(อ่านฟรีชั่วคราว) บทที่ 1248 รายนามสวรรค์ลดลงอีกสองคน

“กระบี่เพียงเล่มเดียว?”

เจียงเหอซานพลันนึกถึงกระบี่สีเขียวเล่มยาวที่เจ้าสำนักอมตะ เหวินผิง เคยใช้ในวันนั้น กระบี่เล่มนั้นทำให้เขาเกือบประสบภัยหนัก หากไม่ใช่เพราะเขาหนีได้ทันในวันนั้น เกรงว่าคงลงเอยเหมือนฟู่เทียนเสียที่กำลังเจ็บหนักในตอนนี้

กระบี่เล่มนั้นสามารถเจาะทะลุไม้เท้าทองคำของเขา รวมถึงเคล็ดวิชาลมปราณป้องกันระดับสวรรค์ขั้นสูงสุดของเขา ราวกับมันเป็นเพียงเศษกระดาษ

“เป็นกระบี่สีเขียวหรือไม่?” เจียงเหอซานรีบเอ่ยถาม

ผู้เฒ่านามสกุลฟู่พยักหน้า

ชั่วพริบตา เหวินผิงถือกระบี่ชิงเหลียนพุ่งเข้าสู่สนามรบ

ตามหลังเหวินผิงยังมีมังกรไม้ที่ปรากฏร่างขึ้นอย่างยิ่งใหญ่

เมื่อเห็นเช่นนั้น เจียงเหอซานรีบกล่าว “พี่ฟู่ จัดการเจ้าสำนักอมตะให้ได้ ระวังกระบี่เล่มนั้น กระบี่นี้ไม่ธรรมดาแน่ มันเป็นสมบัติที่ยอดฝีมือหยวนหยางทิ้งไว้! ข้าจะจัดการมังกรตัวนี้ก่อน แล้วค่อยช่วยท่าน เจ้าสำนักอมตะคนนี้ จากระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นกลางกลับทะลวงขึ้นมาเป็นขั้นสูงได้แล้ว”

ฟู่เทียนเสียกลั้นความเจ็บปวดจากบาดแผลที่หน้าอก เขาหยิบผลไม้สีแดงจากแหวนเก็บของมากินเพื่อควบคุมอาการบาดเจ็บ

“ได้!”

กล่าวจบ ผู้เฒ่าฟู่หยิบคันธนูยาวสีแดงเพลิงจากแหวนเก็บของ ชีพจรวิญญาณทั้งห้าของเขาแผ่พลังสีแดงเพลิงเข้าสู่ธนู ลูกศรลูกแรกถูกยิงออกด้วยแรงมหาศาล แยกออกเป็นห่าฝนลูกศรที่บดบังท้องฟ้าจนมืดมิด

เสียงหวีดหวิวของลูกศรดังระงม

ลูกศรเดียวเทียบเท่ากับลูกศรนับหมื่น!

เจียงเหอซานเองไม่รอช้า เปิดประตูชีพจรวิญญาณของตนด้วยแรงปะทะสีทองจากเคล็ดลมปราณประจำสาย ก่อร่างเป็นไม้ตะบองทองคำอันใหญ่โต ก่อนจะฟาดลงไปที่มังกรไม้ด้วยพลังอันมหาศาลจนมันร่วงลงสู่ขุนเขาและป่าลึก

ภาพดังกล่าวทำให้อ๋องซือและอสูรชิงกุ้ยแห่งเผ่าจักรพรรดิอสูรที่กำลังเฝ้าดูถึงกับยิ้มกว้าง พวกเขาคิดว่าในที่สุดความทุกข์ทรมานก็จบสิ้น

แต่ความยินดีกลับกลายเป็นความตกตะลึงในพริบตา เมื่อมังกรไม้ที่ถูกซัดลงไปกลับลุกขึ้นมาโดยไม่เป็นอันตราย และพุ่งใส่เจียงเหอซานอีกครั้ง

ห่าฝนลูกศรที่น่าหวาดหวั่นก็ถูกทำลายจนสิ้นโดยเจตจำนงกระบี่ชิงเหลียนที่พุ่งขึ้นมาปัดกวาด เหวินผิงในระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นสูงกำลังเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษอาวุโสแห่งราชวงศ์ด้วยตัวคนเดียว

ฟู่เทียนเสียตื่นตระหนกเมื่อเห็นลูกศรของตนถูกทำลายเหมือนเศษกระดาษ เขาถอยหลังด้วยความเร่งรีบ พลางยิงธนูออกไปอย่างต่อเนื่อง

ลูกศรสีแดงแต่ละดอกระเบิดกลางอากาศ สร้างแรงระเบิดมหาศาลที่เพียงพอจะสังหารยอดฝีมือระดับสถาปนาตนทั่วไป

แต่เหวินผิงไม่ได้รับผลกระทบ เขายังคงไล่ตามฟู่เทียนเสียผ่านทะเลเปลวเพลิงได้อย่างง่ายดาย ทำให้ฟู่เทียนเสียแทบไม่เชื่อในสายตาของตน

“นี่คือระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขั้นสูงจริงหรือ?”

ลูกศรแต่ละดอกของเขาล้วนแฝงพลังหยวนหยาง แม้จะไม่สามารถสังหารเหออิ๋วหยวนได้ในทันที แต่ก็สามารถสังหารยอดฝีมือระดับสถาปนาตนได้ทุกคน แต่กระนั้นลูกศรของเขาก็ยังไม่สามารถหยุดเหวินผิงได้แม้แต่น้อย

“แค่ยอดฝีมือครึ่งก้าวสู่หยวนหยางมีเพียงเท่านี้เองหรือ? ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินพวกเจ้าไว้สูงเกินไป” เหวินผิงกล่าวพร้อมใช้กระบี่ชิงเหลียนกระบวนที่สี่อีกครั้ง

ครั้งนี้ เจตจำนงกระบี่ชิงเหลียนนับพันถูกปลดปล่อยออกมาเหมือนสายน้ำที่หยดลงบนผืนดิน แผ่กระจายออกไปอย่างงดงามดุจภาพวาด แม้จะดูช้าลงเมื่อเทียบกับกระบวนท่าก่อนหน้า แต่ก็ยังเร็วกว่าเคล็ดวิชาของฟู่เทียนเสียอย่างมาก

ในพริบตา พื้นที่สิบลี้ถูกปกคลุมด้วยเจตจำนงกระบี่ชิงเหลียน ดอกบัวสีเขียวพากันผลิบานและขยายตัวออกมา

ฟู่เทียนเสียเห็นดังนั้นก็รีบเปลี่ยนจากป้องกันเป็นการโจมตีทันที

ในจังหวะนั้น เหวินผิงพุ่งเข้ามาเป็นเส้นแสงด้วยกระบี่ในมือ ราวกับสายฟ้าผ่าทะลุฟากฟ้า

เมื่อทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว ฟู่เทียนเสียเปิดประตูชีพจรวิญญาณทั้งห้าพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“เช่นนั้น จงดูให้ดีนี่แหละคือท่าไม้ตายสังหารของข้า!”

ปัง!

ประตูชีพจรวิญญาณสั่นสะเทือน พลังหยวนหยางปรากฏออกมาอย่างชัดเจนก่อนจะหลอมรวมเข้าสู่หน้าผากของฟู่เทียนเสีย

พลังหยวนหยางแผ่เข้าสู่ร่างทำให้กลิ่นอายของเขาทวีความรุนแรงขึ้นอย่างมหาศาล ร่างของเขาถูกห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิง และขยายตัวสูงขึ้นจนถึงสามจั้ง!

ในชั่วขณะนั้น เพียงแค่กลิ่นอายจากฟู่เทียนเสียก็สร้างแรงกดดันมหาศาลจนเหล่ายอดฝีมือระดับสถาปนาตนไม่อาจเงยหน้าขึ้นได้ เหล่าศิษย์และผู้อาวุโสของสำนักอมตะที่ซ่อนตัวอยู่ในอาคารพิเศษยังคงรับรู้ถึงความกดดันราวกับเป็นวันสิ้นโลก หัวใจของพวกเขาสั่นสะท้าน

“เจ้าสำนัก ระวังตัวด้วย!” หยุนเลี่ยวร้องเตือนด้วยเสียงอันตื่นตระหนก

แต่ในขณะนั้น เหวินผิงยังคงพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่หยุดยั้ง และในเวลาเดียวกัน ดอกบัวเขียวที่กำลังขยายตัวก็ระเบิดออก

ปัง!

ปัง!

ดอกบัวเขียวแต่ละดอกแตกกระจายบนท้องฟ้า เปล่งแสงเจิดจ้าผสมผสานกับเปลวไฟของเพลิงบัวเขียว งดงามจนยากจะบรรยายได้ หากจะกล่าวว่า “ศิลปะคือการระเบิด” คงไม่เกินจริง

ท่ามกลางแสงสว่างที่ปกคลุมทั่วท้องฟ้า แสงสีเขียวเส้นหนึ่งพุ่งผ่านฟ้าไป และหยุดนิ่งในระยะสิบลี้ แม้ว่ามันจะหยุด แต่ความงดงามทั่วท้องฟ้าก็ยังคงอยู่ ภาพนี้ทำให้เจียงเหอซานที่กำลังต่อสู้กับมังกรไม้ต้องหันมามองด้วยความตกตะลึง

“ถ้าเป็นข้า ข้าก็คงไม่รู้ว่าจะป้องกันอย่างไร” เขาพึมพำในใจ

“เจ้าสำนักอมตะคนนี้ ได้รับการสืบทอดสมบัติครบถ้วนจากยอดฝีมือหยวนหยางแน่แท้!” หัวใจของเจียงเหอซานเต้นระรัวด้วยความคิดที่ปั่นป่วน แต่ในความปั่นป่วนก็เต็มไปด้วยความกังวล

“พี่ฟู่! พี่ฟู่! พี่ฟู่!” เขาเรียกด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนรน

ทันใดนั้น ร่างของฟู่เทียนเสียที่ถูกปกคลุมด้วยแสงสีแดงพุ่งออกมาจากท้องฟ้าอันเจิดจ้า ทว่าภาพที่เขาเห็นทำให้เจียงเหอซานต้องถอนหายใจโล่งอก

“ยังไม่เป็นไรสินะ”

แต่เมื่อเขามองอย่างละเอียดกลับพบว่าร่างของฟู่เทียนเสียเสียหายหนัก หน้าอกของเขากลวงโบ๋ หากไม่ได้พลังหยวนหยางเข้าเสริมไว้ เขาคงไม่รอดชีวิต

ภาพนี้ทำให้อ๋องซือและอสูรชิงกุ้ยแห่งเผ่าจักรพรรดิอสูรตกตะลึงจนพูดไม่ออก และจมดิ่งในความเงียบงัน

เหวินผิงมองภาพนั้นด้วยคิ้วที่ขมวดแน่น เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือความเสียดาย

“แบบนี้ก็ยังไม่ตายหรือ? ยอดฝีมือครึ่งก้าวหยวนหยางช่างทนทายาดจริง ๆ”

การโจมตีครั้งที่รุนแรงที่สุดของเขา รวมถึงเพลงกระบี่ชิงเหลียนก็ได้ใช้ไปแล้ว แต่ฟู่เทียนเสียยังรอดมาได้ นี่คือสิ่งที่เหวินผิงคาดไม่ถึง เขาคิดว่าด้วยพลังของกระบี่ชิงเหลียน รวมถึงเพลงกระบี่ชิงเหลียนกระบวนท่าที่สี่ จะสามารถปลิดชีพยอดฝีมือครึ่งก้าวหยวนหยางระดับล่างสุดได้อย่างง่ายดาย

ในขณะที่ฟู่เทียนเสียที่ยังรอดอยู่รู้สึกทั้งตกใจและร้อนรน เขากัดฟันทนความเจ็บปวดและตะโกนไปทางเจียงเหอซาน “พี่เจียง รีบมาช่วยข้า! เจ้าสำนักอมตะคนนี้ต้องได้รับการสืบทอดเต็มรูปแบบจากยอดฝีมือหยวนหยาง หากเราไม่ร่วมมือกัน เราจะถูกเขาสังหารทีละคน!”

ก่อนที่เจียงเหอซานจะได้ตอบ มังกรไม้ก็บินเข้ามาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“จะหนีหรือ? เจ้าได้ถามข้าหรือยัง? มาสู้กันต่อสิ!”

กล่าวจบ มังกรไม้เผยยิ้มกวนประสาทจนเจียงเหอซานกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ เขาฟาดมังกรไม้ด้วยไม้ตะบองทองจนมันปลิวไปไกล แต่ไม่ทันไร มังกรไม้ก็พุ่งกลับมาอีกครั้ง

“ถ้าข้ามีพลังหยวนหยางเข้าสู่ร่างกาย ข้าจะฆ่าเจ้าให้ได้ในวันนี้!” เจียงเหอซานสาปแช่งในใจ ฟันของเขาแทบจะบดขยี้ด้วยความแค้น

ฟู่เทียนเสียที่มองเห็นสถานการณ์ของเจียงเหอซานได้แต่รู้สึกสิ้นหวัง เขารู้ว่าไม่อาจพึ่งเจียงเหอซานได้อีก ความคิดเดียวที่เหลืออยู่คือการหนีเอาตัวรอด

“ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิต วันข้างหน้าข้ายังมีโอกาส”

หากเขายังต่อสู้ต่อไป เกรงว่าชีวิตเขาคงตกอยู่ในอันตราย กระบวนท่ากระบี่และเจตจำนงกระบี่ของเจ้าสำนักอมตะเขายังสามารถรับมือได้

แต่กระบี่ชิงเหลียนนั้น…เขาไม่มีทางรับมือได้

ร่างของเขาที่เสริมพลังหยวนหยางไว้ แม้จะเป็นเคล็ดวิชาลมปราณระดับสูงสุด แต่กลับถูกกระบี่เล่มนี้ทะลวงร่างราวกับตัดเต้าหู้

“เหวินผิง เราคงต้องปล่อยไว้ก่อน แต่วันหน้าข้าจะกลับมาชำระแค้น!” ฟู่เทียนเสียพูดพลางหันตัวเตรียมเปิดมิติบิดเบือนเพื่อหลบหนี แต่เมื่อนึกได้ว่ามิติบิดเบือนนั้นไม่สามารถใช้ในเขตสำนักอมตะได้ เขาจึงแปรเปลี่ยนร่างเป็นแสงและบินหลบหนีไปไกล

เหวินผิงมองดูการหลบหนีของฟู่เทียนเสีย แต่เขาไม่ได้ไล่ตามในทันที

แม้เขาไม่มั่นใจว่าค่ายกลลวงตาของสำนักอมตะจะสามารถกักขังผู้ฝึกตนระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตที่ทรงพลังที่สุด หรือแม้กระทั่งยอดฝีมือครึ่งก้าวหยวนหยางได้หรือไม่ แต่เขาก็ไม่รู้สึกเร่งรีบแต่อย่างใด

ฟู่เทียนเสียที่กำลังหลบหนีตอนนี้ ถือว่าเป็น “คนของเขา” เพราะวงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติสามารถล็อกเป้าหมายเขาไว้ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ใด ตราบใดที่ยังไม่หลุดจากระยะของวงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติ การจับตัวเขาก็ไม่ใช่ปัญหา

ตูม!

แสงสีขาวพลันสาดลงมาทำให้ฟู่เทียนเสียที่กำลังหลบหนีถึงขอบเขตของสำนักอมตะถูกจับกลับมาในทันที เมื่อแสงสีขาวเลือนหายไป สิ่งที่เขาเห็นเบื้องหน้าคือกระบี่ชิงเหลียนที่พุ่งตรงเข้ามา ด้วยความตื่นตระหนก ฟู่เทียนเสียรีบปลดปล่อยเคล็ดวิชาลมปราณประจำสายเพื่อป้องกันตัว

แต่เมื่อเขาเห็นเคล็ดวิชาป้องกันระดับสวรรค์ขั้นสูงของเขาถูกทะลวงได้อย่างง่ายดาย ฟู่เทียนเสียจึงตระหนักถึงพลังอันไร้เทียมทานของกระบี่ชิงเหลียน

“ไม่—!”

คำแรกเพิ่งหลุดจากปาก กระบี่ชิงเหลียนก็ทะลวงผ่านศีรษะของฟู่เทียนเสีย ร่างของเขาถูกตัดขาดทันที หัวของเขาแตกกระจายออกอย่างสะอาดหมดจด

ร่างไร้หัวของฟู่เทียนเสียหยุดนิ่ง ประตูชีพจรวิญญาณที่เปิดอยู่ค่อย ๆ จางหายไป และในที่สุดร่างของเขาก็ล้มลงในวงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติ ไม่นานนักก็ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใด ๆ

เมื่อเจียงเหอซานเห็นภาพนี้ เขาอึ้งจนพูดไม่ออก ความตั้งใจที่จะสู้ต่อหายไปในพริบตา ฟู่เทียนเสียซึ่งอยู่ในรายนามสวรรค์อันดับเจ็ดยังต้องตาย แล้วเขาซึ่งอยู่ในอันดับสิบจะทำเช่นไร?

แม้เขาไม่เคยเชื่อเรื่องรายนามสวรรค์มาก่อน แต่หลังจากกลับไปที่ภูเขาบรรพชนและได้รู้ว่าฟู่เทียนเสียที่เพิ่งเข้าสู่ครึ่งก้าวหยวนหยางหลังจากเขาถึงสองร้อยปี สามารถใช้พลังหยวนหยางในร่างกายได้แล้ว เขาจึงตระหนักว่าความก้าวหน้าของตัวเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแทบไม่มีเลย

“พวกเจ้าสำนักอมตะจะต้องชดใช้อย่างสาสม!” เจียงเหอซานพูดด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะกลายร่างเป็นแสงและหลบหนีไป

เหวินผิงยิ้มอย่างอ่อนใจ “ทำไมถึงได้ใช้วิธีเดิมอีก? เจ้าไม่เห็นหรือว่าฟู่เทียนเสียก็หนีไม่รอด?”

กล่าวจบ เหวินผิงเชื่อมต่อกับวงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติ

ตูม!

แสงสีขาวสาดลงมาอีกครั้ง คราวนี้จับตัวเจียงเหอซานกลับมาได้

แต่ครั้งนี้เหวินผิงยังไม่รีบลงมือ เขายืนนิ่งมองเจียงเหอซานที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงและพยายามหลบหนีอีกครั้ง

ตูม!

แสงสีขาวสาดลงมาอีกครั้ง และเจียงเหอซานก็ถูกดึงกลับมาอีก

เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งเจียงเหอซานไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก

“หนีไม่พ้นแล้วหรือ?” เจียงเหอซานพูดด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข่าอยู่ในวงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติ

“ข้าขอชีวิต เจ้าอยากให้ข้าทำสิ่งใดก็ได้! ราชวงศ์สามารถยกเลิกคำสั่งกวาดล้างสำนักอมตะ และมอบแดนหยวนหยางให้แก่พวกเจ้า ข้าขอสาบานว่าจะไม่ให้ราชวงศ์มารบกวนสำนักอมตะอีก และข้ายังสามารถต่อสู้เพื่อพวกเจ้าได้ ข้าคือครึ่งก้าวหยวนหยาง…”

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เจียงเหอซานยังคงพูดไม่หยุด กระบี่ของเหวินผิงก็ถูกชักออกมา

เพลงกระบี่ชิงเหลียน กระบวนที่สี่ถูกใช้ขึ้นอีกครั้ง

พร้อมกันนั้น เหวินผิงพุ่งตัวไปด้วยความรวดเร็วราวสายฟ้า มุ่งตรงเข้าสังหารเจียงเหอซาน ผู้ที่เพิ่งจะคิดใช้เคล็ดวิชาลมปราณป้องกันตัว แต่เมื่อคิดถึงพลังอันน่ากลัวของกระบี่ชิงเหลียน เขาก็ได้แต่ตะโกนออกมาเสียงดัง

“เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ ข้าเป็นหนึ่งในราชวงศ์อาณาจักรโยว่—”

สิ้นคำกล่าว ร่างของเจียงเหอซานก็ถูกแบ่งแยกเป็นสองส่วน

“ครั้งก่อนหากเจ้าไม่หนีไว ป่านนี้เจ้าก็คงตายไปแล้ว ยังคิดหรือว่าข้าจะปล่อยชีวิตเจ้าไว้?” เหวินผิงเก็บกระบี่ชิงเหลียนกลับทันทีหลังเสร็จสิ้นทุกสิ่ง

พร้อมกันนั้น เขาก็ได้ตระหนักถึงพลังของตัวเองมากขึ้น ว่าเหล่าผู้ที่อยู่ในอันดับปลาย ๆ ของรายนามสวรรค์สิบอันดับแรกอย่างเจียงเหอซาน ตนสามารถสังหารได้โดยไม่ลำบาก แต่สำหรับผู้ที่อยู่กลางและหัวของรายนามสวรรค์สิบอันดับแรกนั้น คงยังมีช่องว่างของพลังอีกมาก

ยกตัวอย่างเช่น การใช้หยวนหยางในร่าง ฟู่เทียนเสียสามารถใช้ได้ ดังนั้นแม้เหวินผิงใช้กระบวนท่าที่รุนแรงที่สุด แต่ก็ยังทำได้เพียงทำลายกายาวิญญาณของฟู่เทียนเสียเท่านั้น หากไม่ได้อยู่ในสำนักอมตะ และอยู่นอกระยะวงเวทย์เคลื่อนย้ายมิติ ฟู่เทียนเสียคงหนีไปได้จริง ๆ

ขณะเดียวกัน อ๋องซือและอสูรชิงกุ้ยตระกูลหรือเผ่าจักรพรรดิอสูร เมื่อสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายของบรรพบุรุษอาวุโสราชวงศ์ได้ดับสิ้นไป พวกเขาต่างตกอยู่ในสภาพหมดอาลัยตายอยาก แตกต่างกับเสียงโห่ร้องยินดีของเหล่าศิษย์สำนักอมตะที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

“เจ้าสำนักไร้เทียมทาน!”

“เจ้าสำนักอันดับหนึ่งแห่งช่องเขาเฉาเทียน!”

เหล่าผู้เฒ่าผู้นี้ศิษย์เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความตื่นเต้น ส่วนศิษย์ใหม่เปี่ยมไปด้วยความยินดี

“โชคดีนักที่เลือกเข้ามาสำนักนี้!”

สำนักอมตะเจ้าสำนักสังหารบรรพบุรุษอาวุโสราชวงศ์ได้ถึงสองตน! ด้วยพลังระดับนี้ หากสำนักอมตะไม่ใช่สำนักที่แข็งแกร่งที่สุดในช่องเขาเฉาเทียน แล้วจะมีใครอีกที่คู่ควร?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เหล่าศิษย์ก็อดไม่ได้ที่จะโห่ร้องอีกครั้ง

“เจ้าสำนักไร้เทียมทาน!”

“เจ้าสำนักไร้เทียมทาน!”

เหวินผิงฟังเสียงโห่ร้องเหล่านั้นด้วยท่าทางเรียบเฉย ก่อนกล่าวขึ้นเบา ๆ โดยไม่แสดงความยินดีมากเกินไป

“พอแล้ว ทุกคนกลับไปบำเพ็ญเพียร และส่งคนไปจัดการศพ อย่าลืม ข้าขอย้ำอีกครั้ง ยกเว้นผู้อาวุโสระดับสวรรค์ไร้ขอบเขตขึ้นไป ศิษย์คนอื่นห้ามออกจากสำนักโดยเด็ดขาด”

หลังกล่าวเตือน เหวินผิงก็รีบสอบถามระบบทันที “ระบบ ค่ายกลลวงตาและค่ายกลสังหารของสำนักอมตะ สามารถจัดการยอดฝีมือครึ่งก้าวหยวนหยางได้หรือไม่?”

“ครึ่งก้าวหยวนหยาง หากอธิบายให้ชัดเจน ยังจัดอยู่ในขอบเขตของระดับสวรรค์ไร้ขอบเขต ดังนั้นสามารถจัดการได้แน่นอน” ระบบตอบกลับ

เมื่อได้ยินคำตอบของระบบ เหวินผิงพยักหน้าด้วยความโล่งใจ จากนั้นก็เดินกลับเข้าสู่ศาลาทิงอี่ เพื่อเตรียมรับรางวัลภารกิจ

เมื่อได้รับรางวัลภารกิจเรียบร้อย ชื่อเสียงของเขาก็น่าจะเพียงพอที่จะซื้อ “วิชาฉากงม่อระดับหยวนหยาง” ได้แล้ว

.

(จบตอน)