60 - กลยุทธ

เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอไม่ได้ไม่อยากไล่ตาม เพียงแต่พวกเขาถูกเด็กๆ จากหมู่บ้านเซี่ยเหอขัดขวางไว้ จนทำได้แค่มองธงที่จูผิงอันลากไปตามพื้นจนเกิดฝุ่นฟุ้งกระจายเป็นทางยาว...

ผู้เฒ่าของหมู่บ้านเซี่ยเหอถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เพราะนี่คือชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของหมู่บ้าน ปกติการได้ธงมา 6-7 ผืนก็นับว่าเยอะมากแล้ว แต่นี่พวกเขาได้มาถึง 10 ผืน!

“กระบวนการไม่สำคัญ ผลลัพธ์ต่างหากที่สำคัญ”

ผู้เฒ่าหมู่บ้านเซี่ยเหอรับธงจากจูผิงอันที่วิ่งกระหืดกระหอบมาแล้วยื่นธงให้ด้วยความดีใจ พลางเอ่ยซ้ำๆ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เด็กดี เด็กดี...”

การชิงธงครั้งนี้เป็นเพียงรอบแรกเท่านั้น รอบที่สองจะเป็นการสลับตำแหน่ง โดยให้หมู่บ้านซ่างเหอเป็นฝ่ายบุก ส่วนหมู่บ้านเซี่ยเหอเป็นฝ่ายตั้งรับ

เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอที่ถูกกลยุทธ์ของจูผิงอันปล้นชัยชนะไป ต่างโกรธเคืองกันอย่างมาก โดยเฉพาะเด็กอ้วนที่สามารถรับมือเด็กจากหมู่บ้านเซี่ยเหอได้สองคนในคราวเดียว แถมยังโดนจูผิงอันเตะก้นอีก ความโกรธนี้แทบจะทนไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น คุณหนูเจ้าอารมณ์หลี่ซู ยังยืนพูดเสียดสีและปลุกปั่นเด็กๆ ซ่างเหออยู่ข้างๆ จนทุกคนต่างฮึกเหิมและส่งเสียงคำรามด้วยความโมโหมากกว่าตอนที่หมู่บ้านเซี่ยเหอเป็นฝ่ายบุกเสียอีก

ก่อนเริ่มการแข่งขันรอบที่สอง ทั้งสองฝ่ายจะมีเวลาพักสั้นๆ เพื่อฟื้นฟูพละกำลัง บ้างก็หาอะไรกินหรือดื่ม บ้างก็นอนพักหรือแค่เอนตัวนั่งพัก

เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอจ้องมองขึ้นไปที่หมู่บ้านเซี่ยเหอด้วยสายตาเคียดแค้น ขณะเคี้ยวไก่ต้มกับซดน้ำซุปกันอย่างออกรส คล้ายกับสิ่งที่อยู่ในปากเป็นตัวแทนของจูผิงอัน

ขณะเดียวกัน หมู่บ้านเซี่ยเหอก็เตรียมไก่ต้มและน้ำซุปไว้เช่นกัน โดยให้ชายหนุ่มที่แข็งแรงในหมู่บ้านช่วยหามขึ้นไปแจกเด็กๆ บนเนิน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือจูผิงชวน พี่ชายของจูผิงอัน

“พี่ชาย ช่วยลงไปหยิบของเพิ่มให้พวกข้าหน่อยสิ...” จูผิงอันพูดพลางเคี้ยวขาไก่ไปด้วย ก่อนจะอธิบายยืดยาว

“แต่พวกเจ้าห้ามใช้เครื่องมือไม่ใช่เหรอ” จูผิงชวนถามด้วยความลังเล

“เราห้ามใช้เครื่องมือในตอนแข่งขัน แต่ตอนนี้ยังไม่เริ่มใช่ไหมล่ะ พอเริ่มแข่งพี่ก็เอาลงไปเลยก็ได้” จูผิงอันตอบ

จากนั้น ผู้ชมด้านล่างก็ได้เห็นภาพที่แปลกประหลาด เด็กๆ จากหมู่บ้านเซี่ยเหอที่ควรนั่งกินไก่ต้มและซดน้ำซุป กลับยืนเคี้ยวขาไก่ไปด้วย พลางแบกพลั่วขุดดินบริเวณใกล้ยอดเนิน กำลังขุดดินอย่างขะมักเขม้น

พวกเขากำลังทำอะไรกัน?

หากเป็นคนยุคปัจจุบัน คงรู้ทันทีว่านั่นคือการขุด “คูดัก” แต่ชาวบ้านในยุคนั้นกลับไม่เข้าใจ และยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นว่าคูดินที่เด็กๆ ขุดนั้นลึกแค่ระดับแขน ยิ่งดูเหมือนเป็นงานที่ไร้ประโยชน์เข้าไปอีก

เมื่อเวลาพักใกล้หมด เด็กหนุ่มที่ช่วยหามของขึ้นเนินก็แบกพลั่วและของที่เหลือกลับลงไปด้านล่าง

ผู้เฒ่าทั้งสองฝ่ายจุดธูปอีกครั้ง จากนั้นเสียงกลองก็ดังกึกก้องขึ้นอีกหน

“ตึง ตึง ตึง...”

เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอส่งเสียงคำรามฮึกเหิม พลางพุ่งขึ้นเนินด้วยความเร็วเต็มที่

“ไม่ต้องลงไปสู้กับพวกเขา รอให้พวกเขาเข้ามาในร่องที่เราขุดไว้ก่อน จากนั้นเราค่อยผลักพวกเขา เราอยู่สูงกว่า พวกเขาอยู่ต่ำกว่า...” จูผิงอันพูดกำชับกับกลุ่มเพื่อนๆ

ด้วยความโชคดีจาก “ผลงานอันกล้าหาญ” ในรอบแรก ทำให้เด็กๆ ที่โตกว่าของหมู่บ้านเซี่ยเหอยอมฟังคำแนะนำของจูผิงอันในครั้งนี้

เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้รับคำแนะนำมาหรือได้เรียนรู้จากความพ่ายแพ้ครั้งก่อน แต่เมื่อพวกเขาวิ่งขึ้นไปที่ตำแหน่งประมาณ 4 ใน 5 ของเนินเขา พวกเขาก็นั่งพักเพื่อฟื้นฟูพละกำลังกัน

เด็กๆ จากหมู่บ้านเซี่ยเหอหลายคนเริ่มกังวล กลัวว่าเด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอจะฟื้นตัวและมีพลังมากเกินไปจนไม่สามารถยับยั้งได้

“อย่าร้อนใจไป เราก็แค่รอให้พวกเขามาในคูดินก่อน” จูผิงอันพูดเตือนอีกครั้ง กลัวว่าเด็กๆ จะไม่สามารถอดทนรอและวิ่งเข้าไปก่อน

หลังจากที่เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอพักฟื้นจนเต็มที่ พวกเขาก็เริ่มวิ่งขึ้นเนินมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงคำรามดังก้องและใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ

“ตั้งรับไว้ แค่ผลักพวกเขาก็พอ ข้าจะไปดูแลธง” จูผิงอันเห็นว่ามีบางคนจากหมู่บ้านซ่างเหอกำลังจับจ้องมาที่ตัวเอง เขาจึงตัดสินใจใช้วิธี "ไม่มีเพื่อนตาย" หลีกเลี่ยงการต่อสู้และไปยืนอยู่ด้านหลัง

คุณหนูหลี่ซูคนนั้นห็นจูผิงอันหลบไปก็รีบวิ่งไปนั่งอยู่ข้างหลังเช่นกัน

ทันทีที่เห็นจูผิงอันหนีไปจากหน้าสนาม หลี่ซูก็ยิ่งรู้สึกดูถูกเขาไม่หยุด

เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอที่มีพลังฟื้นฟูเต็มที่วิ่งเข้ามาอย่างดุเดือด แต่การขุดคูดินของเด็กๆ จากหมู่บ้านเซี่ยเหอทำให้พวกเขาต้องวิ่งเข้ามาในคูดินก่อนแล้วค่อยพยายามวิ่งขึ้นอีกครั้ง

แต่เด็กๆ จากหมู่บ้านเซี่ยเหอที่ได้รับคำแนะนำจากจูผิงอันก็ยืนอยู่ข้างๆ คูดินและผลักเด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอที่เข้ามาใกล้

เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอที่พยายามโจมตีอย่างรุนแรงกลับถูกผลักตกลงไปในคูดินทีละคน ขณะที่พวกเขาเริ่มหมดแรงไปทีละคน

เวลาผ่านไปใกล้จะหมดแล้ว โดยธูปที่จุดไว้ก็เกือบจะหมดมวน

เด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอก็ทำได้แค่ผลักเด็กๆ จากหมู่บ้านเซี่ยเหอเข้าไปในคูดิน โดยมีเด็กอ้วนคนหนึ่งสามารถลากเด็กจากหมู่บ้านเซี่ยเหอขึ้นไปได้ แต่เด็กอ้วนคนนั้นก็ถูกเด็กๆ จากหมู่บ้านเซี่ยเหอผลักตกลงไปในคูดินเช่นกัน

สถานการณ์รุนแรงขึ้น จนเกิดความวุ่นวายในคูดิน เด็กๆ ทยอยถูกดึงลงไปท่ามกลางการผลักดันและดึงตัวกันไปมา

จูผิงอันนั่งอยู่บนยอดเนินและรู้สึกเสียดาย “ถ้าเด็กๆ จากหมู่บ้านซ่างเหอรู้วิธีนี้เร็วๆ ก็ยังพอมีโอกาส แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว”

ธูปหมดแล้ว เสียงกลองดังขึ้นประกาศจบการแข่งขัน

ท้ายที่สุดหมู่บ้านเซี่ยเหอก็ชนะอย่างเด็ดขาด ด้วยระยะห่างของธงถึงสิบผืน หมู่บ้านเซี่ยเหอจะสามารถใช้น้ำจากแม่น้ำได้เต็มที่ในปีหน้า

“จูผิงอัน เจ้ามันคนไม่มีคุณธรรมเลย! พวกเจ้าชนะก็จริง แต่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย คนอื่นเขาเก่งกันทั้งนั้น ส่วนเจ้าแค่หลบอยู่ข้างหลัง ไม่มีความกล้าเลย! ข้าเกลียดเจ้า...”

คุณหนูเจ้าอารมณ์หลี่ซูเดินนำหน้าสาวใช้ที่ชื่อว่าฮวาเอ๋อไปหาจูผิงอันด้วยท่าทางโมโห ขณะพูดจาบ่นต่อว่าจูผิงอันไปหลายประโยค

“แล้วไงล่ะ พวกข้าชนะแล้ว” จูผิงอันตอบกลับด้วยท่าทางไม่แยแส

“นั่นเป็นความดีของคนอื่นไม่ใช่เหรอ? เจ้ามันไร้ยางอายจริงๆ! ทุกคนวิ่งไปข้างหน้าแล้ว เจ้าแอบหลบอยู่ข้างหลังเหมือนเต่า...”

คุณหนูเจ้าอารมณ์โกรธจนหน้าตึง พูดจาไม่หยุด ขณะที่จูผิงอันตอบสั้นๆ ด้วยคำเดิม “แล้วไงล่ะ พวกข้าชนะแล้ว”

คุณหนูเจ้าอารมณ์รู้สึกโกรธมากขึ้นจนเหมือนจะลอยขึ้นไปจากพื้น แต่ก็ต้องยอมแพ้ในที่สุด