บทที่ 26รสชาติที่เป็นเอกลักษณ์

บทที่ 26รสชาติที่เป็นเอกลักษณ์

ผักป่าจะนับเป็นธัญพืชหรือไม่ ฉินหวยเองก็ไม่แน่ใจ แต่เขารู้สึกว่าสิ่งที่ฉินลั่วพูดมีเหตุผล

แต่เขามีบางสิ่งที่ "ป่า" ยิ่งกว่าผักป่า

เปลือกต้นเอล์ม

หลังจากที่เมื่อวานการใช้เปลือกไม้ทำสลัดล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง ฉินหวยกลับไปศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการกินเปลือกไม้ในวิดีโอสั้น ๆ อย่างจริงจัง

ไม่อยากจะเชื่อ แต่ดูเหมือนจะมีหลากหลายวิธีอยู่เหมือนกัน

นอกจากวิธีทั่วไป เช่น นำไปตากแห้ง บดเป็นแป้ง แล้วกรองทำเส้นก๋วยเตี๋ยวแล้ว ยังสามารถนำไปผัดกับเครื่องปรุง ปิ้งย่าง ทำเป็นยำ หรือแม้แต่นำไปต้มเอาน้ำเพื่อใช้ผสมแป้งทำเส้นได้ด้วย

เมื่อสามารถใช้น้ำต้มจากเปลือกไม้ผสมแป้งได้ ก็ดูเข้ากับแนวทางการทำอาหารได้พอดี

ฉินหวยที่ปฏิบัติตามกฎการเลิกงานตรงเวลาอย่างเคร่งครัด ได้นำปั้นเปาหอยปูชุดสุดท้ายเข้าเตาอบตอนเที่ยงตรง พร้อมกับกำชับอันโยวโยวให้จัดจานให้เรียบร้อย แล้วเขาก็เลิกงานทันที

ในเวลานั้นแม้จะยังไม่ถึงช่วงพักกลางวัน แต่ลูกค้ากลุ่มแรกที่อยู่ใกล้บริษัทและวิ่งเร็วก็มาถึงแล้ว ส่วนโอวหยางที่อยู่ใกล้บริษัทเป็นพิเศษและสามารถเลิกงานก่อนเวลาได้ ก็นั่งประจำที่หน้าต่างชั้นสองที่ดีที่สุดพร้อมอาหารอยู่แล้ว

ฉินหวยถือถาดอาหารเดินเข้าไปร่วมกลุ่มด้วย

เขามองดูอาหารของโอวหยาง: ขาไก่ตุ๋นพะโล้ หมูผัดพริก เถาผัดซอสเปรี้ยวหวาน และผักบุ้งผัดกระเทียม พร้อมด้วยซุปกระดูกซี่โครงและสาหร่ายที่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม

ถัดจากซุปกระดูกคือจานเล็กของขนมเขียวถั่วลิสง และด้านหน้าของซุปและขนมคือกล่องลิ้นจี่สดที่ดูแพง

อาหารสามอย่าง ผักหนึ่งอย่าง ซุปหนึ่งถ้วย ขนมหนึ่งจาน และผลไม้อีกหนึ่งกล่อง ดูดีกว่าที่เขากินเองเสียอีก

ที่สำคัญที่สุด กล่องลิ้นจี่นี้ดูคุ้นตาอย่างมาก หากไม่ผิดพลาด มันคือชนิดที่ฉินลั่วเคยเล็งไว้ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเมื่อสองวันก่อน ซึ่งขายลูกละ 14 หยวน

“นายไม่ใช่เพิ่งบ่นว่าถังแตกเหรอ? ถึงขั้นซื้อชาลิปตันขวดใหญ่ ๆ ดื่มแก้กระหายเลยนี่?” ฉินหวยนั่งตรงข้ามโอวหยาง

โอวหยางยิ้มแหย ๆ “เมื่อเช้าฉันโทรไปบอกแม่ว่าฉันลำบาก แม่ก็ซาบซึ้งในความตั้งใจของฉันที่จะช่วยสนับสนุนเพื่อนร่วมชั้นทำธุรกิจ เธอบอกว่าจะรับผิดชอบค่าอาหารของฉันต่อไป”

“แล้วลิ้นจี่นี่ล่ะ…” ฉินหวยชี้ไปที่กล่อง

โอวหยางดันกล่องลิ้นจี่ไปทางฉินหวย “เอากลับไปให้ลั่วลั่วกินสิ เมื่อวันก่อนเธออยากได้อยู่ใช่ไหม? บอกเธอว่าพี่โอวหยางยังมีเงินซื้อลิ้นจี่ให้ ถ้าอยากกินก็บอกมา ฉันจะกลับบ้านเอามาให้”

ฉินหวย: …

“ลั่วลั่วตื่นเช้าอีกแล้วหรือเปล่า? ฉันไม่เห็นเธอเลยเมื่อกี้ คงกลับไปนอนต่อใช่ไหม?”

“ไม่ได้ตื่นเช้า” ฉินหวยตอบ “เมื่อคืนเธอเล่นมือถือจนถึงตีสาม แต่ไม่กล้าบอกใคร ตอนเช้าก็ตื่นตอนหกโมงครึ่งตามเวลา เดินเซ่อซ่าเกือบจะตกหม้อขนมเขียวถั่วลิสง ฉันเลยบอกให้เธอกลับไปนอน แล้วก็ยึดมือถือไว้ด้วย เดี๋ยวนี้เธอคงได้เล่นแค่สมาร์ทวอชแล้ว”

โอวหยางเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “บ่ายนี้ไปดูหนังกันไหม? รอลั่วลั่วตื่นแล้วชวนเธอไปด้วย ฉันเพิ่งได้บัตรชมภาพยนตร์มาจากแม่เมื่อเช้านี้”

“นายไม่ทำงานบ่ายนี้เหรอ?” ฉินหวยถาม

“พี่หงต้องไปทำธุระช่วงบ่าย ฉันเลยสามารถโดดงานได้”

“ช่วงบ่ายวันนี้ฉันไม่ว่าง ต้องทดลองสูตรใหม่ ไว้วันหลังเถอะ”

เมื่อได้ยินฉินหวยพูดถึงการทดลองเมนูใหม่ โอวหยางก็ตาวาว พร้อมบอกว่าเขายินดีเสียสละตัวเองเป็นคนชิมให้

ฉินหวยคิดว่า ครั้งนี้โอวหยางคงต้องเสียสละตัวเองอย่างแท้จริง

หลังทานข้าวเสร็จ ฉินหวยกลับไปงีบช่วงสั้น ๆ และกลับมาที่โรงอาหารตอนบ่ายสองเพื่อเริ่มทดลองเมนูใหม่

การทำหมั่นโถวต่างจากการทำซาลาเปา หมั่นโถวต้องการเนื้อแป้งที่นุ่มกว่า จึงต้องใช้การหมักสองรอบ ระหว่างการหมักจำเป็นต้องเพิ่มน้ำเพื่อคงความชื้นในแป้ง และเพื่อเพิ่มกลิ่นและรสชาติ มักจะใส่นม ไข่ น้ำตาล หรือแม้แต่น้ำผึ้งในขั้นตอนการนวดแป้ง

แต่วันนี้ ฉินหวยเลือกเพิ่มรสชาติในแบบที่ไม่เหมือนใคร

น้ำจากเปลือกต้นเอล์ม

น้ำที่ได้จากการต้มเปลือกต้นเอล์ม ดูแล้วไม่ต่างจากการเคี้ยวเปลือกไม้แห้งนัก ทั้งหน้าตาและกลิ่นก็ยังไม่ชวนกิน

เปลือกไม้ไม่ได้อยู่ในรายการอาหารของมนุษย์ก็มีเหตุผลของมัน

แต่ฉินหวยเริ่มลงมือนวดแป้งต่อไป

เวลานี้ พนักงานในโรงอาหารเมฆาต่างอยู่ในช่วงพักผ่อน บ้างก็ออกไปเดินเล่นในห้างใกล้เคียง สองคนกำลังงีบอยู่บนชั้นสอง ส่วนที่เหลือพักอยู่ในโถงชั้นหนึ่ง หวงซีจดจ่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์เพื่อแก้ไขแผนงาน อันโยวโยวและพนักงานอีกคนเล่นมือถือกันอยู่

“โยวโยว ดูอะไรอยู่น่ะ?” จ้าวเจียฮุ่ยซึ่งเล่นมือถืออยู่ข้าง ๆ สังเกตว่าอันโยวโยวยืนจ้องไปที่ครัวด้วยความสนใจ “อยากแอบเรียนเหรอ?”

“การทำขนมน่ะ ต้องมีคนสอนถึงจะทำได้ ฉันยืนดูอยู่ไกลขนาดนี้จะเรียนรู้อะไรได้ยังไง” อันโยวโยวยังจ้องต่อ “ฉันแค่รู้สึกว่าน้ำที่เจ้าของร้านใช้นวดแป้งมันสีแปลก ๆ”

ไม่ใช่แค่อันโยวโยวที่คิดว่าน้ำนั้นแปลก ฉินหวยเองที่กำลังทำอยู่ก็ยังรู้สึกว่ามันแปลก

ใช้น้ำจากเปลือกไม้ต้มมานวดแป้งหมั่นโถว…เอาเข้าจริงแล้ว…

พ่อแม่ที่สนับสนุนการเลี้ยงลูกด้วยการให้ผ่านความยากลำบาก หากผ่านมาเห็นก็คงจะบอกว่า "ไม่ได้การแล้ว เราลองเอาผักป่ามาต้มดูหน่อยดีไหม อย่างน้อยก็ต้องมีอะไรที่กินได้บ้าง"

สองชั่วโมงต่อมา หมั่นโถวรสเปลือกไม้เอล์มที่มีสีเหลืองอ่อนก็ออกจากเตาสดใหม่

ฉินหวยไม่ได้ทำมาก ทำแค่สามลูกเท่านั้น

เขายังไม่กล้าชิมเอง รีบโทรเรียกโอวหยางให้มาที่โรงอาหาร พร้อมแจ้งว่ามีเมนูใหม่ออกจากเตาแล้ว

สิบกว่านาทีต่อมา โอวหยางพาเฉินฮุ่ยฮุ่ยมาด้วย

“ฮุ่ยฮุ่ยพรุ่งนี้สอบปลายภาค วันนี้บ่ายโรงเรียนปล่อยเร็วกว่าปกติ พี่หงไม่มีเวลามารับเลยให้ฉันช่วยรับ” โอวหยางอธิบาย ก่อนยิ้มและพูดว่า “ฮุ่ยฮุ่ย วันนี้โชคดีแล้วนะ พี่ฉินหวยทำเมนูใหม่ให้ลอง”

เฉินฮุ่ยฮุ่ยมองฉินหวยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ฉินหวย: …

เขานำหมั่นโถวออกมา เสิร์ฟในจานที่ยังมีไอร้อนลอยขึ้น หมั่นโถวนั้นดูนุ่มและเรียบเนียนอย่างสวยงาม

โอวหยางหยิบหมั่นโถวขึ้นมาลองดมก่อน “กลิ่นนี่…ค่อนข้างสดชื่นเลยนะ”

จากนั้นกัดคำแรก

โอวหยาง: ?

รู้สึกแปลก ๆ แม้จะไม่ได้ถึงกับกินไม่ได้ แต่ความทรงจำเกี่ยวกับสลัดเปลือกไม้เมื่อวานก็กลับมาโจมตีเขาทันที

เฉินฮุ่ยฮุ่ยเองก็หยิบหมั่นโถวขึ้นมากัดคำหนึ่ง

เธอเคี้ยว

เฉินฮุ่ยฮุ่ย: ?

สายตาที่มองฉินหวยเต็มไปด้วยความผิดหวังราวกับว่าไอดอลในดวงใจได้พังทลายลง

ในใจของเธอ ฉินหวยที่ทำขนมเก่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นซาลาเปา เกี๊ยว หรือขนมต่าง ๆ มักจะอร่อยเสมอ แต่หมั่นโถวที่เขาทำครั้งนี้กลับธรรมดาเกินไป

ธรรมดาจนออกจะแปลกเล็กน้อย และมีรสชาติที่ไม่อร่อยนัก

เฉินฮุ่ยฮุ่ยสูดจมูก รู้สึกอยากจะร้องไห้

“แม่คะ หมั่นโถวที่พี่ฉินหวยทำไม่อร่อยเลย 55555”

ด้วยความตั้งใจที่จะไม่ทิ้งอาหาร เธอจึงกัดคำที่สองต่อ

“ฮุ่ยฮุ่ย รสชาติเป็นยังไง?” ฉินหวยถาม

เฉินฮุ่ยฮุ่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบว่า “มันแปลก ๆ ค่ะ”

แล้วส่ายหัว “พี่ฉินหวย หมั่นโถวที่พี่ทำไม่อร่อยเท่าซาลาเปาหรือเกี๊ยวค่ะ”

เมื่อได้ยินเฉินฮุ่ยฮุ่ยพูดอย่างนั้น ฉินหวยกลับรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“ดีแล้ว” เขาคิด “ฮุ่ยฮุ่ยแค่ชอบรสชาติของแป้งบัควีตธรรมดา ไม่ได้ชอบอาหารรสแปลกประหลาดเกินคนทั่วไป”

เมื่อรู้ว่าเธอชอบรสชาติและสัมผัสของแป้งบัควีตธรรมดา เขาก็สามารถปรับสูตรให้ดียิ่งขึ้นได้ในอนาคต

“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนกิน เดี๋ยวฉันให้ลั่วลั่วเอาไปให้ไก่กิน” ฉินหวยบอก

เช้านี้จ้าวหรงเพิ่งไปตลาดซื้อแม่ไก่มาสองตัว เตรียมไว้สำหรับต้มซุปในอีกสองสามวัน การให้ไก่กินหมั่นโถวที่ปลอดสารพิษก็ดูไม่เลว

เฉินฮุ่ยฮุ่ยวางหมั่นโถวลงทันที

ขณะทั้งสองกำลังพูดคุยกัน โอวหยางก็จัดการกินหมั่นโถวจนหมด

เขาที่ไม่ได้ฟังบทสนทนาของทั้งสอง พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าติดใจ “ฉินหวย นายอย่าว่าไปนะ เมนูใหม่ของนายวันนี้…”

“แม้รสชาติจะออกแปลก ๆ แต่เคี้ยวแล้วมีรสชาติพิเศษดีนะ”

“ฉันว่าอร่อยใช้ได้เลย!”

ฉินหวย: ?

“ที่แท้คนที่มีรสชาติไม่ปกติคือนายสินะ”

ถ้านายบอกก่อนว่านายชอบรสชาตินี้ ในโกดังยังมีเปลือกไม้อยู่อีกถุงใหญ่ เอาไปได้เลยไม่ต้องเกรงใจ

ถ้าภารกิจนี้เป็นความปรารถนาของโอวหยางก็คงจะดี เพราะด้วยความใจง่ายและความไม่เลือกกินของเขา ฉินหวยคิดว่าภารกิจนี้คงเสร็จไปนานแล้ว

น่าเสียดายจริง ๆ

ฉินหวยมองโอวหยางพร้อมถอนหายใจ

โอวหยางมองกลับอย่างงง ๆ ก่อนชี้ไปที่หมั่นโถวที่เหลือในจานแล้วถามว่า “นายจะกินไหม? ถ้าไม่กินฉันจะกินนะ”

เมื่อเห็นฉินหวยพยักหน้า โอวหยางก็คว้าหมั่นโถวขึ้นมากัดคำใหญ่

“รสชาตินี้…”

“สดชื่น!”