บทที่ 572 ล้อเลียน
ทันทีที่หลัวเฉิงก้าวออกจากประตูเรือน เขาก็เห็นลั่วเหยาและอามู่รออยู่ตรงหน้า ลั่วเหยาสวมกระโปรงผ้าฝ้ายโปร่งบางเผยให้เห็นไหล่นวลเนียนละเอียดตา ราวกับหยกขาวขัดเงา แขนเรียวทั้งสองข้างงดงามดุจรากบัว แวววาวยั่วยวนประหนึ่งผลึกน้ำค้าง ทั้งเรือนร่างของนางช่างงามตระการตาจนยากจะละสายตาได้ หลัวเฉิงรู้สึกหลงไหล...
