บทที่ 12 รูปแบบความร่วมมือ

บทที่ 12 รูปแบบความร่วมมือ

“ท่านพูดว่าอะไรนะ!?”

หยาหลี่แทบจะพ่นน้ำชาในปากออกมา หยาหลี่มองไปที่ซูจี้เหนียนด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ เรื่องนี้ทำไมไม่เป็นไปตามที่นางคิด?

วันนี้ซูจี้เหนียนเรียกนางมา ไม่ใช่ควรจะขอร้องให้นางซื้อกุ้งเครย์ฟิชของเขาหรอกหรือ?

เพราะตอนนี้เมืองหวังข่งยากจนมาก เมื่อครู่ซูจี้เหนียนก็เพิ่งจะล่วงเกินกลุ่มโจรหมาป่าทมิฬไป ในเวลานี้ควรจะเป็นช่วงที่ต้องการเงิน แล้วทำไมถึงไม่ขายกุ้งเครย์ฟิชให้กับนางล่ะ?

หยาหลี่คิดแทบตาย นางก็ไม่เข้าใจว่าตอนนี้ซูจี้เหนียนคิดอะไรอยู่?

หยาหลี่กลับรู้สึกร้อนรน กุ้งเครย์ฟิชสร้างผลกำไรให้กับหอการค้าเฉียนอวิ๋นอย่างมาก หากยุติความร่วมมือเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าจะต้องสูญเสียอย่างมากหรอกหรือ?

หยาหลี่พบว่า ตนเองมองซูจี้เหนียนไม่ทะลุปรุโปร่ง

เด็กหนุ่มคนนี้กลับมีสีสันอันลึกลับ

“หรือว่าท่านเจ้าเมืองซูเตรียมจะขายกุ้งเครย์ฟิชให้กับคนอื่น หรือว่าท่านจะขายเอง? ท่านเจ้าเมืองซู ท่านต้องเข้าใจ หากพวกท่านขายเอง ย่อมไม่รวดเร็วเท่ากับหอการค้าเฉียนอวิ๋นของพวกเราขาย และประสิทธิภาพย่อมไม่ดี” หยาหลี่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ข้าไม่มีความคิดที่จะขายเอง”

ซูจี้เหนียนส่ายหน้า “กุ้งเครย์ฟิชข้าจะยังคงทำต่อไป ข้าก็จะให้พวกเจ้าขาย แต่ข้าไม่คิดจะขายกุ้งเครย์ฟิชให้กับพวกเจ้าแล้ว แต่คิดจะร่วมมือกับพวกเจ้า เพียงแค่มอบสิทธิ์การขายกุ้งเครย์ฟิชให้กับเจ้า ราคาขาย พวกเราแบ่งกัน นอกจากนี้หอการค้าเฉียนอวิ๋นของพวกเจ้าต้องรับผิดชอบจัดหาวัตถุดิบให้กับพวกเรา เพราะเพียงแค่พึ่งพาเมืองหวังข่งของพวกเรา ย่อมมีวันที่จับกุ้งเครย์ฟิชได้หมด”

“ท่านต้องการร่วมมือกับหอการค้าเฉียนอวิ๋นของพวกเรา?”

หยาหลี่หน้ามืด เพียงแค่มอบสิทธิ์การขายให้กับตนเอง เช่นนี้แล้ว เมื่อเทียบกับการที่หอการค้าเฉียนอวิ๋นขายโดยตรง ก็ต้องสูญเสียเงินไม่น้อย นอกจากนี้ยังต้องให้หอการค้าเฉียนอวิ๋นจัดหาวัตถุดิบ?

เรื่องนี้ไม่มีปัญหา สามารถตกลงได้

เพราะกุ้งเครย์ฟิชของเมืองหวังข่งย่อมมีวันที่จับได้หมด

“ไม่ๆๆ” ซูจี้เหนียนยิ้ม “แบ่งกันคนละครึ่งเป็นไปไม่ได้ สองแปด พวกเจ้าหอการค้าเฉียนอวิ๋นเอาสองส่วน พวกเราเมืองหวังข่งเอาแปดส่วน”

“ท่านบ้าไปแล้ว!”

หยาหลี่ตกใจจนยืนขึ้น มองไปที่ซูจี้เหนียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อเห็นหยาหลี่ตื่นเต้นเช่นนี้ ซูจี้เหนียนก็ยังคงสงบนิ่ง ยิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าได้สอบถามมาแล้ว ในเมืองว่านเซียง กุ้งเครย์ฟิชถูกพวกเจ้าขายในราคาตัวละสามเหรียญเงิน และยังไม่เพียงพอต่อความต้องการไม่ใช่หรือ? เพียงแค่เมืองว่านเซียงก็ขายดีขนาดนี้ เมืองอื่นก็ต้องเหมือนกัน ตลาดทั่วอาณาจักรใหญ่โตเพียงใด ไม่ต้องให้ข้าพูดมากหรอกใช่ไหม?”

ซูจี้เหนียนกล่าวอย่างใจเย็น “หอการค้าเฉียนอวิ๋นของพวกเจ้าแม้ว่าจะได้ส่วนแบ่งน้อย แต่ก็ยังมีกำไร ต่อไปเมื่อตลาดใหญ่ขึ้น เงินที่หอการค้าเฉียนอวิ๋นของพวกเจ้าได้ก็ไม่น้อยเลย”

“ท่านขายสูตรให้กับข้า ท่านตั้งราคามาเลย!”

ในเวลานี้หยาหลี่จ้องมองซูจี้เหนียนอย่างแน่วแน่ กล่าวว่า “เพียงแค่ท่านพูด ข้าจะไม่ต่อรองราคา!”

“สูตรให้เจ้าไป เจ้าก็ทำไม่ได้”

ซูจี้เหนียนมั่นใจ เพราะเครื่องปรุงหลายอย่างที่ใช้ทำกุ้งเครย์ฟิช ล้วนเป็นสิ่งที่ซูจี้เหนียนซื้อมาจากโลกปัจจุบันในเจดีย์มิติ พวกเขาไม่มีของแบบนั้น ดังนั้นจึงทำไม่สำเร็จ

“ดังนั้นยังคงร่วมมือกับข้าจะดีกว่า”

ซูจี้เหนียนยิ้มมองหยาหลี่ หยาหลี่เห็นรอยยิ้มของซูจี้เหนียน ก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกควบคุม เรื่องนี้ทำให้หยาหลี่โกรธมาก ตนเองยังไม่เคยถูกใครควบคุมจนเสียเปรียบเช่นนี้มาก่อน นางกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ท่านไม่กลัวว่าข้าจะไม่ร่วมมือกับท่าน ถึงตอนนั้นกุ้งเครย์ฟิชของท่านขายไม่ออก คนที่สูญเสียคือท่าน!”

“เจ้าจะไม่ทำเช่นนั้น”

“เจ้าเป็นนักธุรกิจมืออาชีพ ข้าเชื่อในจรรยาบรรณของเจ้า” ซูจี้เหนียนจ้องมองหยาหลี่ กล่าวว่า “เจ้าจะไม่ใช้อารมณ์ละทิ้งธุรกิจที่ทำเงินเช่นนี้ วางใจเถอะ กุ้งเครย์ฟิชเป็นเพียงก้าวแรกของความร่วมมือระหว่างพวกเรา หากร่วมมือกันอย่างมีความสุข ต่อไปข้ายังมีของดีอีกมากมายร่วมมือกับเจ้า”

พูดจบ ซูจี้เหนียนก็หยิบกาน้ำชาขึ้นมารินชาให้หยาหลี่อีกถ้วย หยาหลี่สูดดมกลิ่นหอมของใบชา ทันใดนั้นดวงตาก็เป็นประกาย นางไม่รู้ว่าซูจี้เหนียนไปเอาของดีมากมายเช่นนี้มาจากที่ไหน? แต่ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น เพียงแค่ใบชานี้ หากต่อไปสามารถขายได้ ก็ต้องมีกำไรมหาศาลอย่างแน่นอน!

“เจ็ดสาม!”

หยาหลี่กัดฟันแน่น พูดสองคำนี้ออกมา ณ เวลานี้ นางได้ยอมรับวิธีการของซูจี้เหนียนแล้ว ดังที่ซูจี้เหนียนพูด นางไม่มีความจำเป็นต้องใช้อารมณ์ เพื่อละทิ้งธุรกิจที่ใหญ่โตเช่นนี้ไป

“ได้”

ซูจี้เหนียนยิ้ม “ตรงไปตรงมา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อไปหอการค้าเฉียนอวิ๋นจัดการเรื่องบัญชีกุ้งเครย์ฟิช ส่วนจวนเจ้าเมืองของข้าก็มีสิทธิ์ตรวจสอบ นี่ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

“ไม่มีปัญหา”

สีหน้าของหยาหลี่ไม่ค่อยดีนัก เดิมทีวันนี้มาก็คิดว่าจะสามารถกดราคากุ้งเครย์ฟิชลงได้ ใครจะรู้ว่ากลับกลายเป็นตัวเองที่เสียเปรียบ

หลังจากตกลงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับซูจี้เหนียนแล้ว หยาหลี่ก็จากไป

ต่อจากนี้ นางมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการ และช่วงนี้นางก็ให้คนส่งกุ้งเครย์ฟิชที่ซูจี้เหนียนผัดในจวนเจ้าเมืองไปยังหอการค้าเฉียนอวิ๋นอย่างต่อเนื่อง และซูจี้เหนียนก็ให้ลุงฝูติดประกาศรับสมัครชาวบ้านเพื่อมาจัดการผัดกุ้งเครย์ฟิช โดยมีเงินเดือนคนละห้าเหรียญเงิน

ห้าเหรียญเงิน นั่นก็เท่ากับห้าร้อยเหรียญทองแดง!

เมื่อประกาศนี้ออกมา ก็ทำให้หลายคนแย่งกันสมัคร

สุดท้ายหลินฝูก็เลือกคนที่มีประสบการณ์ทำอาหารสิบคน ตามสูตรอาหารที่ซูจี้เหนียนให้ พวกเขาก็เริ่มลองผัดกุ้งเครย์ฟิช

เผชิญหน้ากับขวดโหลแปลกใหม่มากมาย พวกเขาก็รู้สึกแปลกใหม่อย่างยิ่ง

เหตุที่ซูจี้เหนียนต้องจัดการเช่นนี้ เพราะเขาไม่สามารถลงมือทำอาหารเองได้ตลอดไป ครั้งนี้ที่สู้กับหูเถี่ยซาน ทำให้ซูจี้เหนียนรู้สึกถึงความสำคัญของความแข็งแกร่ง ซูจี้เหนียนไม่เพียงแต่ต้องการให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น แต่ยังต้องการให้ทั้งเมืองหวังข่งแข็งแกร่งขึ้นด้วย เดิมทีเขาต้องคืนเงินห้าสิบเหรียญทองให้กับกลุ่มโจรหมาป่าทมิฬ แต่ตอนนี้ ซูจี้เหนียนก็ไม่คิดจะคืนแล้ว

ในตอนกลางคืนหลังจากฝึกฝนเสร็จ เขาก็เข้าไปในเจดีย์มิติโดยตรง ซูจี้เหนียนต้องการค้นหาดูว่ามีวิธีใดบ้างที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับเมืองหวังข่งได้

เพราะกลุ่มโจรหมาป่าทมิฬ น่าจะมาที่เมืองหวังข่งในไม่ช้า!

…

พรึบๆ

นกสื่อสารตัวหนึ่งบินมายังค่ายโจร ชายร่างกำยำรับจดหมายที่ติดมากับนกสื่อสาร

“ถึงหัวหน้าใหญ่?”

ชายร่างกำยำรีบไปหาหัวหน้าใหญ่ของกลุ่มโจรหมาป่าทมิฬ

หัวหน้าใหญ่ของกลุ่มโจรหมาป่าทมิฬ ผู้คนต่างขนานนามว่า เสวี่ยหลาง(หมาป่าโลหิต) เขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง แข็งแกร่ง โหดเหี้ยม เล่าลือกันว่าในอดีตเคยเป็นศิษย์ของสำนักแห่งหนึ่ง ต่อมาทรยศสำนัก เลยออกมาเป็นโจร

“หัวหน้าใหญ่ จดหมายของท่าน”

ชายร่างกำยำมาถึงที่อยู่ของเสวี่ยหลาง เสวี่ยหลางมีเส้นผมสีแดงปลิวไสว ในเวลานี้เขากำลังนั่งอยู่ข้างกองไฟ ใช้มีดเล่มใหญ่เฉือนเนื้อชิ้นหนึ่ง และตรงข้ามกับเสวี่ยหลาง มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ หญิงสาวกำลังอ่านตำรา นางไม่ได้พูดคุยอะไร

เสวี่ยหลางรับจดหมายมา หรี่ตาลง พึมพำว่า “เจ้าสามโง่เง่า ถูกคนจับตัวไปแล้ว”