ตอนที่ 146 เหตุผลที่เกลียดผมยาว

หลังจากได้ยินแผนของหานซาน หานหวางหวางมีสีหน้าจริงจังขึ้น

“ลุงเล็ก คุณนี่ช่างไร้มนุษยธรรมจริง ๆ” หานหวางหวางลูบแขนตัวเองที่ขนลุกพลางพูดด้วยความหวาดกลัว “ฉันไม่ได้ทำอะไรให้ลุงโกรธใช่ไหมคะ?” เธอกลัวว่าวันหนึ่งตัวเองอาจถูกหานซานหักหลังโดยที่ไม่รู้เรื่อง

หานซานแค่หัวเราะเบา ๆ และไม่สนใจเธอ

“ตกลง ฉันจะทำตามข้อตกลงนี้” หานหวางหวางใช้นิ้วจิ้มแขนหานซานพลางย้ำเตือนเขา “แต่ลุงต้องสัญญาว่าลุงจะจัดการพูดกับพ่อฉันอย่างดีนะคะ”

“อืม”

หานหวางหวางพอใจกับคำตอบนี้

“งั้นฉันไปก่อนนะคะ” หานหวางหวางเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ที่โซฟา ก่อนจะหันกลับมาพูดกับหานซานด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ลุงเล็ก ช่วงนี้ฉันเงินขาดมือ ช่วยเหลือหลานยากจนหน่อยได้ไหมคะ?”

หานซานมองหานหวางหวางด้วยสายตาเย็นชา และปฏิเสธอย่างไร้ความเมตตา “หวางหวาง ลุงเล็กของเธอเพิ่งแต่งงาน ต้องดูแลครอบครัว ลุงก็มีปัญหาการเงินเหมือนกัน”

“ขี้เหนียว!” หานหวางหวางกระทืบเท้า หันหลังสะบัดเปียเล็ก ๆ ของเธอแล้วรีบเดินออกไป

เสียงบ่นว่า "ขี้เหนียว" ของหานหวางหวางปลุกที่กำลังหลับอยู่ เธอเปิดประตูออกมาพร้อมผมยุ่งเหยิง “เมื่อกี้ใครมาคะ?”

หานซานมองผมยุ่ง ๆ ของเธออย่างเอ็นดู “หวางหวาง หลานหมาน้อยของผม”

“หลานสาวคุณเหรอ?” ซ่งซีถาม “คุณบอกเธอเรื่องเฉิงจื่ออังหรือยัง?”

“ผมบอกแล้ว”

“ก็ดีค่ะ”

ซ่งซีเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดทรงผม จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟา หยิบเข็มถักขึ้นมาทำงานต่อ เธอใช้เวลาห้าวันในการถักเสื้อกันหนาวจนเสร็จ ก่อนจะเตรียมตัวกลับไปยังเมืองซุ่นเฉิน

หลังจากถักเสร็จ ซ่งซีพับเสื้อกันหนาวอย่างเรียบร้อย ใส่ลงในกล่องของขวัญที่สวยงาม และเก็บไว้ในกระเป๋าเดินทาง

เธอเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการกลับบ้านในวันพรุ่งนี้

เมื่อได้ยินว่าคุณตาของหานซานอาศัยอยู่ในชนบท และนี่เป็นครั้งแรกที่หานซานพาภรรยากลับบ้าน ซ่งซีนึกถึงบรรยากาศของผู้หญิงในหมู่บ้านที่ชอบนินทาและมีชีวิตชีวา เธอตัดสินใจแต่งตัวสวย ๆ เพื่อให้พี่หานภูมิใจ

ซ่งซีใช้เวลาทั้งวันในการแต่งตัว

เมื่อหานซานกลับมาดึกในคืนนั้น ซ่งซียังไม่หลับ เธอนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง

หานซานเห็นว่าเธอยังไม่นอน จึงถามว่า “รอผมอยู่เหรอ?”

ซ่งซีพยักหน้า “ตอนนี้จะตีหนึ่งแล้ว คุณยุ่งเรื่องงานมากเหรอคะ?”

หานซานพูดขณะถอดเสื้อผ้า “มีเรื่องต้องจัดการเยอะมากเลย วันนี้หลี่ลี่กับคนอื่น ๆ ก็ทำโอทีพร้อมผม” เขาอยากจูบซ่งซี แต่รู้สึกว่าเหนื่อยมาทั้งวัน กลิ่นอาจไม่ดี จึงพูดว่า “ผมขอไปอาบน้ำก่อน”

หลังจากอาบน้ำและแปรงฟันเสร็จ หานซานไม่ใส่ชุดนอนและกระโดดขึ้นเตียงทันที ซ่งซีมองแขนกล้ามแน่นของเขาแล้วถามยิ้ม ๆ “คุณกำลังทำตัวเป็นคนเจ้าชู้ใช่ไหมคะ?”

หานซานตอบ “คุณไม่ชอบเวลาผมเจ้าชู้เหรอ?”

ซ่งซีเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

หานซานคว้าโทรศัพท์ของซ่งซีไปเหมือนผู้ใหญ่ใจดี “อย่าเล่นโทรศัพท์ตอนนอน มันไม่ดีต่อสายตา คุณเป็นนักบิน ต้องถนอมสายตานะ”

ซ่งซีส่งโทรศัพท์ให้เขาอย่างว่าง่าย

หลังจากนั้น หานซานสังเกตเห็นว่าผมของซ่งซียาวขึ้น และเป็นลอนด้วย “ทำไมผมคุณเป็นแบบนี้?” เขามองด้วยความสงสัยและลองสัมผัส พบว่ามันนุ่มและลื่นมาก

ซ่งซีเอาปลายผมปัดผ่านดวงตาของหานซาน “มันยาวขึ้นค่ะ” เธอถามเขา “ดูดีไหมคะ?”

หานซานพยักหน้า “สวย แต่นี่ผมจริงหรือเปล่า...”

“ผมจริงค่ะ” ซ่งซีอธิบายว่าเธอเก็บผมที่ตัดออกมาที่โรงพยาบาลไว้ในกล่อง “ช่างทำผมบอกว่าผมแบบนี้จะอยู่ได้แค่ช่วงเวลาหนึ่ง ฉันจะไปตัดออกเมื่อถึงเวลา”

หานซานมองผมยาวของเธอและคิดถึงตอนที่เจอกันครั้งแรก เขารู้สึกเสียดายเล็กน้อย “จริง ๆ ผมยาวของคุณก็สวยดีนะ เสียดาย...” แต่เขาไม่ได้พูดต่อ

ซ่งซีเข้าใจคำพูดที่ไม่ได้พูดของเขา เธอถามว่า “คุณไม่ชอบผมยาวเพราะตู้ซวีเหยียนเหรอ?” เพียงแค่เอ่ยถึงชื่อเธอ หัวใจของซ่งซีก็ปั่นป่วนด้วยความหึงหวง

ซ่งซีเข้าใจความหมายที่หานซานไม่ได้พูดออกมา เธอถามเขาอย่างสงสัยว่า “คุณไม่ชอบผู้หญิงผมยาวเพราะตู้ซวีเหยียนหรือเปล่าคะ?” เพียงแค่เอ่ยถึงชื่อตู้ซวีเหยียน หัวใจของซ่งซีก็ปั่นป่วนด้วยความหึงหวง

หานซานตอบ “ไม่เชิงหรอก หลังจากที่ผมเลิกกับเธอ คุณตาของผมเห็นว่าผมไม่มีคนรักใหม่ ท่านเลยคิดว่าผมยังลืมตู้ซวีเหยียนไม่ได้ ท่านกลัวว่าผมจะติดอยู่กับเธอตลอดไป ก็เลยจัดนัดบอดให้ผมหลายครั้ง ซึ่งแทบทุกคนถูกเลือกตามแบบที่คล้ายตู้ซวีเหยียน”

“ผมต้องไปเจอคนในนัดบอดหลายคน แล้วครั้งหนึ่งผมเจอผู้หญิงที่น่ารังเกียจมาก...”

ซ่งซีสนใจขึ้นมาทันที เธอถามว่า “เธอทำอะไรเหรอคะ?”

หานซานดูไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ แต่ก็ทนความอ้อนของซ่งซีไม่ไหว สุดท้ายเขาก็เล่าให้ฟัง “ที่สถานที่นัดบอด มีผู้ชายที่เธอเลี้ยงดูอยู่วิ่งมาด้วยความโกรธ เทกาแฟใส่หน้าผม แล้วยังเรียกผมว่าผู้ชายจิ้งจอก...” หานซานดูอึดอัดเล็กน้อย

ซ่งซีอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง “นัดบอดมันเสี่ยงนะคะ พี่หาน ไม่ง่ายเลยจริง ๆ!”

หานซานก็อดขำไม่ได้เมื่อคิดถึงเหตุการณ์นั้น “ตอนนั้นผมโมโหมาก หลังจากนั้นคุณตาก็เลิกจัดนัดบอดให้ผม ส่วนผมเองก็เริ่มกลัวผู้หญิงสวยผมยาวขึ้นมาเลย”

ขณะเดียวกัน ซ่งซีที่มีผมยาวเป็นลอนงดงาม กลายเป็นผู้หญิงแบบที่หานซานเคยกลัวที่สุด

เมื่อรู้ว่าหานซานไม่ได้ไม่ชอบผู้หญิงผมยาวเพราะตู้ซวีเหยียน ซ่งซีก็รู้สึกดีขึ้น “นอนได้แล้วค่ะ” เธอสวมผ้าปิดตาและกำลังจะหลับ แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินหานซานถามขึ้นว่า “จัดกระเป๋าเรียบร้อยหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“เอาถุงยางไปพอหรือเปล่า?”

ซ่งซีลืมตาขึ้นทันที แทนที่จะตอบ เธอกลับถามเขาด้วยความสนุกสนานว่า “แค่ไหนถึงจะเรียกว่าพอคะ?”

หานซานตอบ “ก็แล้วแต่คุณเลยครับ”

ซ่งซีปิดไฟและพูดว่า “นอนได้แล้วค่ะ!”

…

คืนนั้นซ่งซีนอนหลับสนิท แต่ก็ถูกหานซานปลุกขึ้นในตอนเช้า “ได้เวลาแล้ว ลุกขึ้นไปสนามบินกัน”

“อืม...” ซ่งซีที่ยังงัวเงียถูกหานซานอุ้มขึ้นแล้วส่งตัวไปในห้องน้ำ เมื่อผ้าขนหนูเย็น ๆ สัมผัสหน้าของเธอ ซ่งซีก็รู้สึกตัวทันที เธอรีบล้างหน้า แปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้า และแต่งหน้าเล็กน้อย

เมื่อเธอจัดการตัวเองเสร็จ หานซานก็ทำอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากกินอาหารเช้า ทั้งคู่ก็ลากกระเป๋าเดินทางออกไป พอเข้าลิฟต์ ซ่งซีถามว่า “คนขับรถไม่มารับเหรอคะ?”

“วันนี้เราขับไปเอง แล้วจะจอดรถไว้ที่สนามบิน หลงอวี้จะมาขับกลับให้ทีหลัง”

ซ่งซีถูมือไปมาแล้วถามหานซาน “ฉันขับได้ไหมคะ?”

หานซานมองเธอโดยไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่ดูเหมือนจะคาดหวังอะไรบางอย่าง ซ่งซีจึงเขย่งเท้าแล้วจุ๊บเขาเบา ๆ หานซานเก็บสีหน้าเย็นชาไว้ไม่อยู่ เขาส่งกุญแจให้เธอพร้อมพูดว่า “แต่ต้องขับไม่เกิน 60 กิโลเมตรต่อชั่วโมงนะ”

“ตกลงค่ะ!” ซ่งซีรีบคว้ากุญแจไปทันที

เมื่อมาถึงลานจอดรถใต้ดิน ซ่งซีขึ้นไปนั่งที่คนขับ ส่วนหานซานนั่งเบาะข้างคนขับแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยทันที

ซ่งซีเห็นดังนั้นก็แซวว่า “กลัวเหรอคะ?”