บทที่ 239 ส่งเสบียง

ถึงช่วงเย็น โจวอี้หมินได้เรียกตัวหลัวไป่ต้าวและหลี่โหยวเต๋อมาพบที่บ้านของเขา

หลัวไป่ต้าวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะปกติแล้วการแจ้งงานมักเป็นการติดต่อแบบรายบุคคล แต่ครั้งนี้กลับเรียกทั้งสองคนพร้อมกัน ซึ่งทำให้เขาคิดว่าอาจจะมีเรื่องสำคัญให้ช่วยเหลือ แต่ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็ควรไปดูให้ชัดเจนก่อน

เมื่อทั้งสองคนมาถึงบ้านของโจวอี้หมิน พวกเขาเห็นว่ามีข้าวโพดวางอยู่บนพื้นประมาณสองถึงสามร้อยจิน (150-200 กิโลกรัม)

สำหรับหลี่โหยวเต๋อและหลัวไป่ต้าว สถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อีกแล้ว เพราะพวกเขาเจอเหตุการณ์ในลักษณะนี้มาหลายครั้งจนชินชาไปแล้ว ไม่เพียงแต่ข้าวหยาบที่วางอยู่ตรงหน้า แต่ก่อนหน้านี้พวกเขายังเคยเห็นเนื้อสัตว์หนักกว่าร้อยจินด้วยซ้ำ ของพวกนี้จึงถือว่าเป็นเรื่องเล็กสำหรับพวกเขา

โจวอี้หมินพูดขึ้นว่า

“พวกนายสองคนช่วยเอาของพวกนี้ไปส่งให้ที่บ้านเลขที่ 85 เขตตงเจียวหมินส่งถึงสวี่เซี่ยงเป่ย  แค่บอกเขาว่าโจวอี้หมินส่งเสบียงมาให้ เขาจะเข้าใจเอง แต่ช่วยทำตัวให้ดีหน่อยนะ”

โจวอี้หมินย้ำคำพูดเพื่อแสดงความกังวล เพราะเขากลัวว่าหากทั้งสองคนแสดงท่าทีไม่เหมาะสม อาจทำให้เกิดความเข้าใจผิดระหว่างเขากับสวี่เซี่ยงเป่ย และนั่นจะไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน!

เขารู้ว่าคนที่จะเป็นวิศวกรได้ไม่ใช่คนธรรมดา และสวี่เซี่ยงเป่ยที่ยังอายุน้อยถือว่าเป็นคนที่มีอนาคตไกลมาก โจวอี้หมินไม่อยากให้เกิดความขัดแย้งระหว่างเขากับอีกฝ่าย เว้นแต่ว่าจะเป็นสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ

หลี่โหยวเต๋อและหลัวไป่ต้าวรีบรับปากทันที

จากนั้นหลัวไป่ต้าวถามด้วยความสงสัยว่า

“อี้หมิน เราทำงานให้นาย นายก็วางใจได้อยู่แล้ว! แต่ครั้งนี้นายยังย้ำเป็นพิเศษ คนคนนี้น่าจะมีฐานะไม่ธรรมดาใช่ไหม?”

หลัวไป่ต้าวรู้ดีว่า หากมีคนที่ทำให้โจวอี้หมินต้องย้ำเป็นพิเศษ จำนวนคนเหล่านั้นสามารถนับนิ้วได้ไม่เกินห้าคนแน่นอน

โจวอี้หมินอธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

“ฐานะของเขาไม่ธรรมดาจริงๆ เขาเป็นวิศวกรคนหนึ่ง”

หลัวไป่ต้าวได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับฐานะของสวี่เซี่ยงเป่ย เพราะเขาเคยได้ยินเสมอว่าวิศวกรนั้นเป็นอาชีพที่เก่ง มีรายได้สูง แต่ตลอดชีวิตของเขายังไม่เคยได้พบวิศวกรตัวจริงเลย

ในความเป็นจริง แม้ว่าพวกเขาจะเคยพบเจอวิศวกรมาแล้ว แต่ก็ไม่รู้จัก เช่น พ่อของโจวอี้หมินเอง

หลี่โหยวเต๋อคิดในใจว่า โชคดีที่บ้านของสวี่เซี่ยงเป่ยไม่ได้อยู่ไกลมากนัก เพราะการแบกข้าวโพดหนักขนาดนี้ไปส่งคงจะลำบากไม่น้อย

หลัวไป่ต้าวที่ไม่อยากเหนื่อยเกินไป จึงพูดขึ้นว่า

“อี้หมิน นายให้เรายืมจักรยานของนายได้ไหม?”

ถ้ามีจักรยาน พวกเขาก็สามารถขนของทั้งหมดในครั้งเดียวได้ ไม่ต้องแบกทีละกระสอบให้ลำบาก

ในใจของหลัวไป่ต้าว เขาอิจฉาคนที่มีจักรยานเป็นอย่างมาก แม้จะมีเงินหรือคูปองพิเศษ แต่จักรยานก็ยังเป็นของที่ซื้อหาไม่ได้ง่าย ๆ มันทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ

โจวอี้หมินตอบทันที

“เอาไปได้เลย”

พูดจบ เขาก็ส่งกุญแจจักรยานให้กับพวกเขา

โจวอี้หมินครุ่นคิดว่า คงต้องหาทางจัดหาจักรยานให้หลัวไป่ต้าวกับหลี่โหยวเต๋อสักคนละคัน เพราะบางครั้งการส่งของแบบนี้ด้วยจักรยานของเขาเองก็ไม่สะดวก หากเขาต้องใช้เองในเวลาอื่น

แต่การจะได้มาซึ่งคูปองจักรยานนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มิฉะนั้นราคาบนตลาดมืดก็คงจะไม่แพงขนาดนี้

หลัวไป่ต้าวรับกุญแจมา แล้วเริ่มขนข้าวโพดทั้งหมดขึ้นไปที่เบาะหลังของจักรยาน ขณะที่หลี่โหยวเต๋อก็ช่วยขนของด้วย ทั้งสองคนช่วยกันจนข้าวโพดทั้งหมดถูกขนขึ้นไปบนจักรยาน และใช้เชือกมัดไว้ให้แน่นหนา

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว พวกเขาก็เริ่มออกเดินทาง หลัวไป่ต้าวปั่นจักรยาน ส่วนหลี่โหยวเต๋อคอยเดินตามหลังเพื่อดูว่าข้าวโพดจะหล่นหรือไม่

หลังจากใช้เวลาประมาณสิบนาที ทั้งสองก็มาถึงเขตตงเจียวหมินบ้านเลขที่ 85 แต่เพื่อความปลอดภัย พวกเขาไม่ได้ขนเสบียงเข้าไปในบ้านทันที

หลี่โหยวเต๋อเดินไปสำรวจสถานการณ์ก่อน เขาพบว่าประตูใหญ่ของสี่ห้องคฤหาสน์ถูกปิดอยู่ จึงเคาะประตูเรียก

ไม่นานนัก ประตูก็ถูกเปิดออกโดยชายหนุ่มคนหนึ่ง เขามองหน้าหลี่โหยวเต๋ออย่างสงสัย เพราะเขาไม่รู้จักชายคนนี้ จึงถามว่า

“คุณมาหาใคร?”

เนื่องจากสี่ห้องคฤหาสน์หลังนี้ไม่ได้มีแค่ครอบครัวเดียวอาศัยอยู่ แต่ยังมีครอบครัวอื่นๆอีกสี่ถึงห้าครอบครัว ดังนั้นเขาคิดว่าชายคนนี้อาจจะมาหาคนอื่น

หลี่โหยวเต๋อตอบว่า

“ผมมาหาสวี่เซี่ยงเป่ย ไม่ทราบว่าคุณช่วยแจ้งเขาให้หน่อยได้ไหม?”

สวี่เซี่ยงเป่ยรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เพราะเขาไม่รู้จักชายคนนี้เลย แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดของโจวอี้หมินขึ้นมา จึงถามกลับไปว่า

“ฉันเองคือสวี่เซี่ยงเป่ย โจวอี้หมินเป็นคนบอกให้คุณมาส่งเสบียงใช่ไหม?”

หลี่โหยวเต๋อตอบกลับอย่างมั่นใจ

“ใช่เลย โจวอี้หมินเป็นคนบอกให้พวกเรามาส่งเสบียงนี้”

ในใจของหลี่โหยวเต๋อเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนที่เขากำลังมองหาอยู่ตรงหน้าจะเป็นวิศวกร และยังอายุน้อยขนาดนี้ จึงไม่แปลกใจเลยที่โจวอี้หมินย้ำกับพวกเขาให้แสดงท่าทีที่ดี

หลี่โหยวเต๋อเป่าปากเป็นสัญญาณ ซึ่งเป็นวิธีการสื่อสารระหว่างเขากับหลัวไป่ต้าว สัญญาณนี้หมายความว่าสถานการณ์ปลอดภัยและอีกฝ่ายสามารถออกมาได้

ด้วยความที่ทั้งสองคนมีประสบการณ์ในตลาดมืด พวกเขาจึงระมัดระวังตัวอยู่เสมอ เพราะหากถูกจับได้หรือโดนคนอื่นจ้องเล่นงานจะเป็นเรื่องยุ่งยาก

เมื่อหลัวไป่ต้าวได้ยินสัญญาณ ก็เข็นจักรยานที่บรรทุกเสบียงออกมาจากที่ซ่อน

สวี่เซี่ยงเป่ยมองไปที่จักรยานซึ่งมีข้าวโพดจำนวนมากวางอยู่ที่เบาะหลัง ก็อดคิดไม่ได้ว่า โจวอี้หมินคงมีความสามารถมากกว่าที่เขาคิดไว้ การจัดหาเสบียงจำนวนมากขนาดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย

จากนั้นทั้งสามคนช่วยกันยกจักรยานขึ้น เพราะประตูใหญ่ของสี่ห้องคฤหาสน์ มีธรณีประตูสูง หากไม่ยกจักรยานขึ้นก็ไม่สามารถนำเข้าไปได้

ถ้าเป็นปกติที่จักรยานไม่มีอะไรบรรทุกอยู่ แค่คนเดียวก็สามารถยกเข้าไปได้อย่างง่ายดาย แต่ครั้งนี้จักรยานบรรทุกข้าวโพดหนักสองถึงสามร้อยจิน (150-200 กิโลกรัม) จึงเป็นงานที่ลำบากมาก

สวี่เซี่ยงเป่ยรู้ตัวว่าแรงของเขาไม่มาก จึงช่วยเพียงเล็กน้อย เช่น ช่วยพยุงจักรยานเท่านั้น

ในที่สุดสวี่เซี่ยงเป่ยก็ช่วยยกด้านหน้าของจักรยาน ขณะที่หลี่โหยวเต๋อและหลัวไป่ต้าวช่วยยกด้านหลัง

โชคดีที่ทั้งหลี่โหยวเต๋อและหลัวไป่ต้าวมีประสบการณ์ยกของหนักอยู่บ่อยๆ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงยกจักรยานที่บรรทุกเสบียงหนักขนาดนี้ไม่ไหวแน่

เมื่อจักรยานถูกยกเข้าไปในประตูใหญ่ของสี่ห้องคฤหาสน์ได้สำเร็จ สวี่เซี่ยงเป่ยก็เดินนำทางพาพวกเขาไปยังบ้านของเขา ซึ่งใช้เวลาไม่ถึงนาที

สวี่เซี่ยงเป่ยพูดขึ้นว่า

“ช่วยยกของพวกนี้เข้าไปในบ้านให้หน่อย”

ในขณะที่กำลังจะเริ่มย้ายของ สวี่เหล่าไท่ แม่ของสวี่เซี่ยงเป่ย และภรรยาของเขา กงจิ้งอวิ๋น เดินออกมาพอดี

เมื่อสวี่เหล่าไท่เห็นข้าวของมากมายที่ถูกขนเข้ามาในบ้าน ก็ดูเป็นกังวลว่าอาจมีเรื่องไม่เหมาะสมเกิดขึ้น จึงถามว่า

“เซี่ยงเป่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

สวี่เซี่ยงเป่ยที่ตอนแรกมัวแต่คุยโอ้อวดเรื่องเนื้อที่เขาหามาได้ จนลืมบอกครอบครัวเกี่ยวกับเรื่องที่เขาช่วยขายข้าวให้จงเฟยอิง จึงรีบอธิบายว่า

“แม่ ไม่ต้องกังวลไป ของพวกนี้เป็นข้าวที่ฉันช่วยซื้อให้จงเฟยอิง”

เมื่อสวี่เหล่าไท่ได้ฟังคำอธิบาย เธอก็รู้สึกโล่งใจ เพียงแค่ลูกชายไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายก็พอ

หลี่โหยวเต๋อและหลัวไป่ต้าวช่วยกันขนข้าวโพดทั้งหมดสามร้อยจิน (150-200 กิโลกรัม) เข้าไปในบ้านของสวี่เซี่ยงเป่ย ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็จัดการเสร็จเรียบร้อย

เมื่อเสร็จงาน ทั้งสองคนเตรียมตัวจะกลับ แต่ในตอนนั้น สวี่เซี่ยงเป่ยเรียกพวกเขาไว้แล้วพูดว่า

“สองท่านที่มาตอนดึกขนาดนี้ก็เพื่อส่งของให้ ต้องขอบคุณมากจริงๆ นี่ครับ เอาบุหรี่ไปสูบสักซอง”

พูดจบ เขาหยิบซองบุหรี่ต้าเฉียนเหมินออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้

หลี่โหยวเต๋อคิดจะปฏิเสธ แต่หลัวไป่ต้าวรับซองบุหรี่มาโดยไม่ลังเล พร้อมกับพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากนะ พวกเรายังมีงานอื่นต้องไปทำ ขอตัวก่อน”

พูดจบ หลัวไป่ต้าวก็ลากหลี่โหยวเต๋อออกไปทันที

สวี่เซี่ยงเป่ยมองตามหลังหลัวไป่ต้าว รู้สึกว่าชายคนนี้ดูน่าสนใจ และเขาก็ไม่ชอบติดค้างน้ำใจใครโดยไม่มีเหตุผล

หลังจากออกมาจากเขตตงเจียวหมิน บ้านเลขที่ 85 แล้ว

หลี่โหยวเต๋อก็อดไม่ได้ที่จะถามหลัวไป่ต้าวว่า

“หลัวไป่ต้าว ทำไมนายถึงรับซองบุหรี่นั่นล่ะ? อี้หมินย้ำกับเราว่าต้องทำตัวให้ดี แต่นายรับของคนอื่นแบบนี้ มันไม่ใช่หรือ?”

หลัวไป่ต้าวอธิบายอย่างใจเย็นว่า

“นายยังซื่อเกินไป ถ้าเราไม่รับ เขาอาจคิดว่าเราต้องการอะไรบางอย่างมากกว่านี้ แล้วถ้าสวี่เซี่ยงเป่ยคิดว่าเราเป็นคนโลภมาก จะไม่ยิ่งแย่กว่าเดิมเหรอ?”

หลังจากที่หลี่โหยวเต๋อได้ฟังคำอธิบายของหลัวไป่ต้าว เขาก็เข้าใจเหตุผลของเพื่อนในทันที

(จบบท)