(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1259 เพียงหนึ่งวัน อาณาจักรโยว่สูญเสียดินแดนอีกสามพันลี้

ซือไห่เสียนไม่ได้ดีใจหรือหลงใหลในคำยกย่อง เขาตอบด้วยความถ่อมตนว่า “ฝ่าบาทตรัสเกินไป ทุกสิ่งที่กระหม่อมทำล้วนเพื่ออาณาจักรโยว่!”

ซือไห่เสียนเข้าใจดีว่าทำไมจักรพรรดิต้องการใช้งานเขา นั่นเพราะจักรพรรดิต้องการผู้ที่ไม่ยโสโอหัง และรู้จักรักษาตัว ดังนั้นเขาตระหนักดีว่าควรพูดให้น้อยที่สุด ตอบเพียงคำถามที่จักรพรรดิถามเท่านั้น เพราะตำแหน่งเสนาบดีความมั่นคงตอนนี้ยังเป็นเพียงคำกล่าวลอย ๆ หากยังไม่มีพิธีสถาปนาอย่างเป็นทางการ เขาก็ยังไม่ได้เป็นเสนาบดีความมั่นคงโดยสมบูรณ์

“คำกล่าวของเจ้า ‘ทุกสิ่งเพื่ออาณาจักรโยว่’ นับว่าน่าประทับใจ!” จักรพรรดิตอบด้วยความยินดี

“อีกเจ็ดวัน ข้าจะจัดพิธีสถาปนาเสนาบดีความมั่นคง ประกาศให้ทั่วช่องเขาเฉาเทียนรับรู้!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงไว้วางใจ กระหม่อมจะทำงานถวายชีวิตเพื่ออาณาจักรโยว่!”

ซือไห่เสียนรู้สึกประหลาดใจที่จักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ทรงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขาเคยคิดว่าคงต้องมีการทดสอบหรือสอบถามอีกมาก เพราะตำแหน่งเสนาบดีความมั่นคงนี้ หากมอบให้คนผิด ย่อมเกิดปัญหาใหญ่หลวง

ซือคงจุยซิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน แต่ความยินดีมีมากกว่าความแปลกใจ

“ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาทที่ทรงได้ข้าราชบริพารผู้เปี่ยมด้วยความสามารถอีกคนหนึ่ง”

จักรพรรดิตรัสด้วยสีหน้ายินดีที่ปิดไม่มิด “การที่มีเสนาบดีความมั่นคงผู้โดดเด่น ไม่เพียงเป็นโชคของราชวงศ์ แต่ยังเป็นโชคของอาณาจักรโยว่ ซือไห่เสียนที่สามารถสังหารยอดฝีมือระดับสวรรค์ขั้นสูงได้ทั้งที่ตนอยู่ระดับกลาง นับเป็นเรื่องที่แม้แต่เหออิ๋วหยวนยังไม่เคยทำได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซือคงจุยซิงได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ และไม่ได้ตอบกลับ เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมจักรพรรดิถึงได้ตัดสินใจรวดเร็วเช่นนี้ เพราะในสายพระเนตรของจักรพรรดิ ซือไห่เสียนคืออีกหนึ่งเหออิ๋วหยวนในอนาคต

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ซือคงจุยซิงก็อดยินดีไม่ได้ เพราะยิ่งซือไห่เสียนมีความสำคัญต่อจักรพรรดิมากเท่าไร สำนักอมตะก็ยิ่งได้รับประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น

“ฝ่าบาทตรัสเกินไป ผู้อาวุโสเหออิ๋วหยวนสามารถกดดันยอดฝีมือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นสูงทั่วทั้งช่องเขาเฉาเทียนได้ นั่นย่อมเหนือกว่าการสังหารยอดฝีมือขั้นสูงของกระหม่อมมากนัก”

ซือไห่เสียนตอบอย่างถ่อมตนโดยไม่กล่าวเกินเลยแม้สักคำ แม้ในใจลึก ๆ เขามั่นใจว่าสักวันหนึ่งเขาจะเหนือกว่าเหออิ๋วหยวนได้แน่นอน ด้วยการสนับสนุนจากสำนักอมตะ ไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้

หลังจากนั้น การสนทนาเปลี่ยนไปเป็นการกล่าวยกย่องตอบโต้กันหลายครั้ง จักรพรรดิทรงแสดงความรักใคร่ต่อซือไห่เสียนอย่างเต็มที่ ขณะที่ซือไห่เสียนตอบสนองด้วยความเคารพและภักดีอย่างเหมาะสม

ไม่นาน ซือไห่เสียนที่เบื่อหน่ายการพูดคุยไร้ความหมายตัดสินใจขอพระราชทานอนุญาตกลับไปยังแดนหยวนหยาง โดยให้เหตุผลว่าเขาต้องการรับบิดามารดามายังเมืองหลวง

จักรพรรดิทรงลังเลเล็กน้อย เพราะแดนหยวนหยางอยู่ภายใต้การควบคุมของสำนักอมตะ และทรงกังวลว่าสำนักอมตะอาจมีการเคลื่อนไหว

ซือคงจุยซิงรีบกล่าวแทรก “ฝ่าบาทโปรดวางใจ ด้วยพลังของสำนักอมตะในปัจจุบัน หากพวกเขาต้องการกำจัดเสนาบดีความมั่นคง พวกเขาคงลงมือไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องรอให้เสนาบดีความมั่นคงกลับไปยังแดนหยวนหยาง”

จักรพรรดิทรงตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่า “เช่นนั้นจงรีบไปรีบกลับ!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ซือไห่เสียนคำนับลา ก่อนจะออกจากท้องพระโรงไปทันที

เมื่อซือไห่เสียนจากไป จักรพรรดิทรงหันมาถามซือคงจุยซิงว่า “อาจารย์ของเจ้าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฝ่าบาทโปรดวางใจ อาจารย์ของกระหม่อมให้แจ้งข่าวว่าหอปกฟ้าได้ตกลงสงบศึกแล้ว และออกคำสั่งหยุดการโจมตี แต่กระหม่อมเกรงว่าสักวันหนึ่งหอปกฟ้าอาจเรียกร้องมากกว่านี้ เพราะข้อตกลงในปัจจุบันต้องสละเขตหลวนเฟิงอันศักดิ์สิทธิ์และเขตเป๋ยเจ๋อ”

จักรพรรดิทรงยิ้มกว้างด้วยความยินดี “ดีจริง! หากหอปกฟ้าหยุดโจมตี ข้าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีการลอบโจมตีเขตแดนกลางอันศักดิ์สิทธิ์อีก หลังจากเรากำจัดสำนักอมตะได้ ปัญหาทุกอย่างก็จะหมดไป”

ซือคงจุยซิงเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขาคิดว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับบรรพบุรุษอาวุโสสวรรค์ไร้ใจ บรรพชนผู้ก่อตั้งอาณาจักรโยว่ ผู้ที่เข้าสู่ขั้นหยวนหยางครึ่งก้าวมาแล้วเกือบห้าร้อยปี

ซือคงจุยซิงนึกถึงคำของอาจารย์ที่เคยกล่าวว่า “หากยอดฝีมือขั้นสุดเช่นนี้ลงมือ ช่องเขาเฉาเทียนจะต้องเผชิญกับมหันตภัยครั้งใหญ่”

...

...

...

ยามราตรี

อาณาจักรโยว่

พลังที่สามารถสั่นสะเทือนทั้งช่องเขาเฉาเทียนนั้นต้องยิ่งใหญ่เพียงใด? เมื่อจักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ตรัสถึงการเคลื่อนไหวของบรรพบุรุษอาวุโสทั้งหมด ซือคงจุยซิงถึงกับนิ่งงัน ไม่คาดคิดว่าพระองค์จะตรัสเปิดเผยเช่นนี้

“จักรพรรดิตรัสว่า สำนักอมตะครอบครองทรัพยากรที่เกินยุคสมัย สิ่งเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าพวกเขาน่าจะมีมรดกตกทอดของยอดฝีมือหยวนหยางอย่างสมบูรณ์ หากหอปกฟ้ายุติการโจมตีทั้งหมดแล้ว บรรพบุรุษอาวุโสของเราก็จะสามารถลงมือพร้อมกันได้!”

“หากบรรพบุรุษอาวุโสทั้งหมดลงมือพร้อมกัน สำนักอมตะคงถึงจุดจบแน่!” ซือคงจุยซิงตอบพลางแสร้งยินดี แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

จักรพรรดิกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น “ข้าต้องเดินทางไปภูเขาบรรพชน เจ้าจงดูแลทุกคนให้ดี โดยเฉพาะอ๋องหลงหยาง เข้าใจหรือไม่?”

“กระหม่อมเข้าใจ!” แม้ซือคงจุยซิงจะไม่เข้าใจเหตุผลที่ต้องจับตาดูอ๋องหลงหยางซึ่งหมดสิ้นอำนาจไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ถามไถ่เพิ่มเติม สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือรีบออกจากพระราชวังเพื่อแจ้งข่าวให้เจ้าสำนักอมตะทราบโดยเร็ว

เมื่อได้รับคำอนุญาตให้ลา ซือคงจุยซิงรีบออกจากวังไปด้วยความเร่งด่วน ในขณะที่จักรพรรดิแห่งอาณาจักรโยว่ก็แปรเปลี่ยนโฉมหน้า ซ่อนเร้นกลิ่นอาย และมุ่งหน้าไปยังภูเขาบรรพชนอย่างเงียบเชียบ

...

ณ สำนักอมตะ

เหวินผิงกำลังบำเพ็ญเพียรและกวาดล้างพลังไม้ในป่าอย่างสงบ จู่ ๆ หินส่งเสียงของเขาก็ดังขึ้น พร้อมกับข้อความเร่งด่วนจากซือคงจุยซิง

“ท่านเจ้าสำนัก ข่าวร้ายใหญ่หลวง หอปกฟ้าและอาณาจักรโยว่กำลังเตรียมการเจรจาสงบศึก แต่ความจริงแล้ว อาณาจักรโยว่หวังเพียงหยุดหอปกฟ้าเพื่อจัดการกับสำนักอมตะ! จักรพรรดิตรัสเองว่าบรรพบุรุษอาวุโสทุกท่านจะลงมือ รวมถึงสวรรค์ไร้ใจที่อยู่ในรายนามสวรรค์อันดับสอง ซึ่งเข้าสู่ขั้นหยวนหยางครึ่งก้าวมาเกือบห้าร้อยปีแล้ว!”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากเหวินผิง ซือคงจุยซิงเริ่มรู้สึกกังวลว่าเจ้าสำนักอาจจะตกใจเกินไป แต่แล้วเสียงจากหินส่งเสียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“แล้วอย่างไรเล่า? แค่นี้หรือ?”

ซือคงจุยซิงอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนรีบตอบกลับ “ท่านเจ้าสำนัก จักรพรรดิตอนนี้มุ่งหน้าไปยังภูเขาบรรพชนแล้ว!”

“ปล่อยเขาไปเถิด จะไปที่ไหนก็เรื่องของเขา ต่อไปเรื่องเช่นนี้ให้แจ้งเฉินเซี่ยก่อน อย่ารบกวนเวลาบำเพ็ญเพียรของข้าอีก” เหวินผิงตอบก่อนตัดการเชื่อมต่อของหินส่งเสียง แล้วหันกลับไปกวาดล้างพลังไม้ต่อ

ขณะเดียวกัน ซือคงจุยซิงยังคงสับสน เขาติดต่อเฉินเซี่ยเพื่อแจ้งข่าว แต่กลับได้รับคำตอบเพียงว่า “หอปกฟ้าจะหวังควบคุมสำนักอมตะ? ฝันไปเถอะ!”

สองวันต่อมา ข่าวด่วนจากเขตเป๋ยเจ๋อทำให้ทุกอย่างกระจ่าง หอปกฟ้าไม่ได้หยุดการโจมตี ตรงกันข้าม พวกเขาเริ่มโจมตีอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น!

ยอดฝีมือระดับสูงกว่า 15 คน และกองกำลังจำนวน 3-4 ร้อยล้านคนของหอปกฟ้า โจมตีพร้อมกันในห้าแนวรบของเขตเป๋ยเจ๋อ กองทัพเสิ่นโหยวและพันธมิตรจากดินแดนต่าง ๆ ต้องถอยร่นอย่างเลี่ยงไม่ได้ ภายในหนึ่งวัน เขตแดนของอาณาจักรโยว่สูญเสียไปกว่า 3,000 ลี้!

.

(จบตอน)