บทที่ 19 สลัดเพื่อสุขภาพ

บทที่ 19 สลัดเพื่อสุขภาพ

หลังจากฉินหวยรับภารกิจเสร็จ เขาสังเกตเห็นว่า ความคืบหน้าของภารกิจอยู่ที่ 6.1% จาก 25% (23/94)

คำนวณคร่าวๆ การบรรลุเป้าหมาย 25% จำเป็นต้องเอาชนะร้านอาหาร 94 แห่ง ซึ่งหมายความว่าในบริเวณนี้มีร้านอาหารทั้งหมดประมาณ 375 แห่ง

ในขณะนี้ ฉินหวยไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกทึ่งที่บริเวณนี้มีร้านอาหารมากถึง 375 แห่ง หรือจะรู้สึกขำที่ร้านอาหาร 23 แห่งที่ถูกเอาชนะไปแล้วมีชื่อเสียงแย่ขนาดนี้ ทั้งที่ร้านหยุนจงเพิ่งเปิดมาไม่ถึงวัน เว็บไซต์รีวิวอาหารก็ยังไม่มี และยังไม่ได้จ่ายเงินโปรโมต แต่ก็สามารถเอาชนะในเรื่องชื่อเสียงได้

แต่ภารกิจนี้ชัดเจนว่าไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำสำเร็จได้ในระยะสั้น เพราะชื่อเสียงเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาและความมั่นคงในการสะสม

ฉินหวยมองไปยังรางวัลภารกิจที่ระบุว่าความฝันหนึ่งตอนของเฉินฮุ่ยหง และคิดว่าตัวเองคงต้องรออีกนานกว่าจะได้เห็นความฝันนั้น

ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอน 4 โมงเย็น จากนั้นเขาก็นอนพักกลางวัน

เมื่อฉินหวยกลับมาที่ร้านหยุนจงอีกครั้ง เชฟสองคนในครัวเริ่มเตรียมวัตถุดิบแล้ว ส่วนคนอื่นๆ นั่งคุยกันอยู่ในโถงชั้นล่าง

ร้านหยุนจงตอนเที่ยงขายแค่ชุดข้าวกล่อง ซึ่งการเตรียมอาหารค่อนข้างง่าย เพียงแค่ผัดตามเมนูที่กำหนดไว้ ส่วนช่วงเย็นมีเมนูผัดเสริมเข้ามา ทำให้เหนื่อยกว่าช่วงเที่ยงเล็กน้อย

เมื่อฉินหวยเดินเข้ามา ทุกคนทักทายเขาอย่างอบอุ่น แม้แต่เชฟในครัวก็ยังยื่นคอออกมาพยักหน้าให้เพื่อแสดงความเคารพต่อเจ้าของร้าน

จากการเปิดร้านในช่วงเช้าและสาย ทุกคนเริ่มมองเห็นแล้วว่าใครคือเสาหลักของร้าน การมีเจ้าของร้านที่ไม่สนใจงานเลยนั้นอาจดูสนุก แต่การมีเจ้าของร้านที่ขยันขันแข็ง มุ่งมั่นสร้างรายได้ และช่วยประคับประคองธุรกิจให้มั่นคงกลับเป็นสิ่งที่สร้างความเชื่อมั่นและความน่าเคารพได้มากกว่า

แม้ว่าฉินหวยจะยังจำชื่อคนในร้านไม่ได้ทั้งหมด แต่เขาก็ยิ้มและพยักหน้าทักทายทุกคน ทำตัวเหมือนรู้จักทุกคนดี

เปลือกไม้เอล์มถูกเก็บไว้ในคลังสินค้า

ฉินหวยไม่ได้ซื้อมาเยอะนัก เพียงแค่ถุงเล็กๆ ก่อนที่จะมาถึงร้านเขายังถามฝ่ายบริการลูกค้าว่าเปลือกไม้เอล์มนี้ดั้งเดิมแค่ไหน มีการแปรรูปเพิ่มเติมหรือไม่ และสามารถกินได้โดยตรงหรือเปล่า

ตอนแรกฝ่ายบริการลูกค้าคิดว่าฉินหวยล้อเล่น แต่เมื่อรู้ว่าเขาจริงจัง ก็ยืนยันว่ากินได้ เพียงแต่ว่าสมัยนี้ต่อให้สอนเด็กให้ระลึกถึงความยากลำบากในอดีต ก็ไม่จำเป็นต้องบังคับให้เด็กกินเปลือกไม้

กินได้ก็พอแล้ว

ฉินหวยหยิบเปลือกไม้แล้วเดินเข้าไปในครัว

เชฟทั้งสองคนกำลังสับวัตถุดิบบนเขียง ฉินหวยเลือกพื้นที่ทำงานที่ห่างจากพวกเขามากที่สุด จากนั้นจึงคัดเปลือกไม้ที่ดูเหมือนจะเคี้ยวง่ายที่สุดออกมาหนึ่งชิ้น ใช้มีดตัดเป็นชิ้นเล็กๆ ชั่งน้ำหนักได้ 3 กรัม พอดีเป๊ะ

ทันใดนั้น ข้อความแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นบนเปลือกไม้

เปลือกไม้ F ระดับต่ำ

สำเร็จ!

ฉินหวยมองเปลือกไม้ครุ่นคิด แล้วตัดออกมาอีกชิ้นเล็กๆ ลองใส่ปากเคี้ยวดู

ฉินหวยค้นหาวิธีการกินเปลือกไม้ออนไลน์ โดยทฤษฎีแล้ววิธีการที่ถูกต้องคือการนำไปตากแห้ง บดเป็นแป้ง แล้วนำไปทำเป็นอาหาร

แต่ในความฝันของเฉินฮุ่ยหงและฮุ่ยเหนียง การกินเปลือกไม้นั้นดิบๆ ดูดั้งเดิมมาก

ฉินหวยอยากลองวิธีดั้งเดิม

พูดแล้วทำเลย!

กัด

เคี้ยวได้ยากมาก ราวกับกำลังเคี้ยวไม้ก๊อก

รสชาติไม่ถึงกับแย่ แต่เมื่อเคี้ยวไปเรื่อยๆ กลับได้รสหวานเล็กน้อย ทว่าเป็นรสหวานที่แปลกไม่เหมือนสิ่งที่ควรจะเป็น

อยากกลืน แต่กลืนไม่ลง

พยายามเคี้ยวอยู่นานสองนาน ฉินหวยพบว่าในความฝันของฮุ่ยเหนียงนั้น เธอคงได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เพราะเปลือกไม้ที่เธอกินไม่ได้เล็ก แต่เธอสามารถกลืนลงไปได้ในสองถึงสามคำ

เมื่อวิธีการกินแบบดั้งเดิมไม่ได้ผล ฉินหวยจึงหยิบผักสลัดที่เชฟสองคนเตรียมไว้สำหรับสลัดมาบางส่วน หั่นผักเหล่านั้นเป็นชิ้นๆ ใส่ซอสสลัดและคลุกเคล้าให้เข้ากัน จากนั้นนำเปลือกไม้มาบดเป็นชิ้นเล็กๆ โรยลงบนสลัด ก่อนจะเพิ่มมะม่วงและมะเขือเทศเชอร์รี่ตกแต่งด้านบน

สลัดเพื่อสุขภาพสำหรับลดน้ำหนักก็เสร็จสมบูรณ์

ฉินหวยถือจานสลัดออกไปและถามว่า “มีใครหิวบ้าง?”

คำถามนี้ทำให้ทุกคนเงียบกริบ ไม่มีใครตอบ

ทุกคนไม่เข้าใจว่าฉินหวยมีเจตนาอะไร เพราะโรงอาหารหยุนจงมีบริการอาหารให้พนักงานอยู่แล้ว อาหารเย็นจะเสิร์ฟหลังจากร้านปิด ส่วนพนักงานกะสั้นสามารถกินได้หลังเลิกงาน

เพื่อทำลายความเงียบที่ดูน่าอึดอัด หญิงสาวหน้ากลมที่ดูเหมือนจะอายุน้อยที่สุดในกลุ่ม และดูเหมือนนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง ยกมือขึ้นอย่างไม่มั่นใจ “ฉัน...เหมือนจะหิวนะคะ”

ฉินหวยพอจะจำได้ว่าเธอเป็นพนักงานที่ขยันขันแข็งและค่าจ้างไม่แพง มีวุฒิการศึกษาแค่มัธยมต้น มาจากมณฑลเฉียนโจว และดูเหมือนเพิ่งบรรลุนิติภาวะ

“อัน...”

“อันโยวโยวค่ะ” อันโยวโยวรีบตอบ

ฉินหวยวางจานสลัดตรงหน้าอันโยวโยว และหยิบตะเกียบมาให้เธอด้วยความใส่ใจ “นี่เป็นเมนูใหม่ที่ฉันลองทำขึ้นมา ถ้าหิวก็ลองชิมดูนะ”

แม้ว่าสลัดนี้จะไม่มีเนื้อสัตว์ แต่เมื่ออันโยวโยวเห็นว่ามีมะม่วงและมะเขือเทศเชอร์รี่ เธอก็ดูดีใจ หยิบตะเกียบขึ้นมา “มะม่วง ทางบ้านฉันมะม่วงแพงมาก กินไม่ค่อยได้เลย ขอบคุณค่ะเจ้านาย!”

จากนั้นเธอก็กินด้วยความรวดเร็ว

ไม่ถึงสองนาที จานสลัดก็หมดเกลี้ยง

ฉินหวยมองเธอและถามว่า “รสชาติเป็นยังไงบ้าง?”

อันโยวโยวตอบอย่างตรงไปตรงมา “ไม่อร่อยค่ะ”

“มันมีแต่ผัก ไม่มีรสชาติอะไรเลย นอกจากซอสที่รสชาติแปลกๆ แต่มะม่วงอร่อยค่ะ”

ไม่อร่อยก็ถูกแล้ว เพราะฉินหวยเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าสลัดจานนี้จะอร่อย

“ยังหิวอยู่ไหม?” ฉินหวยถามตรงๆ

อันโยวโยวถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนพยายามรับรู้ความรู้สึกของตัวเอง และตอบอย่างไม่มั่นใจว่า “เหมือนว่า...จะไม่ค่อยหิวแล้วค่ะ”

ฉินหวยพยักหน้าอย่างพอใจและเดินจากไป ทิ้งอันโยวโยวที่ยังงงๆ และพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ข้างๆ ซึ่งอยากรู้ว่าฉินหวยกำลังทำอะไร แต่ไม่กล้าถาม

เมื่อการบดเปลือกไม้แล้วโรยบนสลัดสามารถให้เอฟเฟกต์เสริมแบบนี้ได้ นั่นหมายความว่าเปลือกไม้นี้สามารถนำไปใช้เป็นวัตถุดิบปรุงรสที่มีคุณสมบัติพิเศษได้ แม้ว่าคุณสมบัติช่วยให้อิ่มจะดูไม่ค่อยมีประโยชน์นัก แต่ก็ถือว่าเป็นตัวช่วยสำหรับเมนูลดน้ำหนัก อนาคตอาจมีเมนูที่เหมาะกับการใช้เปลือกไม้เอล์มทำเป็นอาหารลดน้ำหนักหรือของหวาน

ถือว่าได้ผลดี มีประโยชน์พอสมควร

ฉินหวยตัดสินใจนำเปลือกไม้ที่เหลืออีกสองชุดมาทำเป็นสลัด แล้วนำไปให้โอวหยางและเฉินฮุ่ยหงลองชิม เผื่อจะได้ปลดล็อกความฝันอีกครั้ง

หลังจากฉินหวยจากไป พนักงานเสิร์ฟที่อยู่ข้างอันโยวโยวก็รีบถามด้วยความอยากรู้ว่า “ไม่หิวจริงๆ เหรอ? ปกติฉันกินอะไรแบบนี้เสร็จแล้วอยากกินเนื้อวัวทั้งตัวเลย”

อันโยวโยวตอบอย่างไม่แน่ใจ “ไม่รู้สิ ตอนแรกฉันเกือบจะพูดไปแล้วว่าสลัดจานนี้รสชาติเพี้ยนมาก กลัวตัวเองกลั้นไม่ไหวเลยรีบกินให้หมด บอสใส่อะไรลงไปไม่รู้ แม้แต่ซอสยังรสชาติแปลกๆ ตอนนี้ฉันไม่อยากกินอะไรแล้ว เมื่อกี้ยังรู้สึกอยากกินอะไรสักอย่าง ตอนนี้ไม่อยากเลย”

พนักงานเสิร์ฟถึงกับสูดหายใจลึก “รสชาติแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ดีแล้วที่ฉันไม่ได้บอกว่าหิว”

“ไม่นึกเลยว่าบอสที่ทำขนมเก่งขนาดนี้ จะคลุกสลัดไม่เป็นเลย”