ฟาร์มขั้นเทพกับประตูมิติตามใจนึก ตอนที่ 050 ทอเรนติดอาวุธ
ฟาร์มขั้นเทพกับประตูมิติตามใจนึก ตอนที่ 050 ทอเรนติดอาวุธ
“เธอเดินเล่นให้เต็มที่เลย ฉันจะไปทำธุระสักหน่อย…”
หลังจากพาเอวิยาเดินเล่นในโรงแรมและห้างสรรพสินค้าต่าง ๆ เป็นเวลานาน
หงอี้พบว่าเอวิยายังคงตกอยู่ในความตกตะลึงและมึนงง จึงพูดอย่างจนใจ
เขาต้องไปหาคลังแสง
ขนอาวุธทั้งหมดกลับไป
การหาคลังแสง สำหรับหงอี้แล้ว ไม่ใช่เรื่องยาก
แค่หาฐานทัพก็พอแล้ว
ฐานทัพที่เปิดเผย ก็ไม่ยากที่จะหา
ไม่นาน หงอี้ก็หาเจอ
หลังจากบุกเข้าไป เสียงไซเรนก็ดังขึ้นรอบข้าง
แต่หงอี้ก็ไม่ได้สนใจ
เวลานี้ ไม่มีใครเฝ้าอยู่แล้ว
อาวุธมากมาย หลากหลายรูปแบบ
เครื่องบิน รถถัง ขีปนาวุธต่าง ๆ มีครบทุกอย่าง
แต่ สิ่งเหล่านี้ สำหรับหงอี้แล้ว ไม่มีประโยชน์มากนัก
เขาเลือกเพียงปืนกลและอาวุธอื่น ๆ
จากนั้น ก็เป็นกระสุนนับไม่ถ้วน
“ไปกันเถอะ…”
หงอี้ไม่ได้โลภมาก ขนอาวุธที่เพียงพอสำหรับเผ่าทอเรนก็พอแล้ว
ยังไง ขนไปเยอะก็ไม่มีประโยชน์
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด สงครามในอนาคตคงจะไม่เกิดขึ้นแล้ว
การคุกคามทางทหาร ก็จะไม่มีผลอะไร
ถ้าเจ้าอยากจะโจมตีใคร ถึงแม้จะยิงขีปนาวุธ อีกฝ่ายก็แค่หลบเข้าไปในพื้นที่ฟาร์ม ขีปนาวุธของเจ้าก็แค่ระเบิดลงบนพื้นที่ว่างเปล่า
“ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด อาวุธทั้งหมดในโลกคงจะถูกทิ้งร้าง”
“หรือแม้แต่ ไม่มีใครมาจัดการ”
“ทรัพยากรแบบนี้ เสียของจริง ๆ…”
หงอี้ส่ายหัว รู้สึกเสียดายเล็กน้อย
แต่ ความจริงแล้ว สิ่งที่ถูกทิ้งร้างในโลกปัจจุบัน มีแค่อาวุธหรือ?
แน่นอน สำหรับมนุษย์อาจจะเสียของ แต่สำหรับโลกแล้ว ทรัพยากรทั้งหมดสุดท้ายก็จะหลอมรวมกับโลก กลายเป็นส่วนหนึ่งของโลก
สำหรับโลก สำหรับมนุษย์ โดยรวมแล้วถือเป็นเรื่องดี
“เมื่อทรัพยากรทั้งหมดสามารถหาได้ในฟาร์ม ด้วยความพยายาม ก็จะไม่มีสงคราม!”
ด้วยความรู้สึกนี้ หงอี้ก็หายไปในความมืด
เมื่อหาเอวิยาเจอ เธอกำลังอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง แกะห่อขนมต่าง ๆ กินอย่างเอร็ดอร่อย
ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขและความเพลิดเพลิน
“ไปกันเถอะ พวกเรากลับกันเถอะ…”
หงอี้กล่าว
“กลับ?”
“กลับไปไหน?”
เอวิยาถาม
“แน่นอนว่ากลับไปยังโลกของพวกเธอ…”
หงอี้กล่าว
“ข้า… ไม่เอา…”
“โลกใบนี้น่าอยู่มาก ข้าจะอยู่ที่นี่…”
เอวิยาบ่นพึมพำ
แต่หงอี้ไม่ได้สนใจ จับมือเธอไว้ ติดต่อกับระบบทันที
“ขนมของข้าล่ะ?”
“ในฐานะอัศวินของข้า เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร?”
สัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ที่เข้มข้น และอากาศที่บริสุทธิ์ เอวิยาก็รู้ว่าตัวเองกลับมาที่โลกของตนแล้ว จึงรู้สึกน้อยใจอย่างมาก
“อย่ากินขนมขยะพวกนั้นเยอะนัก…”
“อีกอย่าง ขนมที่เธอกินพวกนั้น จะเรียกว่าอาหารชั้นเลิศได้อย่างไร พวกนั้นเป็นแค่อาหารจานด่วนราคาถูกเท่านั้น”
“ฉันสัญญาว่า ครั้งหน้าจะนำอาหารชั้นเลิศมาให้เธอ”
หงอี้พูดอย่างจนใจ
“เจ้าพูดจริงหรือ?”
เอวิยาถามอย่างเคลือบแคลงใจ
“ฉันเคยหลอกเธอหรือ?”
“อีกอย่าง รอฉันมอบอาวุธให้เผ่าทอเรนแล้ว ถ้าเธอยินดี เธอก็สามารถกลับไปกับฉันได้”
หงอี้กล่าว
“เยี่ยมไปเลย ข้าจะกลับไปยังโลกของเจ้า…”
เอวิยายิ้มออกมาทันที
ความต้องการของมังกรยักษ์นั้นเรียบง่าย ไม่มีใครมารบกวนเวลานอน กินอิ่ม มีสมบัติให้สะสม
“แกร๊ก…”
หงอี้ไม่ได้พูดอะไร หยิบปืนกลออกมา ศึกษาอย่างช้า ๆ จากนั้นก็เริ่มบรรจุกระสุน
“นี่คืออะไร?”
เอวิยาเข้ามาดูด้วยความอยากรู้อย่างมาก สายลมพัดมา กลิ่นหอมโชยมา
“สิ่งประดิษฐ์!”
“หรือพูดได้ว่า เป็นอาวุธสังหารที่สามารถฉีกศัตรูเป็นชิ้น ๆ!”
หงอี้กล่าวอย่างช้า ๆ
“แค่นี้?”
“แต่ว่า มันประณีตมากจริง ๆ ทำจากเหล็กกล้าด้วย เป็นงานฝีมือที่หายาก…”
เอวิยาดูถูกเล็กน้อย
“ปัง ปัง ปัง…”
หงอี้ไม่ได้ตอบโต้ ยิงไปที่ต้นไม้ไกล ๆ ทันที
กระสุนนับไม่ถ้วน พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นพายุโลหะที่น่ากลัว
“ตูม!”
ไม่นาน ต้นไม้ก็ล้มลง
“……”
เอวิยาสูดหายใจเข้าลึก ๆ อยากจะเอาคำพูดเมื่อกี้กลับคืนมา
หงอี้ไม่ได้สนใจ หยิบเครื่องยิงจรวดออกมา
“ตูม!”
ก้อนหินขนาดใหญ่ไกล ๆ ระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ดวงตาของเอวิยาเบิกกว้าง
“เธอรับไหวหรือ?”
หงอี้ถาม
“เจ้าตั้งใจจะใช้อาวุธสังหารพวกนี้ติดอาวุธให้เผ่าทอเรน?”
เอวิยาถามด้วยความตกใจ
ถ้าเป็นแบบนั้น ใครในโลกนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของเผ่าทอเรนได้
“แน่นอน!”
หงอี้ยิ้ม “เธอน่าจะสัมผัสได้ถึงความเจริญรุ่งเรืองของโลกฉันแล้ว ถ้าฉันนำห้างสรรพสินค้าของโลกข้ามาที่นี่ หอการค้าทั้งหมดในโลกนี้จะต้านทานได้หรือ?”
“ดังนั้น หอการค้าของพวกเรา ต้องมีกองกำลังที่แข็งแกร่งคอยคุ้มกัน!”
“ฉันแค่ทำการค้าหาเงิน ใครขัดขวางการค้าของฉัน ฉันก็จะไม่ปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ”
หงอี้อธิบายอย่างใจเย็น
“เจ้านาย…”
สถานที่ที่หงอี้มอบรางวัล อยู่หน้าบ้านของฮัค ฮัคและเผ่าทอเรนได้ยินเสียงระเบิด จึงรีบวิ่งมา เมื่อเห็นว่าเป็นหงอี้ ก็รีบคุกเข่าคำนับทันที