บทที่ 53: หน่วยสอดแนมโครงกระดูก
ฟาง ฮ่าวเปิด หนังสือของลอร์ด ขึ้นอีกครั้ง
เพื่อจัดหาอุปกรณ์สำหรับทหารม้าโครงกระดูก
หลังจากผ่านการต่อสู้มาหลายครั้ง
เขาก็เริ่มเห็นความสำคัญของอาวุธและชุดเกราะมากขึ้น
คุณภาพของอุปกรณ์นั้นส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงทิศทางการต่อสู้ได้อย่างชัดเจน
เขาพลิกไปที่หน้าเกี่ยวกับการผลิตในหนังสือ และเลือกใช้แบบแปลนที่เพิ่งได้มาใหม่ทันที
[ดาบคมเดียว (ระดับเขียว): ไม้ 5 ชิ้น, เหล็ก 10 ชิ้น, หนัง 3 ชิ้น]
ดาบคมเดียวเป็นอุปกรณ์ระดับเขียว ซึ่งเป็นแบบแปลนอาวุธระดับเขียวชิ้นที่สองที่ฟาง ฮ่าวมี
แบบแปลนแรกที่เขาเคยได้คือขวาน ซึ่งมาจากการทำสัญญากับทอเรนระดับทองแดง
พอนึกถึงเรื่องนี้ เขาก็นึกถึงคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับทอเรนระดับทองแดง
ฟาง ฮ่าวสัญญาว่าจะส่งมอบขวานจำนวน 3,000 เล่มให้กับทอเรนภายในสามวัน และวันนี้ก็เป็นวันที่สองแล้ว
พรุ่งนี้จะครบกำหนดตามสัญญา เขาจึงควรเริ่มเตรียมการจัดส่งสินค้า
เขาตั้งการผลิตดาบคมเดียวไว้ที่จำนวน 10 เล่ม จากนั้นก็เลือกผลิต
[ทักษะขยายผล 100 เท่าทำงาน ได้รับดาบคมเดียวจำนวน 1,010 เล่ม]
ฟาง ฮ่าวเพิ่งเกณฑ์ทหารม้าโครงกระดูกไปเพียงร้อยนาย
ขณะที่ใน สนามแปรกายโครงกระดูก นั้นกำลังค่อยๆ แปรร่างหมาป่าขี่ม้าจำนวนหนึ่งเป็นโครงกระดูก
ทำให้ทุกนายตกอยู่ภายใต้คำสั่งของเขา
ทหารที่เหลือยังอยู่ในระหว่างการแปรสภาพ
หลังจากผลิตดาบเสร็จแล้ว เขาจึงเริ่มผลิตอานม้าต่อไป
[อานม้าหนัง: เหล็ก 2 ชิ้น, หนัง 5 ชิ้น]
จำนวนที่ผลิต 10 อัน
[ทักษะขยายผล 100 เท่าทำงาน ได้รับอานม้าหนังจำนวน 1,010 อัน]
[อานม้าหนัง (ระดับขาว)]
[ประเภท: อานม้า]
[คุณสมบัติ: เพิ่มความมั่นคง +2%, ความเร็วม้า +5%]
(คำอธิบาย: อานม้าคุณภาพต่ำที่ทำจากหนังธรรมดา)
เมื่ออุปกรณ์ทั้งหมดถูกติดตั้งให้กับหน่วยทหารม้าโครงกระดูก
เอียร่าก็เดินเข้ามาจากด้านหลังแล้วส่งเสียงเรียก
“นายท่าน ได้เวลาอาหารแล้วค่ะ”
“อืม” ฟาง ฮ่าวตอบรับพร้อมหันหลังกลับไป เขารู้สึกหิวพอดี
เขาสั่งให้ทหารม้าทั้งหมดอยู่ประจำการที่หน้าประตู
จากนั้นจึงเดินกลับไปยังบ้านลอร์ดเพื่อทานอาหาร
ระหว่างทาง เขาบังเอิญเห็นเนลสัน
ฮีโร่ที่เพิ่งคัดสรรมาเมื่อวานนี้ กำลังอยู่ที่พิพิธภัณฑ์อวัยวะ
“เนลสัน เอียร่าเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว มาร่วมทานด้วยกันไหม?” ฟาง ฮ่าวถาม
“ขอบคุณนายท่าน แต่ข้าไม่จำเป็นต้องกิน” เนลสันตอบ
ด้วยความเป็นอันเดด เขาไม่จำเป็นต้องการอาหาร
“เข้าใจแล้ว งั้นท่านสำรวจรอบๆ ดินแดนตามสบายได้เลย” ฟาง ฮ่าวยิ้มให้
เนลสันพยักหน้าเล็กน้อย และไม่ได้ปฏิเสธ
เมื่อถึงโต๊ะอาหาร เอียร่าจัดเตรียมอาหารไว้เรียบร้อย
และยังรินน้ำใส่ถ้วยให้พร้อม แสดงถึงความใส่ใจของเธอ
“มากินด้วยกันสิ” ฟาง ฮ่าวเอ่ยเชิญขณะที่นั่งลง
คราวนี้เอียร่าไม่ปฏิเสธ เธอนั่งทานอย่างว่าง่าย
หลังจากอยู่ร่วมกันมาได้สองวัน เอียร่าก็เริ่มคุ้นเคยกับฟาง ฮ่าว และชีวิตในดินแดนแห่งนี้มากขึ้น
เธอเริ่มยอมรับสถานการณ์ปัจจุบันโดยไม่รู้สึกประหม่าเหมือนก่อน
ฟาง ฮ่าวเปิดหนังสือของลอร์ดในขณะที่กำลังกินอาหาร และตรวจสอบในช่องสนทนา
“บ้าเอ๊ย! เนื้อในคลังของข้าถูกขโมยไปเกือบสามร้อยหน่วย ข้าจะคลั่งแล้ว!”
“เมื่อคืน ดินแดนของข้าถูกสัตว์ป่าบุก โชคดีที่พวกมันไม่ได้โจมตีคน แต่ชาวบ้านรวมทั้งข้าเองแทบไม่ได้หลับเพราะกลัว”
“ตั้งแต่โล่ป้องกันหายไป พื้นที่ของพวกเราก็ไม่ต่างจากป่าเลย อย่าเก็บอาหารไว้ในคลังเลย เอามาเก็บในบ้านลอร์ดดีกว่า”
“อีกอย่าง อย่าจุดไฟตอนกลางคืน”
บทสนทนากลุ่มเต็มไปด้วยความกังวล
การหายไปของโล่ป้องกันทำให้ดินแดนที่ไม่มีรั้วกำแพงเผชิญกับการรุกรานของสัตว์ป่าและสิ่งมีชีวิตแปลกๆ
สถานการณ์นี้สร้างความหวาดกลัวไม่น้อย เพราะไม่มีใครรู้ว่ากลางดึกอาจมีอันตรายอะไรเข้ามาทำร้ายในยามหลับ
“สัตว์ที่บุกมาในตอนกลางคืนน่าจะเป็นสัตว์ป่าส่วนใหญ่ ถ้าสร้างกำแพงก็ป้องกันได้ถึง 90% แล้วล่ะ”
“เจ้าพูดเล่นหรือเปล่า ถ้าข้ามีแบบแปลนกำแพง ข้าคงไม่ต้องเสียอาหาร!”
“จริง ข้าเดาว่าประมาณ 80% ของคนที่นี่ไม่มีแบบแปลนกำแพงกันหรอก ต่อให้มี วัสดุก็คงไม่พอ”
“ข้าเองก็ไม่มีแบบแปลนกำแพง แต่ให้ชาวบ้านเอาท่อนไม้มาล้อมอาคารหลักไว้ก่อน ก็พอช่วยได้ เจ้าควรลองทำตามดูนะ”
“ฟังดูดี เดี๋ยวข้าจะให้ชาวบ้านไปตัดไม้มาทำรั้วล้อมบ้านกับคลังเก็บของ”
“ข้าจะลองทำบ้าง มันอันตรายเกินไปจริงๆ”
“ฟาง ฮ่าว ข้าขอซื้อขวานเหล็กหน่อย!”
“เฮ้! ข้าเองก็อยากซื้อขวานเหล็กเหมือนกัน”
“อย่าแย่งนะ ข้าบอกก่อน!”
ฟาง ฮ่าวชะงักไปครู่หนึ่งขณะกำลังกินอาหาร
นี่ทำไมทุกครั้งที่เขาเปิดช่องสนทนา เรื่องราวมักจะมาเกี่ยวกับเขาเสมอเลยนะ?
แต่พอคิดอีกที มันก็สมเหตุสมผลอยู่ เพราะเมื่อการท้าทายบังคับสิ้นสุดลง
ลอร์ดที่เหลือรอดต่างก็ต้องการพัฒนาให้ดินแดนแข็งแกร่งขึ้น
พวกเขาต่างต้องการอุปกรณ์และทรัพยากรเพิ่มขึ้น
ขวานเหล็กจึงเป็นที่ต้องการอย่างยิ่งในการตัดไม้ทำรั้วล้อมบ้าน
ฟาง ฮ่าวทานอาหารจนเกือบอิ่มแล้วก็เอ่ยขึ้น
“เอียร่า กินช้าๆ นะ อย่าให้เหลือ” เขายืนขึ้นและกล่าวเตือนเธออย่างอ่อนโยน
เอียร่าพยักหน้ารับ แต่ก็แอบสงสัยว่าทำไมนายท่านถึงดูยุ่งอยู่ตลอดเวลา
ฟาง ฮ่าวเดินไปยังอีกมุมของห้องแล้วเริ่มผลิตขวานเหล็ก 1,010 เล่มสำหรับขายทันที
เมื่อขวานเหล็กทั้งหมดถูกนำขึ้นขายในตลาด ช่องสนทนาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นทันที
“พี่ใหญ่ต้องดูพวกเราคุยกันอยู่แน่ๆ!”
“นี่ฟาง ฮ่าวมีอาการย้ำคิดย้ำทำหรือเปล่า ทำไมทุกครั้งต้อง 101 หรือ 1010 มีความหมายอะไรหรือเปล่า?”
“รีบซื้อเร็ว เดี๋ยวจะหมดแล้ว!”
“แหม! แย่งกันหนักไปไหม แค่ขวานก็ถึงกับแย่งกันแล้วเหรอ?”
ในภูมิภาคนี้ ฟาง ฮ่าวไม่ใช่คนเดียวที่มีแบบแปลนขวานเหล็ก
แต่มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่สามารถขายได้จำนวนมากขนาดนี้
เพราะผลจากทักษะขยายผล 100 เท่าทำให้เขาได้เปรียบอย่างที่ไม่มีใครเทียบได้
ในเวลาไม่กี่นาที ขวานทั้งหมดก็ขายหมดเกลี้ยง
แม้ว่าเขาจะได้ทรัพยากรเหล็กกลับมามากมาย แต่ก็ไม่ได้แบบแปลนอะไรใหม่ กลับได้เป็นวัสดุหายากแทน
ดูเหมือนว่าหลังจากการต่อสู้เมื่อวาน ลอร์ดส่วนใหญ่ยังไม่ได้ออกสำรวจเพื่อหาแบบแปลนเพิ่มเติม
เหตุผลที่ฟาง ฮ่าวเลือกขายสินค้าตามความต้องการในช่องสนทนานั้นเรียบง่าย
อย่างแรกคือ ทุกคนอยู่ร่วมกันในภูมิภาค เขาไม่อยากเห็นใครเดือดร้อน
ประการที่สอง เขาต้องการให้ลอร์ดคนอื่นๆ มีศักยภาพที่แข็งแกร่งขึ้น
เพราะปัจจุบันฟาง ฮ่าวมีทรัพยากรเพียงพอสำหรับการผลิต
แต่กลับมีลอร์ดไม่มากนักที่สามารถนำสิ่งของมีมูลค่ามาแลกเปลี่ยนกับเขาได้
เรียกได้ว่าลอร์ดคนอื่นๆ ยังยากจนเกินไป
หากพวกเขามั่งคั่งขึ้น เขาก็จะมีโอกาสแลกเปลี่ยนวัสดุหายากและแบบแปลนใหม่ๆ ได้
หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ ฟาง ฮ่าวก็กลับไปที่ห้องพัก
เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ก่อนจะเริ่มใช้งาน เข้าควบคุมร่าง
ทันใดนั้น ฟาง ฮ่าวพบว่าตัวเองนั่งอยู่บนหลังม้ากระดูก มือสีขาวโพลนจับสายบังเหียนไว้แน่น
[เข้าควบคุมร่าง: หน่วยสอดแนมโครงกระดูก, ความเข้ากันได้ 50%]
แม้ว่าความเข้ากันจะไม่สูงมากนัก แต่ก็ไม่เป็นปัญหา
ฟาง ฮ่าวไม่ได้ตั้งใจใช้ เข้าควบคุมร่าง เป็นเวลานานนัก
จึงไม่ส่งผลให้เกิดความเหนื่อยล้าทางจิตใจ
“หน่วยสอดแนมทั้งหมดตามข้ามา!”
ฟาง ฮ่าวดึงสายบังเหียนและทหารม้าโครงกระดูกขยับตัวขึ้นยืน ก่อนจะพุ่งตัวออกไปทันที
เหล่าทหารสอดแนมโครงกระดูกทุกนาย ต่างพุ่งตามคำสั่งของฟาง ฮ่าวไปทางทิศใต้
