บทที่ 147 ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
บทที่ 147 ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! ในระเบียงทางเดินที่เงียบสงัด แสงไฟสลัวเลือนรางสะท้อนที่มุมปากอันน่าขยะแขยงของชายคนนั้น ยิ่งทำให้เขาดูน่ากลัวมากขึ้น ร่างของเขาสั่นเทา ไม่ใช่เพราะความประหม่า แต่เป็นความตื่นเต้น เขากำลังรอคอยช่วงเวลาที่ประตูจะเปิดออก อย่างไรก็ตาม รออยู่นานแล้วก็ยังไม่ได้ยินเสียงลูกบิด มีเพ...