บทที่ 240: ประสบการณ์ที่น่าตกตะลึง!

หลี่เหยานำทีมเข้าสู่ดันเจี้ยน

【ป้อมปราการแห่งเหวลึก】

ตามชื่อของมัน มันคือป้อมปราการที่ลึกลงไปสู่ใต้พิภพ

เมื่อหลี่เหยาได้ยินเกี่ยวกับดันเจี้ยนนี้ครั้งแรก

เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

เนื้อแท้ของดันเจี้ยนเหล่านี้

คือภาพสะท้อนของพื้นที่ใน "นอกพิภพ" ในช่วงเวลาหนึ่ง

ดันเจี้ยนอย่าง 【ป้อมปราการแห่งเหวลึก】 ที่มีลักษณะเป็นเทคโนโลยีสมัยใหม่

ทำให้หลี่เหยาตระหนักว่า

"นอกพิภพ" ไม่ได้มีแค่เหล่าอสูรดุร้ายจากยุคดึกดำบรรพ์

แต่มันยังมีอารยธรรมเครื่องจักรที่มีเทคโนโลยีสูงกว่าโลกนี้มาก!

【ป้อมปราการแห่งเหวลึก】 เป็นดันเจี้ยนประเภท "บุกตะลุย"

ไม่มีนักรบคนอื่นในดันเจี้ยน มีเพียงทีม 20 คนที่เข้ามา

จุดเริ่มต้น

คือห้องโล่งที่คล้ายห้องทดลอง

ประตูบานใหญ่ที่อยู่ตรงกลาง

เมื่อเปิดออก ดันเจี้ยนก็จะเริ่มอย่างเป็นทางการ

หลี่เหยาไม่รีบร้อนเปิดประตู

เขาหันไปพูดกับสมาชิกในทีม:

"ทุกคนอยู่ในนี้ก่อน"

หลังจากพูดจบ

สัตว์อัญเชิญของหลี่เหยาก็ปรากฏตัวพร้อมกัน

เสือเกราะ  มังกรดำ หนอนนักล่า หนูสายฟ้า นกสีคราม

และ ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่า ที่แฝงตัวอยู่ในมิติ

เพียงแค่พวกมันยืนอยู่ตรงนั้น

บรรยากาศก็น่ากลัวจนสมาชิกทีมรู้สึกอึดอัด

“โห!”

“นี่คือสัตว์อัญเชิญของหัวหน้าทีมหลี่เหยาเหรอ?”

“ไม่เคยเห็นพวกมันพร้อมกันแบบนี้มาก่อนเลย!”

“อย่างน้อยพวกนี้ต้องเป็นระดับ SS ทั้งหมดแน่ๆ”

“ไม่สิ! มังกรตัวนั้นน่าจะเป็นระดับ SSS!”

“แต่ละตัวมีพลังมหาศาลจนถ้ามีแค่ตัวเดียวก็คงครองเกมในระดับเดียวกันได้แล้ว!”

“แต่หัวหน้าทีมหลี่เหยามีตั้งหลายตัว!”

เสียงอุทานชื่นชมดังขึ้นรอบห้อง

แม้แต่นักเรียนบางคนที่จิตใจไม่มั่นคง ยังถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความหวาดกลัว

บางคนถึงกับล้มลงนั่งกับพื้น

หลี่เหยาเปิดประตู

ด้านนอกคือทางเดินยาว

มีความสูงราว 3 เมตร และกว้างเพียง 4-5 เมตร

สัตว์อัญเชิญอย่าง หนอนนักล่า และ มังกรดำ ไม่สามารถเดินผ่านได้

แต่ปัญหาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหลี่เหยา

“มังกรดำ”

เมื่อได้รับคำสั่ง

มังกรดำอ้าปากกว้าง

พลังงานเปลวเพลิงมหาศาลเริ่มก่อตัว

จากนั้น

ฟู่ม!

ลมหายใจมังกรพุ่งออกมา

เผาประตูจนมอดไหม้

เปลวเพลิงแผดเผาทางเดินจนกลายเป็นสีแดงฉาน และค่อยๆ ละลายเป็นของเหลว

ในเวลาไม่กี่วินาที ทางเดินถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นพื้นราบดำสนิท

ซากกำแพงที่หลอมละลายยังคงส่งกลิ่นร้อนแรง

เศษไฟที่ลอยในอากาศระยิบระยับ

และโลหะเหลวบางอย่างกระจายอยู่ทั่วพื้น

หลี่เหยาหันไปสั่งต่อ:

“นกสีคราม ลดอุณหภูมิหน่อย”

นกสีครามกางปีกออก

พายุหิมะพัดมาอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน

พื้นที่นอกประตูที่เคยเป็นทางเดิน

ถูกหลี่เหยาดัดแปลงจนกลายเป็นลานกว้างที่มืดสนิท

หนอนนักล่า เดินนำออกไปอย่างสง่างาม

เหล่าสมาชิกทีมที่มองอยู่ข้างหลังถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก

คนอื่นเวลาเจอปัญหาแบบนี้

"คนไม่ไหว ทางไม่ดี"

แต่สำหรับหัวหน้าทีมหลี่เหยา

"ทางไม่ดี ก็ทำให้ทางดีขึ้นเอง"

นักรบส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงการทำลายสภาพแวดล้อมของดันเจี้ยน

เพราะอาจนำไปสู่ปัญหาต่างๆ เช่น

อสูรในรอบถัดไปปรากฏตัวก่อนกำหนด

อสูรหลายกลุ่มมารุมโจมตีพร้อมกัน

หากโชคร้าย

อาจดึงดูด อสูรลับ ที่น่ากลัวยิ่งกว่าออกมา

แต่สำหรับหลี่เหยา

เมื่อพลังของเขาเหนือกว่า ทุกปัญหาก็ไม่ใช่ปัญหา

หนอนนักล่า เดินนำทีมออกไป

ทันใดนั้น

"แกรกๆๆๆ!"

เสียงโลหะขูดกันดังขึ้นรอบๆ

อสูรจักรกลจำนวนหนึ่งปรากฏตัว

พวกมันมีขาที่ยาวติดตั้งสปริงสำหรับเคลื่อนที่

แทนแขน มีปืนกลติดตั้งอยู่

ตรงกลางตัวมีห้องควบคุมโปร่งใส

ภายในห้องควบคุม

มีสิ่งมีชีวิตคล้ายปลาหมึกนั่งอยู่

หนวดจำนวนมากเชื่อมต่อกับแผงควบคุม

...

หลี่เหยาปล่อย "เวทย์ตรวจสอบ" ใส่อสูรตรงหน้า

【ทหารราบเบาอิคาเซีย】

ในดันเจี้ยนขนาดใหญ่

เนื่องจากจำนวนนักรบในทีมมาก

เลือดของอสูรจึงถูกเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

แตกต่างจากอสูรในดันเจี้ยนขนาดเล็กหรือพื้นที่ธรรมชาติ

ที่ค่าสถานะ 1 หน่วยความทนทาน = 50 หน่วยเลือด

หลี่เหยาพิจารณาค่าสถานะแล้วต้องยอมรับ

ทหารราบเบาอิคาเซีย นั้นแข็งแกร่งมากในเลเวลนี้

ทั้งพลังโจมตีและความทนทาน

เทียบชั้นนักรบที่เก่งที่สุดในเลเวลเดียวกัน

และนี่เป็นเพียงอสูรชั้นแรกเท่านั้น!

【ป้อมปราการแห่งเหวลึก】

เหมือนการเดินดิ่งลงสู่ความลึกของเหว

มีทั้งหมด 7 ชั้น

และทุกชั้นที่ต่ำลงไป อสูรจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างมหาศาล

แค่ ทหารราบเบาอิคาเซีย

ก็เป็นภัยคุกคามระดับบอสในดันเจี้ยนระดับมาสเตอร์แล้ว!

ในมุมมองของนักเรียนคนอื่นๆ

อสูรแต่ละตัว

แม้จะใช้ทีม 20 คน ก็ต้องใช้เวลา 1-2 นาทีในการจัดการ

มีนักเรียนบางคนพูดขึ้น:

“ตอนที่ฉวนเหมินพาฉันผ่านระดับมาสเตอร์”

“ต้องใช้เวลากว่า 15 นาทีถึงจะจัดการ ทหารราบเบาอิคาเซีย ได้”

“นี่เป็นระดับนรก สถานะแรงขึ้น แถมจำนวนก็เพิ่มขึ้น คงใช้เวลานานแน่”

“ใช่เลย อีกอย่างอสูรพวกนี้แข็งมาก พลังโจมตีก็สูง อัศวินแทบจะยืนบล็อกไม่ไหว!”

แต่ยังไม่ทันที่เสียงพูดจะจบ

ความร้อนระอุ ก็พุ่งเข้าใส่

“ฟู่ม!”

เปลวเพลิงจากลมหายใจมังกรดำพุ่งเข้าปกคลุมอสูรตรงหน้า

แรงกระแทกมหาศาลจากเปลวเพลิง

ทำให้ ทหารราบเบาอิคาเซีย เข้าใกล้หลี่เหยาไม่ได้เลย

และแถบพลังชีวิตของพวกมันก็ตกฮวบ

【-】

【- (คริติคอล)】

【-】

ความเสียหายต่อเนื่องถูกทำลายเป็นช่วงๆ ทุกวินาที

หลี่เหยาสั่งหยุด:

“พอแล้ว”

“ตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่าจัดการเก็บกวาดต่อ”

แม้แต่น้ำแกงยังเป็นอาหาร!

อสูรเหล่านี้ยังสามารถเพิ่มพลังโจมตีให้คาซซ์เคร์ได้อีก

【สังหารทหารราบเบาอิคาเซีย ได้รับค่าประสบการณ์ +0.1%】

【กระตุ้นการฝึกฝนจริง พลังโจมตีของตั๊กแตนแห่งความว่างเปล่า +1】

หลี่เหยาอึ้งไปครู่หนึ่ง

“ค่าประสบการณ์แบบนี้?”

เขาไม่ได้เห็นค่าประสบการณ์ที่มีทศนิยมเพียงหลักเดียวมานานมากแล้ว

นี่มันเกินจริงเกินไป!

เนื่องจากดันเจี้ยนระดับ 20 คน

พลังของอสูรเพิ่มขึ้น

แต่ ค่าประสบการณ์ที่ได้รับก็เพิ่มขึ้นมหาศาลเช่นกัน

ในฐานะที่หลี่เหยาเป็นคนทำดาเมจส่วนใหญ่

เขาจะได้ค่าประสบการณ์ถึง 20%

ส่วนอีก 80% จะถูกแบ่งเท่ากันในหมู่สมาชิกที่เหลืออีก 19 คน

แม้แค่ 20%

ยังมากกว่าค่าประสบการณ์ที่หลี่เหยาเคยได้เมื่อเล่นดันเจี้ยน

【ถ้ำมด】 แบบเต็มที่เสียอีก!

ถ้าอสูรแบบนี้โผล่มาอีกสัก 1,000 ตัว

หลี่เหยาคิดว่าเขาจะสามารถเลเวลอัพได้ในทันที

และถ้าโชคดี

เขาอาจเลเวลอัพได้วันละเลเวลเลยทีเดียว!

ไม่เสียแรงที่นี่เป็นดันเจี้ยนระดับนรก

ที่เปิดให้เฉพาะระดับรองหัวหน้าทีมเท่านั้น!

“มีกำลังใจขึ้นมาเลย!”

หลี่เหยาคิดอย่างฮึกเหิม