเข้ามาใกล้

เมื่อเข้ามาใกล้ พ่อเหลียงยืนยัน: "เป็นแมวน้ำจริงๆ ด้วย! พวกนี้ชอบปีนขึ้นเรือคนด้วยเหรอ? ฉันไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยนะ!"

เติ้งเจาไฉพูดอย่างตื่นเต้น: "ดูท่าทางอายุไม่น้อยเลย แก่กว่าตั๋วป่าวแน่ๆ ตั๋วป่าว พี่ชายมาหาแกแล้วนะ!"

หลี่เหลียงกลอกตาพูด: "สายตาแกมีปัญหาหรือไง ดูให้ดีๆ นี่มันแมวน้ำตัวเมีย ดูท้องสิ ดูเหมือนจะท้องด้วยซ้ำ?"

โดยปกติ แม้จะปีนขึ้นเรือมาผิดๆ เมื่อเจอคนมามุงดูมากมายขนาดนี้ แมวน้ำก็ควรจะรู้สึกกลัวแล้วกระโดดกลับลงทะเลไป

แต่แมวน้ำตัวนี้ แม้จะได้ยินเสียงอึกทึก ไม่เพียงไม่หันหลังกลับ แต่กลับเคลื่อนตัวเข้าหาเหลียงจื่อเฉียงและจูเทียนเผิงต่อ

"ลงไป! ลงไป!" จูเทียนเผิงโบกแขนไล่

ถึงตอนนี้ถึงได้พบว่า แม้แต่การไล่ก็ไล่ไม่ไป

แมวน้ำเพียงแค่ขยับตัวอย่างลำบาก แต่ไม่มีทีท่าจะลงจากเรือเลย

"เลือด แมวน้ำตัวนี้บาดเจ็บ!"

เหลียงจื่อเฉียงเพิ่งสังเกตเห็น บนพื้นเรือที่มันเคลื่อนผ่านมีรอยเลือด

แมวน้ำตัวเมียย่นจมูกไปมา หนวดสองข้างจมูกสั่น ส่งเสียงร้องต่ำๆ อย่างต่อเนื่อง

ไม่มีใครรู้ว่ามันร้องอะไร แต่เมื่อดูประกอบกับดวงตาคู่ใหญ่ที่เต็มไปด้วยแววอ้อนวอน ก็พอจะรู้สึกได้ว่า เต็มไปด้วยการขอร้อง

เหลียงจื่อเฉียงมองไปที่หลังมันต่อ เห็นว่าตั้งแต่หลังลงไป ขนแยกออกเป็นแผล

"คงโดนฉลามกัดมั้ง?" เติ้งเจาไฉคาดเดาอีกครั้ง

"นี่ก็ไม่ใช่ทะเลลึกสักหน่อย จะมีฉลามได้ไง?" ครั้งนี้แม้แต่หลินไป๋เสียนก็เริ่มสงสัยเติ้งเจาไฉแล้ว "นี่มันมีคนระเบิดปลาไม่ใช่เหรอ คงโดนระเบิดโดนล่ะมั้ง!"

"อาเสียนพูดถูก น่าจะโดนระเบิดบาดเจ็บจริงๆ!" เหลียงจื่อเฉียงพยักหน้า

เห็นแมวน้ำตัวนี้น่าสงสาร ทั้งไม่มีพิษมีภัยอะไร ไล่ก็ไล่ไม่ลงเรือ เหลียงจื่อเฉียงเลยไม่สนใจมันแล้ว

"ตั๋วป่าว คอยดูมันไว้ อย่าให้มันวิ่งเข้าไปในห้องโดยสาร!"

บอกตั๋วป่าวแล้ว เหลียงจื่อเฉียงก็กลับไปขับเรือจับปลาจักรีเหลืองต่อ

เนื่องจากแค่จับปลาที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ไม่ต้องคำนึงถึงการล้อมใต้น้ำ เวลารอจึงไม่นานเท่าไหร่ พอทอดแหลงไป ครอบปลาที่ลอยน้ำได้แล้ว ก็เริ่มกู้แหขึ้นมาเร็วๆ

ปลาที่จับขึ้นมาบนเรือส่วนใหญ่เป็นปลาจักรีเหลือง มีปลากะพงบ้างเล็กน้อย บางครั้งก็มีปลาเก๋าปนมาหนึ่งสองตัว

ปลาที่ลอยน้ำกระจัดกระจายมาก หลังจากจับเสร็จ ก็ไม่เช้าแล้ว

เหลียงจื่อเฉียงมองสุนัขสองตัวบนเรือของตัวเอง ตั๋วป่าวยังคงนั่งอยู่ตรงข้ามกับแมวน้ำ แต่ท่าทางระแวดระวังและตึงเครียดเต็มที่ค่อยๆ หายไปแล้ว

ตอนนี้ตั๋วป่าวไม่ได้เห่าเสียงดังอีกแล้ว แต่ส่งเสียงครางต่ำๆ สองสามครั้ง และแมวน้ำตัวนั้นก็ส่งเสียงครางต่ำๆ ตอบกลับเช่นกัน

เมื่อกี้ยังเตรียมพร้อมรับศึกอยู่เลย แป๊บเดียวก็สื่อสารกันรู้เรื่องแล้วเหรอ?

โลกของสัตว์ ช่างเข้าใจยากจริงๆ

ตอนกลับ เห็นแมวน้ำตัวนี้ยังเกาะอยู่บนเรือ ไล่ก็ไล่ไม่ลง เหลียงจื่อเฉียงก็เลยไม่ไล่แล้ว

สาเหตุหลักคือดวงตาที่เต็มไปด้วยการวิงวอนและเสียงร้องนั้น บวกกับในท้องยังมีลูกอีก ทำให้เหลียงจื่อเฉียงอดรู้สึกสงสารไม่ได้

ระหว่างทางกลับฝั่ง จูเทียนเผิงยังเลือกปลาเล็กปลาน้อยที่ไม่มีราคาจากปลาที่จับมาได้ โยนให้แมวน้ำ

แมวน้ำคาบปลาเล็กๆ ขึ้นมา ไม่ได้เคี้ยว กลืนลงไปเลย

เจอปลาตัวใหญ่ขึ้นมาบ้าง มันก็ไม่เคี้ยวเช่นกัน แต่ใช้ขาหน้าฉีกปลาเป็นชิ้นเล็กๆ ยัดเข้าปาก แล้วก็กลืนลงไปเหมือนเดิม

แมวน้ำไม่สามารถเคี้ยวได้ ฟันของพวกมันพิเศษ โดยธรรมชาติแล้วไม่มีความสามารถในการเคี้ยว

ปกติเวลากินอะไร มันจะกลืนทั้งตัว หรือไม่ก็ใช้ครีบหน้าฉีกให้เป็นชิ้นๆ แล้วค่อยกลืน

พอถึงฝั่ง ทุกคนก็นำปลาที่จับได้วันนี้ไปขายที่ร้านเจิ้งลิ่ว

วันนี้มีปลาสามรอบหลักๆ รอบแรกคือหมึกที่จับได้จากเบ็ดราว ต่อมาตอนที่ตั๋วป่าวกระโดดลงน้ำอาบน้ำ ก็พบปลาจักรีเหลืองฝูงเล็กๆ ที่หนีภัยมา และรอบสุดท้ายคือปลาจักรีเหลืองจำนวนมากที่ตายจากระเบิดที่จับได้แถวแนวหิน

หมึกธรรมดาราคาแค่สิบแปดเหมา แม้จะได้ปริมาณมาก แต่รายได้รวมก็ไม่สูง ปลาจักรีเหลืองที่ยังมีชีวิตร้อยกว่าตัว หนักหลายสิบชั่ง ปลาชนิดนี้ราคาดี เจ็ดเหมาต่อชั่ง ขายได้สามสิบกว่าหยวน

ที่เหลือส่วนใหญ่เป็นปลาจักรีเหลืองที่ตายจากระเบิด น่าเสียดายที่ราคาลดลงมาก ได้แค่สี่เหมาต่อชั่ง ก็ขายได้หกสิบกว่าหยวน

รายได้ทั้งวันรวมกันเกินร้อยหยวน ได้หนึ่งร้อยสิบกว่าหยวน

ในนี้ ผู้มีบุญคุณมากที่สุดคงเป็นตั๋วป่าว ถ้าไม่มีตั๋วป่าว ไม่ว่าจะเป็นปลาจักรีเหลืองที่ยังมีชีวิตหรือที่ลอยน้ำมาทีหลัง ก็คงไม่มีทางถูกพบเจอ

ขายปลาเสร็จมองดู แมวน้ำตัวนั้นยังอยู่บนเรือ

เหลียงจื่อเฉียงคาดว่ามันอาจจะต้องการที่แห้งๆ คล้ายพื้นดินเพื่อรักษาแผล เลยไม่ไปยุ่งกับมัน

ปล่อยมันไปเถอะ บางทีตอนกลางคืนมันไม่อยากอยู่แล้ว ก็คงพลิกตัวลงน้ำไปเอง

แม้ว่าในกรณีที่แย่ที่สุดมันจะขึ้นฝั่ง แมวน้ำก็ไม่มีนิสัยทำร้ายคน อีกทั้งบนบกมันเคลื่อนที่ช้ามาก ดูโง่ๆ น่ารักที่สุด กลับกัน มีโอกาสมากกว่าที่มันจะกลายเป็นอาหารในหม้อของชาวบ้าน

ตอนกลางคืนกลับบ้านเล่าให้ภรรยาฟังถึงการแสดงออกของตั๋วป่าววันนี้ ภรรยาก็ชมตั๋วป่าวหลายคำ

ภรรยายังแกล้งโยนตับหมูสองชิ้นลงในชามอาหารของตั๋วป่าว ตั๋วป่าวรู้สึกว่าตัวเองได้รับรางวัลใหญ่ ความเสียใจที่ไม่ได้กินเนื้อตลอดทั้งวันหายวับไปในทันที ส่ายหัวกระดิกหางดีใจมาก

(จบบท)

อันนี้ไม่เกี่ยวแต่เป็น รูป แมวน้ำหนีตาย...จากการโดนไล่ล่ากลุ่มปลาวาฬเพชรฆาต.. นุดขอขึ้นเรือหน่อยยยย