ตอนที่ 27 ซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้า ใช่ไหม?

อยากจะผ่านเกมนี้ บอกว่ายากก็ยาก บอกว่าง่ายก็ง่าย

ถ้าใจไม่รู้สึกกลัวเลย ก็จะไม่ติดเชื้อ “โฟเบีย” แต่สำหรับคนส่วนใหญ่แล้ว การเอาชนะความกลัวเป็นเรื่องยากมาก

ตอนจบของเกมนั้นก็ดูตลกดี ผู้บริหารเมืองเพื่อป้องกันไม่ให้ “โฟเบีย” แพร่กระจายออกไป จึงสั่งฆ่าทุกคนในพื้นที่ที่ติดเชื้อ

ผู้รอดชีวิตที่ไม่ติดโรคกลัว ถูกบังคับให้ต่อสู้กับผู้บริหารเมือง

“ถ้าเกมนี้กลายเป็นความจริง ก็จะเจอปัญหาใหญ่แน่”

ถ้าความเร็วในการแพร่กระจายของโฟเบียเป็นไปตามที่กำหนดไว้ในเกม มันจะเร็วกว่าเรื่องเล่าสยองขวัญมาก ดังนั้นไม่ว่ายังไงก็ต้อง “ล็อก” เกมนี้ไว้ตั้งแต่ต้น

“ต้องหาเด็กที่หายไปให้เจอ” เกาหมิงเริ่มร้อนใจ แต่เมื่อความวิตกกังวลเกิดขึ้น ร่างกายของเขาก็เริ่มมีปฏิกิริยาอื่นๆ ตามมา

เหงื่อแตกที่หน้าผาก หายใจติดขัด ใจสั่น ปวดปัสสาวะ ในฐานะแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยา เกาหมิงรู้ดีว่านี่คืออาการทั่วไปของโฟเบีย

ตัดสินใจลุกขึ้นยืน เกาหมิงตะโกนออกไปนอกห้องว่า “ทุกคนฟัง! อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น ได้ยิน และสัมผัส! อย่ารู้สึกกลัวเด็ดขาด!”

เขาตะโกนเสียงดัง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

เดินลงจากเตียง เกาหมิงมองไปที่ห้องนั่งเล่น ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ในห้อง 405 เหลือเพียงเขาคนเดียว

“ไม่ดีแล้ว ฉันดูเหมือนจะติดเชื้อโดยไม่รู้ตัว”

เกาหมิงเริ่มกังวล ไป๋เฉียวและคนขับรถที่ตัวใหญ่ เพราะเหตุการณ์ผิดปกติครั้งนี้ไม่มีผี ระดับความเสี่ยงจึงค่อนข้างต่ำ จึงอยากใช้เหตุการณ์ผิดปกติครั้งนี้ฝึกฝนมือใหม่ พวกเขาดูเหมือนจะพามือใหม่สำรองของทีมสืบสวนที่หนึ่งมาทั้งหมด

เจ้าหน้าที่สืบสวนสิบคนเข้าไปในเหตุการณ์ผิดปกติ แต่เหตุการณ์ผิดปกติครั้งนี้ไม่สนใจจำนวนคน ถ้ารู้สึกกลัวก็จะถูกโจมตี

โดดเดี่ยว หวาดกลัว พังทลาย ในเกม “โฟเบีย” แม้ว่าจะไม่มีผี แต่เพื่อหลีกเลี่ยงความกลัว หลายคนเลือกที่จะฆ่าตัวตาย

“ห้ามตกอยู่ในความกลัว ฉันต้องหลุดพ้นจากความกลัวนี้เพื่อช่วยคนอื่น”

หยุดการสูญเสียพลังงานที่ไร้ประโยชน์ เกาหมิงทำให้ตัวเองจดจ่อ ไม่คิดฟุ้งซ่าน

ความกลัวเป็นอารมณ์ปกติ ฝังลึกอยู่ในสมอง อารมณ์นี้สามารถเตือนให้ผู้คนหลีกเลี่ยงอันตรายล่วงหน้าได้ แต่ความกลัวที่มากเกินไปจะกลายเป็นอารมณ์ที่เป็นพิษ

ถ้าไม่รีบหาต้นตอของความกลัว หยุดผลกระทบเชิงลบที่เกิดจากความกลัว อารมณ์นี้ก็จะเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ลากผู้คนเข้าสู่วัฏจักรแห่งความกลัว

ปล่อยใจให้ว่างเปล่า เกาหมิงยอมที่จะไม่คิด ไม่จินตนาการถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

“อ๊าก! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”

เสียงขอความช่วยเหลือของเจ้าหน้าที่สืบสวนมือใหม่ดังขึ้นในทางเดิน เขาดูเหมือนกำลังถูกอะไรบางอย่างไล่ตาม ล้มลงกับพื้นด้วยความตกใจ

“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉัน!”

ร่างกายของเขาดูเหมือนถูกจับ เสียงขอความช่วยเหลือค่อยๆ เบาลง มือใหม่ดูเหมือนถูกดึงไปยังชั้นอื่น

เกาหมิงจับประตู เขย่าลูกบิดอย่างแรง แต่ก็เปิดไม่ออก เขาจึงเตะเข้าไปที่ลูกบิดอย่างแรง

“ปัง!”

ประตูไม้เก่าของอพาร์ตเมนต์ถูกเตะเปิด เกาหมิงมองออกไป เงาปกคลุมทางเดิน ไม่มีใครอยู่รอบๆ

เสียงร้องไห้และเสียงกรีดร้องดังขึ้นเป็นระยะ ดังมาจากห้องอื่นๆ บนชั้นสี่ ปฏิกิริยาของเกาหมิงก็ตรงไปตรงมา เขาเตะประตูแต่ละบานเปิดออก

ตลอดกระบวนการนี้ เกาหมิงไม่ได้รู้สึกกลัวเลย เขารู้ว่าวิธีที่ดีที่สุดในการรับมือกับความกลัวคือการเผชิญหน้ากับมัน

ความกังวล ความร้อนใจ อารมณ์เชิงลบทั้งหมดถูกละทิ้ง มีเพียงการก้าวไปข้างหน้า ไล่ตามความกลัว เพื่อให้ความกลัวไม่กล้าเข้าใกล้!

เกาหมิงไม่ยับยั้งตัวเองอีกต่อไป เหมือนคนโหดร้าย วิ่งชนอย่างไม่เกรงกลัว

“เกมนี้ฉันสร้างขึ้นมา ทุกขั้นตอนฉันรู้ดี ฉันคือผู้สร้างที่รู้ทุกอย่าง ฉันจะกลัวทำไม?”

เสียงกรีดร้องและเสียงขอความช่วยเหลือไม่สามารถทำให้เกาหมิงหวั่นไหวได้ เขาคอยให้กำลังใจตัวเองอย่างต่อเนื่อง ใช้เทคนิคการสะกดจิตด้วยซ้ำ ตอนนี้แม้จะมีผีปรากฏตัวจริงๆ เขาก็กล้าที่จะต่อสู้กับมัน

เสียงร้องไห้ เสียงกรีดร้อง รอยเลือด เงาที่น่าขนลุก เกาหมิงถูก “ทรมาน” เป็นเวลาสิบนาทีกว่า จนกระทั่งเงาในสายตาของเขาเริ่มจางหายไป

เกมระดับลางร้ายนี้สามารถสร้างผลกระทบที่เลวร้ายอย่างยิ่งต่อผู้คน อันตรายอย่างกว้างขวาง แต่สำหรับบุคคลพิเศษอย่างเกาหมิง มันก็ไม่ยากเกินไป

“ฉันดูเหมือนจะถูกส่งออกจากเกมแล้ว”

“โฟเบีย” เป็นเกมกลุ่ม เอาชนะความกลัวได้ก็สามารถออกไปได้

มองดูตุ๊กตาที่น่าเกลียดในมือ เกาหมิงยืนอยู่ในทางเดินที่เต็มไปด้วยภาพเขียนกราฟฟิตี้ที่น่ากลัว ถ้าเขาออกไป เจ้าหน้าที่สืบสวนมือใหม่เหล่านั้นคงจะอันตราย

ความกลัวไม่เพียงแต่จะเติบโตขึ้นเอง แต่ยังแพร่กระจายไปยังผู้อื่นได้อีกด้วย กลุ่มคนที่พังทลายมารวมตัวกัน ผลที่ตามมาจะเลวร้ายอย่างคาดไม่ถึง

“ถ้าปล่อยพวกเขาไว้ที่นี่ อาจทำให้เกม”โฟเบีย“นี้ควบคุมไม่ได้ ทำให้ความกลัวแพร่กระจายออกไป”

ลังเลเล็กน้อย เกาหมิงก็ตัดสินใจ

การเกิดความกลัวทางจิตใจสามารถแบ่งออกได้เป็นสี่ขั้นตอน ขั้นตอนแรกเป็นขั้นตอนเชิงบวก เตือนตัวเองว่าอันตรายอาจเกิดขึ้น

ขั้นตอนที่สองคือการเสริมสร้างความกลัว ผ่านประสบการณ์ในสมอง กระตุ้นจินตนาการ ทำให้ตัวเองสามารถรับมือได้

ถ้าไม่สามารถหลุดพ้นจากสถานการณ์ หาทางแก้ปัญหา ความกลัวก็จะเข้าสู่ขั้นตอนที่สาม——วัฏจักรเชิงลบ ความวิตกกังวล ความเจ็บปวด ความสิ้นหวัง จะทำให้ความกลัวเติบโตขึ้น

สุดท้ายคือขั้นตอนที่สี่ของความกลัว ผู้เล่นถูกความกลัวกลืนกินอย่างสมบูรณ์

“ฉันควรอยู่ในขั้นตอนแรกเสมอ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการควบคุมความกลัวต้องการลากฉันเข้าไปในเงามืดที่ลึกกว่า แต่เขาก็ล้มเหลว” เกาหมิงไม่ได้จากไป หันกลับไปที่ห้อง 405 อีกครั้ง “เจ้าหน้าที่สืบสวนคนอื่นอาจตกอยู่ในความกลัวที่ลึกกว่า อยากช่วยพวกเขาออกมา ก็ต้องกอดความกลัวอย่างแข็งขัน”

อุ้มกระเป๋าเป้ที่เต็มไปด้วยรูปถ่าย เกาหมิงนอนลงกลาง “กำแพงผ้าห่ม” เขาเริ่มเข้าไปอยู่ในบทบาทของเด็ก ปล่อยวางการป้องกันทางจิตใจทั้งหมด

ปล่อยให้ความกลัวแพร่กระจายไปในใจ

……

จู้เหมี่ยวเหมี่ยวเป็นนักดับเพลิงหญิงที่หายากมากในเขตเมืองเก่า ร่างกายของเธอแข็งแรงกว่าผู้ชายส่วนใหญ่ มีแรงมาก

เธอเคยมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่เมื่อสามวันก่อน สามีและลูกของเธอหายตัวไปในเหตุการณ์ผิดปกติ

เมื่อรู้ว่ามีสำนักสืบสวนอยู่ จู้เหมี่ยวเหมี่ยวก็เข้าร่วมสำนักสืบสวนทันที กลายเป็นเจ้าหน้าที่สืบสวนมือใหม่ที่ยังไม่ได้รับแหวน

เธออยากหาลูกและสามีในเหตุการณ์ผิดปกติ เธอก็เตรียมตัวทางจิตใจอย่างเต็มที่ แต่เมื่อความกลัวมาถึงจริงๆ เธอก็พบว่าตัวเองไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่คิด

มือและเท้าเย็นชาชา เธอซ่อนตัวอยู่ในห้องนอน 406 มือทั้งสองข้างกำขวานดับเพลิงที่เปื้อนเลือดแน่น

เพื่อนร่วมงานในทางเดินถูกดึงตัวออกไปทีละคน เสียงกรีดร้องและเสียงคร่ำครวญทรมานประสาททุกเส้นของเธอ

เธอก็เคยคิดจะต่อสู้ แต่เมื่อเธอตะโกนด้วยความโกรธ ใช้ขวานดับเพลิงฟันใส่สัตว์ประหลาด เธอก็ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานตะโกน

เลือดอุ่นๆ กระเด็นใส่ตัว จู้เหมี่ยวเหมี่ยวเหมือนเห็นเพื่อนร่วมงานล้มลงในบ่อเลือด ตอนนั้นเธอตกใจมาก

เธอไม่ได้ทำตามกฎระเบียบ ตอนนี้เธอลืมกฎระเบียบไปแล้ว ในหัวมีเพียงความว่างเปล่า

“เธอหนีไปไหนไม่ได้แล้ว” เสียงเด็กดังขึ้นในห้อง จู้เหมี่ยวเหมี่ยวถือขวานไว้สองมือ พิงประตูห้องยืนอยู่

“เธอฆ่าเพื่อนร่วมงาน เธอเป็นฆาตกร กลับไปเธอก็จะถูกขังคุก เธอจะไม่ได้เจอลูกและสามีอีกเลย”

“ใครพูด!” จู้เหมี่ยวเหมี่ยวโบกขวานดับเพลิงไปในอากาศ สักพัก ประตูตู้เสื้อผ้าในห้องนอนก็เปิดออก มีเด็กผิวขาวซีดคนหนึ่งนอนอยู่ข้างใน

เขาดึงแขนที่ผิดรูปออกมาจากตู้เสื้อผ้า โบกมือให้จู้เหมี่ยวเหมี่ยว “ฉันรู้ว่าเธอตกใจ เราไปซ่อนตัวที่นี่กันเถอะ”