ตอนที่ 18 การสาปแช่งใครบางคนเป็นเรื่องสนุก

เกาหมิงคิดว่าเกมสยองขวัญที่เย่เติงสร้างจะต้องดังแน่ๆ เพราะผู้เล่นจะรู้ตัวในไม่ช้าว่าสิ่งที่พวกเขากำลังเล่นอยู่นั้นไม่ใช่เกม แต่เป็นคู่มือเอาชีวิตรอด

“ถ้ายังไม่มั่นใจ เราก็แยกเส้นเรื่องของเสวียนเหวินออกมา แก้ไขแล้วทำเป็นเวอร์ชันทดลอง ดูว่าผู้เล่นคิดยังไง” เกาหมิงฉายแผนการออกแบบล่าสุดลงบนจอใหญ่ “ฉันเชื่อเสมอว่าเราเป็นทีมที่ดีที่สุด แต่ลูกค้าดูเหมือนจะไม่คิดแบบนั้น ถ้าเราแก้ไขตามที่ลูกค้าต้องการ จะทำลายเอกลักษณ์ของเกม เปลี่ยนเกมร้อยคะแนนให้เหลือหกสิบคะแนน ดังนั้นฉันจึงขอให้ตลาดเป็นผู้ตรวจสอบ”

“ถ้าทำใหม่ ก็ไม่มีเวลา งั้นลองทำตามความคิดของเกาหมิงดูไหม?” เว่ยต้าโหย่วถอดหูฟัง ใช้ไหล่ชนเซี่ยหยาง “อาเซี่ย คิดยังไง?”

“ลูกค้าทำเกมเพื่อหาเงิน เราแค่พิสูจน์ให้ลูกค้าเห็นว่าเกมของเราสามารถหาเงินได้ก็พอ” เซี่ยหยางมองไปที่จอใหญ่ เขารู้สไตล์การออกแบบของเกาหมิง แต่พอเห็นแล้วก็ตกใจ เทียบกับการออกแบบเกมสยองขวัญก่อนหน้านี้ เกาหมิงเพิ่มรายละเอียดมากมาย เหมือนกับเคยเจอเหตุการณ์ลึกลับจริงๆ “คุณคิดการออกแบบนี้ได้ยังไง?”

“กินเค้กกับพ่อแม่สามวัน ก็เข้าใจแล้ว”

เห็นพนักงานแต่ละคนกระตือรือร้น เตรียมจะลงมือทำ ผู้จัดการโก้วพูดไม่ออก

ในฐานะคนเก่าในวงการ เขาเห็นการออกแบบที่ยอดเยี่ยมของเกาหมิงกับเสวียนเหวิน เขารู้ว่าเย่เติงเก่งเรื่องเกมสยองขวัญ แต่เขาตกลงกับลูกค้าแล้วว่าจะทำเกมรักโรแมนติก เพื่อเอาใจตลาด

“ผู้จัดการโก้ว เชื่อผม ครั้งนี้ต้องได้ผล” เกาหมิงยืนอยู่ด้านหน้า เว่ยต้าโหย่วกับเสวียนเหวินอยู่ด้านหลังเล็กน้อย นักออกแบบเกมทั้งสามคน “รุ่นเก่ารุ่นใหม่” แสดงความคิดเห็นพร้อมกัน “เวอร์ชันทดลองมีแค่เส้นเรื่องของเสวียนเหวิน ถ้าผลตอบรับไม่ดี เราก็ลบ กลับไปทำเกมรักโรแมนติกปกติ”

ด้วยการชักชวนอย่างต่อเนื่อง ผู้จัดการโก้วก็ยอม

สตูดิโอเย่เติงเหมือนกับเครื่องจักรที่ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ แต่ผู้จัดการโก้วไม่รู้สึกมีความสุขเลย ข่าวเก่าเกี่ยวกับการออกแบบคดีฆาตกรรมที่เกาหมิงพิมพ์ออกมาสิบกว่าฉบับ รูปภาพที่เกิดเหตุฆาตกรรมติดอยู่ทั่วสตูดิโอ เกือบจะบังคำโฆษณาเกมรักโรแมนติก

พนักงานก็กำลังพูดคุยกันเกี่ยวกับคดี เข้าใจมุมมองของผู้เสียหาย พยายามสร้างความสมจริงที่สุด

“เทียบกับเกมรักโรแมนติกเกมอื่นๆ ข้อดีของเราคือตัวละครเอกพิเศษ” เกาหมิงส่งตัวละครใหม่ที่เขาสร้างให้คนอื่นๆ “ต่อไปฉันจะปรับแต่งเล็กน้อย เพื่อให้ตัวละครเอกใกล้เคียงกับผีมากขึ้น! ให้ผู้เล่นรู้สึกว่าเจอผีจริงๆ!”

“คุณฟังตัวเองบ้างไหม?” ผู้จัดการโก้วพูดอย่างช่วยไม่ได้

“นี่แหละคือเอกลักษณ์ของเรา!”

ไม่มีใครสามารถรักษาความสงบได้ หลังจากเจอเหตุการณ์ลึกลับจริงๆ เกาหมิงก็เหมือนถูกกระตุ้น ไอเดียมากมาย เขาใส่ประสบการณ์ของตัวเองลงไปในตัวละครเอก

“ให้ตัวเอกเลือกหนี ฆ่า พูดไม่ได้ก็ฆ่า ต่อต้านไม่ได้ ต้องการไอเท็มอะไร? ถ้าเลือกไม่ได้ภายในหนึ่งนาทีก็ตาย! เพิ่มความยากขึ้น!”

“หน้าผีไม่ถูกต้อง หน้าของเธอไม่ซีด แต่เป็นเนื้อเยื่อที่ฉีกขาด ผู้ตายอาจจะกำลังจะตาย ถึงถูกแขวน ฉันต้องการความรู้สึกแบบนั้น! ตื่นขึ้นมาตอนกลางคืน เห็นหน้าที่ตายแล้วอยู่ข้างเตียง อยู่ห่างจากคุณแค่สามสิบเซนติเมตร เลือดจะหยดลงมาที่ตาคุณ!”

ทุกคนกลับมามีพลังอีกครั้ง ผู้จัดการโก้วคิดอยู่นาน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาผู้ลงทุน

“คุณจ้าวครับ อย่าใจร้อน เกมดำเนินไปได้ดี แค่เราทำการวิเคราะห์และสำรวจตลาดอย่างรอบคอบ เตรียมจะเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย…ใช่แล้ว แค่การสร้างสรรค์เล็กน้อย”

ผู้จัดการโก้วปิดประตูห้องทำงาน พยายามให้ลูกค้าเข้าใจสิ่งที่จะเกิดขึ้น

บ่ายสี่โมง เกมรักโรแมนติกที่ใช้การต่อสู้ของตัวเอกเป็นฉากหลังเสร็จสมบูรณ์ ด้วยประสบการณ์ที่เกาหมิงแลกมา เกมนี้ไม่ใช่แค่ผู้เล่น แม้แต่พนักงานในสตูดิโอก็รู้สึกขนลุก

“เวอร์ชันทดลองเสร็จสมบูรณ์แล้ว ถ้าเราอยากให้กระแสดี ก็ลองให้ผู้เล่นที่คุ้นเคยเล่น ทดสอบในขอบเขตที่ควบคุมได้ ถ้ากระแสไม่ดีก็หยุด แล้วก็อธิบายกับลูกค้า” หัวหน้าเซี่ยพูดจบ ผู้จัดการโก้วก็พยักหน้าเห็นด้วย

“พวกคุณไม่มั่นใจเกินไปหรือเปล่า” เกาหมิงยืนอยู่ข้างคอมพิวเตอร์ มือวางอยู่บนโต๊ะทำงาน “อย่าผูกมัดตัวเอง! อย่าตั้งข้อจำกัดใดๆ ให้กับผู้เล่น ใช้ทรัพยากรการโฆษณาให้เต็มที่ ให้ทุกคนที่สนใจเกมนี้เล่นได้! ถ้าจำเป็น ก็ให้เงินผู้เล่น เราเติมเงินให้ผู้เล่นเล่น!”

เทียบกับผู้จัดการโก้ว เกาหมิงดูเหมือนจะเป็นผู้นำมากกว่า การแสดงออกของเขาไม่ใช่แค่การถือว่าบริษัทเป็นบ้าน แต่เหมือนกับถือว่าบริษัทเป็นชีวิตของเขา บริษัทพัง เขาก็ตาย

“มีโอกาสแค่ครั้งเดียว ต้องทุ่มเทอย่างเต็มที่!” เกาหมิงยกเอกสารโฆษณาขึ้นมา เขาแก้ชื่อเกมที่ลูกค้าให้มาเล็กน้อย หน้าแรกของกระดาษเขียนชื่อเกมใหม่—《ถึงความรักที่เราจะต้องสูญเสียไป》

สตูดิโอเย่เติงไม่สนใจลูกค้า เริ่มทดสอบกับผู้เล่น ในฐานะสตูดิโอที่อยู่อันดับท้ายๆ ของโม่ถูเทคโนโลยี ทรัพยากรที่พวกเขาสามารถใช้ได้มีน้อย ดังนั้นคุณภาพเกมต้องดี

……

บ่ายสี่โมงครึ่ง คุณจ้าวเคยคุยกับผู้จัดการโก้ว พวกเขาเป็นเพื่อนกันมานาน แต่พี่น้องกันก็ต้องคิดบัญชีกัน เขาไม่ค่อยมั่นใจกับการลงทุนครั้งนี้ หวังว่าผู้จัดการโก้วจะเอาเกมมาให้เขาดูด้วยตัวเอง

“สตูดิโอเย่เติงไม่ได้ทำเกมดังมานานแล้ว แต่ฉันกับโก้วโหย่วจื้อเป็นเพื่อนสมัยเรียน เขาคงไม่โกงฉันหรอกใช่ไหม?”

คุณจ้าววางสาย เข้าสู่แพลตฟอร์มการสื่อสารที่ใหญ่ที่สุดในวงการ เขาอยากจะค้นหาข่าวล่าสุดของสตูดิโอเย่เติง ผลปรากฏว่าในโซนเกมสยองขวัญ มีกระทู้ยอดนิยมหลายกระทู้

“สตูดิโอพวกเขามีคนไม่กี่คน ยังกล้าทำเกมสองเกมพร้อมกันเหรอ?”

ด้วยความอยากรู้ คุณจ้าวเปิดกระทู้ สตูดิโอเย่เติงปล่อยเกมที่กำลังทดสอบฟรี ผู้เล่นทะเลาะกัน รีวิวหนึ่งดาวกับห้าดาวเท่าๆ กัน

“รีวิวแตกต่างกันมาก น่าสนใจ” คุณจ้าวโหลดเกม มองชื่อเกม คิดอยู่นาน

“ถึงความรักที่เราจะต้องสูญเสียไป? นี่มันลอกไอเดียฉันหรือเปล่า?”

เริ่มเกม ตัวเอกที่อ่อนโยน เรียบง่าย ใจดี ปรากฏตัว เขาอยู่คนเดียวในบ้านผีสิงที่อบอุ่น น่ารัก หวาน

“ตัวละครเอกธรรมดา ดูไม่มีอะไรพิเศษ”

พอพระอาทิตย์ตกดิน ห้องเช่าที่ดูเหมือนห้องสาวๆ ก็เปลี่ยนไป คุณจ้าวยังไม่ทันตั้งตัว ตัวละครเอกที่เขาควบคุมก็ตายแล้ว

คุณจ้าวนั่งอยู่หน้าจอ มองศพตัวเอกที่ถูกดึงไป เริ่มเล่นเกมอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

นั่งอยู่บนโซฟา ก็จะถูกอะไรบางอย่างรัดคอจากด้านหลัง หลบอยู่ในห้องน้ำ ก็จะถูกฆาตกรบุกเข้ามา ตู้เซฟที่ปลอดภัยในเกมสยองขวัญอื่นๆ ในเกมนี้กลายเป็นปากที่กินคน อยากจะซ่อนตัวใต้เตียง พอเปิดผ้าปูที่นอน ก็เจอหน้าฆาตกร แม้แต่จะนิ่งๆ อยู่ ก็จะได้รับอีเมลขู่ฆ่า ค่อยๆ บ้าไป

ในเกมนี้ ไม่มีใครเชื่อได้ รวมถึงพ่อแม่ NPC ทุกคนเป็นผีปลอมตัว ดูเหมือนว่าทั้งโลกอยากจะฆ่าตัวเอก

“บ้าเอ้ย!”

คุณจ้าวเล่นไปยี่สิบนาที เกมนี้มีเสน่ห์พิเศษ สามารถกระตุ้นอารมณ์ของผู้เล่นได้อย่างเต็มที่ อยากจะต่อยจอ

การโฆษณาการทดสอบยังคงดำเนินต่อไป ผู้เล่นก็ยังคงแสดงความคิดเห็น

“ฉันตายไปแล้วสิบเจ็ดครั้งในเกมรักโรแมนติก! สิบเจ็ดครั้ง!”

“สมจริงมาก! เกมนี้เหมือนกับเอาเงินทั้งหมดไปสร้างตัวละครเอกที่ตายแล้ว! ไม่รู้ว่าผู้ลงทุนคนไหนโง่ ลงทุนในโครงการนี้”

“มีใครรอดถึงเจ็ดวันบ้างไหม?! นี่มันเครื่องจำลองการตายผิดปกติหรือเปล่า?”

เกมได้รับความนิยม เกมรักโรแมนติกนี้เริ่มจากโซนเกมสยองขวัญ ค่อยๆ เข้าไปในสายตาของยูทูบเบอร์เกม มีคนสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ

บ่ายห้าโมงสี่สิบนาที คุณจ้าวที่ตายไปไม่รู้กี่ครั้ง เล่นมาถึงคืนที่สิบเอ็ด เขากำลังคิดว่าฆาตกรเป็นใคร ผู้จัดการโก้วก็เข้ามาในห้องทำงานด้วยรอยยิ้มที่อึดอัด

“คุณจ้าว ฉันเอาชาสองกระป๋องมาให้ เป็นชาที่คุณชอบ” ผู้จัดการโก้วพยายามจะไม่พูดถึงเกม แต่พอเขาเอาชาไปวางบนโต๊ะ ก็เห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ของคุณจ้าว ภาพเกมที่คุ้นเคยทำให้เนื้อที่แก้มของผู้จัดการโก้วแข็งทื่อ

“ฉันเชื่อใจคุณ อยากจะช่วยคุณ จึงมอบเกมให้คุณทำ แต่ผ่านไปหลายสัปดาห์แล้ว คุณต้องบอกฉันว่าเงินหายไปไหนบ้าง? เกมรักโรแมนติกของฉันเป็นยังไงบ้าง?” คุณจ้าวไม่เงยหน้า ควบคุมตัวเอกหลบผีอย่างตั้งใจ

ผู้จัดการโก้วคิดถึงศิลปะการพูด แล้วก็พูดเบาๆ “คุณกำลังเล่นอยู่นี่ครับ”

เสียงพิมพ์หยุดลง คุณจ้าวยกหน้าขึ้น ชี้ไปที่หน้าจอเกม แล้วก็ชี้ไปที่ตัวเองช้าๆ “หืม?”

“อืม”