ตอนที่ 13 กระโดด

เมื่อเกาหมิงบอกว่าอยากคุยกับผู้ตาย เจ้าหน้าที่สืบสวนกับอาจารย์เยาก็คิดว่าตัวเองได้ยินผิด

ผู้ตายที่กระโดดตึกฆ่าตัวตายเมื่อสามวันก่อน กลับมาเป็นผี ในวิดีโอฆ่าเพื่อนบ้านทั้งตึก ตอนนี้เกาหมิงกลับอยากคุยกับเขา เรื่องนี้แม้แต่ในวงการจิตวิทยาก็ถือว่าสุดโต่ง

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” เจ้าหน้าที่สืบสวนใช้มือจิ้มแขนเกาหมิง ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของคนเป็น “รู้สึกว่าคุณไม่ได้ถูกผีแทนที่! ทำไมถึงแสดงออกแปลกกว่าพวกสัตว์ประหลาดที่ถูกแทนที่?”

คนที่ถูกสิ่งที่ไม่รู้จักแทนที่ พวกเขายังพยายามปกปิดตัวเอง เพื่อไม่ให้ถูกจับได้ แต่เกาหมิงไม่ปิดบังเลย ซื่อสัตย์จน “เพื่อนร่วมทีม” รู้สึกกลัว

“ผีที่โหดเหี้ยมจริงๆ จะมาฆ่าพวกคุณโดยตรง จะมาขู่พวกคุณผ่านวิดีโอทำไม? ในฐานะที่ปรึกษาจิตวิทยามานาน ฉันคิดว่านี่เหมือนกับพี่จ้าวกำลังขอความช่วยเหลือจากเรา เขาเกลียดตัวเอง ไม่สามารถแก้ปัญหา เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้” เกาหมิงไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงให้นักสืบฟัง

ในเกม 《สมาชิกในครอบครัวคนเดียว》 โทรศัพท์สร้างครอบครัวที่อบอุ่น สภาพแวดล้อมที่สดใส ให้กับพระเอก แต่พระเอกเป็นคนขี้เกียจ มืดมน เห็นแก่ตัว ฉากที่โทรศัพท์สร้างขึ้น เป็นสิ่งที่พระเอกไม่มีวันได้มา

สถานการณ์ของพี่จ้าวกลับกัน โทรศัพท์สร้างวิดีโอที่น่ากลัว แต่เขาเป็นคนซื่อสัตย์ ขยันขันแข็ง กตัญญูต่อแม่บุญธรรม เหตุผลเดียวกัน ก่อนที่พี่จ้าวจะสูญเสียตัวเองอย่างสมบูรณ์ เขาก็คงทำเรื่องที่โทรศัพท์สร้างขึ้นไม่ได้

“เกมเรื่องเล่าลึกลับกับความเป็นจริงผสมผสานกัน ถ้าฉันไม่กระตุ้นเรื่องเล่าลึกลับ รอให้เรื่องเล่าลึกลับเติบโตและแพร่กระจาย โศกนาฏกรรมในวิดีโอโทรศัพท์อาจจะเกิดขึ้นจริงๆ”

เกาหมิงให้เจ้าหน้าที่สืบสวนกับอาจารย์เยาเข้าไปในห้อง 2607 “อีกไม่นานพี่จ้าวก็จะปีนขึ้นมา ฉันต้องการให้พวกคุณช่วยฉัน”

“ช่วยอะไร?” อาจารย์เยาถือหีบเครื่องมือ “ฉันป่วยหนัก ก็อยู่ได้ไม่นาน มีอะไรก็บอก”

“ฉีกผ้าปูที่นอน ม้วนเป็นเชือก แล้วปล่อยลงมาจากหน้าต่างระเบียง” เกาหมิงวิ่งเข้าไปในห้องนอน เริ่มลงมือทำแล้ว “พวกคุณอยู่ที่ห้อง 2607 ฉันไปที่ห้อง 2507 รอพี่จ้าว ฉันจะยืนอยู่ที่ระเบียง คุยกับพี่จ้าว”

“ผีในเหตุการณ์ผิดปกติไม่มีอารมณ์ คุณทำแบบนี้ก็เท่ากับฆ่าตัวตาย!” เจ้าหน้าที่สืบสวนถึงแม้จะหน้าตาแย่ แต่ก็ใจดี เขาชื่นชมความกล้าหาญของเกาหมิง แต่ก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเกาหมิง

“ฉันอยู่ที่หน้าต่าง ถ้าพูดไม่รู้เรื่อง พวกคุณก็ดึงฉันขึ้นไป” เกาหมิงก้มหน้าฉีกผ้าปูที่นอน ทำเชือกได้อย่างเชี่ยวชาญ

“งั้นให้ฉันไปที่ห้อง 2507 เถอะ” อาจารย์เยาแก้กระดุมเสื้อ เส้นเลือดที่หน้าอกและท้องของเขากระตุก ดูน่ากลัว “ฉันอยู่มานานแล้ว คุณยังเด็กอยู่”

“ฉันเป็นที่ปรึกษาจิตวิทยา เรื่องเฉพาะทางก็ให้คนเฉพาะทางทำเถอะ” เกาหมิงมีแผนอื่น อยากให้เกมจบแบบดี ต้องให้พี่จ้าวทำลายโทรศัพท์ตัวเอง ต้องเป็นเขาทำลายเอง ถึงจะหมายถึงการทำลายพันธนาการ

การควบคุมผีด้วยคนเป็นเรื่องยาก วิธีปกติทำไม่ได้ ดังนั้นเกาหมิงจึงคิดวิธีที่บ้าคลั่ง

ตอนที่พี่จ้าวฆ่าหวงหมิงหมิง วิธีการคือพาหวงหมิงหมิงกระโดดตึก เกาหมิงก็จะ “ลอง” วิธีตายนี้ด้วย

เชือกทำเสร็จแล้ว ปล่อยลงมาจากหน้าต่างระเบียงห้อง 2607 ตรวจสอบแล้วว่าไม่มีปัญหา เกาหมิงก็ออกจากห้อง 2607

เปิดประตูห้อง 2507 เกาหมิงไม่ได้เข้าไปทันที

เสียงเนื้อหนังเคลื่อนไหวดังมาจากชั้นล่าง ภาพสยองขวัญต่างๆ ผ่านเข้ามาในสมอง ร่างกายที่บิดเบี้ยวเข้ามาใกล้ชั้นห้า

“ก็ยังตื่นเต้นอยู่”

หยิบไฟแช็ก เปลวไฟริบหรี่ไล่ความมืด โกเม็งจุดบุหรี่ นั่งอยู่บนบันได

ศพที่ตกลงมาข้างล่าง ปีนบันไดที่เย็นยะเยือก วิญญาณของคนตายค่อยๆ เข้ามาใกล้คนเป็น

ฟังเสียงกระดูกเสียดสีกับพื้น เกาหมิงจ้องมองมุมบันได

“พ่อแม่มีเยอะ ทุกคืนไม่ซ้ำกัน เพื่อนร่วมงานเก่ง ฆ่าคนได้แปดคนในสามวัน ตอนนี้เพื่อนบ้านที่ใจดีก็มี ชีวิตแบบนี้ดูสมบูรณ์แบบ”

ผมเปื้อนเลือดติดกับพื้น ใบหน้าที่ฉีกขาดของพี่จ้าวปรากฏขึ้นระหว่างชั้นสี่กับชั้นห้า

“มาแล้วเหรอ?”

เกาหมิงไม่ได้หนีเหมือนเซียวชิว ไม่ได้บ้าคลั่งโจมตีเหมือนหวงหมิงหมิง ในสายตาของเขา พี่จ้าวยังคงเป็นพี่จ้าวที่ใจดีคนเดิม

“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

ลุกขึ้นเดินไปที่ห้อง 2507 เกาหมิงเปิดประตูบ้านให้พี่จ้าว เปิดไฟในห้องนั่งเล่นด้วย

“พี่จ้าว ผมมักจะคุยกับคุณตอนที่ผมลาพักร้อน ตอนนี้ผมเสียใจที่สุด คือตอนนั้นคิดว่าจะคุยกับคุณให้ดี พอว่างแล้วค่อยคุย”

เกาหมิงเดินนำหน้า ร่างกายที่บิดเบี้ยว ฉีกขาด ค่อยๆ ปีนเข้ามาหาเขา

“แม่บุญธรรมให้ความรักกับลูกชายแท้ๆ ลูกสะใภ้ก็มองคุณเป็นเครื่องมือหาเงิน เพื่อนบ้านคนอื่นๆ ก็พูดนินทา ที่โรงงานในเขตท่าเรือก็จงใจกลั่นแกล้งคุณ เห็นว่าคุณซื่อสัตย์ ก็ให้คุณรับผิดแทน ใส่ร้ายว่าคุณขโมยของ”

มองกระจกในห้องนั่งเล่น เกาหมิงสังเกตเห็นมันตั้งแต่เข้าเกม กระจกเงาเต็มตัวนั้นสะท้อนโลกที่กลับหัวกลับหาง

“คุณพยายามแสดงออกว่ามีความสุข แต่ใจเต็มไปด้วยความทุกข์ คุณเป็นเสาหลักของครอบครัว แต่ไม่มีใครสนใจความรู้สึกของคุณ คุณมักจะเล่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่มีความสุขให้ผมฟัง แต่จริงๆ แล้วคุณอยู่ได้แย่มาก โลกที่คุณคาดหวังกับความเป็นจริงกลับกัน คุณพยายามเปลี่ยนแปลง แต่ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งสิ้นหวัง”

หัวของพี่จ้าวถูกไหล่ดึง คอที่หักบิดไป 180 องศา เขานอนอยู่บนพื้น แต่ใบหน้ากลับหันมาทางเกาหมิง

ความกลัวเป็นอารมณ์พื้นฐานที่สุดของมนุษย์ ร่างกายของเกาหมิงก็สั่นเล็กน้อย เขาใช้เล็บข่วนเนื้อ น้ำเสียงยังคงสงบ “คุณไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ความทุกข์ทั้งหมดเป็นสิ่งที่คนอื่นบังคับให้คุณได้รับ ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะวิจารณ์คุณ และจะไม่ขอให้คุณเลิกแก้แค้น ผมแค่อยากให้คุณมีความสุขบ้าง คนดีสมควรได้รับความสุข คุณก็สมควรได้รับครอบครัวที่เข้าใจคุณจริงๆ”

เกาหมิงถอยหลัง เตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับศพที่ฉีกขาดของพี่จ้าว ก็ยังรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ

หลังของเขาชนกับหน้าต่างระเบียง ฟ้าแลบ แสงสีขาวส่องไปที่เกาหมิงกับพี่จ้าว

เกาหมิงหายใจเข้าลึกๆ พูดอย่างจริงจัง “คุณไม่อยากถูกทอดทิ้งอีก อยากมีครอบครัว งั้นให้ผมเป็นครอบครัวของคุณเถอะ”

ฟ้าร้อง ฝนกระหน่ำตกลงมาบนกระจกหน้าต่าง เจ้าหน้าที่สืบสวนกับอาจารย์เยาที่ห้อง 2607 กำเชือกแน่น พวกเขาได้ยินคำพูดของเกาหมิง ทั้งสองคนจ้องมองกัน เห็นความตกใจจากใบหน้าของกันและกัน

เลือดบนเสื้อผ้าทิ้งร่องรอยไว้บนพื้นห้องนั่งเล่น พี่จ้าวกำลังจะปีนขึ้นไปที่ระเบียง ใบหน้าของเขามองเกาหมิง

“ผมไม่ได้โกหกเพื่อเอาชีวิตรอด ไม่ได้หาข้ออ้างหนี ผมคุยกับคุณมาหลายครั้งแล้ว รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง ผมจึงอยากช่วยคุณจริงๆ” เกาหมิงหยิบโทรศัพท์ของพี่จ้าวขึ้นมา แตะวิดีโอ “ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีๆ หรือการลงโทษเพื่อนบ้าน ผมก็ช่วยคุณได้! สิ่งต่างๆ ในโทรศัพท์เป็นเพียงภาพลวงตา แต่เราสามารถเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงได้ด้วยมือของเราเอง!”

เกาหมิงไม่ถอยหลัง ก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือออกไป “มาเป็นครอบครัวผม ผมจะเป็นพวกเดียวกับคุณ”

ประโยคสั้นๆ ทำให้พี่จ้าวหยุดปีนเป็นครั้งแรก

ไม่กี่วินาทีต่อมา แขนที่บิดเบี้ยวของพี่จ้าวยกขึ้น กระดูกถูกดึง เสียงดังกรีดกร๊าดดังก้องอยู่ในห้อง 2507

เผชิญหน้ากับฉากที่น่ากลัวเช่นนี้ เกาหมิงไม่ได้หลบ ในดวงตาของเขามีความกลัว และความคาดหวังเล็กน้อย

มือที่เต็มไปด้วยแผลจับมือเกาหมิง แต่พี่จ้าวไม่ได้จับมือเกาหมิง แต่ไปคลุมแขนของเกาหมิง

รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวที่แขน เกาหมิงถอนหายใจเบาๆ พี่จ้าวเหมือนสูญเสียอารมณ์ เขากำลังควบคุมร่างกายของเกาหมิง อยากจะผลักเกาหมิงลงไป

ร่างกายแตกหัก ศพของพี่จ้าวเหมือนกับปากขนาดใหญ่ เกาหมิงปีนขึ้นไปที่ขอบหน้าต่าง

“รีบขึ้นมา!” อาจารย์เยากับเจ้าหน้าที่สืบสวนตะโกน เชือกแกว่งไปมาในสายฝน

“รออีกนิด” เกาหมิงพันเชือกไว้ที่ข้อมือ กัดฟัน เอาชนะความกลัวที่คนทั่วไปจินตนาการไม่ออก จ้องมองศพที่ “อ้าปาก” ของพี่จ้าว

ไม่มีใครเข้าใจพี่จ้าว ดังนั้นพี่จ้าวจึงใช้วิธีนี้ห่อหุ้มเพื่อนบ้าน ให้ตายในวิธีเดียวกัน

ศพทับร่างเกาหมิง จุดศูนย์ถ่วงเคลื่อนไปด้านหลัง เกาหมิงก็ใช้จังหวะนี้ ยัดโทรศัพท์ของพี่จ้าวเข้าไปในแผลที่ฉีกขาดของศพ

“เร็วเข้า! ขึ้นมา!”

ใบหน้าของพี่จ้าวอยู่ใกล้มาก เกาหมิงเห็นความเจ็บปวด ความเศร้า และความเชยชา ในดวงตาของเขา

เนื้อหนังยังคงพันร่างเกาหมิง พี่จ้าวจะจับเกาหมิงกระโดดลงไป ร่างกายของพวกเขาดิ่งลงไปนอกหน้าต่าง

ฝนทำให้ผมและเสื้อผ้าเปียก เกาหมิงในขณะที่กำลังล้มลง ใช้แรงทั้งหมดผลักพี่จ้าวเข้าไปในห้อง!

การชนทำให้โทรศัพท์ในแผลของพี่จ้าวหลุด โศกนาฏกรรมถูกเขียนใหม่ในอีกวิธีหนึ่ง—พี่จ้าวยังอยู่ในห้อง จ้องมองเกาหมิงที่ตกลงมาในสายฝน

“ดึงเขาขึ้นมา!”

“โว้ว!”

อาจารย์เยากับเจ้าหน้าที่สืบสวนใช้แรงทั้งหมดดึงเชือก ร่างกายของเกาหมิงชนกับผนังระหว่างชั้นสี่กับชั้นห้า แขนของเขาบิดเบี้ยว ใบหน้ามีแผล เลือดไหล แต่เขาดูเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บ