บทที่ 116: พันธมิตรการค้า - ตาแห่งท้องฟ้า
[แบบแปลนสบู่ส้มเย็นเยือก (เขียว)] ราคา: 10 เหรียญวอร์ไฟร์
[แบบแปลนดินปืน (เขียว)] ราคา: 25 เหรียญวอร์ไฟร์
[แบบแปลนก่อสร้างโรงโม่ชั้นดี (น้ำเงิน)] ราคา: 30 เหรียญวอร์ไฟร์
[สัญญาฮีโร่ขั้นสูง (ม่วง)] ราคา: 320 เหรียญวอร์ไฟร์
[ขวดเก็บอวัยวะ (เขียว)] ราคา: 50 เหรียญวอร์ไฟร์
ดูเหมือนว่า คุณภาพของแบบแปลนบนชั้นวางสินค้าจะพัฒนาขึ้นตามระดับอาณาเขต
ก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่เป็นสีขาว มีเขียวเพียงหนึ่งหรือสองชิ้น ตอนนี้ทั้งหมดเป็นสีเขียวและน้ำเงิน และยังมีแบบแปลนสีม่วงด้วย
"ข้าจะซื้อทั้งหมด" ฟาง ฮ่าวหยิบเหรียญวอร์ไฟร์ 435 เหรียญออกมาและมอบให้พ่อค้ากระดูก
"ขอบคุณสำหรับความใจกว้างของท่าน" พ่อค้ากระดูกรับเงินมา จากนั้นนำแบบแปลนทั้งหมดลงจากชั้นวางและส่งให้ฟาง ฮ่าว
ฟาง ฮ่าวรับแบบแปลนและบันทึกลงใน หนังสือลอร์ด
หลังจากขายสินค้าเสร็จ พ่อค้ากระดูกเตรียมตัวจะออกเดินทาง
"คุณรูเออร์ หากท่านยังไม่รีบ ท่านจะนั่งพูดคุยกันก่อนดีไหม?" ฟาง ฮ่าวเอ่ยขึ้น
พ่อค้ากระดูกหยุดนิ่ง มองฟาง ฮ่าวด้วยความสงสัย จากนั้นจึงตอบว่า "ข้าไม่ได้รีบ มีอะไรที่ท่านอยากพูดคุยล่ะ?"
ทั้งสองนั่งลงบนม้านั่งหินใกล้ ๆ
"ข้าจำได้ว่าคุณรูเออร์เคยบอกไว้ว่า เมื่อคฤหาสน์ของลอร์ดถึงระดับหอคัมภีร์ลอร์ด เราสามารถเริ่มขายสินค้าออกไปยังโลกภายนอกได้
ตอนนี้คฤหาสน์ของข้าได้อัปเกรดถึงระดับหอคัมภีร์ลอร์ดแล้ว ข้าต้องทำอย่างไรต่อไป?" ฟาง ฮ่าวเข้าสู่ประเด็นทันที
เขาจำได้อย่างชัดเจนว่ารูเออร์เคยบอกว่าสามารถขายสินค้าออกไปได้ผ่านตลาด
แต่ตอนนี้ที่คฤหาสน์ของเขาถึงระดับหอคัมภีร์ลอร์ด เขากลับไม่รู้ว่าจะดำเนินการต่อไปอย่างไร
"อ้อ นี่เองสินะ ที่ทำให้ท่านมีปัญหา" รูเออร์เข้าใจทันทีว่าฟาง ฮ่าวต้องการคำแนะนำ
และยังรับรู้ได้ว่าภายในเวลาเพียงสัปดาห์เดียว อาณาเขตแห่งนี้ได้พัฒนาไปถึงระดับหอคัมภีร์ลอร์ดแล้ว
ความเร็วในการพัฒนานี้ทำให้รูเออร์ ผู้ซึ่งเดินทางไปทุกที่ยังรู้สึกทึ่ง
"ใช่ คุณรูเออร์พอจะทราบวิธีการหรือไม่?"
"หากท่านต้องการขายสินค้าผ่านตลาดไปยังกลุ่มต่าง ๆ ท่านต้องได้รับการอนุมัติจากพันธมิตรการค้า - ตาแห่งท้องฟ้า และเข้าร่วมเป็นสมาชิกเพื่อขายสินค้า" รูเออร์อธิบาย
ฟาง ฮ่าวขมวดคิ้ว รู้สึกสงสัยเกี่ยวกับพันธมิตรการค้า - ตาแห่งท้องฟ้านี้
"แล้วข้าต้องทำอย่างไรถึงจะเข้าร่วมพันธมิตรนี้ได้?"
รูเออร์กล่าวต่อ "การได้รับการยอมรับจากพันธมิตรการค้า - ตาแห่งท้องฟ้าไม่ใช่เรื่องง่าย กลุ่มที่มีอิทธิพลแข็งแกร่งในแต่ละภูมิภาคเท่านั้นที่มีสิทธิ์เข้าร่วม และนอกจากความแข็งแกร่งกับอิทธิพลแล้ว ยังต้องได้รับการรับรองและแนะนำจากสมาชิกเก่าด้วย"
ฟาง ฮ่าวลูบคาง รู้สึกว่าเงื่อนไขนี้คล้ายกับการประมูลสำหรับบริษัทใหญ่
"คุณรูเออร์ มีวิธีใดที่จะได้รับการแนะนำไหม?"
"ฮ่า ๆ ท่านช่างตรงประเด็นเสียจริง หากท่านต้องการคำแนะนำ ข้าสามารถกล่าวถึงเรื่องนี้กับลอร์ดโอดิสและดูว่าจะเป็นอย่างไร" รูเออร์หัวเราะด้วยเสียงแหบ ๆ
รูเออร์ไม่ใช่เจ้าของสมาคมพ่อค้ากระดูก เขาเป็นเพียงผู้รับผิดชอบด้านธุรกิจท้องถิ่น
ส่วน ราชากระดูก-โอดิส นั้นเป็นเจ้าของสมาคมและเป็นลอร์ดของดินแดนนี้
"ขอบคุณ คุณรูเออร์ หากสำเร็จ ข้าจะแสดงความขอบคุณด้วยของขวัญพิเศษ" ฟาง ฮ่าวกล่าว
ตามที่ รูเออร์ บอก บนทวีปนี้มีเพียงไม่กี่กองกำลังที่เต็มใจจะติดต่อค้าขายกับเผ่าอันเดด
ดังนั้นโควตาการแนะนำที่อยู่ในมือของ โอดิส มักจะว่างเปล่าเสมอ
ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยอิทธิพลอันสูงส่งของฟาง ฮ่าวในเผ่าอันเดด โอกาสที่เขาจะได้รับการรับรองนี้จึงค่อนข้างสูง
ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่พักหนึ่ง
ฟาง ฮ่าวได้พยายามพูดถึงหัวข้อเกี่ยวกับทวีปนี้และเผ่าอันเดดอย่างแนบเนียน
แต่ รูเออร์ ฉลาดมาก เขาจะพูดถึงบางประเด็นเพียงเล็กน้อยและไม่ลงรายละเอียด หรือแม้แต่หลีกเลี่ยงด้วยประโยคสั้น ๆ
หลังจากสนทนากันสักพัก รูเออร์ บอกให้ฟาง ฮ่าวรอคำตอบ จากนั้นก็ออกจากอาณาเขตผ่านทางวงเวทย์เคลื่อนย้าย
หลังจากส่งพ่อค้ากระดูกออกไปแล้ว
ฟาง ฮ่าวก็กลับไปทำธุระของเขาต่อ
แม้ว่าฮีโร่และสาวใช้ในอาณาเขตจะช่วยแบ่งเบาภาระไปมาก แต่เขาก็ยังยุ่งอยู่ตลอดเวลา
เมื่อทำสิ่งหนึ่งเสร็จ ก็มีอีกสิ่งหนึ่งตามมาเสมอ
เขาเปิด หนังสือลอร์ด เพื่อดูแบบแปลนที่เพิ่งซื้อมา
แบบแปลนสามชิ้นแรกเป็นแบบแปลนการผลิต แต่เขายังขาดวัตถุดิบในการสร้าง
ต่อไปคือแบบแปลนสิ่งก่อสร้าง
[โรงโม่ระดับ 1: ไม้ 1200 หิน 800 เชือก 550 เหล็ก 220 ชิ้นส่วนโลหะ 120 อัญมณีธรรมชาติ 2 เม็ด]
(คำอธิบาย: โรงโม่ชั้นดี เพิ่มผลผลิตการบดเมล็ดพืชขึ้น 10% และเพิ่มความเร็วในการผลิต 5%)
ในทันที สิ่งก่อสร้างปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา
การก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์
แต่ยังไม่มีเมล็ดพืชใด ๆ
ดังนั้นมันจึงไม่ได้รับการอัปเกรด การอัปเกรดจะเกิดขึ้นเมื่อมีเมล็ดพืชสำหรับใช้งานในโรงโม่
หากอัปเกรดตอนนี้คงไม่มีผลอะไรมากนัก
หลังจากวุ่นวายมาทั้งเช้า ตอนนี้ก็เที่ยงวันแล้ว
ทั้งที่เพิ่งทานอาหารเช้าไปไม่นาน เอียร่า ก็เรียกให้ทานมื้อเที่ยงอีกแล้ว
เมื่อเขามาถึงโต๊ะอาหาร อาหารก็เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
ฟาง ฮ่าวนั่งทานอาหารไปพลาง เปิด หนังสือลอร์ด ดูว่าทุกคนในช่องพูดคุยอะไรกันบ้าง
“อากาศดี วันนี้เหมาะกับการล่าสัตว์”
“เจ้าล่าด้วยตัวเองหรือ? ไม่มีทหารหรือยังไง?”
“โธ่ น่าเบื่อจริง ข้าอยากเล่นเกม ดูรายการทีวี คิดถึงสาว ๆ ในฮาร์ดไดรฟ์ข้า”
“เฮ้ เจ้าข้างบน เบื่อหรือ? ข้าคุยกับเจ้าได้นะ ชั่วโมงละ 50 หน่วย ถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะคุยแบบเจอหน้าก็ได้”
“การค้าขายพัฒนาเร็วขนาดนี้แล้วหรือ? มีบริการคุยแบบเสียเงินด้วย?”
“ไม่นะ ข้าสงสัย จำกัดแค่ 10 ข้อความต่อวัน คุยกันชั่วโมงนึงได้ยังไง?”
“ข้าหมายถึง คุยออฟไลน์ แบบปากต่อปาก”
“เวรเอ๊ย คุยแบบนี้ชั่วโมงเดียวก็คงขาดอากาศตาย”
“รับซื้ออัญมณีธรรมชาติ... ให้ราคาสูงสำหรับอัญมณีธรรมชาติ”
ช่องสนทนายังคงเต็มไปด้วยเรื่องสนุก ๆ
การดูทุกคนพูดคุยไม่เพียงช่วยลดความเครียด แต่ยังช่วยให้เรียนรู้คำศัพท์ใหม่ ๆ และความรู้ใหม่ ๆ ได้อีกด้วย
มันทำให้รู้สึกว่าเราอาจล้าหลังยุคสมัยไปมากทีเดียว
ฟาง ฮ่าวมองดูการสนทนา แล้วโพสต์ข้อความซื้อของในช่อง
“รับซื้อเมล็ดพืชทุกชนิด ใครมีโปรดส่งข้อความส่วนตัวมาหาข้า”
เมื่อฟาง ฮ่าวยังไม่พูด ทุกคนก็สนทนากันปกติ
แต่ทันทีที่เขาพูด ช่องสนทนาก็คึกคักราวกับถูกกระตุ้นด้วยยาชูกำลัง
“โว้ว หัวหน้าใหญ่ฟาง ฮ่าวพูดแล้ว!”
“หัวหน้าใหญ่กลับมาแล้ว เขาไม่ได้พูดในกลุ่มมานานเลย”
“พี่ฮ่าว ข้าคือแฟนคนเดียวของท่าน ได้โปรดสนใจข้าด้วย...”
“เดี๋ยวก่อน เจ้าพูดเล่นกันหรือเปล่า? ไม่มีใครสังเกตหรือว่า หัวหน้าใหญ่ฟาง ฮ่าวกำลังซื้อเมล็ดพืช?”
“ตื่นเต้นอะไรกัน? หัวหน้าใหญ่ฟาง ฮ่าวซื้อเมล็ดพืชมาก่อนหน้านี้แล้ว ช่วงนี้เขาอยากปลูกเมล็ดพืช แล้วไงล่ะ? ห้ามปลูกหรือ?”
การสนทนาในช่องกลายเป็นเรื่องร้อนแรง
ข้อความส่วนตัวของฟาง ฮ่าวก็เริ่มล้นทะลักเข้ามาเช่นกัน
“หัวหน้าใหญ่ฟาง ฮ่าว ข้ามีเมล็ดข้าวสาลีบ้าง ท่านต้องการไหม?” ชื่อผู้ส่งข้อความนี้ดูน่าจดจำ หลู ชี
“มีเท่าไหร่?” ฟาง ฮ่าวถามกลับ
“ตะกร้าหนึ่ง ประมาณขนาดของกะละมังหนึ่งใบ” หลู ชี ตอบกลับ
“เยอะขนาดนั้นได้มายังไง? ท่านเจอฟาร์มใกล้ๆ ยังงั้นหรือ? แล้วแบ่งต้นให้ข้าบ้างได้มั้ย?” ฟาง ฮ่าวถามต่อ
“ข้าได้มาจากการแลกเปลี่ยน มีหมู่บ้านนอกอาณาเขตข้า ข้าแลกเมล็ดพืชกับทรัพยากรบางอย่าง” หลู ชี ไม่ปิดบังความจริง
