(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1260 จอมมารดาบกลายเป็นกึ่งมาร (ครบ)

“เป็นไปได้อย่างไร?”

เมื่อซือคงจุยซิงเริ่มอ่านข้อความต้นฉบับ เขาก็ตกใจจนร้องเสียงดัง ทำให้เหล่าผู้อาวุโสในหอตรวจการที่เฝ้าสังเกตการณ์เริ่มสับสน แม้ว่าเอกสารจะอยู่ในมือของเจ้าหอ แต่ไม่มีใครกล้ากระทำการใดที่เกินขอบเขต จึงได้แต่นั่งนิ่งรออยู่โดยรอบ

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของซือคงจุยซิงที่ดูเคร่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้พวกเขาเริ่มกระสับกระส่ายและมองหน้ากันด้วยความกังวล

ไม่ช้าหลังจากนั้น ซือคงจุยซิงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และหันไปถามผู้ส่งสารที่เดินทางมาจากเขตเป๋ยเจ๋อ

“จักรพรรดิทรงได้รับข่าวสารนี้แล้วหรือยัง?”

“ยังไม่ถึงพระองค์ขอรับ ข่าวนี้ส่งตรงมาจากเจ้าหอและมีเพียงสำเนาเดียว ข้าได้ยินว่าจักรพรรดิไม่ได้ประทับอยู่ในเมืองหลวง ข้าจึงรีบนำมาให้ท่านก่อน”

“รีบนำข่าวนี้ไปยังภูเขาบรรพชน พร้อมนำตราเจ้าหอนี้ไปด้วย หากกองทัพเสิ่นโหยวที่เฝ้าภูเขาบรรพชนเห็นตรานี้ พวกเขาจะนำทางท่านไปพบจักรพรรดิทันที!” ซือคงจุยซิงกล่าวพลางโยนตราเจ้าหอให้แก่ผู้ส่งสารอสูรปีก

ผู้ส่งสารอสูรปีกรับตราไว้และกล่าวล่ำลา ก่อนจะรีบรุดออกจากหอตรวจการ ทิ้งให้เหล่าผู้อาวุโสในหอที่มองหน้ากันด้วยความฉงน ซือคงจุยซิงสูดลมหายใจลึก แม้ในใจจะตื่นเต้น แต่สิ่งที่ครอบงำจิตใจของเขามากกว่าคือความตกตะลึง

เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมเจ้าสำนักเหวินถึงดูไม่ใส่ใจต่อแผนการของจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ แม้แต่เฉินเซี่ยก็ยังดูสงบนิ่ง เพราะพวกเขารู้อยู่แล้ว!

“บุตรของเจ้าหอแห่งหอปกฟ้าถูกสังหารโดยอดีตเสนาบดีความมั่นคงซื่อหม่าเทียนเสวียน นำไปสู่ความโกรธแค้นของเจ้าหอหอปกฟ้า จึงมีคำสั่งเปิดฉากโจมตีอย่างเต็มกำลัง โดยมียอดฝีมือระดับส่วนจ้านกว่า 15 คนร่วมมือกัน ในเวลาเพียงหนึ่งวัน กองทัพเสิ่นโหยวที่เขตเป๋ยเจ๋อต้องถอยร่นถึง 3,000 ลี้!”

เมื่อคำพูดนี้จบลง เหล่าผู้อาวุโสในหอตรวจการต่างพากันหน้าซีดเผือด

...

...

...

สำนักอมตะ

ซือไห่เสียนที่แสร้งทำเป็นกลับไปยังแดนหยวนหยาง ได้หาโอกาสกลับมายังสำนักอมตะทันที และสิ่งแรกที่เขาทำเมื่อมาถึงคือการเข้าพบเหวินผิง

เหล่าศิษย์ใหม่ที่เดินผ่านเขาต่างโค้งคำนับ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่บางคนก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

“ท่านเจ้าผู้ครองเขตแดน!”

ซือไห่เสียนเพียงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตรงไปยังศาลาทิงอี่ ทิ้งให้เหล่าศิษย์ใหม่ที่ไม่รู้จักเขายืนงุนงง จนกระทั่งศิษย์อาวุโสคนหนึ่งอธิบาย

“เขาคือซือไห่เสียน เจ้าผู้ครองเขตแดนจากแดนหยวนหยาง! ชายผู้ล้มยอดฝีมือระดับสูงด้วยตนเอง นี่มันตำนานชัด ๆ!”

เมื่อศิษย์ใหม่ได้ยินเช่นนั้น ต่างก็แสดงความเคารพและชื่นชมซือไห่เสียนมากขึ้น

เมื่อถึงศาลาทิงอี่ ซือไห่เสียนกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ซือไห่เสียน ขอเข้าพบเจ้าสำนัก!”

แต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากภายใน กลับเป็นเสียงจากหินส่งเสียงของหยุนเลี่ยวที่ตอบมาแทน

“ผู้อาวุโส ข้าได้ยินว่าท่านไปยังศาลาทิงอี่หรือไม่?”

“ใช่” ซือไห่เสียนตอบ

หยุนเลี่ยวกล่าวอธิบาย “เจ้าสำนักไม่ได้อยู่ในสำนัก ท่านออกไปบำเพ็ญเพียร ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อใด”

ซือไห่เสียนถอนหายใจด้วยความผิดหวัง เขาตั้งใจจะเข้าเฝ้าเจ้าสำนักก่อนจะไปยังมิติที่ห้าเพื่อเสริมความแข็งแกร่ง แต่กลับพบว่าเจ้าสำนักไม่อยู่

“เจ้าสำนักมักจะออกไปบำเพ็ญเพียรบ่อยครั้ง โดยเฉพาะหลังจากท่านสังหารบรรพบุรุษอาวุโสฟู่เทียนเสียและเจียงเหอซาน”

ซือไห่เสียนถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขานึกไม่ถึงว่าเจ้าสำนักที่เขาพบครั้งแรกในฐานะผู้ฝึกตนระดับกลาง จะพัฒนาความแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้

เขาหัวเราะขื่น ก่อนจะตอบว่า “ข้ากลับมาเพื่อเตรียมตัวเสริมความแข็งแกร่งในมิติที่ห้า”

ซือไห่เสียนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างในสิ่งที่ได้ยิน

“ยังจำห้องนิพพานได้หรือไม่? ตอนนี้ห้องนิพพานสามารถเพิ่มขีดจำกัดการพัฒนาได้ถึงระดับสวรรค์ขั้นสูงสุด หากเจ้ากลับมาเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เจ้าอาจจะต้องเลือกระหว่างมิติที่ห้าหรือห้องนิพพาน ไม่สามารถใช้ทั้งสองพร้อมกันได้”

“ไม่ใช่แบบนี้สิ! ข้ามีเวลาเพียงหกวัน ข้าเพียงต้องการเข้าไปบำเพ็ญเพียรในมิติที่ห้า เพื่อศึกษาวิชาลมปราณระดับสวรรค์ขั้นกลางให้มีพลังพอที่จะต่อกรกับยอดฝีมือระดับส่วนจ้านของหอปกฟ้าได้ในเขตเป๋ยเจ๋อ”

“หกวัน ช่างน้อยเกินไป เจ้าต้องเลือกเพียงหนึ่งอย่าง หากเลือกมิติที่ห้า เจ้าก็จะเสียโอกาสพัฒนาในห้องนิพพาน”

“ในอีกเจ็ดวันข้าต้องเข้าร่วมพิธีแต่งตั้งตำแหน่งในอาณาจักโยว่ ข้าไม่สามารถขาดการเข้าร่วมได้ การกลับมาสำนักครั้งนี้ ข้าอ้างว่ามารับบิดามารดา หลังพิธีแต่งตั้ง แม้จะมีเวลาพักในเขตแดนกลางศักดิ์สิทธิ์ แต่ข้าคงไม่มีเวลาเดินทางกลับมาสำนักได้อีก เรื่องนี้ช่างยากลำบากยิ่งนัก”

ซือไห่เสียนตกอยู่ในความลำบากใจสุดขีด

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิด เสียงจากหินส่งเสียงของหยุนเลี่ยวก็ส่งมาพร้อมกับน้ำเสียงจนใจ

“ผู้อาวุโสซือ ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้”

“ไม่เป็นไร ขอบคุณที่เตือนสติ ข้าจะไปห้องนิพพานดูก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ”

หลังจากวางหินส่งเสียง ซือไห่เสียนเดินทางไปยังห้องนิพพาน และตัดสินใจใช้คะแนนภารกิจสำนัก 100 แต้มเพื่อเข้าสู่เขตระดับสวรรค์ เมื่อผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เขาตัดสินใจเลือกห้องนิพพาน เนื่องจากหกวันนั้นสั้นเกินไป การฝึกในห้องนิพพานจะให้ผลลัพธ์สูงสุด

ขณะเดียวกัน เว่ยเฉิงซิงอวี่กลับสู่สำนักอมตะ พร้อมกับนำโลงศพจากดินแดนลับมาวางไว้ด้านนอกพื้นที่เคล็ดวิชาโชคชะตา ก่อนจะพุ่งตรงเข้าสู่สถานที่บำเพ็ญเพียรเพื่อศึกษา “คัมภีร์คำสาป” อย่างมุ่งมั่น

ด้านเหวินผิง เขายังคงกวาดล้างพลังไม้ในแดนสีชาดใกล้จะหมดสิ้น วิชาฉากงม่อของเขาแม้ยังคงอยู่ในระดับสำเร็จขั้นต้น แต่ขอบเขตการพัฒนากลับใกล้ถึง 20% เขาคาดว่าหลังจากกวาดล้างแดนหยวนหยางสำเร็จ วิชาฉากงม่อจะเข้าสู่ระดับสำเร็จขั้นสูงสุด ซึ่งจะเพิ่มพลังให้เขามากยิ่งขึ้น แม้ต้องใช้เวลาอีกนาน แต่ด้วยสถานการณ์ของอาณาจักโยว่ที่ยังสับสน เหวินผิงมีเวลาเพียงพอ

ทันใดนั้น หน้าต่างระบบปรากฏขึ้นพร้อมข้อความใหม่

【ผู้อาวุโสสำนักอมตะได้รับการถ่ายทอดพลังของเก้าจอมมารสำเร็จ และกลายเป็นร่างกึ่งมาร!】

【ลักษณะพิเศษของกึ่งมาร: ยิ่งสังหารมาก พลังยิ่งเพิ่ม หากการสังหารในหนึ่งปีจะเทียบเท่ากับการบำเพ็ญเพียรในหนึ่งร้อยปี】

“แย่แล้ว สำนักอมตะมีจอมมารเกิดขึ้นแล้ว” แม้เหวินผิงจะไม่รู้สึกตื่นตระหนก แต่การที่จอมมารดาบได้รับพลังของเก้าจอมมารนั้นทำให้เขาเริ่มกังวล เพราะหากจอมมารดาบลิ้มรสความหอมหวานของการสังหาร เขาอาจไม่สามารถหยุดยั้งตัวเองได้

เหวินผิงเชื่อว่าเขาสามารถควบคุมจอมมารดาบให้ไม่ฆ่าคนบริสุทธิ์ แต่ในช่องเขาเฉาเทียน ผู้บริสุทธิ์แทบไม่มีอยู่ มีเพียงผู้ที่อ่อนแอเท่านั้น เขาเกรงว่าจอมมารดาบอาจคลุ้มคลั่งจนคิดทำลายล้างโลก

เพื่อตรวจสอบ เหวินผิงหยุดการบำเพ็ญเพียรและกลับสู่สำนักอมตะทันที ก่อนจะตรงไปยังจอมมารดาบที่เพิ่งออกจากเขตต้องห้ามสุดท้าย

ร่างกายของจอมมารดาบแปรเปลี่ยนเป็นสีดำม่วง ดวงตาเปล่งประกายด้วยพลังแห่งมาร ความเย็นชาและอันตรายที่แผ่ออกมาทำให้ดูเหมือนว่าเขามองทุกคนเป็นเพียงมดปลวก

“ได้รับการถ่ายทอดของเก้าจอมมารแล้วรู้สึกอย่างไรบ้าง?” เหวินผิงเอ่ยถามทันที

จอมมารดาบนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นเหวินผิงมาถึง ดวงตาที่เคยเย็นชาและแฝงด้วยพลังอำมหิตก็หายไปในทันที กลับคืนสู่สภาพปกติในทันใด

“ขอคารวะท่านเจ้าสำนัก! ท่านเจ้าสำนักท่านทราบแล้วหรือ ข้ายังคิดจะเก็บไว้สร้างความประหลาดใจให้ท่านอยู่เลย ฮ่า ๆ ๆ”

“นับเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจยิ่งนัก ตอนนี้ทั้งสำนักมีเพียงเจ้าและเว่ยเฉิงซิงอวี่เท่านั้นที่ได้รับการถ่ายทอดพลัง แม้แต่มังกรไม้ในเขตต้องห้ามสุดท้ายยังไม่มีโอกาสพบสิ่งนี้”

“แม้แต่มังกรไม้ยังหาไม่เจอหรือ?”

“อย่าพูดถึงเขาเลย มาพูดถึงตัวเจ้าเองเถิด รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“ยอดเยี่ยมถึงขีดสุด ข้ารู้สึกเหมือนได้รับพลังที่ไม่เคยมีมาก่อน แม้ข้าจะเพิ่งเข้าสู่ขั้นสูงสุด แต่ก็รู้สึกเหมือนสามารถประมือกับซื่อหม่าเทียนเสวียน หรือแม้แต่เหออิ๋วหยวนได้”

“นั่นไม่ใช่ความคิดลวง หากการถ่ายทอดพลังจากเก้าจอมมารไม่มีพลังถึงขั้นนั้น คงไม่สมควรถูกเรียกว่าการถ่ายทอด”

“ขอบพระคุณเจ้าสำนักที่เมตตาชี้นำ!”

จอมมารดาบเมื่อได้ยินคำพูดของเหวินผิงถึงกับปลาบปลื้มจนคุกเข่าข้างหนึ่ง เขาเชื่อว่าการที่เขาได้รับพลังนี้เป็นเพราะความเมตตาของเจ้าสำนัก และความสำนึกในบุญคุณครั้งนี้เขาจะไม่มีวันลืม

“เจ้าบัดนี้กลายเป็นกึ่งมารที่มีพลังเพิ่มขึ้นจากการสังหาร ยิ่งสังหารมากเท่าใด พลังของเจ้าจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น แต่จำไว้ว่าหากเจ้าสังหารเกินขอบเขต ข้าคงต้องทำบางอย่าง” เหวินผิงกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง

จอมมารดาบตอบด้วยความหนักแน่น “เจ้าสำนัก โปรดวางใจ เงาเก้าจอมมารได้บอกทุกสิ่งแก่ข้าแล้ว แต่ข้าไม่ต้องการเป็นเหมือนเขา ข้าจอมมารดาบจะสังหารเพียงผู้ที่ควรสังหาร และศัตรูของสำนักอมตะเท่านั้น ผู้ใดคิดร้ายต่อเจ้าสำนักหรือศิษย์ในสำนัก ข้าจะกำจัดพวกมันทั้งหมด!”

“ลุกขึ้นเถิด ในเมื่อเจ้ารู้ดีแล้ว ข้าก็ไม่จำเป็นต้องพูดมาก พรุ่งนี้ข้าจะไปตั้งสำนักที่เมืองเฮยถัน จากนี้ไปเรื่องในเขตของหอปกฟ้าจะอยู่ในมือเจ้าและเฉินเซี่ย ในเขตนั้นเจ้าสามารถลงมือได้อย่างอิสระ” เหวินผิงกล่าวเสริม ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

“ขอรับ เจ้าสำนัก! ข้าจะสร้างชื่อเสียงของสำนักอมตะให้โด่งดังจนทุกคนต้องยำเกรงและหวาดกลัว” จอมมารดาบตอบกลับด้วยความมุ่งมั่น แต่เมื่อพลังมารในร่างแผ่ออกมาโดยไม่ตั้งใจจนปะทะเหวินผิง เขาก็รีบควบคุมพลังกลับทันทีด้วยความตกใจ

เหวินผิงไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม ทิ้งเพียงคำพูดไว้ก่อนจากไป “ภารกิจของเจ้าคือฆ่าทุกคนในหอปกฟ้าที่ไม่ยอมสยบต่อเรา และขุมกำลังที่จงรักภักดีต่อหอปกฟ้า จงฆ่าให้เหี้ยน”

.

(จบตอน)