ตอนที่ 290 การโจมตีครั้งใหญ่ (ฟรี)

ตอนที่ 290 การโจมตีครั้งใหญ่

ณ ขณะนี้ หลายๆ คนยังส่งข้อความถึงญาติ และเพื่อนฝูงเพื่อที่จะออกมาล่าด้วยกัน

ฝูงอีกากลายพันธุ์กำลังเข้ามาใกล้ การอยู่ข้างนอกก็ไม่ปลอดภัยเท่ากับอยู่ในโรงแรมเจียงหลิน

นอกจากนี้ ด้วยเกราะป้องกันของทางโรงแรม พวกเขายังสามารถใช้มันเพื่อฆ่าศัตรูได้อย่างรวดเร็ว

ไม่เพียงแต่จะรับประกันความปลอดภัยเท่านั้น แต่ยังได้รับแก่นคริสตัลอีกด้วย อาจกล่าวได้ว่าเหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

หลังจากที่ฉู่เจียงเยว่ออกประกาศ เธอก็เดินออกจากบ้านพัก เงยหน้าขึ้น และเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

เมื่อเสิ่นจื้อกุย และคนในทีมของเขาออกจากโรงพยาบาล พวกเขาได้เห็นประกาศของฉู่เจียงเยว่ในเวลาเดียวกัน

เมื่อเห็นฝูงอีกากลายพันธุ์ที่ถูกกล่าวถึงในเนื้อหา เสิ่นจื้อกุยก็เม้มริมฝีปาก

“ทำไมจู่ๆ พวกมันถึงผ่านมาทางนี้ ซอมบี้ และฝูงหมาป่ากลายพันธุ์ก่อนหน้านี้ ก็ล้วนทำให้รู้สึกแปลกๆ พอๆ กัน”

สัญชาตญาณของเสิ่นจื้อกุยนั้นแม่นยำที่สุดมาโดยตลอด เมื่อดวงตาของเขาจับจ้องที่ไปฝูงอีกากลายพันธุ์ก็มีร่องรอยของความสงสัยปรากฏขึ้น

"กา กา กา!"

ฝูงอีกากลายพันธุ์ค่อยๆ บินเข้ามาใกล้ และเสียงร้องของมันดังมาจากระยะไกล และในไม่ช้า มันก็ปะทะเข้ากับเกราะป้องกันของโรงแรมเจียงหลิน

ด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบคม ฉู่เจียงเยว่ก็เปิดฉากโจมตีพวกมันด้วยแส้เถาวัลย์

เมื่อเห็นรูปแบบการโจมตีที่คุ้นตาของเธอ เสิ่นจื้อกุยก็รู้ตำแหน่งของฉู่เจียงเยว่ได้อย่างรวดเร็ว

“คุณก็ออกมาเหมือนกันเหรอ ตรงนี้ไม่ใช่จุดที่ดีที่สุดในการฆ่าพวกมัน คุณต้องการเปลี่ยนที่มั้ย?”

เสิ่นจื้อกุยเดินไปยืนอยู่ข้างๆ ตัวของฉู่เจียงเยว่

เกราะป้องกันของโรงแรมเจียงหลินมีรูปทรงครึ่งวงกลม ครอบคลุมอาณาเขตทั้งหมดของทางโรงแรม

จุดที่ฉู่เจียงเยว่ยืนอยู่ตรงนี้คือ จุดกึ่งกลางของครึ่งวงกลมนั้น มันจึงเป็นจุดที่เกราะป้องกันสูงที่สุด ทำให้ยากต่อการฆ่าศัตรู

ฉู่เจียงเยว่มองไปที่เสิ่นจื้อกุย: "แล้วคุณล่ะออกมาทำไม น่าจะกลับไปพักผ่อนก่อน ดูจากสีหน้าของคุณแล้ว คงยังไม่หายสนิทจากอาการบาดเจ็บใช่มั้ย”

ฉู่เจียงเยว่ดุเสิ่นจื้อกุย และบอกให้เขากลับไปพักผ่อนโดยเร็ว

เสิ่นจื้อกุยมั่นใจว่าตัวเองสบายดีแล้ว เขาจึงไม่รู้ว่าจะกลับไปพักทำไมอีก

และตอนนี้ยังเป็นโอกาสนี้ในการฆ่าอีกากลายพันธุ์ และรับแก่นคริสตัล เขาจะไม่มีวันปล่อยมันไปอย่างแน่นอน

“ผมหายดีแล้ว อีกอย่าง การทำสิ่งเล็กๆ น้อยๆ อย่างการฆ่าอีกาสักสองสามตัว ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก”

แม้จะได้ยินเช่นนี้ ฉู่เจียงเยว่ก็ยังคงรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่สำหรับเสิ่นจื้อกุยที่เพิ่งบาดเจ็บหนักกลับมาจะออกมาสู้ แต่เนื่องจากนี่มันเป็นสิ่งที่เขาตัดสินใจเอง เธอก็ไม่สามารถห้ามปรามหรือพูดอะไรมากได้

“ระวังด้วย อย่าฝืนตัวเองล่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่เจียงเยว่ เสิ่นจื้อกุยก็ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องกังวล หากไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวผมก็จะกลับไปพัก”

เสิ่นจื้อกุยก็ค่อนข้างห่วงความปลอดภัยของตัวเองเช่นกัน หากมีบางอย่างเกิดขึ้นจริง การแลกกับแก่นคริสตัลเพียงไม่กี่ก้อน มันก็ไม่คุ้มเลย

“เราควรจะไปหาจุดอื่นที่ทำเลดีกว่านี้มั้ย?”

เสิ่นจื้อกุยต้องการจุดที่ดีที่สุดในการล่า เขาจึงเริ่มสังเกตตั้งแต่ออกมาแล้ว

แต่เมื่อเห็นว่าฉู่เจียงเยว่กำลังฆ่าอีกากลายพันธุ์อยู่ตรงนี้ เธอก็เลือกที่จะมาอยู่ข้างๆ เธอมากกว่า

"ได้ คุณมีที่ๆ เล็งไว้อยู่เหรอ"

ฉู่เจียงเยว่ฆ่าอีกากลายพันธุ์เพื่อลับฝีมือเท่านั้น เธอจึงไม่สนใจว่าจะอยู่ที่ไหนหรือฆ่าไปได้กี่ตัว

"งั้นก็ตามผมมา"

หลังจากพูดจบ เสิ่นจื้อกุยก็หันหลังกลับ และเดินทางสวนหลังบ้านของฉู่เจียงเยว่ ไม่นานพวกเขาก็มาถึงพื้นที่เปิดโล่งทางด้านหลัง

“ที่นี่คนไม่เยอะ และระดับของเกราะป้องกันก็ไม่สูง เป็นหนึ่งในจุดที่ดีเลยทีเดียว”

“ว้าว คุณนี่สุดยอดจริงๆ”

ต้องบอกว่าเสิ่นจื้อกุยพบทำเลที่ดี และเหมาะกับการฆ่าอีกากลายพันธุ์มาก

เมื่อได้ยินฉู่เจียงเยว่กล่าวชมตัวเอง เสิ่นจื้อกุยก็หัวเราะเบาๆ ด้วยความอิ่มเอิบใจ

จากนั้น ฉู่เจียงเยว่ก็สร้างแส้เถาวัลย์บนมือทั้งสองข้าง และเหวี่ยงออกไป

วินาทีต่อมา แส้เถาวัลย์ทั้งสองของฉู่เจียงเยว่ก็ยืดยาว และเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว มุ่งตรงไปยังเมฆดำมืดเหนือเกราะป้องกัน

จากนั้น ปลายแส้ก็เจาะผ่านเกราะป้องกันไป เสียบเข้าร่างของอีกากลายพันธุ์

หลังจากฆ่าศัตรูแล้ว แส้เถาวัลย์ทั้งสองเส้นก็หดตัวกลับมา พร้อมกับแก่นคริสตัล

การต่อสู้ดำเนินไปได้ระยะหนึ่ง หลายคนกอบโกย และเก็บเกี่ยวได้มาก บางคนก็ได้น้อย แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ถือเป็นโอกาสล้ำค่า ที่พวกเขาได้รับกำไรโดยไม่ต้องเสี่ยง

ฝูงอีกาเหล่านี้ดูเหมือนจะมีจุดหมายปลายทางของตัวเอง พวกมันจึงบินจากไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ฉู่เจียงเยว่ และคนอื่นๆ จะฆ่าพวกมันจนหมดสิ้น

แน่นอนว่าไม่ได้ปฏิเสธว่าเมื่อพวกพ้องถูกฆ่าตายมากเกินไป พวกมันก็อาจจะหวาดกลัว และต้องการหนี

อย่างไรก็ตาม นี่ดูเหมือนจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เพราะหลังจากที่ฝูงอีกาจากไป ฝูงสัตว์กลายพันธุ์กลุ่มที่สองก็มาถึง

หลังจากที่อีกากลายพันธุ์จากไป ค้างคาวกลายพันธุ์อีกฝูงหนึ่งก็โบยบินเข้ามา

ค้างคาวกลายพันธุ์เกาะติดกับเกราะป้องกัน บดบังแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมายังโรงแรมเจียงหลินโดยสิ้นเชิง

เมื่อเห็นแบบนี้ แขกของโรงแรมเจียงหลินหลายคนก็มองดูด้วยความสงสัย

“ค้างคาวกลายพันธุ์พวกนี้ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าจุดประสงค์ของพวกมันคือที่นี่”

จู่ๆ พวกเขาก็รู้สึกว่าค้างคาวกลายพันธุ์เหล่านี้มีจุดประสงค์ชัดเจน และพวกมันมาที่นี่เพื่อโรงแรมเจียงหลินเท่านั้น

ฉู่เจียงเยว่เงยหน้าขึ้น และมองไปที่ค้างคาวกลายพันธุ์ที่อัดแน่นอยู่บนเกราะป้องกันของโรงแรมเจียงหลิน สีหน้าของเธอดูไม่ค่อยสบอารมณ์

“ไม่ว่าจะเป็นฝีมือใครสักคนหรือเป็นเรื่องบังเอิญ สิ่งที่เราทำได้คือ...ฆ่าพวกมันให้หมด!”

นอกเหนือจากวิธีนี้แล้ว ฉู่เจียงเยว่ก็คิดหาวิธีอื่นไม่ออกอีก

ไม่งั้น เมื่อมีค้างคาวกลายพันธุ์จำนวนมากเกราะอยู่ตามเกราะป้องกันของโรงแรมเจียงหลิน มันจะทำให้เกิดความไม่สะดวกเมื่อผู้คนต้องการออกไปข้างนอก

“โฮสต์ จากการสแกนมีซอมบี้ฝูงใหญ่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้!”

จิ้งจอกน้อยวิ่งตรงมาจากหน้าทางเข้าของโรงแรมเจียงหลิน และกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของฉู่เจียงเยว่

เมื่อได้ยินคำพูดของจิ้งจอกน้อย สีหน้าของฉู่เจียงเยว่ก็เคร่งขรึม

ดูเหมือนว่าอีกากลายพันธุ์ และค้างคาวกลายพันธุ์เมื่อกี้นี้เป็นเพียงกองหน้าเท่านั้น

เมื่ออีกากลายพันธุ์ และค้างคาวกลายพันธุ์เหล่านี้ถูกจัดการ ฝูงซอมบี้ที่อยู่ข้างหลังพวกมันก็จะเข้ามาเสริมทัพ ในตอนนั้น ประสิทธิภาพการต่อสู้ของพวกเขาคงจะลดทอนลงมาก

อย่างไรก็ตาม ผู้ที่วางแผนการอยู่เบื้องหลังก็ทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้ว ด้วยเกราะป้องกันของโรงแรมเจียงหลิน ทางนั้นไม่มีโอกาสชนะเลย

“อืม”

ฉู่เจียงเยว่ยืนอยู่ในพื้นที่เปิดโล่ง ยกมือขึ้นเล็กน้อย และแส้เถาวัลย์ก็พุ่งขึ้นไปข้างบนฟ้า

ไม่ว่าแส้เถาวัลย์จะผ่านไปทางไหน พวกมันก็สามารถคร่าชีวิตของค้างคาวกลายพันธุ์ และเก็บเอาแก่นคริสตัลกลับมาได้

ไม่รู้ว่าเธอได้สู้มานานแค่ไหนแล้ว แต่ปลายแส้เถาวัลย์ของฉู่เจียงเยว่ก็เป็นสีแดงเข้มจากการอาบเลือดของศัตรูมากเกินไป

“แฮ่ แฮ่!”

ในตอนที่ฉู่เจียงเยว่ และคนอื่นๆ มุ่งความสนใจไปที่การจัดการกับค้างคาวกลายพันธุ์ โรงแรมเจียงหลินก็ถูกรายล้อมไปด้วยฝูงซอมบี้อย่างหนาแน่นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อได้ยินเสียงคำรามของซอมบี้ ฉู่เจียงเยว่ก็ถึงจะมีเวลาให้ความสนใจกับสถานการณ์ด้านนอกโรงแรมเจียงหลิน

เมื่อเห็นด้านนอกของโรงแรมที่รายล้อมไปด้วยซอมบี้ ฉู่เจียงเยว่ก็เม้มริมฝีปาก

สำหรับเสิ่นจื้อกุย ไม่รู้ว่าเขามาอยู่ข้างๆ ตัวฉู่เจียงเยว่ตั้งแต่เมื่อใด

เมื่อเห็นร่างของเสิ่นจื้อกุยที่มายืนอยู่ข้างๆ ฉู่เจียงเยว่จึงหันไปมอง “คุณเพิ่งได้รับบาดเจ็บมาไม่ใช่เหรอ นี่ก็สู้กันมานานมากแล้ว ทำไมไม่รีบกลับไปพักให้หายสนิทก่อน มัวมาทำอะไรอยู่ที่นี่”

เมื่อเห็นพลังฟ้าร้องที่พลุ่งพล่านบนฝ่ามือของเสิ่นจื้อกุย ฉู่เจียงเยว่ก็รู้ว่าเขาได้ฆ่าค้างคาวกลายพันธุ์ไปไม่น้อยแล้ว

“อาการบาดเจ็บของผมหายดีแล้ว และค้างคาวตัวน้อยเหล่านี้ก็ไม่ได้เป็นภาระอะไรมาก”

“ร่างกายของคนเราต้องการเวลาฟื้นตัว แม้ภายนอกจะดูไม่เป็นไร แต่ภายในก็อาจมีอาการบาดเจ็บบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ก็เป็นได้ คุณควรรีบกลับไปพักผ่อนก่อนจะดีกว่า”

เมื่อพูดจบ ฉู่เจียงเยว่ก็ผลักร่างเสิ่นจื้อกุยไปทางเขตที่พักของทางโรงแรม