ตอนที่ 70
ตอนที่ 70
ความรู้สึกคุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง
หลี่เหิงหยุดเดินอยู่บนถนนชนบท รอบๆ ตัวเป็นทุ่งนากว้างใหญ่ ลมพัดเบาๆ ข้างหู เหมือนกำลังแสดงความยินดีกับเขา
ความรู้เกี่ยวกับการเดินมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว รวมถึงเทคนิคและประสบการณ์ต่างๆ
หลี่เหิงก้าวเท้าโดยไม่รู้ตัว เหมือนมีลมพัดอยู่ใต้ฝ่าเท้า พาเขาก้าวไปข้างหน้า
หลี่เหิงลืมตามองที่ที่เขาเพิ่งยืนอยู่ด้วยความประหลาดใจ
"ทักษะอื่นๆ ก็ระดับ 5 แล้ว ไม่ต้องรอแล้ว อัพเกรดเลย!"
"ระบบ ทักษะการเดินขั้นสูง!"
[ติ๊ง! ค่าชื่อเสียง -1,000,000 อัพเกรดทักษะการเดินขั้นสูงสำเร็จ!]
[ติ๊ง! ยินดีด้วย! คุณได้รับทักษะขั้นสูง: ก้าวเหินอากาศ ค่าความคล่องตัว +3, ค่าร่างกาย +3!]
[ติ๊ง! ได้รับคุณสมบัติ: เพิ่มความอึด 10%!]
ก้าวเหินอากาศ ระดับ 1 (0/100000): ยืมพลังลมเหยียบอากาศ
หลี่เหิงได้ข้อมูลทักษะมากมาย ถึงจะชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกประหลาดใจ
หลี่เหิงพบว่าตัวเองควบคุมลมได้
เขาค่อยๆ ยกเท้า มีกระแสลมที่มองไม่เห็นพัดอยู่รอบๆ ขา
ฟิ้ว!
หลี่เหิงก้าวเท้าออกไป ก็หายวับไปกับตา ปรากฏตัวขึ้นอีกทีในระยะสามเมตร
หลี่เหิงเงยหน้ามองท้องฟ้าสีคราม แล้วก็ออกแรงที่เท้า
ปัง!
แรงระเบิดจากฝ่าเท้าส่งร่างกายของเขาลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า เหมือนลูกธนู
หลี่เหิงลอยขึ้นไปสูงกว่าสิบเมตร
"อีกที!" หลี่เหิงพูดเบาๆ แล้วก็ก้าวเท้าอีกครั้ง
ปัง!
อากาศเหมือนจะแข็งตัว
หลี่เหิงเหยียบอากาศลอยสูงขึ้นไปอีก 5-6 เมตร หลี่เหิงดีใจ ก้าวเท้าอีกครั้ง ลอยสูงขึ้นไปอีก 3-4 เมตร
ยิ่งสูง ลมก็ยิ่งแรง หลี่เหิงใช้พลังงานมากขึ้น
หลี่เหิงเหยียบอากาศอยู่นานกว่านาที หน้าผากก็เริ่มมีเหงื่อ
ถ้าใช้บนพื้น เขาเดินได้ครึ่งชั่วโมงโดยไม่หยุด แต่เหยียบอากาศได้แค่นาทีเดียว
เปลืองพลังงานมากเกินไป
ตุบ!
หลี่เหิงร่วงลงมาจากท้องฟ้า พื้นถนนเป็นหลุมเล็กน้อย
"กลับบ้านได้" หลี่เหิงมองไปข้างหน้า พ่นลมปราณออกจากปาก แล้วพุ่งออกไปเหมือนลูกธนู
หลี่เหิงเดินมาถึงหน้าหมู่บ้านก็เจอลุงหลัวกับลุงหลิวที่กำลังคุยกันอยู่
"ถ้าไม่เห็นกับตาคงไม่เชื่อ สองสามเดือนมานี้ นายเปลี่ยนไปมากจนจำไม่ได้" ลุงหลิวมองหลี่เหิงด้วยความประหลาดใจ
ลุงหลัวสนิทกับหลี่เหิงมากกว่า เพราะลุงหลัวมีพรสวรรค์ด้านศิลปะการต่อสู้ มักจะให้หลี่เหิงสอนให้ สายตาของเขาก็เลยดี
ลุงหลัวสังเกตเห็นว่าหลี่เหิงเปลี่ยนไปตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่ก็บอกไม่ได้ว่าเปลี่ยนตรงไหน และก็ไม่ได้ถาม้พราะกลัวเสียมารยาท
"ลุงหลิว ลุงหลัว จะไปไหนกันเหรอครับ?" หลี่เหิงยิ้มทักทาย
"อาจารย์หลี่ วันนี้ว่างๆ จะไปว่ายน้ำน่ะ" ลุงหลัวยิ้ม
"ว่ายน้ำเสร็จก็ไปตกปลา อากาศร้อนอยู่บ้านก็เบื่อ ต้องออกมาหาอะไรทำ" ลุงหลิวปาดเหงื่อที่หน้าผาก มองหลี่เหิง "อาจารย์หลี่ ว่ายน้ำเป็นไหม?"
หลี่เหิงตกใจ แล้วก็ส่ายหัว
"อาจารย์หลี่ ผมไม่ได้จัว่าคุณนั ยุคนี้ใครๆ ก็ว่ายน้ำเป็น ถ้าตกน้ำจะทำยังไง?" ลุงหลิวพูดอย่างจริงจัง "วันนี้ว่างๆ ก็ไปเรียนว่ายน้ำกับพวกเราสิ คุณสอนไทเก็กให้คุณ คุณก็สอนว่ายน้ำให้ผม"
หลี่เหิงใจเต้น แล้วก็พยักหน้า "ได้ครับ รอแป๊บ เดี๋ยวผมเอากระเป๋าไปเก็บที่บ้านแล้วลงมา"
"งั้นก็รีบๆ ไปสิ" ลุงหลิวมองดวงอาทิตย์ที่แผดเผา เร่ง
หลี่เหิงพยักหน้า แล้วเดินกลับบ้าน
ต่อหน้าคนรู้จัก หลี่เหิงไม่กล้าเดินเต็มสปีด แต่ถึงจะเดินธรรมดา เขาก็ก้าวไปไกล 5-6 เมตรได้ในครั้งเดียว
ไม่กี่ก้าว หลี่เหิงก็หายลับไปแล้ว
ลุงหลัวกับลุงหลิวมองอย่างตกตะลึง
"เมื่อกี้เขา ก้าวทีเดียว 5-6 เมตรใช่ไหม?" ลุงหลิวขยี้ตา เหมือนเห็นผี
ลุงหลัวกลืนน้ำลาย พยักหน้า
ถึงจะรู้ว่าหลี่เหิงเก่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ก้าวเดียว 5-6 เมตร เวอร์ไปแล้ว นี่มันคนหรือปีศาจ?
ลุงหลัวกับลุงหลิวมองไปทางที่หลี่เหิงหายไปด้วยความงุนงง
หลี่เหิงเปิดประตูเข้าบ้าน โบโบได้ยินเสียงก็ร้องเมี๊ยวๆ วิ่งเข้ามาหา
"วันนี้ฉันไม่อยู่ แกหิวไหม?" หลี่เหิงยิ้มอุ้มโบโบ
เมี๊ยว~
หลี่เหิงใช้กระแสจิตสื่อสารกับโบโบ รู้ว่ามันกินข้าวตรงเวลาก็โล่งใจ
ถึงจะออกจากบ้านไปแค่วันเดียว แต่ก็เป็นห่วงเจ้าตัวเล็ก
อยู่ด้วยกันมาสองเดือนก็ผูกพัน
"ฉันต้องออกไปข้างนอก แกอยู่บ้านนะ" หลี่เหิงวางกระเป๋า ล้างหน้า ให้อาหารโบโบ ลูบหัวมัน แล้วก็เปิดประตูออกไป โบโบมองตามอย่างอาลัย
หน้าหมู่บ้าน
ลุงหลัวกับลุงหลิวนั่งคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้
เห็นหลี่เหิงก็ดับบุหรี่ ยิ้มทักทาย
พวกเขานับถือหลี่เหิงอยู่แล้ว พอเห็นความสามารถเหนือมนุษย์ของหลี่เหิงก็ยิ่งทึ่งเข้าไปใหญ่
"ไปกันเถอะครับ" หลี่เหิงยิ้ม
"ครับ"
ลุงหลัวขับรถพาหลี่เหิงและลุงหลิวไปที่สระว่ายน้ำในเมือง
สระว่ายน้ำวอเตอร์สปิริต
เป็นสระขนาดใหญ่ กว้างขวาง มีทั้งสระว่ายน้ำ ห้องพักผ่อน และฟิตเนส
พอลงจากรถ เดินเข้าไปในห้องโถงก็รู้สึกเย็นสบาย
ลุงหลิวที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนคนรอดตาย
"อาจารย์หลี่ รอสักครู่นะครับ" ลุงหลัวพูด
ลุงหลัววิ่งไปที่เคาน์เตอร์ คุยอะไรสักอย่าง แล้วก็เดินกลับมาพร้อมกับบัตรยื่นให้หลี่เหิง
"อาจารย์หลี่ นี่บัตรสมาชิกรายปีครับ" ลุงหลัวพูดอย่างนอบน้อม
หลี่เหิงตกใจ ไม่คิดว่าลุงหลัวจะสมัครบัตรให้ เขามองบัตรด้วยความลังเล
"อาจารย์หลี่ คุณสอนไทเก็กให้ผม ผมไม่มีอะไรตอบแทน แค่บัตรใบเดียว อย่าปฏิเสธเลยนะครับ" ลุงหลัวรีบพูด
"ก็ได้ครับ" ตอนนี้หลี่เหิงรวย ไม่ได้สนใจบัตรสักหน่อย แต่นี่คือน้ำใจของลุงหลัว ปฏิเสธไปคงเสียมารยาท
อีกอย่าง ลุงหลัวก็เป็นลูกศิษย์เขา ทำร้ายจิตใจกันไม่ได้
ลุงหลัวโล่งอกที่หลี่เหิงรับบัตร
