บทที่ 351 ความกังวลของโลมาครีบขาว ตามหาฝูงโลมาครีบขาวที่หายไป!!
“เรื่องการจัดการโลมาครีบขาว ทางกรมมีความเห็นว่าจะพามันกลับไปที่สถาบันสัตว์น้ำแห่งชาติเพื่อทำการวิจัย”
“ทางกรมก็พิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว”
“นี่เป็นโลมาครีบขาวตัวเดียวในโลก ในการช่วยให้มันสืบพันธุ์ การพากลับไปที่สถาบันวิจัยสัตว์น้ำแห่งชาติเป็นวิธีเดียวแล้ว”
“สามารถลองโคลนนิ่ง และวิธีการผสมเทียมอื่นๆ บางทีอาจจะช่วยให้โลมาครีบขาวยังคงอยู่ ไม่สูญพันธุ์”
ที่บ้านของหลินเทียน เฉินลี่มองสีหน้าของหลินเทียน บอกการจัดการเรื่องโลมาครีบขาวของทางกรมกับหลินเทียนอย่างระมัดระวัง ส่วนหลินเทียนที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พาโลมาครีบขาวไปสถาบันสัตว์น้ำเพื่อทำการวิจัยเหรอครับ?”
“โคลนนิ่ง? ผสมเทียม??”
ได้ยินว่าจะพาไปสถาบันสัตว์น้ำ หลินเทียนก็ขมวดคิ้ว ไม่ว่าจะเป็นการโคลนนิ่งหรือเทคนิคอื่นๆ ก็ยังไม่สมบูรณ์ สิ่งมีชีวิตที่ถูกโคลนจะมีข้อบกพร่องมากมาย
ไม่เพียงแต่อายุสั้น แล้วยังแพร่โรคทางพันธุกรรมได้ง่ายกว่า สิ่งมีชีวิตที่ถูกโคลนโดยพื้นฐานแล้วจะรักษาไม่หาย อยากจะใช้โลมาครีบขาวตัวเดียวเพื่อให้เผ่าพันธุ์สืบต่อไป แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
จริงๆ แล้วพวกนี้เป็นเรื่องรอง ที่สำคัญคือ เขาเคยสัญญากับโลมาครีบขาวแล้วว่าหลังจากรักษาหายแล้ว จะส่งมันกลับแม่น้ำเพื่อให้มันมีอิสระ
ถ้าให้สถาบันสัตว์น้ำแห่งชาติพาไป โลมาครีบขาวไม่เพียงแต่จะสูญเสียอิสระ ยังต้องเผชิญกับการวิจัย การเจาะเลือด การตรวจร่างกายต่างๆ มากมาย ต้องติดอยู่ในสถาบันสัตว์น้ำไปตลอดชีวิต ซึ่งหลินเทียนไม่ต้องการแบบนั้น
“หลินเทียน ทางกรมก็พิจารณาถึงเผ่าพันธุ์ของโลมาครีบขาวแล้ว”
“นี่เป็นโลมาครีบขาวตัวเดียวในโลก”
“นายต้องเข้าใจ”
เฉินลี่เห็นหลินเทียนขมวดคิ้ว รู้ว่าเขาไม่เต็มใจ ถอนหายใจ ตบไหล่หลินเทียนเพื่อปลอบใจ
“หลินเทียน ไม่ต้องห่วง สถาบันสัตว์น้ำจะรับประกันสุขภาพของโลมาครีบขาว”
ถึงแม้ว่าเฉินลี่จะพูดแบบนั้น แต่หลินเทียนก็ยังไม่อยากให้โลมาครีบขาวไปสถาบันสัตว์น้ำ หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาหลายเดือน หลินเทียนก็ผูกพันกับมันแล้ว นี่เป็นสัตว์ใหญ่ที่เชื่องและอ่อนโยน
เหมือนเทพธิดาในน้ำ อ่อนหวานและเรียบร้อย เชื่อฟังมาก หลินเทียนชอบมันมาก ก็หวังว่าต่อไปมันจะได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างอิสระในแม่น้ำ ไม่ใช่ต้องติดอยู่ในสถาบันสัตว์น้ำไปตลอดชีวิต
แต่การจัดการของทางกรมก็เพื่อประโยชน์ของเผ่าพันธุ์โลมาครีบขาวจริงๆ หลินเทียนไม่รู้ว่าควรจะตกลงไหม
หลินเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ได้ตอบเฉินลี่ แต่หันไปพูดว่า “พี่เฉิน เรื่องไปสถาบันสัตว์น้ำรึเปล่า ลองถามความคิดเห็นของโลมาครีบขาวดูไหมครับ”
“ถามโลมาครีบขาว?”
“จะถามยังไง??”
เฉินลี่ตกใจ ไม่เข้าใจว่าหลินเทียนจะทำอะไร ส่วนหลินเทียนไม่ได้อธิบายมาก พาเธอไปที่สระน้ำข้างล่างเนินเขา ในสระน้ำ โลมาครีบขาวกำลังลอยตัวเล่นสนุก
นอกจากมันแล้ว ยังมีเป็ดสวยๆ ตัวหนึ่งและนกกระเรียนมงกุฎแดงสวยๆ ตัวหนึ่ง และนกตัวเล็กๆ สีเทาๆ ตัวหนึ่ง
พวกนี้เป็นสัตว์ที่หลินเทียนช่วยชีวิตไว้เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เลี้ยงไว้ในสระน้ำ โลมาครีบขาวก็สนิทกับพวกมัน ไม่ขาดเพื่อนเล่น
“เสี่ยวไป๋!”
หลินเทียนมาถึงริมสระน้ำ เรียกโลมาครีบขาวที่กำลังเล่นอยู่ในสระ ส่วนโลมาครีบขาวได้ยินเสียงเรียกของหลินเทียน ก็รีบว่ายน้ำเข้ามาหาหลินเทียนด้วยความดีใจ
“เอ๊าๆๆ!”
(พี่ใหญ่!)
โลมาครีบขาวว่ายน้ำมาถึง รู้สึกถึงตำแหน่งของหลินเทียน ก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำด้วยความดีใจ พ่นน้ำใส่หลินเทียนเพื่อแสดงความสนิทสนมและความดีใจ
ส่วนหลินเทียนก็ยิ้ม ไม่ได้หลบ รอให้โลมาครีบขาวดีใจเสร็จแล้ว เขาก็เช็ดน้ำที่ใบหน้า เข้าไปนั่งยองๆ ที่ริมสระน้ำ ตอนนั้น โลมาครีบขาวก็ว่ายน้ำมาที่ริมสระน้ำ เอาหัวกลมๆ เนียนๆ มาให้หลินเทียนลูบ
“เสี่ยวไป๋ ผมมีเรื่องจะบอกนาย”
“เอ๊าๆ!”
(พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไร?? ร่างกายผมหายดีแล้ว! พี่จะส่งผมกลับไปแล้วเหรอ?!)
(ผมคิดถึงน้องโลมาปากขวดแล้ว!)
หลินเทียนกำลังจะถามโลมาครีบขาวว่าจะไปสถาบันสัตว์น้ำรึเปล่า แต่ตอนนั้น โลมาครีบขาวกลับเอาหัวถูมือหลินเทียนอย่างตื่นเต้น
ถามว่าจะส่งมันกลับบ้านแล้วรึยัง ทำให้หลินเทียนที่กำลังจะพูด ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ
เขารู้ว่าจริงๆ แล้วโลมาครีบขาวอยากกลับแม่น้ำ เพราะสระน้ำที่บ้านถึงจะใหญ่แค่ไหน ก็แค่สระน้ำเล็กๆ 800 ตารางเมตร
สำหรับโลมาครีบขาวที่เคยชินกับการอยู่ในแม่น้ำ แน่นอนว่ามันปรับตัวไม่ได้ หลังจากที่ร่างกายหายดีแล้ว มันก็หวังว่าจะได้กลับไปที่แม่น้ำ หากลุ่มเพื่อนเล่นของมัน
หลินเทียนก็เคยสัญญากับมันแล้วว่าหลังจากที่มันหายดีแล้ว จะส่งมันกลับไป
แต่ตอนนี้ทางกรมกลับจะส่งโลมาครีบขาวตัวเดียวนี้ไปที่สถาบันสัตว์น้ำเพื่อทำการวิจัย...
มองโลมาครีบขาวที่กำลังรอคำตอบอย่างเชื่อฟัง หลินเทียนก็รู้สึกสงสารในใจ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจ เขาลูบหัวโลมาครีบขาว ยิ้มแล้วปลอบใจว่า
“เรื่องที่ผมสัญญากับนาย แน่นอนว่าผมจะไม่ลืม ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้จะส่งนายกลับแม่น้ำ”