บทที่ 22 รสชาติที่ใช่

บทที่ 22 รสชาติที่ใช่

ในขณะที่โอวหยางกำลังอิ่มเอมใจกับรสชาติของ "ปั้นเปาหอยปูสีเหลือง" พร้อมกับความเสียดายเล็กน้อย เขาก็ตัดสินใจจะสั่งเพิ่มอีกจาน แต่ในขณะนั้น กลุ่มคุณลุงวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าก็เดินเข้ามาในร้าน

วันนี้มาถึง 6 ท่าน มากกว่าเมื่อวานอีกหนึ่งคน

แต่ละคนแต่งตัวด้วยเสื้อยืดคอกลมของผู้สูงอายุ พร้อมกางเกงลำลองหรือกางเกงวอร์ม เหงื่อบนหน้าผากยังไม่ทันแห้ง เสื้อยืดเปียกครึ่งหนึ่ง บ่งบอกได้ชัดว่าเพิ่งกลับมาจากการวิ่งออกกำลังกายเช้าแบบจริงจัง

“โห เช้านี้มีปั้นเปาด้วย!” คุณลุงผู้เชี่ยวชาญการชิมอาหารเช้า ลุงสวี่ กล่าวขึ้นทันทีที่เข้าร้าน ก่อนจะก้าวอย่างรวดเร็วไปที่หน้าต่าง แววตาเต็มไปด้วยความยินดี “ปั้นเปาหอยปูสีเหลือง เพิ่งออกจากเตาใช่ไหม? โชคดีจริง ๆ”

ลุงสวี่ชี้ไปที่ปั้นเปาหอยปูด้วยความกระตือรือร้นและพูดว่า “หนุ่มน้อย เอามาให้ลุงสองอัน ส่วนซาลาเปาที่เมื่อวานอย่างละเข่ง แล้วก็เพิ่มน้ำเขียวถั่วลิสงเย็นอีกชามหนึ่ง วันนี้ลุงเหนื่อยมากจริง ๆ”

พูดจบ ลุงสวี่ก็ทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะประจำหมายเลข 9 พิงพนักเก้าอี้อย่างสบายใจ

“นายวิ่งได้ไม่นานแท้ ๆ ก็บ่นว่าเหนื่อยแล้ว เมื่อก่อนว่าฉันตระหนี่ แต่นายดูสิ ทุกวันนี้สบายจนเคยตัว วิ่งเสร็จก็มากินซะเยอะ แล้วความดันเลือด น้ำตาลในเลือด และไขมันในเลือดของนายจะลดลงได้ยังไง” ลุงเฉาเยาะเย้ยอย่างไม่มีปรานี ขณะทำการชำระเงินผ่าน QR Code อย่างคล่องแคล่ว “พนักงานร้านยังไม่มาทำงานอีกเหรอ? เอาปั้นเปาหอยปูสองอัน กับซาลาเปาไส้สามเต็งหนึ่งเข่ง ฉันสั่งเสร็จแล้วนะ”

คุณลุงคนอื่น ๆ ก็ทยอยชำระเงินผ่าน QR Code และสั่งอาหารอย่างชำนาญราวกับเป็นลูกค้าประจำที่ทานมานาน คราวนี้มีลุงหน้าใหม่ที่ดูยังลังเลกับเมนู เหมือนกับเจอร้านอาหารเช้าที่ราคาแพงเกินไป

“ทำไมของร้านนี้แพงจัง?” ลุงคนใหม่เอ่ยถามอย่างสงสัย “ปั้นเปาหอยปูอันละ 5 หยวน ฉันจำได้ว่าที่บ้านฉันขายแค่ 2.5 หยวนเอง นี่ขึ้นราคาเป็นสองเท่าเลยนะ”

“ตอนนี้ร้านเราเปิดใหม่ มีส่วนลด 30% และปั้นเปาหอยปูสูตรนี้เป็นไส้กุ้งสดใหม่ โปรโมชั่นพิเศษราคาเท่ากับไส้หมูสด 5 หยวนต่ออัน พรุ่งนี้จะกลับไปขายในราคาปกติ 8 หยวนต่ออัน” ฉินหวยยิ้มและอธิบาย

เหตุผลที่แท้จริงคือ ฉินหวยไม่ได้ตั้งใจจะทำปั้นเปาหอยปูไส้กุ้งตั้งแต่แรก เมนูยังไม่ได้พิมพ์และจะต้องรอจนถึงบ่ายถึงจะได้รับเมนูใหม่

ลุงหน้าใหม่ยังคงลังเล

“หวังเหล่ากัง เลิกพูดจาเยิ่นเย้อซะที ร้านนี้อาหารเช้าแพงจริง แต่รสชาติดี ผักหัวไชเท้าจากซูเปอร์มาร์เก็ตพรีเมียมกับที่ขายข้างถนนก็ราคาต่างกัน นายคำนวณเงินเก่งมาตลอด 40-50 ปี ยังไม่พออีกเหรอ? ฉันชวนมาวิ่งก็เพื่อให้มากินร้านนี้ เชื่อฉันเถอะ อร่อยแน่นอน คุ้มค่าราคา!” ลุงเฉาเริ่มกระซิบเสียงเย้ายวน

“ใช่แล้ว ร้านนี้เพิ่งเปิดเมื่อวาน ถ้าผ่านไปอีกหน่อยฉันกลัวว่านายจะต่อคิวไม่ไหว” ลุงสวี่ที่ตอนนี้กลายเป็นแฟนคลับประจำกล่าวพร้อมร่วมมือกับลุงเฉาอย่างแน่นแฟ้นชั่วคราว

“ไม่ใช่กูซู (เมืองซูโจว) จะมีปั้นเปาหอยปูที่อร่อยได้แค่ไหนกัน” ลุงหวังพึมพำเบา ๆ

ถึงจะบ่นว่าแพง แต่ด้วยคำแนะนำอันแรงกล้าจากลุงเฉาและลุงสวี่ ในที่สุดลุงหวังก็ยอมสั่งปั้นเปาหอยปูหนึ่งอัน ซาลาเปาไส้ห้าเต็งหนึ่งเข่ง และไส้สามเต็งหนึ่งเข่ง

ซาลาเปาที่เพิ่งนึ่งเสร็จยังร้อนอยู่ ปั้นเปาหอยปูสามารถรับประทานได้ทันที

ในไม่ช้ากลิ่นหอมของปั้นเปาหอยปูก็อบอวลไปทั่วร้านอาหาร

ลุงสวี่กินอย่างต่อเนื่อง แค่สองคำก็หมดไปสองอัน จากนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมจานในมือเพื่อจะไปตักเพิ่มอีก

“เพล้ง!” ลุงหวังที่นั่งตรงข้ามตื่นเต้นจนตบโต๊ะเสียงดัง ทำให้ลุงสวี่เกือบทำจานหลุดมือ

“หวังเหล่ากัง นายตบโต๊ะทำไม? ถ้าจานแตกนายต้องจ่ายนะ!” ลุงสวี่พูดด้วยความไม่พอใจ หวังเหล่ากังนี่น่าตายนัก เกือบทำให้เขาต้องจ่ายเงินค่าจาน

แต่ลุงหวังไม่ได้สนใจ กลับพูดอย่างตื่นเต้นว่า “นี่แหละรสชาติที่ใช่!”

คุณลุงคนอื่น ๆ: ?

หวังเหล่ากังเป็นโรคสมองเสื่อมหรือเปล่า?

อาการเริ่มรุนแรงขึ้นแล้วหรือ? ควรโทรบอกภรรยาให้มารับตัวกลับบ้านดีไหม?

“รสชาติอะไร?” ลุงเฉาถาม

“รสชาติของปั้นเปาหอยปู!”

คุณลุงคนอื่น ๆ: ??

ลุงหวังตื่นเต้นจนพูดจาไม่เป็นประโยค มือไม้สั่นไปมาพร้อมพูดว่า “เหมือนรสชาติที่ฉันเคยกินตอนหนุ่มที่กูซูไม่มีผิด นี่แหละ! ใช่แน่! ต้องเป็นไส้กุ้งสด ฉันไม่เคยกินอะไรที่อร่อยและแท้จริงขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!”

คุณลุงคนอื่น ๆ: …

ได้เลย คงจะเริ่มระลึกถึงความหลังที่รุ่งโรจน์อีกแล้ว

ลุงหวังเล่าความทรงจำด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ “สมัยก่อน ฉันยังเป็นนักบัญชีที่โรงงานสิ่งทอของเรา โรงงานเรานี่เรียกได้ว่าใหญ่ที่สุดในกูซู ร้านอาหารรัฐที่ขายปั้นเปาหอยปูอยู่ติดกับโรงงานเลย ตอนนั้นสิ่งที่ฉันรอคอยที่สุดทุกวันคือเลิกงานแล้วปั่นจักรยานไปต่อคิวซื้อปั้นเปาหอยปู”

“คุณไม่รู้หรอกนะ ร้านนั้นเขาทำปั้นเปาหอยปู รุ่นแรกจะออกเตาทุกหกโมงเย็น กลิ่นนี่ลอยไปไกลสิบลี้เชียว!”

“พอปั้นเปาออกจากเตา กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วถนน ใครเลิกงานช้าแค่นาทีเดียวก็ซื้อไม่ได้แล้ว ตอนนั้นไม่กินข้าวเที่ยงยังดีกว่าพลาดปั้นเปาหอยปูสองอัน ความอยากนั้นมันถึงขั้นใครที่สัญญากับลูกว่าจะซื้อให้แต่พลาดซื้อ เด็ก ๆ จะร้องไห้ทั้งคืน ฉันยังใช้วิธีปั่นจักรยานเร็วเพื่อให้ซื้อได้เสมอจนจีบภรรยาสำเร็จเลย”

“เสียดายนะ ต่อมาโรงงานก็เริ่มล่ม ฉันก็ย้ายงานไปที่อื่น ไม่ได้กลับไปกินรสชาตินั้นอีกเลย คิดถึงจริง ๆ เมื่อก่อน…”

คุณลุงคนอื่น ๆ ที่ฟังเรื่องรำลึกความหลังแบบนี้จนชิน ต่างก้มหน้ากินอาหารต่อ ไม่มีใครสนใจ

หลังจากเล่าเรื่องไปไม่กี่นาที ลุงหวังก็เล่าถึงชีวิตที่เร่าร้อนในวัยหนุ่มจนหมด มั่นใจว่าอารมณ์เหมือนกลับไปเป็นหนุ่มอายุสี่สิบอีกครั้ง เขาจึงหันไปทางหน้าต่างแล้วตะโกนว่า “หนุ่มน้อย เอาปั้นเปาหอยปู 30 อัน ใส่ถุง!”

“ภรรยาฉันชอบรสชาติแบบนี้ที่สุด!”

ฉินหวยรีบแพ็คใส่ถุงอย่างคล่องแคล่ว

ภาพที่โอวหยางมองเห็นนั้น ทำเอาเขาอ้าปากค้างด้วยความอิจฉา

เขาเองก็อยากจะตะโกนว่า “เอาปั้นเปาหอยปู 30 อัน ใส่ถุง!” แต่เงินในกระเป๋าไม่อำนวย สุดท้ายเขาทำได้แค่หยิบจานแล้วไปตักเพิ่มอีกหนึ่งจาน กินเสร็จก็กลับมานั่งเล่นมือถืออยู่ที่โต๊ะ

หลังจากคุณลุงทั้งหลายออกจากร้าน ฉินหวยเปิดหน้าต่างตรวจสอบความคืบหน้าของภารกิจ

10.4%/25% (39/94)

ความคืบหน้าเป็นที่น่าพอใจ

กลุ่มคุณลุงเหล่านี้ดูจะมีอิทธิพลไม่น้อย น่าจะกินร้านอื่น ๆ แถวนี้มาไม่น้อยในวันปกติ

เช้านี้ออกจากบ้านมาด้วยตัวเลข 31/94 แค่กลุ่มคุณลุง 5 คน ก็กดอันดับร้านอื่น ๆ ลงไปได้ 8 ร้าน