“ถ้าเราจะเลื่อนโชว์ถัดไปให้มาเร็วขึ้น มันอาจทำให้ลำดับการแสดงทั้งหมดปั่นป่วน ดังนั้นต้องหาคนมาช่วยแสดงแทนในช่วงเวลาที่ว่าง หนิงซวง เธอช่วยขึ้นร้องเพลงอีกสักเพลงได้ไหม?”

อาจารย์ไป๋ เอ่ยถามอย่างคาดหวัง

ที่อาจารย์ไป๋เลือกมาหา ซู หนิงซวง ก็เพราะสองเหตุผล หนึ่งคือความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างพวกเธอ สองคือเสียงร้องของ ซู หนิงซวง ที่น่าประทับใจมาก ช่วงที่เธอแสดงเมื่อครู่กระแสตอบรับจากผู้ชมเองก็ดีมาก

“ร้องอีกเพลง?”

ซู หนิงซวง พึมพำออกมาเล็กน้อย เธอไม่ได้ปฏิเสธ เพราะรู้สึกว่ามันไม่ได้ยากอะไร อย่างไรก็ตามการร้องเพลงใช้เวลาไม่เกินสองสามนาทีเท่านั้น

“ได้คะ อาจารย์ไป๋”

ซู หนิงซวง พยักหน้าตอบรับ

“ขอบคุณมาก หนิงซวง ถ้ามีปัญหาอะไรในมหาวิทยาลัยก็มาหาฉันได้เสมอนะ”

อาจารย์ไป๋กล่าวขอบคุณ ซู หนิงซวง ด้วยรอยยิ้ม

“แต่ว่า... หนูจะร้องเพลงอะไรดีล่ะคะ?”

ซู หนิงซวง ถามขึ้นด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย เพราะเธอไม่ได้เตรียมเพลงสำรองไว้เลย อีกอย่างเรื่องที่เกิดมันก็กะทันหันเกินไปด้วย

“เพลงอะไรดี?”

อาจารย์ไป๋เองก็คิดหนัก ทันใดนั้น สายตาของเธอเหลือบไปเห็น เย่เฉิน ที่ยืนอยู่ข้างๆ ซู หนิงซวง ใบหน้าของอาจารย์ไป๋พลันสว่างวาบราวกับคิดอะไรบางอย่างได้

“หนิงซวง ปกติเธอกับแฟนชอบร้องเพลงอะไรกัน?”

อาจารย์ไป๋ ถามขึ้น

พอได้ยินคำถาม ซู หนิงซวง ก็นึกถึงเพลงหนึ่งขึ้นมาทันที เธอกับ เย่เฉิน เคยร้องด้วยกันบ่อยๆ นั่นก็คือเพลง ‘ลูกโป่งสารภาพรัก(Confession Balloon, 告白气球)’ ของ โจวตง (周董, เจย์ โจว หรือ โจวเจี๋ยหลุน (周杰倫))

“อาจารย์ไป๋ งั้นหนูร้องเพลง ‘ลูกโป่งสารภาพรัก’ ก็แล้วกันค่ะ พวกเราถนัดเพลงนี้ แล้วขอให้แฟนหนูขึ้นเวทีไปร้องคู่กันด้วยได้ไหมคะ?”

ขณะเดียวกัน ซู หนิงซวง หันไปมอง เย่เฉิน เพื่อขอความคิดเห็น

เย่เฉิน พยักหน้าเล็กน้อย เป็นการตอบรับ

“ไม่มีปัญหาเลย ‘ลูกโป่งสารภาพรัก’ เป็นเพลงที่ดีมาก!”

อาจารย์ไป๋ เห็นด้วยทันทีกับคำขอของ ซู หนิงซวง

แต่ในขณะที่ทุกอย่างดูเหมือนจะลงตัว เสียงหนึ่งที่แฝงความเย้ยหยันก็พลันดังขึ้น

“เหอะ คิดจะร้องเพลง ‘ลูกโป่งสารภาพรัก’ งั้นเหรอ? พวกคุณมีลิขสิทธิ์เพลงหรือเปล่า?”

ชายหนุ่มร่างกำยำคนเดิมพูดขึ้นพร้อมแสยะยิ้ม

คำพูดของเขาดูเหมือนจะมีเจตนากระตุ้นให้เกิดความไม่มั่นใจ

“ระวังไว้เถอะ ถ้าพวกคุณขึ้นไปร้องเพลงแล้วโดนฟ้องทีหลัง จะต้องเสียเงินชดใช้หลายหมื่น หลายแสน เรื่องลิขสิทธิ์เพลงสมัยนี้มันซับซ้อนมากนะ”

ชายหนุ่มร่างกำยำกล่าวต่อ

“ใช่แล้ว เดี๋ยวนี้ลิขสิทธิ์เพลงยุ่งยากมาก แค่ฮัมเพลงบางเพลงแล้วโพสต์ลงออนไลน์ก็อาจถูกฟ้องได้”

“จริงด้วย สิ่งที่ เหล่าโจว พูดมีเหตุผล ระวังไว้ก่อนดีกว่า ถ้าโดนฟ้องขึ้นมาไม่เพียงต้องจ่ายเงิน แต่ชื่อเสียงยังเสียอีกด้วย”

เพื่อนๆ ของชายหนุ่มร่างกำยำรีบเสริม

ทุกคนเริ่มเห็นด้วยกับคำพูดนั้น ท่าทางจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ ถ้าไม่ได้รับการแก้ไขอย่างเหมาะสม...

อาจารย์สาวเมื่อได้ยินคำพูดของกลุ่มนักศึกษา เธอก็เริ่มลังเลทันที เพราะตัวเธอเองก็ไม่ได้เข้าใจเรื่องลิขสิทธิ์เพลงอย่างลึกซึ้งนัก

หากเกิดปัญหาจริงๆ แล้วทำให้เรื่องราวบานปลาย กลายเป็นข่าวที่สร้างความเสียหายต่อชื่อเสียงของมหาวิทยาลัย เธอคงไม่สามารถรับผิดชอบความเสี่ยงนี้ได้

ซู หนิงซวง เองก็ดูมีท่าทีลังเลเช่นกัน

เห็นดังนั้น ชายหนุ่มร่างกำยำก็ยิ่งสะใจ เขาตั้งใจพูดให้กลัวเพราะไม่ชอบหน้าคู่ของ เย่เฉิน และซู หนิงซวง อีกทั้งยังไม่อยากเห็นทั้งสองคนขึ้นไปโชว์หวานบนเวที เขาจึงแกล้งขยายปัญหาให้ดูใหญ่โต

ความจริงแล้ว หากไม่ได้ใช้เพลงเพื่อการแสวงหากำไร การร้องเพลงบนเวทีในลักษณะนี้แทบไม่มีความเสี่ยงเลย แต่เขาแค่ต้องการขัดขวาง เย่เฉิน กับซู หนิงซวง โดยตั้งใจพูดเกินจริงเพื่อข่มขู่อาจารย์

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มเป็นไปตามที่ตัวเองต้องการ ชายหนุ่มร่างกำยำก็รู้สึกสะใจมากจนในใจถึงกับฮัมเพลงอย่างลิงโลด

“ไม่ใช่แค่เรื่องลิขสิทธิ์เพลงนี้เหรอ? เรื่องง่ายๆ เดี๋ยวผมโทรหา โจวตง บอกเขาสักคำก็จบแล้ว”

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะดีใจได้นาน เย่เฉิน ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

คำพูดของ เย่เฉิน ทำให้ทุกคนในที่นั้นชะงักงันไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่พวกเขาจะแทบไม่อยาก..เชื่อหูตัวเอง

“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?”

ชายหนุ่มร่างกำยำรีบถามกลับทันที เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด

“เพลง ‘ลูกโป่งสารภาพรัก’ เป็นของ โจวตง ใช่ไหม? เดี๋ยวผมโทรหา โจวตง บอกเขาสักหน่อยก็ไม่มีปัญหาแล้ว”

เย่เฉิน พูดพลางยิ้มเล็กน้อย

ในความเป็นจริง เย่เฉิน รู้ดีว่าการร้องเพลงในงานแบบนี้ไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่เมื่อเห็นอาจารย์สาวดูลังเล เขาก็เลือกที่จะพูดแบบนี้เพื่อทำให้อาจารย์ และคนอื่นๆ สบายใจ อีกอย่าง การโทรหา โจวตง ก็ไม่ได้ว่ายากอะไรด้วย

คราวนี้ ทุกคนได้ยินคำพูดของ เย่เฉิน ชัดเจนเต็มสองหู

โทรหา โจวตง และบอกเขาสักหน่อยเหรอ?!

ให้ตายเถอะ! วิธีการแก้ปัญหาแบบนี้ ใครก็คิดไม่ถึง

“นาย...นาย...นายมีเบอร์ติดต่อของ โจวตง เหรอ?”

ชายหนุ่มร่างกำยำพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

เย่เฉิน ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

ผู้คนรอบตัวรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

นั่นมัน โจวตง นะ!

ทุกคนในที่นั้นต่างรู้สึกตื่นเต้นมาก นั่นคือ โจวตง! นั่นคือศิลปินในดวงใจของพวกเขา!

“สุดยอดจริงๆ!”

อาจารย์สาวถึงกับอุทานออกมา

“โคตรเทพเลย!”

“พี่ใหญ่โหดมาก! มีเบอร์ติดต่อของ โจวตก เนี่ยนะ? นี่มันเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเลย!”

“พี่ใหญ่ครับ รับผมเป็นลูกน้องได้ไหม? ผมพร้อมติดสอยห้อยตามพี่ไปทุกที่เลย!”

กลุ่มเพื่อนของชายหนุ่มร่างกำยำต่างหันไปมอง เย่เฉิน ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

เมื่อก่อนพวกเขายังสงสัยว่าทำไม ซู หนิงซวง ถึงเลือกหมอนี่เป็นแฟน ทั้งที่เขาไม่ได้หล่อจนสะดุดตาไปราวกับชายหนุ่มในอุดมคติ แต่

ตอนนี้ พวกเขาพลันเข้าใจแล้ว แค่หมอนี่มีเบอร์ของ โจวตง ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขากลายเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในมหาวิทยาลัยได้ทันที!!!

ส่วนชายหนุ่มร่างกำยำ ตอนนี้ในหัวของเขาราวกับมีเสียงแมลงวันนับไม่ถ้วนบินว่อนอยู่ เขายังทำใจยอมรับความจริงนี้ไม่ได้…

ในขณะที่เขากำลังยืนอึ้ง เย่เฉิน ก็กดโทรหา โจวตง ทันที

ด้วยระยะที่อยู่ใกล้ เย่เฉิน มากๆ ชายหนุ่มร่างกำยำก็พลันสังเกตเห็นรายละเอียดบางอย่างที่น่าตกใจ!

4 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด