บทที่ 230 เช็คอินในสุสาน!

"ไปพักที่โรงแรมฝั่งตรงข้ามกับฉันนะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะพาไปสุสาน" พูดจบ ซูยี่ก็ผลักประตูกระจกของโรงพยาบาล

และซูยี่ก็หยิบไฟฉายทหารมาให้ฉินเข่อ

เขาไม่จำเป็นต้องใช้ แต่ฉินเข่อต้องใช้

โรงแรมอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่ไกล แค่สิบกว่าเมตร

เนื่องจากฉินเข่อยังไม่เคยฝึกเดินบนบ่าผู้ติดเชื้อ และสภาพกลางคืนก็ไม่เอื้ออำนวย ซูยี่จึงใช้ดาบสองเล่มนำทาง

ซูยี่เดินนำหน้า ฉินเข่อมือหนึ่งอุ้มโถเถ้ากระดูกพ่อ อีกมือถือไฟฉายเดินตามซูยี่อย่างใกล้ชิด

ไม่กี่นาทีต่อมา พวกเขาก็เข้ามาในล็อบบี้โรงแรม

ซูยี่เข้าไปที่เคาน์เตอร์หยิบคีย์การ์ดสองห้องติดกัน แล้วพาฉินเข่อขึ้นชั้นบน

"อาบน้ำแล้วนอนพักผ่อนให้สบายนะ" ซูยี่พูดกับฉินเข่อ แล้วเปิดห้องของตัวเอง

ประตูล็อบบี้โรงแรมถูกปิดแล้ว และในโรงแรมก็มีผู้ติดเชื้อที่ต้องกำจัดไม่มาก

เข้าห้องแล้วก็ค่อนข้างปลอดภัย เว้นแต่จะมีสัตว์กลายพันธุ์หรือนักรบพลังพิเศษคนอื่นมาโจมตีเธอ

ดังนั้นซูยี่จึงพักห้องติดกัน ถ้ามีเหตุการณ์อะไรจะได้รู้ทันที

พอเข้าห้อง ซูยี่ก็เปิดน้ำในห้องน้ำดูว่ายังมีน้ำไหลอยู่ไหม และน้ำสะอาดหรือเปล่า

ถ้าสะอาด ก็จะได้อาบน้ำก่อนนอน

ดูแล้วน้ำยังสะอาดดี

แม้จะเป็นน้ำเย็น แต่สำหรับคนแข็งแกร่งอย่างซูยี่ แม้แต่น้ำแข็งก็ไม่มีปัญหา เพราะพลังชีวิตของเขาแข็งแกร่งมาก อุณหภูมิร่างกายสูงถึง 41 องศา

ร่างกายของเขาไม่เหมือนมนุษย์ธรรมดาแล้ว

ซูยี่อาบน้ำเสร็จ ก็อาบน้ำให้ไท่จี้

จากนั้นซูยี่ก็เข้านอนพักผ่อน

อยู่คนเดียวก็เหงาอยู่เหมือนกัน ตอนนี้เขาคิดถึงการได้กอดหลิงเยว่ แค่กอดเงียบๆ ก็ดีแล้ว

ในห้องอีกห้อง ฉินเข่อถอดเสื้อผ้า เดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้น้ำเย็นไหลรดร่างกาย

แม้เธอจะหน้าตาธรรมดา แต่ในยุคหลังวันสิ้นโลก ผู้หญิงที่ไม่ทำตัวให้ดูน่าเกลียดนั้นอันตรายมาก

อาบน้ำเสร็จ ฉินเข่อพันผ้าเช็ดตัวเดินกลับเข้าห้อง นอนลงบนเตียง

เธอไม่ได้นอนเตียงมานานแล้ว ส่วนใหญ่จะหาที่ไหนสักที่แล้วปูกระดาษลังนอน

พวกเขาไม่มีที่หลบภัย พ่อของเธอไม่กล้าพาเธอไปที่หลบภัย กลัวว่าพาไปแล้วเธอจะถูกรังแก

การต่อสู้ในยุคหลังวันสิ้นโลกมานาน ทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นมาก ไม่ใช่นักเรียนมัธยมธรรมดาอีกต่อไป

ถ้าเป็นก่อนวันสิ้นโลก ตอนนี้เธอคงยังอยู่ในสภาพพังทลายจากการสูญเสียพ่อ

มุดเข้าไปในผ้าห่ม ฉินเข่อก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

วันรุ่งขึ้น ซูยี่ต้องมาเคาะประตูห้องเธอ เธอถึงตื่น

ต่อสู้ในยุคหลังวันสิ้นโลกมา 40 กว่าวัน นี่เป็นวันแรกที่เธอได้นอนอย่างสบาย นอนหลับลึก

ช่วงที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้นอนดีเลย รวมกับเมื่อคืนที่ได้รับพลังพิเศษทำให้ร่างกายอ่อนล้ามาก เธอจึงเหนื่อยเป็นพิเศษ

"ขอโทษค่ะ ฉันหลับลึกเกินไป" ฉินเข่อเปิดประตูให้ซูยี่ด้วยสีหน้าละอายใจ

"ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็ยังเช้าอยู่ ฉันต้มโจ๊กเนื้อไว้ เธอล้างหน้าแปรงฟันแล้วมากินนะ กินเสร็จเราก็จะไปสุสานที่เธอบอก ฉันหาเส้นทางไว้แล้ว ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ ชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึง"

พูดจบ ซูยี่ก็หมุนตัวกลับห้องตัวเอง

"ขอบคุณท่านแม่ทัพค่ะ" ฉินเข่อโค้งคำนับ แล้วเริ่มล้างหน้าแปรงฟัน

กินอาหารเช้าเสร็จ ซูยี่ก็พาฉินเข่อออกจากโรงแรม

เนื่องจากฉินเข่อยังไม่ได้ฝึกการเดินบนบ่าผู้ติดเชื้อ จึงต้องฝึกสักสิบกว่านาที ซูยี่จึงพาเธอออกเดินทาง

เพราะฉินเข่อ พวกเขาจึงใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าจะถึงสุสาน

หลังจากหาหลุมศพแม่ของฉินเข่อเจอ ซูยี่ก็ช่วยฝังเถ้ากระดูกพ่อของเธอลงในดิน

ในสุสานมีของเซ่นไหว้พวกธูปเทียนและกระดาษเงินกระดาษทอง ฉินเข่อจุดให้พ่อแม่เยอะมาก แล้วคุกเข่าพูดอะไรบางอย่างกับพ่อแม่

ซูยี่ไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอ แต่เดินไปอีกที่หนึ่งในสุสาน

ตอนเข้ามาในสุสาน ซูยี่เห็นป้ายบอกว่าที่นี่มีสุสานของแม่ทัพโบราณด้วย

เขาจึงไปดู

การเช็คอินที่สุสานโบราณ เขาเคยได้รับผลประโยชน์ใหญ่มาครั้งหนึ่ง

หลังจากนั้น การเช็คอินที่ศาลเจ้าแม่ทัพก็ได้วิชาดาบผู้พิทักษ์ด่าน

ดังนั้นซูยี่อยากรู้ว่าการเช็คอินที่สุสานแม่ทัพโบราณ จะได้รางวัลอะไรดีๆ ไหม

เดินตามป้ายบอกทาง ซูยี่ก็เจอสุสานนั้น

สุสานไม่ใหญ่ ตัวอักษรบนป้ายหลุมศพเล่าประวัติชีวิตของเขา

"แม่ทัพท่านนี้ คล้ายกับฮัวฉือปิงอยู่หน่อย ยุคสมัยก็ใกล้เคียงกัน แต่ชื่อเย่เจิ้นเปียน"

"เป็นแม่ทัพนักรบ ชื่อก็เหมาะสมดี คุ้มครองชายแดน มีน้องชายชื่อเย่เจิ้นเจียง"

ซูยี่อ่านประวัติจบก็คำนับหลุมศพสามครั้ง

วีรบุรุษแห่งชาติ สมควรได้รับความเคารพจากคนรุ่นหลัง

คำนับเสร็จ ซูยี่ก็เริ่มเช็คอินทันที

"ระบบ เช็คอิน"

"ติ๊ง! เช็คอินสำเร็จ ได้รับรางวัล: วิชาหอกตระกูลเย่ วิชาควบคุมม้า"

"ติ๊ง! แต้มเอาชีวิตรอด 6,000 แต้ม"

หกพันแต้ม แสดงว่าวิชาหอกที่ได้ต้องไม่ธรรมดา

ที่นี่ไม่เหมาะจะรับวิชาหอกตระกูลเย่ ซูยี่จึงยังไม่รับ

ตอนนี้เขามีวิชายุทธ์ที่ยังไม่ได้รับแล้วสามอย่าง

เขาตั้งใจจะกลับไปนครเหล็กนิรันดร์แล้วค่อยดูดซับวิชายุทธ์เหล่านี้ เพราะในเมืองหลินเซียงไม่ปลอดภัย

แม้ตอนนี้จะมีฉินเข่ออยู่ข้างๆ แต่พละกำลังของฉินเข่อก็ธรรมดา สู้กับผู้ติดเชื้อได้ แต่สู้กับอย่างอื่นไม่ได้

ดังนั้นที่นี่จึงไม่เหมาะจะดูดซับวิชายุทธ์พวกนี้

ที่ดีที่สุดคือกลับนครเหล็กนิรันดร์ ที่นั่นปลอดภัยกว่า

เช็คอินเสร็จ ซูยี่ก็ออกจากสุสาน กลับไปหาฉินเข่อ

"ท่านแม่ทัพ ฉันพร้อมไปแล้วค่ะ" ฉินเข่อรู้ว่าซูยี่มีธุระต้องทำ จึงไม่อยากเสียเวลาต่อ

แม้ในใจจะรู้สึกเศร้ามาก แต่เธอก็รู้ว่าอยู่ต่อไปก็ไม่มีความหมาย

หากต้องการมีชีวิตรอด เธอต้องพึ่งพาซูยี่ พึ่งพากองทัพเจ็ดสังหาร แล้วค่อยๆ เพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเอง

มีพลังมากพอ จึงจะมีชีวิตรอดในโลกที่อันตรายนี้ได้ และสามารถฆ่าผู้ติดเชื้อน่าขยะแขยงพวกนั้น

เธอเกลียดผู้ติดเชื้อทุกคนในโลกนี้ พวกมันฆ่าพ่อของเธอ

ดังนั้น เธอตัดสินใจว่าเมื่อแข็งแกร่งขึ้น จะอุทิศชีวิตทั้งหมดในการกำจัดผู้ติดเชื้อพวกนี้

จนกว่าโลกนี้จะไม่มีผู้ติดเชื้อเหลืออยู่ เธอถึงจะเลิกต่อสู้

ซูยี่ไม่รู้ว่าฉินเข่อมีความมุ่งมั่นเช่นนี้ เขาพาเธอออกจากสุสานตรงไปยังจุดเช็คอินถัดไป

จุดต่อไปค่อนข้างพิเศษ

(จบบท)