บทที่ 24 รากบัว อันตราย!

ลมปราณในอกไหลเวียนครบรอบ ค่อยๆ กระจายไปทั่วอวัยวะภายใน นำมาซึ่งความอบอุ่นและความสบายเล็กน้อย

"ฮึ หมัดวานรเหมาะกับข้าจริงๆ"

เหลียงฉวี่เช็ดเหงื่อบางๆ ที่หน้าผาก

หลายวันที่ผ่านมา เขาได้เรียนวิธีฝึกทั้งหมดจนจบ ลมปราณในอกหนาประมาณตะเกียบครึ่งด้าม ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วผิดปกติ ขณะเดียวกันก็เข้าใจ "หลัก" ของวิชายุทธ์ลึกซึ้งขึ้น

หลายสิ่งหลายอย่าง ถ้าไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง ก็ยากที่จะค้นพบความลับภายใน

ฝึกสามหมัดมานาน เหลียงฉวี่สรุปได้ถึงผลของกระดูก พูดง่ายๆ คือวิชาแต่ละชุดจะมีสัดส่วนร่างกายที่เหมาะสมหนึ่งหรือหลายแบบ เขาเรียกว่าความเข้ากันได้

ตัวอย่างเช่น แขนลิง เอวผึ้ง ขาตั๊กแตนของเขา เข้ากันได้ดีมากกับหมัดวานรในสามหมัด การฝึกก็เหมือนทำข้อสอบที่มีเฉลย ได้คะแนนเต็มทุกครั้ง ฝึกได้เร็วเป็นธรรมดา

ส่วนเสือหมัดและกระเรียนหมัดอีกสองวิชาไม่ค่อยเข้ากัน ทุกครั้งที่ฝึกเสร็จ รู้สึกว่าได้แค่แปดสิบและหกสิบคะแนน สะสมไปนานๆ ความต่างจะชัดเจนมาก

อย่างหลี่ลี่ปอ หมัดวานรของเขาได้ประมาณแปดสิบห้าคะแนน

ส่วนเฉินเจี๋ยฉางเข้ากันได้กับเสือหมัด แต่ก็แค่ระดับเก้าสิบคะแนน

แต่ท่ายืนในวิชาสามารถปรับแก้ได้ แค่ต้องมีคนที่มีระดับเพียงพอมาแนะนำ ก็สามารถปรับเปลี่ยนได้บ้าง เพิ่มความเข้ากันได้

เปรียบเสมือนภูเขาไม่มาหาเรา เราก็ต้องไปหาภูเขา

น่าเสียดายที่พี่ฮูฉีทำไม่ได้ ส่วนลู่เส้าฮุ่ยยิ่งไม่ต้องพูดถึง แม้จะทำได้ก็คงขี้เกียจบอก ในสำนักยุทธ์หยางทั้งหมด ว่ากันว่ามีแต่อาจารย์หยางเท่านั้นที่ทำได้ ทุกเดือนในห้าวันสุดท้าย ศิษย์ในสำนักก็มาขอคำแนะนำในเรื่องนี้

อาจารย์ที่ดีสำคัญมาก

แน่นอน นอกจากความเข้ากันได้ของสัดส่วนร่างกายที่เป็นคะแนนที่มองเห็นได้แล้ว ข้อสอบการฝึกยุทธ์นี้ยังมีคะแนนแฝง รวมทั้งหมดถึงจะเป็นพรสวรรค์ทั้งหมดของคนๆ หนึ่ง

ที่เห็นได้ชัดที่สุดคือ สัดส่วนร่างกายของคุณอาจไม่เหมาะ แต่มีพลังชี่และเลือดแกร่งแต่กำเนิด หรือมีพรสวรรค์ในการเข้าใจเหนือธรรมดา ปรับเปลี่ยนวิชาด้วยตัวเอง นำลมปราณมาฝึกร่างกาย สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่การจับกระดูกดูไม่ออก หรือดูออกได้ไม่หมด

สิ่งเหล่านี้ก็สามารถทำให้การฝึกได้ผลเป็นสองเท่าเช่นกัน รวมกันแล้วอาจได้คะแนนเกินร้อยเป็นคะแนนสูงลิ่ว!

นี่ก็เป็นเหตุผลที่ฮูฉีบอกว่าสัดส่วนร่างกายไม่ดีก็ไม่เป็นไร ไม่ได้แสดงถึงพรสวรรค์ทั้งหมดของคน บางทีอาจมีคนที่สัดส่วนแย่มาก แต่กลับฝึกได้เร็วกว่าใครเพื่อน เร็วกว่าทุกคน

เหลียงฉวี่รู้สึกทึ่งกับความหลากหลายระหว่างคน มีเพียงความพยายามเป็นสองเท่าเท่านั้นที่จะสร้างปาฏิหาริย์ได้

น่าเสียดายที่เรียนมาสามวัน เงินร้อยกว่าเหวินที่ได้มาครั้งก่อนก็หมดแล้ว ถ้าไม่ทำงานก็จะไม่มีข้าวกิน

ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้มาได้ยินพี่เสี่ยงบอกว่าบ่ายหรือค่ำอาจารย์หยางจะมา เขาที่เพิ่งเรียนกระเรียนหมัดจบก็เตรียมจะออกเรือแล้ว ตอนนี้ได้แต่รออาจารย์หยางมาก่อนค่อยไป

อิจฉาพวกคนรวยจริงๆ

เหลียงฉวี่มองไปทางศิษย์อีกหลายสิบคน หลังจากเข้าสำนักถึงได้รู้ว่ามีแต่พวกเขาไม่กี่คนที่จ่ายแค่เจ็ดต้าที่จน คนอื่นจ่ายอย่างน้อยสิบต้าขึ้นไป เรียนแบบทุ่มเทเต็มที่ ไม่ต้องออกไปทำงานหาเงินทุกสองสามวัน ประสิทธิภาพสูงกว่าหลายเท่า

"พูดถึง นานแล้วนะที่ไม่ได้เห็นจางไค"

"เออ ใช่ วันก่อนตอนจ่ายภาษีก็ไม่เห็นเขา จะหนีภาษีหรือเปล่า?"

"ไม่น่าหรอก เขาไปขอข้าวกินที่นั่นที่นี่ทุกวัน ไม่มีใครกล้ารังแก ยังจะกลัวจ่ายภาษีไม่ไหวอีกเหรอ?"

ข้างๆ หลี่ลี่ปอกับเฉินเจี๋ยฉางนั่งพักที่ขอบแปลงดอกไม้ คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้ทำไมถึงคุยมาถึงจางไค

จับคำสำคัญได้ เหลียงฉวี่ก็เงี่ยหูฟัง

เฉินเจี๋ยฉางพูดอย่างไม่พอใจ: "สนใจเขาทำไม ไม่เห็นก็ดีแล้ว เขาไม่ใช่คนดีอะไรสักหน่อย"

"ก็จริง" หลี่ลี่ปอไม่ได้คิดอะไรมาก กวาดตามองรอบๆ "เอ๊ะๆๆ ดูสิ ตรงนั้นมีเด็กสาวหลายคนด้วย อื้ม คนที่เป็นหัวหน้าดูเท่ดีนะ"

"อย่าแอบมองสิ ไม่รู้ว่าเขาจะมีฐานะอะไร เจ้าระวังหน่อย"

"แค่มองสองตาเอง"

เหลียงฉวี่เห็นหัวข้อเปลี่ยนไป ก็วางใจลง แล้วเริ่มฝึกหมัดวานรต่อ

แต่เพิ่งจะฝึกไม่ถึงครึ่ง การเชื่อมโยงจิตในสมองของเหลียงฉวี่ก็เริ่มกระตุกอย่างบ้าคลั่ง

อาเฟยกับป๋อหนึงตุ้นกำลังส่งข้อมูลมาให้เขาอย่างคลั่ง!

รากบัววิเศษในน้ำถูกโจมตี!

เป็นตัวใหญ่หรือ? สีหน้าของเหลียงฉวี่เปลี่ยนไปทันที

รากบัววิเศษ เงินก้อนแรกที่ทำให้เขาร่ำรวย

แม้ว่าจะมีเพียงยี่สิบกว่าชิ้นที่สามารถให้พลังแห่งห้วงน้ำได้ แต่แปลงรากบัวทั้งหมดมีความยาวหลายสิบเมตร รากบัวที่เหลือที่ไม่สามารถให้พลังแห่งห้วงน้ำมีอีกหลายร้อยชิ้น ก็ยังมีฤทธิ์รักษาที่ดี เขาถือเป็นสมบัติล้ำค่า ปกติก็ให้ป๋อหนึงตุ้นคอยดูแลอย่างดี

อาเฟยเวลาว่างก็ต้องอยู่ข้างๆ คอยเฝ้าด้วย

ปลาตัวเล็กกุ้งตัวน้อยที่มารบกวน ก็ถูกสัตว์ทั้งสองฆ่ากินหมด

จะเป็นตัวอะไรกันแน่ จระเข้หนึ่งตัวบวกปลาดุกหกหนวดหนึ่งตัวยังรับมือไม่ได้ ยังส่งข้อความฉุกเฉินมาไม่หยุด?

คิดถึงตรงนี้เหลียงฉวี่ก็อยู่ไม่ไหวแล้ว รีบบอกลาหลี่ลี่ปอกับเฉินเจี๋ยฉาง เก็บข้าวของเตรียมจะไป

สองคนแปลกใจมาก รีบถาม: "ทำไมจะไปตอนนี้? อาจารย์หยางอาจจะมาแล้วนะ เจ้าไม่อยู่ให้ท่านชี้แนะหน่อยเหรอ?"

เหลียงฉวี่ลังเลครู่หนึ่ง: "ตอนนี้ข้ามีธุระด่วน จัดการเสร็จน่าจะกลับมาทัน?"

ตอนนี้เป็นช่วงเช้า กลับไปรอบหนึ่งแล้วกลับมา บางทีอาจจะทันเจออาจารย์หยาง

หลี่ลี่ปอกับเฉินเจี๋ยฉางเห็นว่าเหลียงฉวี่ดูรีบร้อนจริงๆ ก็ไม่กล้าห้าม ได้แต่บอกให้เขาระวังตัวตามทาง

มองตามร่างของเหลียงฉวี่ หลี่ลี่ปอเกาหัวแกรกๆ: "แปลกจริง ครั้งที่แล้วก็แบบนี้"

"ครั้งที่แล้ว?"

"ใช่" หลี่ลี่ปอพยักหน้า "ครั้งที่แล้วอาสุ่ยก็เรียนกับอาจารย์ฮูได้ครึ่งๆ กลางๆ แล้วรีบไป ไม่เห็นมีใครมาแจ้งอะไรเขาสักหน่อย"

"คิดมากไปทำไม บางทีอาสุ่ยอาจจะนัดใครไว้ก็ได้"

"ก็จริง"

ใบไม้ร่วงโปรยปราย ทับถมเป็นชั้นๆ บนพื้นดิน กลายเป็นดินเน่าสีน้ำตาลเข้ม

ออกจากสำนัก เหลียงฉวี่วิ่งเหยาะๆ เพื่อเก็บแรง ระยะทางสิบกว่าหลี่จากเมืองผิงหยางถึงเมืองอี้สิง ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม

พอถึงท่าเรือ เหลียงฉวี่หยุดพักหายใจ หลังจากสงบลงแล้วก็แกล้งทำเป็นไม่มีอะไร แก้เชือกออกเรือ พอไม่เห็นเงาคน ก็รีบพายเรือไปใกล้บริเวณแปลงรากบัว เคาะผิวน้ำ

ครู่หนึ่งผ่านไป จระเข้หนึ่งตัวกับปลาดุกหกหนวดหนึ่งตัวโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำ

เหลียงฉวี่ลูบหัวสัตว์ทั้งสอง ให้พวกมันพลิกตัวหนึ่งรอบ ดูรอบๆ พบว่าทั้งสองตัวไม่มีบาดแผล จึงวางใจลง

ก่อนหน้านี้เขาได้สั่งสัตว์ทั้งสองไว้ ให้สังเกตพวกที่มาขโมยกินรากบัวว่าสู้ไหวไหม ถ้าสู้ไหวก็เข้าไปจัดการ ถ้าสู้ไม่ไหวก็ถอย อย่าปะทะ

รักษาคนไว้เสียที่ดินก็ยังมี รักษาที่ดินไว้เสียคนก็หมด

รากบัวแม้จะมีค่า แต่ก็เทียบไม่ได้กับสัตว์น้ำสองตัวที่เหลียงฉวี่เลี้ยงไว้

สัตว์ทั้งสองที่กินปลามงคลไปแล้วผ่านการพัฒนาครั้งที่สอง ตอนนี้แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ป๋อหนึงตุ้นมีความยาวเกินสองเมตรสอง อาเฟยถึงสองเมตรสี่!

ตัวใหญ่ขึ้นหลายเท่า แม้แต่พลังแห่งห้วงน้ำที่ต้องการในการวิวัฒนาการก็ลดลงคนละสี่จุดกว่า

การโตขึ้นแน่นอนว่าเป็นเรื่องดี ลูกน้องของตัวเองยิ่งแข็งแกร่งยิ่งดี

แต่เหลียงฉวี่ยิ่งสงสัย สักแค่ไหนกันที่ทำให้ป๋อหนึงตุ้นกับอาเฟยรวมกันยังต้องหลบ?

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด อาเฟยในน้ำก็พลันแอ่นตัว สอดหัวเข้ามาในเรือ อ้าปากแล้วคายรากบัวห้าชิ้นออกมา กระทบกับไม้กระดานดังตุบ

เหลียงฉวี่หยิบชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู ประหลาดใจมาก: "นี่เป็นรากบัวที่มีพลังแห่งห้วงน้ำ? พวกเจ้าเอาออกมาก่อนที่สัตว์ประหลาดจะมาเหรอ?"

อาเฟยกับจระเข้สะบัดหาง กระเซ็นน้ำใส่ตัวเหลียงฉวี่ แต่เขาไม่โกรธ กลับรู้สึกซาบซึ้งใจ

ก่อนหน้านี้เขาเก็บรากบัวที่มีพลังแห่งห้วงน้ำไว้หลายชิ้นเผื่อยามจำเป็น ให้สัตว์ทั้งสองคอยดูแลเป็นพิเศษ ไม่คิดว่าทั้งสองจะฉลาดถึงขนาดนี้ ถึงกับรู้จักขนย้ายทรัพย์สินสำคัญ

เก่งขึ้นจริงๆ ไม่เสียแรงที่เลี้ยงมา

เหลียงฉวี่คว้าหอกไม้ขึ้นมา กล้ามเนื้อข้างแก้มกระตุกโดยไม่ตั้งใจ เผยให้เห็นเส้นสายคมกริบ เขาหรี่ตา

"ดีมาก ไปดูกันว่าใครกล้ามาขโมยรากบัวของข้า"

(จบบท)

ขอเปลี่ยนอาจารย์ หูฉี เป็น ฮูฉี นะคะ ใช้ตัว ฮ น่าจะดีกว่า