บทที่ 96 : รางวัลออสการ์ของเซียวซิงหยู! (ตอนฟรี)
บทที่ 96 : รางวัลออสการ์ของเซียวซิงหยู! (ตอนฟรี)
เซียวซิงหยูรู้สึกราวกับฝันไปยาวนาน
เมื่อสติกลับคืนมา ความฝันก็แตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
"ที่นี่...ที่ไหน?" เซียวซิงหยูขยับปากเล็กน้อย รสหวานปนคาวของเลือด ยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากของเขา
"เซียวซิงหยู…เจ้าฟื้นแล้ว ดีจริงๆ!"
ณ ขณะนี้…เซียวซิงหยูเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมแขนของเดลลู
ดังนั้น, เซียวซิงหยูจึงเริ่มรู้สึกสบายบริเวณต้นคอและท้ายทอยอย่างมาก
เเละนั่นก็เป็นเพราะหน้าอกที่นุ่มนิ่มของเดลลู ได้ทำหน้าที่เป็นหมอนที่มอบความสบายให้เขาตลอดการพักผ่อน
เเต่ทันใดนั้น, ความทรงจำก่อนเขาหมดสติเริ่มย้อนกลับมา
"พวกเรา...หนีรอดออกมาแล้วจริงๆ ใช่ไหม?"
ด้วยความที่เรื่องนี้สำคัญมาก เซียวซิงหยูจึงถามย้ำกับเดลลูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
เเละเดลลูก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น พร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดี
"พวกเราหนีรอดแล้ว ที่นี่คือเกาะร้างที่อยู่ห่างไกลจากเกาะน้ำแข็งเพลิงมาก…ตำแหน่งที่แน่นอนคือ ใกล้ๆ กับช่องแคบอสูร"
ทันใดนั้น, แผนที่โลกเวอร์ชันล่าสุดก็ปรากฏขึ้นในหัวของเซียวซิงหยู
แม้บริเวณใกล้ช่องแคบอสูรจะอันตราย แต่มันก็พ้นจากการควบคุมของกองทัพเรือประเทศมังกรแล้ว
ต่อให้มู่หรงจินและไป๋หยูต้องการส่งทหารมาตามล่าพวกเขาที่นี่, มันก็จะกลายเป็นเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เพราะไม่มีทางหาเกาะร้างเล็กๆแห่งนี้เจอหรอก
"รอดมาได้ก็ดีแล้ว..." เซียวซิงหยูถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่สายตาของเขาก็บังเอิญเหลือบไปเห็นแขนของเดลลู
บนแขนซ้ายของเดลลู มีบาดแผลไม่ต่ำกว่าสิบแผล นอกจากนี้บางแผลก็ยังไม่หายดีเลย
ด้วยความเฉลียวฉลาด…เมื่อนึกถึงรสชาติของเลือดในปาก เซียวซิงหยูก็เข้าใจที่มาของบาดแผลเหล่านี้ทันที
"เธอ...ให้เลือดฉันเหรอ?"
"หลังจากที่เจ้าหมดสติไป ร่างกายของเจ้าก็ขาดน้ำอย่างหนัก ที่นี่เป็นเกาะร้างไม่มีน้ำจืด…เขาเลยต้องใช้วิธีนี้"
เมื่อได้ยินเช่นนี้, เซียวซิงหยูก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างมาก
หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเดลลูก็ยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้นมาก…ผลข้างเคียงจากการกินยาวิญญาณมังกรสองเม็ด เกือบคร่าชีวิตเซียวซิงหยูไปแล้ว การที่เขาสามารถฟื้นคืนสติได้เร็วขนาดนี้ ก็เพราะดื่มเลือดมังกรเข้าไป
หลังจากที่หลอมรวมกับสายเลือดมังกรบริสุทธิ์แล้ว เลือดของเดลลูก็ได้กลายเป็นเลือดมังกร…เเละในยามคับขัน มันย่อมสามารถช่วยชีวิตเซียวซิงหยูที่บาดเจ็บได้
ทันใดนั้น, เสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น "ค่าความสัมพันธ์เพิ่มขึ้น!"
เซียวซิงหยูเปิดแผงข้อมูล เเล้วทำการตรวจสอบค่าความสัมพันธ์ของเดลลูที่มีต่อเขา
"99!”
“ไม่เลวเลย ใกล้เต็มแล้ว!”
ยิ่งค่าความสัมพันธ์สูงเท่าไหร่ ความเข้ากันได้ในการต่อสู้ระหว่างปรมาจารย์อสูรกับอสูรในพันธสัญญาก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น
ในฐานะชายชุดดำ จิ้งจอกมังกรเก้าหางเดลลู คือกำลังรบที่สำคัญที่สุด
จนถึงวันนี้ เซียวซิงหยูและเดลลูต่างก็ผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันมากมาย…ดังนั้นความสัมพันธ์ในอนาคตของพวกเขาจะต้องลึกซึ้งมากขึ้นอย่างแน่นอน
"เจ้าฟื้นแล้ว" เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้น
เมื่อเซียวซิงหยูเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็เห็นหญิงสาวสวยคมสะดุดตา เเละสวมมงกุฎอยู่ตรงหน้า
ใบหน้าของเธอเล็กเท่าฝ่ามือ รูปร่างสะโอดสะองเเละมีหน้าตางดงาม
นี่เป็นหญิงงามแบบเผ่างู เพียงแค่สบตาหรือสะบัดผมเบาๆ เธอก็สามารถทำให้ผู้ชายทุกคนในโลกหลงใหลได้
เเละนี่คือเมดูซ่า ที่เซียวซิงหยูเสี่ยงชีวิตช่วยออกมาจากกองบัญชาการกองทัพเรือ
เมดูซ่าเดินเข้ามา ย่อตัวลงมาหาเขา
ร่องอกที่ลึกของเธอ ทำให้เซียวซิงหยูเผลอมอง แต่ก็รีบเอาสายตาออกอย่างรวดเร็ว
"ดื่มนี่สิ"
เมดูซ่าจึงยื่นกระบอกไม้ไผ่มาที่ปากของเซียวซิงหยู เเล้วป้อนเขาด้วยตัวเอง
“อึกๆๆๅๆ”
ความหวานไหลเข้ามาในปาก เซียวซิงหยูรีบดื่มอย่างกระหาย
ในกระบอกไม้ไผ่ คือน้ำฝนที่เมดูซ่าออกไปเก็บมา…ฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหัน มอบโอกาสให้เซียวซิงหยูได้เติมน้ำเข้ามาในร่างกาย
"ขอบคุณนะ"
หลังจากดื่มน้ำเสร็จ ริมฝีปากที่แห้งแตกของเซียวซิงหยูก็กลับมามีสีแดงระเรื่ออีกครั้ง
"ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณเจ้า"
เมดูซ่ายกแขนขึ้นไขว้ วางมือไว้ที่หน้าอกเเล้วโค้งคำนับให้เซียวซิงหยู
เมื่อเห็นเซียวซิงหยูมีสีหน้างุนงง, เดลลูก็ช่วยอธิบายทันที "นี่คือพิธีขอบคุณผู้มีพระคุณของเผ่างูศักดิ์สิทธ์น่ะ"
"ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้" เมดูซ่ากล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวซิงหยูก็ยกยิ้มอย่างซื่อๆ "พี่สาวเมดูซ่า ไม่ต้องขอบคุณกันขนาดนั้นหรอก…มันแค่เรื่องเล็กน้อยเอง"
"เรื่องเล็กน้อย? เจ้าเกือบเอาชีวิตไม่รอดเชียวนะมาสเตอร์…อย่ามาทำเท่หน่อยเลย!" เดลลูรีบแฉทันที
จากนั้นเมดูซ่าก็ยืดตัวขึ้นเเล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ
"เซียวซิงหยู เผ่างูศักดิ์สิทธิ์ของข้า ถือคติมีบุญคุณต้องทดเเทนเเบบเท่าทวีคูณ…บุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าจะหาโอกาสตอบแทนอย่างเเน่นอน"
เซียวซิงหยูคิดดักทางไว้แล้ว เขาจึงรีบพูดอย่างกระตือรือร้น
"อยากตอบแทนฉันใช่ไหม? ง่ายมาก แค่เซ็นพันธสัญญาโลหิต..."
เมดูซ่าเหมือนจะรู้ว่าเซียวซิงหยูคิดอะไรอยู่ เธอจึงรีบขัดจังหวะทันที
"ข้าทำทุกอย่างเพื่อเจ้าได้ ยกเว้นการเซ็นพันธสัญญาโลหิต"
“......”
ทันใดนั้นบรรยากาศก็เริ่มอึดอัด มันเงียบจนเหลือเพียงเสียงกองไฟที่ลุกไหม้
เดลลูเองก็เงียบ เธอไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายการตัดสินใจของเมดูซ่า และไม่มีคุณสมบัติพอที่จะห้ามเซียวซิงหยูไม่ให้ขอเซ็นพันธสัญญากับเมดูซ่า
ในที่สุดเซียวซิงหยูก็ขมวดคิ้วเเล้วเอ่ยถาม "ทำไมล่ะ?"
"เพราะเผ่ามนุษย์อสูร ไม่ยอมเป็นทาสของใคร"
เผ่าพันธุ์มนุษย์อสูร(กลานร่างเป็นมนุษย์ได้) เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีความหยิ่งยโสและทรนงที่สุดในบรรดาเผ่าพันธุ์อสูรทั้งหมด
การที่ปรมาจารย์อสูรจะปราบมนุษย์อสูร และเซ็นพันธสัญญาโลหิตได้นั้น…มันเป็นเรื่องยากมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เผ่าจิ้งจอกเก้าหางและเผ่างูศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นสายเลือดระดับเทพเจ้า…การที่เมดูซ่าไม่ยอมจำนนต่อมนุษย์ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ปกติมากๆ
ในตอนนั้น ถ้าเดลลูไม่จนตรอกเเละใกล้จะตาย…เธอก็คงไม่ยอมเซ็นสพันธัญญากับเซียวซิงหยูเช่นกัน
อุ๊บ!!!
เเค่กๆๆ!!!
เเต่ทันใดนั้น จู่ๆเซียวซิงหยูก็กระอักเลือดออกมา
เดลลูตกใจมาก เธอรีบเข้าไปประคองเซียวซิงหยูที่อ่อนแอทันที
"ทำไมเจ้าถึงกระอักเลือดอีกแล้วล่ะ"
เมื่อเห็นเซียวซิงหยูกระอักเลือด เเล้วมีใบหน้าซีดเซียวลง…เมดูซ่าก็พลอยกังวลไปด้วย
เพราะยังไง เด็กหนุ่มคนนี้ก็คือผู้มีพระคุณที่พึ่งจะช่วยชีวิตเธอไว้…เมื่อเห็นเซียวซิงหยูอยู่ในสภาพใกล้ตายเช่นนี้ เมดูซ่าก็อดกังวลไม่ได้
เซียวซิงหยูพูดอย่างอ่อนแรง พร้อมน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้า
"พี่สาวเมดูซ่า การที่ผมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยพี่เเบบนี้ พี่ยังพูดห่างเหินเช่นนี้ได้อีกหรือ"
"ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างเเล้ว…พี่มันเป็นแค่งูยักษ์ใจดำ!"
"ไม่ใช่นะ ข้า..."
เมดูซ่าตะกุกตะกัก เเละพูดอะไรไม่ออก
ดวงตาของเซียวซิงหยูยังคงแดงก่ำ จากนั้นน้ำตาของเขาก็ไหลอาบแก้ม (นักเเสดงรางวัลออสการ์)
"ในเมื่อพี่ไม่ยอมเซ็นสัญญากับผม งั้นผมมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่มีความหมายแล้ว"
เซียวซิงหยูในตอนนี้ดูสิ้นหวังมาก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและความอ้างว้าง ราวกับสูญเสียความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่
เมื่อเห็นเช่นนี้ กลับเป็นเดลลูที่ร้อนใจยิ่งกว่า
"เซียวซิงหยู อย่าทำอะไรบ้าๆเเบบนี้นนะ เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อ….ฟื้นสิ อย่าหลับนะ!"
เเต่เซียวซิงหยูกลับเอาเเต่หัวเราะเยาะ เเล้วมองเมดูซ่าด้วยสายตาที่สิ้นหวัง
"ถ้ามีชาติหน้า ผมจะไม่มีวันช่วยงูเนรคุณอย่างพี่อีก!"
เมดูซ่ายังคงอึ้งเเละงงกับสถานการณ์ในตอนนี้มาก
ตั้งแต่เกิดมา เธอไม่เคยเจอสถานการณ์แปลกๆแบบนี้มาก่อน
เเละหลังจากที่เซียวซิงหยูพูดจบ เมดูซ่าก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นนางร้ายที่ทรยศคนรัก จนในใจรู้สึกผิดอย่างมหาศาล
"ผู้ชายคนนี้ช่วยชีวิตข้าไว้ แต่ข้ากำลังปล่อยให้เขาตาย..." เมดูซ่าก้มหน้าลง กัดริมฝีปากแน่น
"เซียวซิงหยู อย่าหลับนะ เจ้าต้องอดทน!" เดลลูตบหน้าเซียวซิงหยู พยายามปลุกความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ของเขา
"ลูลู่ พอเถอะ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว…ฉันพยายามแทบตาย แต่กลับต้องมาเจอคนใจร้ายเเบบนี้"
ในที่สุด เมดูซ่าก็ทนไม่ไหว
"เซียวซิงหยู ไม่ว่ายังไงเจ้าก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ!"
"ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไรนี่"
"ข้าจะเซ็นพันธสัญญา!" เมดูซ่าตัดสินใจครั้งสำคัญ เเละการตัดสินใจครั้งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาล
"พี่สาวเมดูซ่าใจดีที่สุดเลย ผมมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว!"
เซียวซิงหยูเช็ดน้ำตา เเล้วเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว…การแสดงของเขาเรียกได้ว่าเป็นธรรมชาติมาก
ชีวิตจริงก็เหมือนละคร จะรอดไม่รอดมันขึ้นอยู่กับการแสดงล้วนๆ!
เมื่อเห็นสถานการณ์พลิกผัน เดลลูก็ตกตะลึงเเละพึมพำว่า
"งูตัวนี้กับข้า...โดนมนุษย์คนหนึ่งใช้คุณธรรมมาบังหน้าเพื่อบังคับให้เซ็นสพันธัญญาได้เหรอเนี่ย?"
…………………
