บทที่ 91 ร้องเพลงด้วยกัน

บทที่ 91 ร้องเพลงด้วยกัน

"เรื่องราวของกาลเวลา" เป็นเพลงคลาสสิกที่แต่งโดยหลัวต้าโย่ว ผู้ได้รับการขนานนามว่าเป็นบิดาแห่งเพลงในชาติก่อน และยังเป็นเพลงพื้นบ้านในรั้วมหาวิทยาลัยที่โด่งดัง

ความหนุ่มสาวผ่านไปเร็ว วัยเยาว์ร่วงโรยง่าย สายน้ำพัดพาเรื่องราวของกาลเวลาและวัยหนุ่มสาวที่อ่อนไหวไป

ตอนนี้ หลี่หานกำลังจะร้องเพลงนี้ในโลกใบนี้

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนเตรียมพร้อมที่จะฟัง สีหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง

แต่...

จู่ๆ มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งอุทานด้วยความประหลาดใจ "ดูนั่นสิ มีนกตัวหนึ่งกำลังบินมาทางพวกเรา มันทั้งใหญ่และสวยมากเลย!"

เสียงอุทานนั้นดึงดูดความสนใจของทุกคน ทุกคนหันไปมอง

พวกเขาเห็นนกตัวใหญ่ที่สวยงามมากกำลังบินตรงมายังที่ที่พวกเขาอยู่

"ดูเหมือนมันจะบินมาทางพวกเราจริงๆ"

"นั่นนกอะไรกัน ทำไมถึงสวยขนาดนั้น"

หลี่หานก็เห็นเช่นกัน รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่ามันจะสามารถหาที่นี่เจอด้วยตัวเอง

นกตัวนั้นคือนกปักษาสวรรค์ที่สวยงาม

หลี่หานยิ้มพูดว่า "ผมรู้ว่านั่นเป็นนกอะไร มันมาหาผม"

หมายความว่าไง?

เพื่อนร่วมชั้นไม่เข้าใจความหมายของหลี่หาน พากันขอให้เขาอธิบายให้ชัดเจน

หลี่หานบอกว่า "นกตัวนั้นเป็นเพื่อนของผม มันตั้งใจมาหาผม"

คราวนี้ทุกคนเข้าใจแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครเชื่อ

"หลี่หาน นายก็โม้ไปเถอะ พวกเราไม่เชื่อหรอก"

หลี่หานหัวเราะ "เดี๋ยวพวกคุณก็จะเชื่อเอง"

ตอนนี้นกปักษาสวรรค์บินเข้ามาใกล้ขึ้น ดูตัวใหญ่ขึ้นและสวยงามยิ่งขึ้น

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะอุทาน "ว้าว" พวกเขาไม่เคยเห็นนกที่สวยงามขนาดนี้มาก่อน

และแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมาทำให้ทุกคนตาโต

เพราะพวกเขาเห็นนกที่สวยงามตัวนั้นบินลงมาเกาะบนไหล่ของหลี่หาน

ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง

หลังจากนั้น...

"ว้าว! มันมาหานายจริงๆ ด้วย หลี่หาน นี่มันมหัศจรรย์มากเลยนะ"

"ว้าว! หลี่หาน นี่เป็นนกที่นายเลี้ยงเหรอ เป็นนกอะไรน่ะ สวยมากเลย"

"มันบินมาหาเองเหรอ หาเจอได้ไกลขนาดนี้เลยเหรอ"

เพื่อนร่วมชั้นต่างอุทาน คุณครูทั้งสองคนก็รู้สึกอัศจรรย์ใจ

ครูกันพูดว่า "หลี่หาน นี่เป็นนกพาราไดซ์ หรือที่เรียกว่านกปักษาสวรรค์ใช่ไหม"

หลี่หานพยักหน้า และแนะนำนกปักษาสวรรค์อย่างคร่าวๆ

เพื่อนร่วมชั้นต่างรู้สึกทึ่ง วันนี้พวกเขาได้เห็นอะไรใหม่ๆ นกที่สวยงามขนาดนี้พวกเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

ประเด็นสำคัญคือทำไมนกปักษาสวรรค์ที่หายากและสวยงามถึงติดตามหลี่หาน

ทุกคนพากันขอให้หลี่หานเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หลี่หานจึงเล่าเรื่องที่เขาช่วยรักษานกปักษาสวรรค์ให้ฟัง

เพื่อนร่วมชั้นรู้สึกประทับใจ มันเป็นนกที่ฉลาดและรู้จักตอบแทนบุญคุณจริงๆ

แล้วทุกคนก็อิจฉามาก

การมีนกแบบนี้ติดตาม ช่างเท่เหลือเกิน

การมาของนกปักษาสวรรค์เป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด หลี่หานขยับไหล่เล็กน้อย นกปักษาสวรรค์ก็บินออกจากไหล่ของเขาทันที

แต่มันไม่ได้บินไปไกล แค่บินวนเวียนรอบๆ ตัวหลี่หาน

เพื่อนร่วมชั้นทุกคนอัศจรรย์ใจอีกครั้ง และอิจฉาอีกครั้ง

ช่างเท่จริงๆ!

แค่อุ้มกีต้าร์มาเล่นก็เท่พอแล้ว ตอนนี้ยังมีนกสวยงามมาบินวนรอบตัวอีก

ภาพนี้...

เพื่อนหลายคนหยิบโทรศัพท์ออกมา พูดว่า "หลี่หาน ฉันอยากถ่ายวิดีโอตอนนายร้องเพลง ได้ไหม"

หลี่หานยิ้มตอบ "ได้สิ"

"จริงเหรอ! ตื่นเต้นจังเลย"

หลี่หานดีดสายกีต้าร์สองสามครั้ง เสียงไพเราะดี เขาพูดว่า "'เรื่องราวของกาลเวลา' ก็คือเรื่องราวของพวกเรา"

เขาเริ่มดีดกีต้าร์อย่างจริงจัง จังหวะสนุกสนาน

เพื่อนที่ไม่ได้ถ่ายวิดีโอต่างโยกตัวและยกมือตามจังหวะสนุกสนาน

ส่วนเพื่อนที่ถ่ายวิดีโอก็พยายามหามุมกล้องต่างๆ

"ดอกไม้ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิ สายลมพัดในฤดูใบไม้ร่วง และดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าในฤดูหนาว

ฉันผู้เยาว์วัยและหม่นหมองเคยคิดอย่างไร้เดียงสาเช่นนี้

..."

เสียงทุ้มนิดๆ แต่พอดี เพื่อนร่วมชั้นทุกคนเริ่มปล่อยใจไปกับเพลงโดยไม่รู้ตัว

"กังหันลมหมุนวนในบทเพลงแห่งสี่ฤดู มันหมุนเวียนทุกวัน

ในบทกวีแห่งลม ดอกไม้ หิมะ และจันทรา ฉันเติบโตขึ้นทุกปี

สายน้ำพัดพาเรื่องราวของกาลเวลา เปลี่ยนแปลงคนคนหนึ่ง

ในวัยเยาว์ที่อ่อนไหวและรอคอยครั้งแรก

..."

หลี่หานพิงก้อนหินใหญ่เล่นกีต้าร์และร้องเพลงเบาๆ นกปักษาสวรรค์บินวนรอบตัว ข้างหน้าคือเพื่อนๆ ที่โยกตัวและยกมือฟังอย่างตั้งใจ

ภาพทั้งหมดนี้ถูกบันทึกไว้ในกล้องของเพื่อนที่ถ่ายวิดีโอ

เพลงมีสามท่อน เมื่อร้องถึงท่อนสุดท้าย ประโยคสุดท้าย

เพื่อนๆ จำเนื้อเพลง ทำนอง และจังหวะได้แล้ว

พวกเขาโยกตัวและยกมือพร้อมร้องตามหลี่หาน

"สายน้ำพัดพาเรื่องราวของกาลเวลา เปลี่ยนแปลงคนสองคน

ในวัยเยาว์ที่อ่อนไหวและร้องไห้ครั้งแรก

สายน้ำพัดพาเรื่องราวของกาลเวลา เปลี่ยนแปลงพวกเรา

ในวัยเยาว์ที่อ่อนไหวและหวนรำลึกครั้งแรก"

เพื่อนๆ ร้อง คุณครูทั้งสองก็ร้อง พวกเธอรู้สึกลึกซึ้งกว่านักเรียน

ประโยคสุดท้ายถูกร้องซ้ำหลายครั้ง เพื่อนๆ ยิ่งร้องยิ่งตั้งใจ ยิ่งร้องอารมณ์ยิ่งลึกซึ้ง

ในเรื่องราวของกาลเวลา มีทั้งคุณ ฉัน เขา และความไร้เดียงสาในอดีต วัยเยาว์ที่เขียวชอุ่ม

ในที่สุด หลี่หานหยุดดีดกีต้าร์ เสียงเพลงก็จบลง

แต่ดูเหมือนจะยังไม่จบ รอบๆ ภูเขายังมีเสียงร้องประสานของเพื่อนๆ ก้องกังวาน

อาจเป็นเสียงสะท้อน หรืออาจไม่ใช่

เพื่อนที่ถ่ายวิดีโอหยุดถ่าย แต่ยังไม่มีใครพูดอะไร

ผ่านไปครู่ใหญ่ เพื่อนๆ จึงเริ่มพูดด้วยความตื่นเต้น

"ร้องได้อารมณ์มากเลย! เพลงนี้ไพเราะมาก หลี่หาน นายเก่งจังเลย"

"สายน้ำพัดพาเรื่องราวของกาลเวลา เปลี่ยนแปลงคนคนหนึ่ง จังหวะ ทำนอง เนื้อเพลงนี้ อยากร้องอีกรอบจัง"

"หลี่หาน ฉันคิดว่านายแต่งเพลงธรรมดาๆ ไม่นึกว่าจะไพเราะขนาดนี้ เป็นหนึ่งในเพลงที่ไพเราะที่สุดเลย เอาไปขายลิขสิทธิ์ได้เลยนะ!"

"..."

ครูกันพูดว่า "หลี่หาน 'เรื่องราวของกาลเวลา' เพลงนี้วิเศษมาก ขอบคุณที่แต่งเพลงดีๆ แบบนี้ และมาร้องให้ฟังที่นี่ ภาพเมื่อครู่นี้ พวกเราจะไม่มีวันลืม"

คำพูดของครูกันทำให้ทุกคนเห็นด้วย ภาพเมื่อครู่นี้จะจดจำไปตลอดชีวิต

"ใครถ่ายวิดีโอไว้บ้าง ฉันอยากดู"

"ใช่ๆ ฉันก็อยากดู โอ้โห! ฉันลืมบอกไป ฉันอยากได้ภาพด้านหน้า อยากดูว่าในภาพด้านหน้ามีฉันไหม"

เพื่อนๆ อยากดูวิดีโอ

หัวหน้าห้องพูดว่า "ฉันถ่ายไว้ ฉันจะส่งในกลุ่มนะ ทุกคนจะได้ดู ถังเผิง ฉันคิดว่าได้ถ่ายภาพด้านหน้านายด้วย"

"จริงเหรอ? ฮ่าๆๆ ขอบคุณหัวหน้าห้อง" ถังเผิงดีใจ

หัวหน้าห้องส่งวิดีโอในกลุ่ม

เพื่อนๆ หยิบโทรศัพท์มาดูวิดีโอที่หัวหน้าห้องส่ง

เพื่อนหลายคนรวมตัวกันรอบๆ คุณครู ดูวิดีโอพร้อมกัน

"โอ้โห! หลี่หานเท่จัง อิจฉาจัง!" หลังจากเปิดวิดีโอ เพื่อนผู้ชายหลายคนอดพูดแบบนี้ไม่ได้

ส่วนเพื่อนในกลุ่มที่ไม่ได้มาก็พิมพ์ "โอ้โห" "โอ้โห" "โอ้โห" ไม่หยุด

มีเพื่อนถามหลี่หานว่าจะเอาวิดีโอไปลงในอินเทอร์เน็ตได้ไหม

แน่นอนว่าได้ หลี่หานไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้

ดังนั้น มีเพื่อนอัพโหลดวิดีโอขึ้นอินเทอร์เน็ต