ตอนที่ 148: ฉันเริ่มจะชอบคุณแล้ว

"นี่คือโรงเรียนมัธยมของคุณเหรอคะ?"

"ใช่แล้ว" หานซานปลดเข็มขัดนิรภัยและพูดกับซ่งซีว่า "วุ้นเส้นที่นี่อร่อยมาก คุณจะต้องชอบแน่ ๆ"

ซ่งซีเดินตามหานซานลงจากรถ ไปที่แผงลอยเล็ก ๆ ด้านซ้ายของประตูโรงเรียน เธอเห็นคุณลุงคนหนึ่งตั้งแผงขายวุ้นเส้นถั่ว ในถ้วยเล็ก ๆ ที่ดูสะอาดสะอ้าน คล้ายเนื้อผลลิ้นจี่โปร่งแสง

หานซานที่ตัวสูงมากต้องย่อตัวลงเพื่อพูดกับคุณลุง "คุณลุงครับ ขอวุ้นถั่วสองถ้วยนะครับ ถ้วยหนึ่งใส่ผักชี อีกถ้วยไม่ใส่"

ซ่งซีดึงกระโปรงขึ้นเล็กน้อยแล้วนั่งยอง ๆ ข้างหานซาน เธอเห็นคุณลุงหั่นวุ้นเส้นถั่วเป็นชิ้นแล้วราดซอสกระเทียมสูตรพิเศษ

กลิ่นหอมชวนกิน แต่ซ่งซีรู้สึกต่อต้านเล็กน้อย เธอไม่ชอบอาหารรสจัดแบบนี้ เพราะมักจะมีกลิ่นกระเทียมติดปาก

คุณลุงยื่นวุ้นเส้นถั่วให้หานซาน "นี่นะ ปกติถ้วยละ 8 หยวน แต่ซื้อสองถ้วยลดให้เหลือ 15 หยวน"

หานซานรับถ้วยวุ้นถั่วมาและพูดว่า "ราคาขึ้นแล้วนะ สมัยก่อนถ้วยละสามหยวนเอง" พร้อมหยิบมือถือออกมาเพื่อสแกนจ่ายเงิน

คุณลุงหัวเราะ "ตอนนั้นฉันยังเป็นลุงของเธอ แต่ตอนนี้ฉันเป็นตาแล้ว"

หานซานยิ้มรับ "ก็จริงครับ"

ทั้งคู่ไปนั่งใต้ร่มทานวุ้นเส้นถั่ว หานซานกินอยายงเพลิดเพลิน แต่พอถึงคำที่ห้า เขาก็ได้ยินซ่งซีถามขึ้นมา "ตู้ซวีเหยียนก็ชอบกินแบบนี้ใช่ไหม?"

วุ้นเส้นถั่วติดคอหานซานทันที

เขากลืนมันลงด้วยความลำบากและสังเกตว่า ซ่งซียังไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว เขาตอบว่า "ไม่ชอบเหรอ คุณร่ะแคร์ภาพลักษณ์ของตัวเองมากเกินไป รังเกียจกลิ่นกระเทียมล่ะสิ"

"อ้อ" ซ่งซีจึงเริ่มกินวุ้นเส้นถั่ว

หานซานรู้สึกอึดอัด เขาเห็นซ่งซีกินจนหมดถ้วย และลุกขึ้นยืน

ภายใต้แดดจ้า ซ่งซีเรียกชื่อหานซาน "หานซาน"

หานซานเงยหน้ามองเธอ ผมลอนสีแดงเบอร์กันดีของเธอเปล่งประกายภายใต้แสงอาทิตย์ เธอทั้งสวยและน่าดึงดูด แต่สีหน้าดูดื้อดึง

ซ่งซีพูดขึ้น "หานซาน ฉันไม่ชอบอาหารรสจัดแบบนี้หรอก แต่ถ้าคุณชอบ ฉันก็ยินดีจะกินด้วยค่ะ"

เธอหยุดพูดชั่วครู่ ก่อนจะเสริมว่า "คุณควรจะถนอมมันไว้" จากนั้นก็เดินไปที่ร้านเล็ก ๆ เพื่อซื้อน้ำมะนาว

หลังจากดื่มน้ำมะนาวไปหนึ่งคำ เธอสังเกตว่าภาพพรีเซนเตอร์บนขวดคือตู้ซวีเหยียน เธอจึงยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

หานซานเดินตามมา คว้าขวดน้ำมะนาวจากมือเธอแล้วโยนทิ้งถังขยะ ก่อนจะยื่นลูกอมหวาน ๆ ให้เธอแทน

"กินของหวาน ๆ อย่ากินอะไรที่เปรี้ยว ๆ เลย" หานซานบอก

ซ่งซีเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแกะลูกอมแล้วยัดใส่ปาก

รสหวานล้นปากเธอ เธอยืนขึ้นมองหานซานก่อนชี้ไปที่หน้าอกตัวเองด้วยสีหน้าหม่นหมอง "หานซาน ฉันรู้สึกเจ็บตรงนี้ กินลูกอมแล้วยังไม่หายเลย"

น้ำเสียงเธอสั่นเครือ "ฉันว่า...ฉันเริ่มจะชอบคุณแล้ว"

คำพูดของเธอทำให้หัวใจหานซานสะเทือน

เขาดึงเธอมากอดแน่น "มันผ่านไปแล้ว ซ่งซี ผมแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ผมจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อคุณ"

ซ่งซีพึมพำ "ฉันเข้าใจ แต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดี"

หานซานทำอะไรไม่ได้ นอกจากกอดเธอไว้แน่น หลังจากนั้นไม่นาน ซ่งซีก็ตั้งสติและบอกเขา "ไปเถอะ คุณตายังรอเราไปทานข้าวเที่ยงอยู่"

หานซานจับมือเธอพาไปขึ้นรถอีกครั้ง พร้อมขับรถออกไปตามทางที่คุ้นเคย

...

เมื่อรถขับเข้าสู่ชานเมือง รถยนต์เริ่มลดน้อยลง และพื้นที่เกษตรกรรมกับอาคารสามชั้นก็เริ่มปรากฏให้เห็นมากขึ้นเรื่อย ๆ ซ่งซีเลื่อนกระจกหน้าต่างลง มองทุ่งนาข้าวสีเขียวที่ทอดยาวสุดสายตา เธอจินตนาการถึงภาพหานซานพับขากางเกงขึ้นเพื่อปลูกข้าว แล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ซ่งซีถามหานซานว่า "นี่เป็นข้าวที่ปลูกตามฤดูกาลใช่ไหม?"

"อืม" หานซานตอบ พร้อมบอกว่า "อีกประมาณหนึ่งเดือนก็จะเก็บเกี่ยวได้แล้ว"

"เดี๋ยวนี้เก็บเกี่ยวด้วยเครื่องจักรหมดแล้วใช่ไหม?"

"อืม"

ซ่งซีถูมือด้วยความคาดหวัง เธอถามหานซานว่า "ตอนนี้ที่บ้านคุณตามีผลไม้อะไรสุกให้เก็บบ้างคะ?"

"ตอนนี้ก็มีลูกฮอว์ธอร์น เกาลัด และพุทรา ใกล้จะเก็บได้หมดแล้ว"

ซ่งซีพับแขนเสื้อขึ้น "งั้นฉันจะไปเก็บเกาลัดมาให้คุณทำไก่ย่างเกาลัดนะ"

"ได้สิ"

รถเลี้ยวเข้ามุมหนึ่งก่อนจะขับขึ้นถนนลาดยาง หานซานบอกซ่งซีว่า "อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว บ้านที่อยู่ในป่าเนี่ยแหละ"

ซ่งซีเงยหน้าขึ้นมองตามที่หานซานชี้ เธอเห็นบ้านวิลล่าที่ตั้งอยู่กลางป่าบนเนินเขา ตัววิลล่าสร้างด้วยกระเบื้องสีแดงและเหลือง ดูสง่างามและลึกลับ ซึ่งแตกต่างจากที่ซ่งซีจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง

"มันคือวิลล่ากลางป่าจริง ๆ ฉันนึกว่าบ้านคุณตาจะเป็นแค่บ้านธรรมดาในชนบท"

หานซานบอกว่า "บ้านหลังนี้คุณยายเป็นคนออกแบบเองตอนที่ยังมีชีวิตอยู่"

"นี่คงเป็นวิลล่าที่หรูหราที่สุดในรัศมีสิบไมล์แน่ ๆ"

หานซานหัวเราะ "ก็แหงล่ะ นี่มันบ้านเกิดของคนที่รวยที่สุดนี่นา"

ซ่งซีนึกว่าพอมาถึงบ้านคุณตา เธอจะได้รับการต้อนรับอยายงดีจากชาวบ้าน แต่พอถึงบ้านเธอกลับพบว่าไม่มีใครอยู่ในระยะกิโลเมตรเลย

บ้านของชาวบ้านส่วนใหญ่ตั้งอยู่ตามถนน แต่บ้านของหานอาอวี่ตั้งอยู่บนเนินเขา มีกำแพงล้อมรอบกว่า 300 เมตร ภายในมีการวางแผนพื้นที่เป็นสวน สนามกีฬา สระว่ายน้ำ สนามเด็กเล่น และแปลงผัก

ที่ประตูทางเข้าบ้าน มีป้ายโลหะสีดำเขียนว่า "คฤหาสน์ตระกูลหาน"

ด้วยบรรยากาศที่โอ่อ่าแบบนี้ ใครจะกล้าเข้ามาเยี่ยมง่าย ๆ?

ไม่เพียงแต่หานอาอวี่ที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ยังมีจงปู๋ฮุ่ย ผู้ดูแลบ้าน และเจ้าหน้าที่สองคนที่รับหน้าที่ปกป้องความปลอดภัยของคุณตาด้วย เมื่อเห็นว่าหานซานกลับมา ชายวัยกลางคนชื่อหลินชงอันเปิดประตูออกมายืนทำความเคารพหานซานแบบทหาร

หานซานลงจากรถและทำความเคารพตอบ

"ซานซาน ไม่เจอกันนานเลยนะ นี่พาภรรยามาเยี่ยมคุณตาเหรอ?" หลินชงอันมองซ่งซีด้วยแววตาเป็นประกาย จงปู๋ฮุ่ยไม่ได้พูดเกินจริงเลย ภรรยาของซานซานสวยมากจริง ๆ

หานซานพูดอย่างช่วยไม่ได้ "ลุงหลิน ผมอายุเกินสามสิบแล้วนะ อยายเรียกผมว่าซานซานเลย"

แต่หลินชงอันตอบกลับว่า "สามสิบแล้วยังไงล่ะ? ฉันแก่กว่านายสิบปีเสมอ ยังไงนายก็เป็นเด็กในสายตาฉันอยู่ดี"

หานซานเลิกเถียงและยอมรับแต่โดยดี