Chapter 24: ป่วยรุนแรง

Chapter 24: ป่วยรุนแรง

“นั่น… เลือดเหรอ? มันดูไม่ดีเลยนะ? เราควรเรียกรถพยาบาลหรืออะไรสักอย่างให้เขาดีไหม?” นักเรียนเริ่มพึมพำกันเอง ไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองอย่างไรกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

แกรี่ได้ยินทุกคนรอบข้างเขาพูดกระซิบกัน แต่เขายุ่งเกินไปหลังจากอาเจียน อย่างน้อยเขาก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากทำเช่นนั้น แต่ความรู้สึกสมดุลของเขากลับไม่ดี และเขาพยุงตัวเองขึ้นโดยวางแขนไว้บนเก้าอี้

[คุณได้สัมผัสกับสารที่เป็นพิษต่อคุณ]

[HP -20]

[HP 80/100]

[จนกว่าร่างกายของคุณจะสลายพิษได้ คุณก็ไม่สามารถรักษาตัวเองได้]

'เกิดอะไรขึ้นกับฉัน' แกรี่คิดในขณะที่เขาพยายามตระหนักว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

ราวกับว่าโชคของเขายังไม่แย่ คนที่เข้ามาในชั้นเรียนคนต่อไปกลับกลายเป็นซิน เด็กสาวคนใหม่สับสนในตอนแรกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อทำตามทิศทางที่ทุกคนชี้ไป เธอก็เริ่มมองเห็นภาพได้อย่างรวดเร็ว

‘ถ้าเขาป่วยแล้วทำไมเขาถึงมาโรงเรียนตั้งแต่แรกล่ะ’ ซินสงสัยขณะเดินไปหาและเห็นอาเจียนสีแดงบนพื้นพร้อมกับชิ้นเนื้อต่างๆ ที่แปลกพอที่จะดูเหมือนดิบ นักเรียนเริ่มเข้ามาในห้องเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ และหนึ่งในนั้นก็เริ่มกรีดร้องเมื่อเห็นอาเจียนนั้น

“นั่นอะไรนะ ทำไมมันแดงจัง น่าขยะแขยงจัง ใครก็ได้ช่วยพาเขาออกไปจากที่นี่ที!” กลุ่มเด็กผู้หญิงรวมตัวกันและกรีดร้อง

ซินหันไปมองพวกเขา แต่กลับจำได้ว่าหัวหน้าแก๊งคือคนที่สนใจเบลคมากเมื่อตอนที่พวกเขาดูการแข่งขันรักบี้ ถ้าเธอจำไม่ผิด เด็กผู้หญิงคนนั้นแนะนำตัวว่าชื่อทิฟฟานี่ และเห็นได้ชัดว่าเธอคือคนที่ทุกคนดูเหมือนจะติดตาม

“ทิฟฟานี่พูดถูก เขาอาจติดเชื้อจากการอาเจียนแบบนั้น เขาสามารถแพร่โรคทั้งหมดมาให้เรา พาเขาออกไปจากที่นี่ได้” เด็กชายคนหนึ่งเห็นด้วยและรีบไปดูดิวาประจำชั้น

‘ฉันทำอะไรผิดไป’ ทอมยังคงพยายามหาคำตอบให้กับสถานการณ์ที่เสื่อมถอยลงอย่างกะทันหัน ‘บ้าเอ้ย ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะมีผลกระทบกับนายได้ขนาดนี้ แกรี่ อย่าตายต่อหน้าฉันนะเพื่อน! ฉันไม่มีทางรับผิดชอบต่อการฆ่านายได้หรอก!’

ในขณะที่คนอื่นๆ ในชั้นเรียนกำลังยุ่งอยู่กับการขับไล่เขาออกไป คนแรกที่เข้าหาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซิน

“ทุกคนเป็นอะไรไป? พวกเธอแน่ใจนะว่าพวกเธอเป็นเด็กมัธยมกันหมด ไม่ใช่แค่เด็กอนุบาลกลุ่มหนึ่งเท่านั้น พวกเธอไม่เคยเห็นใครป่วยมาก่อนเลยเหรอ พวกเธอทำเหมือนกับว่าเขาเป็นพาหะของโรคร้ายแรง ทั้งที่ฉันพนันได้เลยว่าไอ้หนุ่มน่าสงสารคนนั้นต้องเพิ่งดื่มน้ำมะเขือเทศหรืออะไรสักอย่างก่อนมาที่นี่แน่ๆ ครู! ฉันจะพาเขาไปที่ห้องพยาบาล!”

เธอจับแขนเขาขึ้นมาบนไหล่ของเธอ และพร้อมที่จะพาเขาออกไป เมื่อแกรี่หันศีรษะ แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกมึนงงอยู่ แต่เขาก็จำได้ว่าคนนั้นเป็นใคร

“เธอเป็นนางฟ้าเหรอ?” แกรี่เผลอพูดออกไป คำพูดของเขาเหมือนคนเมา

“ใจเย็นๆ โรมิโอ ถ้านายมีแรงที่จะพูดจาไร้สาระแบบนั้น ก็ช่วยพานายไปที่ห้องพยาบาลหน่อยสิ” ซินตอบ ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ที่น่าสังเวชของเขา เธอคงเชื่อว่าเขาจีบเธอ

“เดี๋ยว! ปล่อยให้ฉันทำ” ทอมยืนกรานขณะกำหมัดแน่น ท้ายที่สุดแล้ว สถานการณ์ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขา เขาจดจ่ออยู่กับการค้นหา ‘ความจริง’ เกี่ยวกับเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาจนลืมนึกถึงผลที่ตามมาจากการกระทำของตัวเอง

“คุณคงไม่รู้ว่าห้องพยาบาลอยู่ที่ไหน? และเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ให้ฉันพาเขาไปเถอะ” ทอมเถียงด้วยความอับอายที่เด็กใหม่เป็นคนแรกและคนเดียวที่เต็มใจช่วยแกรี่ ซินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ทอมต้องการเข้ามาดูแลด้วยความกระตือรือร้นเช่นนี้ แต่เธอไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเถียง ขอแค่มีคนช่วยหนุ่มน่าสงสารคนนั้นก็พอ

“แกรี่บ้าเอ๊ย หยุดพิงฉันแรงๆ หน่อยได้ไหม แกควรจะรู้ว่าฉันมีแค่กล้ามเนื้อเดียวที่นิ้วมือ!” ทอมบ่นเบาๆ ทันทีที่ทั้งสองคนออกจากห้องเรียน(ทอมมันว่าวบ่อยคราฟๆ 555 :ผู้แปล)

เมื่อทั้งสองคนจากไปแล้ว ซินก็ดูสิ่งที่อยู่ในอาเจียนอีกครั้งก่อนจะมองไปที่โต๊ะของพวกเขา เมื่อเธอสังเกตเห็นบางอย่าง ทอมวางถุงหิ้วของเขาลงบนโต๊ะและมันเต็มไปด้วยช็อกโกแลต ในขณะที่ที่นั่งของแกรี่มีแท่งคลอเรตที่ถูกกินไปแล้วครึ่งชิ้นอยู่บนโต๊ะ

'ผู้ชายผมสีเขียวแพ้ช็อกโกแลตเหรอ? ‘เพื่อนสนิท’ ของเขาไม่ควรรู้เรื่องนี้เหรอ?

ในขณะที่กำลังมองไปที่โต๊ะ จู่ๆ ก็มีใครบางคนมาจับไหล่ของเธอ เธอใช้สัญชาตญาณคว้าข้อมือของผู้กระทำความผิด และหมุนตัวคนๆ นั้นไปรอบๆ วินาทีถัดมา เธอก็ใช้สะโพกกดลงไปบนข้อมือของผู้กระทำความผิดและพลิกตัวเขาไปบนพื้น… ลงไปในกองอาเจียน

หลังจากทำท่าของเธอเสร็จแล้ว ซินจึงรู้ตัวทันทีว่าเธอทำอะไรลงไป

'โอ้ ไม่ ทำไมเราต้องฝึกขว้างทั้งวันเมื่อวานด้วยล่ะ' ซินสาปแช่งขณะมองไปที่ทิฟฟานี่ ซึ่งตอนนี้ผมบลอนด์ของเธอเต็มไปด้วยกองอาเจียนสีแดง

“ขอโทษที ฉันช่วยพยุงเธอขึ้น” ซินรีบขอโทษพร้อมยื่นมือออกไป แต่อีกฝ่ายก็ตบมือทิ้งไปอย่างไม่น่าแปลกใจ

“อีเชี่ยนี่!” ทิฟฟานี่ตะโกนด้วยความโกรธ “มึงทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรเนี่ย? ขอบคุณเธอนะ ฉันถึงได้เช็ดอ้วกด้วยตัวของฉันหมดเลย!”

เพื่อนสองคนของเธอปรากฏตัวขึ้นด้านหลังทิฟฟานี่อย่างกะทันหัน และตอนนี้ยืนอยู่ด้านหลังซินแล้ว คนหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสั้นสีม่วง ส่วนอีกคนมีผมเปียสีดำ

“ฉันสาบานเลยว่าเป็นอุบัติเหตุโดยสิ้นเชิง! เธอทำให้ฉันตกใจ ฉันจะมีเหตุผลอะไรถึงทำแบบนี้กับเธอโดยตั้งใจ? ในเมื่อฉันไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ” ซินพยายามอธิบายตัวเอง เธอไม่ได้กลัวความสามารถทางกายภาพของคนร้ายสองคนที่วางตัวเองไว้ระหว่างเด็กผู้หญิงสองคนราวกับจะปกป้องราชินีผึ้งเลยแม้แต่น้อย เธอแค่ไม่เต็มใจที่จะรับมือกับผลที่ตามมาที่อาจเกิดขึ้นหากปล่อยไว้โดยไม่ได้รับการแก้ไข

พ่อของเธอเตือนเธอว่าอย่าใช้กำลัง แม้ว่าเขาจะเป็นนายกเทศมนตรี แต่ก็ไม่เหมือนสมัยก่อนที่พวกเขามีอำนาจสูงสุด ในความเป็นจริง พวกเขาต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตามแก๊งมากมายที่ปกครองพื้นที่นี้จริงๆ และอย่าทำให้เจ้าถิ่นโกรธ แม้แต่เขาเองก็ช่วยเธอไม่ได้

สิ่งสุดท้ายที่เธออยากทำคือทำให้งานพ่อเธอของเครียดหนักขึ้นไปอีก

“เธอคิดว่าแค่คำว่า ‘ขอโทษ’ ธรรมดาๆ จะพอเหรอ!” ทิฟฟานี่ตะโกนใส่ซิน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความเคียดแค้น เธอสามารถล้างอ้วกออกได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนความจริงที่ว่าทุกคนในห้องเรียนเห็นเธอทำตัวโง่เง่าได้ แทบจะเป็นธรรมดาที่ข่าวลือจะแพร่กระจายว่าเธอเป็น ‘สาวอ้วก’

ครูกระแอมในลำคอเพื่อเตือนทุกคนว่าเขายังคงอยู่ที่นั่น และความตึงเครียดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันดูเหมือนจะผ่อนคลายลงเมื่อเด็กสาวทั้งสองช่วยทิฟฟานี่ลุกขึ้น ผู้ใหญ่ต้องการจะพูดบางอย่างในขณะที่พวกเขาเดินออกจากห้องเรียน แต่ด้วยสายตาที่จ้องเขม็งจากเธอ เขารีบปิดปากของเขาอย่างรวดเร็ว

'ช่างหัวฉันเถอะ ดูจากสายตาของเธอแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยให้เรื่องผ่านไป' ซินถอนหายใจ หวังว่าเธอจะย้อนเวลากลับไปได้สักสองสามนาทีเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องดราม่าทั้งหมดนี้

***

ในที่สุดทอมและแกรี่ก็มาถึงห้องพยาบาล โชคดีที่ระบบเผาผลาญของแกรี่ทำหน้าที่ขับพิษนั้นออกมาได้ดี ทำให้เขาฟื้นตัวได้เล็กน้อย ระบบของเขายังบอกด้วยว่าเขาไม่ถูกพิษอีกต่อไป

“แกรี่ นายเข้ามาที่นี่บ่อยมาก” พยาบาลส่ายหัว “เอาล่ะ ฉันเดาว่านายคงทำอะไรไม่ได้หรอกถ้านายกินอะไรที่ไม่ดีเข้าไป แค่อย่ากินสิ่งนั้นอีก และตอนนี้กินยานี้เข้าไป มันน่าจะช่วยนายได้ อาจจะดีที่สุดถ้านายพักที่นี่ในช่วงแรก แล้วเราจะดูว่านายจะเป็นอย่างไรหลังจากนั้น”ถ้านายยังรู้สึกไม่สบาย ฉันแนะนำให้นายไปโรงพยาบาล”

‘ไม่มีทางที่ฉันจะไปโรงพยาบาลได้หรอก! ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันเป็นอะไร ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรกับฉัน!’ แกรี่คิด แต่ภายนอกเขากลับพยักหน้าอย่างอ่อนแรง

“ผมจะอยู่กับเขาและดูแลให้เขากินยา!” ทอมอาสาและปิดม่าน พยาบาลวางยาเม็ดกลมเล็กๆ ไว้ข้างถ้วยสีขาวที่มีน้ำให้แกรี่กิน แต่ทอมไม่แน่ใจว่ามันจะช่วยได้ไหม เนื่องจากแกรี่มีปฏิกิริยากับช็อกโกแลตอย่างรุนแรงจนไม่สามารถกินได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ เหมือนในอดีต ใครจะไปรู้ว่าเขาจะตอบสนองต่อยาเหล่านี้อย่างไร

วินาทีต่อมา ทอมก็เอายาใส่ปากเขาเองและดื่มน้ำเข้าไป

“ทอม อะไรวะ-? ทำไมนายถึงทำแบบนั้น… อย่าบอกนะว่านายกลายเป็น… พายป๊อปเปอร์ไปแล้ว!” แกรี่อุทานด้วยความเป็นห่วงเพื่อนของเขา(pie popper=เกย์แอ๊บแมนที่พึ่งมารู้ตัวที่หลัง)

“ไม่นะ ไอ้โง่!” ทอมกระซิบกลับด้วยน้ำเสียงโกรธจัด เขาเลื่อนม่านกลับเพื่อดูว่าพยาบาลยังอยู่ที่นั่นหรือไม่ และในขณะที่เธออยู่ เธอก็ดูเหมือนจะจดจ่ออยู่กับการเล่นโทรศัพท์ของเธออย่างเต็มที่ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม ดูเหมือนว่ามันจะสำคัญและเร่งด่วน เพราะไม่นานหลังจากที่เธอวางสาย เธอก็ออกจากห้องไป และบอกกับเด็กๆ ว่าเธอจะกลับมาในอีกไม่กี่นาที

“ดีจังที่เธอไปแล้ว ในที่สุดเราก็คุยกันได้” ทอมถอนหายใจโล่งอก ขณะที่แกรี่ยังคงสับสนว่าทำไมทอมถึงทำตัวลึกลับขนาดนั้น แม้ว่าร่างกายของเขาอาจจะฟื้นตัวแล้ว แต่เขาก็ยังมีปัญหาในการคิดอย่างชัดเจน

“แกรี่ แกรู้ไหมว่าเกิดอะไร? และทำไมแกถึงป่วย” ทอมถาม

“ฉันไม่รู้เลย บางทีอาจเป็นเพราะเนื้อดิบที่ฉันกินเข้าไป” แกรี่เผลอพูดออกไปโดยไม่คิด พูดต่อไปก่อนที่จะคิดถึงสิ่งที่เขาพูด

“เนื้อดิบ…” ทอมพูดซ้ำในขณะที่มือของเขาสั่น เขาต้องมั่นใจกับตัวเองว่าคนตรงหน้าเขายังคงเป็นแกรี่ผู้ไม่เป็นอันตรายและไม่ใช่สัตว์ร้ายอย่างที่เขาทดสอบเขาไว้

“แกร์รี… ฉันสังเกตว่านายทำตัวแปลกๆ มากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ฉันให้ช็อคโกแลตกับนายเพื่อทดสอบสมมติฐานของฉัน แต่ฉันไม่อยากทำร้ายนาย ฉันไม่เคยคิดว่าจะออกมาแบบนี้ ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ นายก็รู้ว่านายสามารถบอกอะไรฉันได้ใช่มั้ย? ดังนั้นฉันต้องถาม… แกร์รี นายเป็นมนุษย์หมาป่าหรือเปล่า?”