บทที่ 29 แป้งหยาบ

บทที่ 29 แป้งหยาบ

ในตอนเย็น ครอบครัวฉินหวยทั้งสี่คนล้อมวงกันที่โต๊ะเล็กข้างหน้าต่างชั้นล่าง รับประทานอาหารผัดคู่กับหมั่นโถวแป้งบัควีต ระหว่างนั้น จ้าวหรงอดไม่ได้ที่จะพูดซ้ำถึงคำพูดของฉินฉงเหวินในช่วงบ่ายอีกครั้ง พร้อมเติมแต่งให้มันดูแย่ลง

ฉินหวยที่นั่งฟังจนจบ รู้สึกว่าตนในฐานะลูกชายคนโตที่ดีควรยืนยันความสามารถของฉินฉงเหวิน “แม่ครับ จริงๆ แล้วฝีมือพ่อก็ไม่ได้แย่ถึงขั้นทำหมั่นโถวกินไม่ได้หรอก หมั่นโถวเมื่อก่อนที่ไม่อร่อย อาจเป็นเพราะ…”

“เพราะแป้งที่พ่อซื้อมาราคาถูกเกินไปจนคุณภาพแย่ครับ”

เมื่อได้ยินฉินหวยพูดช่วย ฉินฉงเหวินถึงกับน้ำตาคลอด้วยความซาบซึ้ง ในที่สุดก็มีคนออกมาพูดแทนเขาสักที

ฉินฉงเหวินพยักหน้ารัวๆ เห็นด้วยอย่างแรง “ใช่เลยๆ เจ้าแม่ค้าขายแป้งนั่นต้องจับเข้าคุกสัก 10-20 ปี ถึงจะสาสม พูดว่าอะไรนะ? บอกว่าที่บ้านเขามีคนป่วยต้องการเงินด่วน เลยขายแป้งราคาถูกให้ฉัน บอกว่าเป็นแป้งชั้นดี ไม่มีปัญหาเรื่องคุณภาพ ฉันสงสารเลยตกลงซื้อ”

“แต่ผลที่ได้ มันแป้งชั้นดีตรงไหนกัน แป้งหยาบเพียวๆ เลยล่ะ! แถมยังหยาบยิ่งกว่าแป้งที่ฉันกินตอนเด็กเสียอีก นี่มันต้องใจดำขนาดไหน ถึงไม่ร่อนแป้งสักหน่อยก่อนจะเอามาขายให้ฉัน”

จ้าวหรงกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “คุณยังกล้าพูดอีกเหรอ ซื้อของไม่ตรวจให้ดี ด้านบนเป็นแป้งขาว ด้านล่างเป็นแป้งหยาบ ตอนนั้นก็เปิดร้านมาหลายปีแล้วแท้ๆ ยังโดนลูกเล่นแค่นี้หลอกได้”

“ตอนแรกโดนหลอกก็ถือว่าเรื่องจบ แต่คุณดันเสียดายแป้งชุดนั้น ดันทุรังทำหมั่นโถวแป้งบัควีตนั่นออกมา ทำให้ลูกค้าแถวบ้านหนีกันหมด เกือบทำให้ร้านปิดตัว!”

“แม่คะ แล้วแป้งหยาบคืออะไรเหรอ?” ฉินลั่วถามอย่างสงสัย “พี่ชายรู้ไหม?”

ฉินหวยส่ายหัว

“แป้งที่ไม่ได้ร่อนละเอียด ทำจากการบดรวมกับรำข้าวเข้าไป” จ้าวหรงอธิบาย

เมื่อเห็นว่าคำอธิบายยังไม่ละเอียดพอ ฉินฉงเหวินก็เสริมว่า “แป้งที่พวกเธอกินทุกวันนี้คือแป้งขัดขาวละเอียด แต่ตอนเรายังเด็กอะไรก็กินได้หมด เอามาบดรวมกันจนเป็นแป้ง ตอนนั้นแม้แต่แป้งข้าวโพดยังบดพร้อมกับซังข้าวโพดเลย”

“การบดรวมกับรำข้าว ทำให้แป้งมีสีออกเทาๆ เลยเรียกว่าแป้งหยาบ ถ้าหยาบกว่านั้นอีก อย่างการผสมแป้งบัควีตจนออกสีดำ ก็เรียกว่าแป้งดำ แป้งแบบนั้นทำหมั่นโถวยิ่งหยาบและไม่น่ากินกว่าหมั่นโถวแป้งบัควีตสมัยนี้อีก ขนาดคนที่คอแหบคอแห้งยังต้องดื่มน้ำตามถึงจะกลืนได้”

“ที่แม่เธอพูดถึงว่าแป้งหยาบนั้น นับเป็นแป้งที่ละเอียดแล้ว ตอนนั้นแป้งหยาบที่ขายยังผสมแป้งบัควีตด้วย สีจึงเทายิ่งกว่าแป้งบดธรรมดา”

“พวกเธอยังจำคุณยายจางที่อยู่ฝั่งตรงข้ามบ้านคุณปู่ได้ไหม ตามลำดับญาติแล้ว เธอต้องเรียกยายว่าคุณย่าทวดคนนั้น คุณยายจางเป็นคนมาจากมณฑลซานซี เส้นบะหมี่ที่เธอทำ หอมมากเลย”

“ทุกปีช่วงตรุษจีนเธอจะใช้แป้งหยาบทำบะหมี่แล้วใส่ไข่ลงไป ลูกชายของเธอจะยกชามบะหมี่ออกมากินหน้าบ้าน กินไปจนทำให้เด็กๆ แถวนั้นน้ำลายสอกันหมด”

ฉินลั่วจ้องหน้าพ่อของเธอ ก่อนจะถามด้วยความใคร่รู้ว่า “พ่อ พ่ออิจฉาไหม?”

ฉินฉงเหวินบอกว่าเขาจำไม่ได้ว่าอิจฉาหรือเปล่า แต่ตอนนี้เขาอยากตีเด็ก

เมื่อเห็นพ่อเมินเฉย ฉินลั่วก็ชินแล้ว เธอหันไปถามฉินหวยต่อว่า “พี่ชาย หนูว่าพ่อพูดว่าแป้งหยาบอร่อย พรุ่งนี้พี่ทำบะหมี่แป้งหยาบให้หนูหน่อยได้ไหม?”

ฉินหวย: ?

จ้าวหรงใช้ปลายตะเกียบเคาะหลังมือของฉินลั่ว “อย่าไปเชื่อคำพูดไร้สาระของพ่อ ตอนนั้นเราไม่มีอะไรกิน กินอะไรก็อร่อยทั้งนั้น แล้วตอนนี้จะไปหาแป้งหยาบมาจากไหน ให้พ่อเธอไปหาคนหลอกขายแป้งมาอีกหรือไง?”

ฉินฉงเหวินบอกว่า ถ้าจะด่าลูกสาวก็ด่าไป อย่าเอาเขาไปพาดพิงด้วย

ฉินฉงเหวินแย้งกลับด้วยความดื้อรั้น “นั่นก็ไม่แน่เสมอไป แป้งหยาบก็มีที่ทำให้อร่อยได้ ย้อนไปในสมัยพ่อแม่เรา เจ้าของที่ดินยังไม่มีเงินพอซื้อแป้งขาวเลย พ่อฉันยังพูดบ่อยๆ ว่าเจ้าของที่ดินคนหนึ่งในหมู่บ้านเราล้มละลายกลายเป็นชาวนาจนก็เพราะเขากินหมั่นโถวแป้งขาวทุกมื้อ จนกินสมบัติหมดบ้าน”

“ลั่วลั่ว พ่อจะหาวิธีให้คุณปู่ส่งแป้งหยาบจากชนบทมาให้หนู พอได้มาแล้วพ่อจะทำบะหมี่แป้งหยาบให้กิน!”

ฉินลั่ว: …

พ่อ หนูอยากกินที่พี่ชายทำค่ะ

ในฐานะลูกสาวที่รู้ใจ ฉินลั่วกลืนความคิดในใจพร้อมกับหมั่นโถวลงไปในท้อง

ไม่กี่วันต่อมา ฉินหวยยังคงทดลองทำหมั่นโถวแป้งบัควีตต่อไป

การพูดคุยเกี่ยวกับแป้งหยาบในมื้อค่ำวันนั้นทำให้ฉินหวยคิดว่า หมั่นโถวแป้งบัควีตไม่จำเป็นต้องผสมแป้งขาวกับแป้งบัควีตเพียงอย่างเดียว อาจจะผสมแป้งชนิดอื่นได้ด้วย

ฉินหวยลองผสมแป้งไปเรื่อย แม้กระทั่งแป้งที่ทำจากเปลือกต้นเอล์มต้มกับน้ำ จนกลายเป็นการทดลองสร้างสรรค์หมั่นโถวรูปแบบใหม่ แต่ก็ยังไม่สามารถทำหมั่นโถวที่เป็น "หมั่นโถวในฝัน" ของเฉินฮุ่ยฮุ่ยได้

ในขณะที่ฉินหวยกำลังคิดว่าจะลองใช้แป้งหยาบแบบโบราณที่ผสมรำข้าวแท้ๆ หรือแป้งข้าวโพดที่บดรวมกับแกนข้าวโพดเพื่อสร้างความประทับใจแบบย้อนยุคแก่เฉินฮุ่ยฮุ่ย แป้งหยาบจากคุณปู่ก็ถูกส่งมาถึง

ฉินฉงเหวินถึงกับโทรกลับบ้านให้คุณปู่ช่วยหาแป้งหยาบมา เพื่อทำบะหมี่แป้งหยาบให้ฉินลั่วได้ลองลิ้มรสชาติ "หวนรำลึกถึงความยากลำบาก" สมัยก่อน

เมื่อรู้ว่าฉินฉงเหวินหาแป้งหยาบแบบโบราณมาได้ เฉินฮุ่ยหงถึงกับมาดูด้วยตัวเอง หยิบแป้งหยาบขึ้นมาขยี้ในมืออย่างละเอียด พร้อมกล่าวว่า “ไม่ได้เห็นของแบบนี้มาหลายปีแล้ว สมัยเด็กถึงจะได้กิน”

เพื่อฉลองที่ฉินลั่วกำลังจะได้สัมผัสประสบการณ์ชีวิต ฉินหวยตัดสินใจหยุดการทดลองหมั่นโถวแป้งบัควีตไปหนึ่งวัน และให้เฉินฮุ่ยฮุ่ยได้ลองชิมฝีมือของฉินฉงเหวินด้วย เพื่อจะได้รู้ว่าหมั่นโถวแป้งบัควีตของเขาก็ไม่ได้แย่

ฉินฉงเหวินมีฝีมือในการทำเส้นบะหมี่แบบแฮนด์เมด

ฝีมือของเขาถือว่าใช้ได้ ว่ากันว่าเขาได้เรียนรู้มาจากคุณยายจาง ตอนที่ไปขอเรียนถึงกับยกน้ำมันหนึ่งขวด ไข่ 30 ฟอง และไก่แม่พันธุ์ตัวหนึ่งเป็นค่าเล่าเรียน ด้วยค่าเรียนที่มากมายขนาดนี้ คุณยายจางจึงถ่ายทอดวิชาให้โดยไม่กั๊ก

ร้านอาหารเช้าของบ้านฉินสามารถเปิดได้ก็เพราะบะหมี่ฝีมือฉินฉงเหวินถือว่าดีใช้ได้ แต่หลังจากที่เส้นบะหมี่ไข่สำเร็จรูปเริ่มได้รับความนิยม เส้นบะหมี่ทำมือของฉินฉงเหวินที่ราคาปกติกลับดูไม่คุ้มค่า ร้านอาหารเช้าจึงเปลี่ยนมาขายแต่ซาลาเปา ไม่ขายบะหมี่อีก

วันนี้ ฉินฉงเหวินรู้สึกว่าถึงเวลาที่จะโชว์ฝีมืออีกครั้ง

ในครัว ฉินฉงเหวินที่กำลังนวดแป้งเต็มไปด้วยพลังงาน

นอกครัว ผู้คนที่รอชิมบะหมี่แป้งหยาบในตำนานต่างก็ตื่นเต้นกันถ้วนหน้า

เฉินฮุ่ยหงที่ตอนนี้ฐานะมั่งคั่งสามารถลืมความยากลำบากในอดีตได้อย่างสบายใจ ก็ดีใจที่จะได้รำลึกถึงความหลัง

จ้าวหรงที่เกือบลืมไปแล้วว่าสามีของเธอมีฝีมือทำเส้นบะหมี่ได้ ก็กำลังครุ่นคิดว่าถ้าบะหมี่แป้งหยาบครั้งนี้อร่อยใช้ได้ เธอจะให้เขาทำเส้นบะหมี่ขายในตอนเช้าเพื่อเพิ่มรายได้

ฉินลั่วที่ไม่เคยกิน แต่ชอบกินและอยากลองกินตั้งแต่ได้ยินเรื่องราว ก็ดูรอคอยอย่างอดทน

ฉินหวยที่ไม่เคยลองกินเหมือนกัน แต่สนใจว่าแป้งหยาบจะนำมาทำหมั่นโถวได้หรือไม่ ก็ตั้งตารอไม่แพ้กัน

เฉินฮุ่ยฮุ่ยที่กินหมั่นโถวมาหลายวันจนเบื่อก็ดีใจที่วันนี้จะได้เปลี่ยนเมนู

ส่วนโอวหยางที่แวะมาร่วมวงด้วยความคิดว่าไม่เสียเงิน แค่ขอได้กินสักชามก็ตั้งท่ารอพร้อม

ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของทุกคน ฉินฉงเหวินโยนเส้นบะหมี่ลงในหม้ออย่างมั่นใจ

ความรู้สึกที่ทุกคนรอให้เขาลงมือทำอาหารและตั้งตารอกินแบบนี้ เขาไม่ได้สัมผัสมาหลายปีแล้ว

“สุดท้ายแล้ว ฉันยังไม่แก่เกินไป!” ฉินฉงเหวินหัวเราะด้วยความมั่นใจ