บทที่ 129 คืนนี้เป็นเรื่องตลกที่สุด

เหยียนเชียนอี้ยืนเขย่งเท้าแล้วมองลงไปที่ด้านล่างของเวที

เมื่อเห็นภาพของชายผู้สง่างามคนนั้น เสียงพูดจาของคนรอบข้างก็ดูเหมือนจะหายไป

โลกทั้งใบเหมือนหยุดนิ่ง เสียงหัวใจของตัวเอง "ตุบ ตุบ ตุบ" ดังขึ้นมาในหู

ผู้บัญชาการสูงสุดนั่งลงที่ที่นั่งแถวแรกที่ใกล้เวทีที่สุด โดยมีรองผู้บัญชาการสองคนอยู่ข้างๆ

วันนี้เขาไม่ได้สวมเสื้อโค้ตทหารหรือคลุมผ้า แต่ใส่สายรัดเอวทำให้รูปร่างดูสง่าขึ้น

รูปร่างที่หล่อเหลานี้ เธอเคยคิดว่าเขาน่าจะเป็นคนแก่ แต่ตอนนี้เธอกลับคิดว่าผู้ชายคนนี้ดูดีมาก

สาวๆ ที่รออยู่ด้านหลังเวทีต่างก็ตื่นเต้น และบางคนแทบจะยืดคอลงไปถึงเวที

แต่มีแค่หนิงหว่านเท่านั้นที่ยังคงสงบ

เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย มองไปที่มู่หยุนเลี่ยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

ไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอไปขอความช่วยเหลือจากพ่อ ให้ช่วยพูดกับเพ่ยหยาวนเซวียนให้พาเขามาดูการแสดงของเธอ

ตอนแรกเธอไม่ได้หวังอะไรมาก แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาจริงๆ

วันนี้เธอจะต้องแสดงให้ดีที่สุด!

หนิงหว่านดึงสายตากลับมาและพูดกับสาวๆ ที่ตื่นเต้นอยู่ข้างๆ อย่างสงบว่า

“ระวังหน่อยนะ อย่าเผลอล้มไปล่ะ เดี๋ยวจะไม่ดูดี”

สาวๆ หันกลับไปฟังคำแนะนำของพี่สาวแล้วรีบถอยกลับ

มีสาวคนหนึ่งถามขึ้นว่า “พี่หนิงหว่านค่ะ ได้ยินมาว่าพี่มาจากตระกูลทหาร แล้วพี่เคยเจอท่านผู้บัญชาการหรือยังคะ”

หนิงหว่านยิ้มมุมปาก ไม่พูดอะไรตอบกลับ

“ว้าว! พี่หนิงหว่านต้องเคยเจอแน่ๆ น่าอิจฉามาก!”

ได้ยินคำพูดนี้เหยียนเชียนอี้ก็มองไปที่หนิง หว่าน

เธอก็แอบอิจฉาอยู่เหมือนกัน!

“สาวๆเตรียมตัวได้แล้วนะ โปรแกรมของพวกเธอจะเป็นการแสดงสุดท้ายของงานคืนนี้ ท่านผู้บัญชาการใหญ่ก็นั่งดูอยู่ข้างล่างด้วยนะ!”

ทันใดนั้นเหยียนเชียนอี้รู้สึกเหมือนมีความรู้สึกหลอกหลอน

มันเหมือนกับในโลกของเมืองโบราณที่หอนางคณิกาเมื่อได้ยินคำพูดว่า "สาวๆคนไหน มาให้แขกท่านนี้~"

แล้วสาวๆ ทุกคนก็จะตื่นเต้นจนแทบจะเด้งขึ้นไปบนเวที

และในตอนนี้ "แขกผู้มีเกียรติ" ที่นั่งอยู่ข้างล่างก็คือ ผู้บัญชาการสูงสุดของพวกเขา

การแข่งขันดุเดือดจริงๆ

ไฟดับลง สาวๆบนเวทีเริ่มการแสดง ดนตรีเริ่มเล่น และพวกเธอก็เริ่มหมุนร่างไปตามจังหวะ

ในฐานะที่เป็นผู้นำในการแสดง หนิงหว่านยืนอยู่ตรงกลาง

เเหยียนเชียนอี้ยืนอยู่หลังหนิง หว่านพอดี

เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมองชายที่นั่งอยู่ข้างล่าง ซึ่งดูเหมือนจะเปล่งประกาย

แล้วเธอก็เกิดความรู้สึกเหมือนมีความผิดพลาด

เฮ้ ท่านผู้บัญชาการดูเหมือนจะมองเธออยู่เหรอ

ไม่สิ... หรือว่าเขากำลังมองหนิงหว่าน

เพื่อให้ท่านบุคคลผู้สูงศักดิ์มองเธอมากขึ้น สาวๆ ต่างก็เต้นอย่างเต็มที่กว่าปกติในการซ้อม

เหยียนเชียนอี้เริ่มรู้สึกเสียใจ

ถ้ารู้ว่าท่านผู้บัญชาการจะมา เธอก็ควรซ้อมการแสดงให้ดีตั้งแต่วันแรก

ท่าเต้นธรรมดาของเธอ คงไม่สามารถดึงดูดความสนใจจากท่านผู้บัญชาการได้

ดูสิ! ดูหนิงหว่านสิ เธอโค้งเอวได้สวยเหลือเกิน

แค่เธอเองยังต้องชื่นชมจากใจจริงเลย!

เหยียนเชียนอี้เข้าใจแล้วว่าเธอแค่หลงไปในความรู้สึกเพียงชั่วขณะ ท่านผู้บัญชาการสูงสุดนั่นมองหนิงหว่านแน่นอน!

แต่เธอจะไม่ยอมแพ้! เธอกัดฟันแน่น เธอก็เริ่มเต้นอย่างเต็มที่

ขณะที่เธอกำลังเต้นอย่างหนัก เหยียน เฉียนอี้ก็สังเกตว่าทำไมเธอขยับไม่ได้

เมื่อมองลงไปที่เท้าของตัวเอง เธอพบว่าเป็นเพราะเท้าของหานหรูยี่เหยียบกระโปรงของเธอไว้

เหยียนเชียนอี้อี้ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา และแกล้งดึงกระโปรงของตัวเองอย่างไม่ตั้งใจ

ในชั่วพริบตาหานหรูยี่ก็สะดุดล้มไป

เสียงหัวเราะดังขึ้นจากที่นั่งในด้านล่าง

หานหรูยี่ล้มลงไปนอนบนพื้นอย่างอับอาย ขณะที่เพื่อนๆของเธอยังคงเต้นต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน

เธอรีบลุกขึ้นและพยายามเต้นต่อไป แต่มันชัดเจนว่าใบหน้าของเธอที่ปกคลุมด้วยรองพื้นหนาเริ่มแดงขึ้นเพราะความอับอาย

เธอตั้งใจจะทำให้เหยียนเชียนอี้ล้ม แต่ใครจะรู้ว่าเธอกลับโดนแผนของเหยียนเชียนอี้สวนกลับมาจนทำให้เธอล้มต่อหน้าทุกคนในโรงเรียนและผู้บัญชาการสูงสุด

ท่านผู้อำนวยการมองไปที่มู่หยุนเลี่ยด้วยสีหน้าเครียด

จากหลังหน้ากากเงินของมู่ หยุนเลี่ยเขาหยักยิ้มมุมปากเล็กน้อย

ผู้อำนวยการรู้สึกกระอักกระอ่วน “ท่าน... ท่านผู้บัญชาการใหญ่.. นักเรียนใหม่อาจจะยังไม่คุ้นเคยกับการแสดงแบบนี้ เห็นว่าคงจะตื่นเต้นมากที่ได้เห็นท่าน”

“ไม่เป็นไรครับ สนุกดี” มู่หยุนเลี่กล่าว พร้อมมองไปที่สาวๆ ที่ยังคงเต้นอยู่บนเวที

ถึงแม้ท่าเต้นของเธอจะไม่ตลกเหมือนตอนถ่ายรูป แต่ก็ดูดีมากกว่าที่คิดไว้ แต่ก็ยังต้องบอกว่า เป็นการเต้นที่ธรรมดามาก ดูเหมือนเธอจะไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องการเต้นจริงๆ

แต่ในเรื่องการต่อสู้ เธอไม่น่าจะยอมแพ้

เธอใช้กระโปรงเป็นอาวุธยื้อคนลงไป การที่ผู้หญิงตัวบางๆจะทำแบบนี้ได้ มันต้องมีพลังบางอย่างในตัว

เมื่อการแสดงจบลง หานหรูยี่น้ำตาไหลออกมาเต็มหน้า

เมื่อกลับมาถึงหลังเวที เธอก็ถูกครูสอนเต้นตำหนิทันที

“หานหรูยี่! เธอเป็นอะไรไป?! ตอนซ้อมไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย! ผู้บัญชาการใหญ่มาดูการแสดงของเราครั้งแรงแรก เธอจะให้เขาเห็นว่าเธอล้มเหรอ! เธอทำให้ชื่อเสียงของทั้งโรงเรียนทหารเรานี้เสียหายหมดแล้ว!”

หานหรูยี่น้ำตาไหล ขณะจ้องไปที่เหยียน เฉียนอี้ “ครูคะ มันเป็นความผิดของเหยียนเชียนอี้ค่ะ ที่ทำให้ฉันล้ม”

“เธอลงไปเหยียบกระโปรงของเชียนอี้เอง!” หนิงหว่านที่อยู่ข้างๆ เริ่มโกรธและพูดเสียงดัง “ถ้าเธอไม่เหยียบกระโปรงเชียนอี้เอง เธอจะล้มเหรอ?!”

หนิงหว่านที่มักจะใจดี กลับต้องทำหน้าขรึมเพราะหานหรูยี่ทำให้การแสดงของเธอเสียหาย

หนิงหว่านหันมาถาม “เธอทำตัวขวางทางตั้งใจใช่ไหม อยากดึงดูดความสนใจของผู้บัญชาการใหญ่เหรอ”

ตอนที่หายหรูยี่ล้ม เธอเห็นว่ามู่หยุนเลี่ยก็หันมามองไปที่หานหรูยี่

“ฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” หานหรูยี่รีบอธิบาย “จริงๆ ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ”

“เธอทำให้การแสดงทั้งหมดเสียหายไปหมดแล้ว!” หนิงหว่านพูดอย่างโกรธเคืองก่อนจะเดินออกไป

เพื่อนๆ คนอื่นๆ ก็เริ่มตำหนิหานหรูยี่

“หานหรูนี่ ทำไมเธอแบบนี้ หนิงหว่านก็เป็นคนใจดีขนาดนี้ เธอยังไปทำให้เขาโกรธเลย”

“ใช่แล้ว ทุกคนเต้นกันอย่างจริงจังและตั้งใจขนาดนั้น แต่เพราะเธอ ทำให้การแสดงนี้กลายเป็นเรื่องตลกของคืนนี้!”

เมื่อถูกทุกคนรุมด่าจนหานหรูยี่ร้องไห้แล้ววิ่งหนีไป

ชูฮวาเดินมาหาเหยียนเชียนอี้แล้วค่อยๆยิ้มให้พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้เธอ

“เชียนอี้ เก่งมากเลย ฉันเห็นหมดแล้ว หานหรูยี่คงตั้งใจเหยียบกระโปรงเธอแน่ๆ เพื่อทำให้เธอล้ม ฉันบอกแล้วว่าเธอต้องมีแผนร้ายแน่ๆ ผลกรรมมักย้อนกลับมาในที่สุด คืนนี้เธอคงต้องร้องไห้ทั้งคืนแน่ๆ”

เหยียนเชียนอี้กลับทำท่าทางเหม่อลอย

เธอสังเกตเห็นว่าผู้บัญชาการใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างล่างได้ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากสถานที่

ชูฮวาจับแขนของเธอไว้ “เดี๋ยวนี้เป็นช่วงการเต้นสุดท้ายแล้ว ไปสนุกกันเถอะ ไปดื่มนิดหน่อยเพื่อฉลองกันเถอะ!”

“เธอไปเถอะ ฉันมีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวไปหาทีหลัง”

เหยียนเชียนอี้หันหลังและเดินไป เธออยากจะไปพบกับท่านผู้บัญชาการใหญ่

อยากจะขอบคุณเขาตรงๆ ขอบคุณที่เขาช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอในช่วงฝึกทหาร

และยังอยากขอบคุณที่เขาช่วยชีวิตเธอในตอนนั้น

ตอนนั้นเธอแค่ 13 ปี ถูกความกลัวทำให้ช็อกจนไม่สามารถพูดคำขอบคุณได้ และเขาก็ขึ้นยานอวกาศแล้วจากไป